«Πού θα πάει αυτή η οργή;»
Της Χάρης Ποντίδα, ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
O νέος δίσκος της Ελευθερίας είναι ένας ελληνικός δίσκος που σε διαποτίζει σιγά σιγά με έναν λάτιν αέρα, ένα λεπτό άρωμα σταθερά παρόν, ακόμη και στα καθαρά λαϊκά κομμάτια. Κάτι σου... μυρίζει διαφορετικά όταν θες να λικνιστείς στην καρέκλα σου, κάτι σε τσιμπάει αλλιώς όταν ψιθυρίζεις τους στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου, κάτι είναι εκεί ανάμεσα στον ήχο της κιθάρας.
Το «μυστικό» έγινε γνωστό αμέσως: ο διακεκριμένος παραγωγός (κιθαρίστας και συνθέτης) Χαβιέ Λιμόν υπογράφει την παραγωγή του «Και τα μάτια κι η καρδιά». Η ηχογράφηση έγινε στη Μαδρίτη. Το τελευταίο τραγούδι, που ερμηνεύει μαζί με την Ισπανίδα Βuika στα ισπανικά, είναι σε δικούς του στίχους και μουσικές. Τo CD θα κυκλοφορήσει και στο εξωτερικό με τον τίτλο «Μirame».
Είχα την εντύπωση ότι το άνοιγμα που είχες κάνει στην Ισπανία πριν από χρόνια είχε μείνει στη μέση...
Ποτέ. Η παρουσία μου εκεί συνεχίζεται αμείωτη εδώ και 10 χρόνια. Συμμετέχω στα φεστιβάλ που με καλούν, κάνω περιοδείες. Καμιά φορά και δύο φορές τον χρόνο. Υπάρχει ένα κοινό εκεί που αγαπάει την Ελλάδα, τη γλώσσα-κάποιοι μαθαίνουν και ελληνικά.
Με την κρίση στη δισκογραφία, μοιάζει η μόνη λύση: να υπάρχει κοινό και εκτός Ελλάδας.
Στην περίπτωσή μου αυτό δεν οργανώθηκε, έτυχε. Και καλώς έτυχε. Ανεξάρτητα απ΄ όλες τις κρίσεις βέβαια, τις πεσμένες πωλήσεις κ.λπ., νομίζω ότι η αγορά στο εξωτερικό είναι έτοιμη ώστε να μπορέσουν και οι Έλληνες καλλιτέχνες να σταθούν εκεί. Ένα σύστημα μας λείπει- ό,τι εκεί έξω είναι αυτονόητο, για μας είναι βουνό.
«Στη μουσική τα πράγματα έχουν πάρει φόρα σε σημείο τρέλας.Στην Ελλάδα παραμένουμε κλειστοί μουσικά;
Νέοι καλλιτέχνες βγαίνουν από το Ίντερνετ, οργανώνουν λάιβ. Είναι ένας νέος κόσμος»
Η νοοτροπία δεν αλλάζει εύκολα.
Γιατί; Δεν φανταζόμαστε ότι μπορούμε να επικοινωνήσουμε με ίσους όρους;
Έξω επικοινωνούν με έναν τρόπο μαγικό. Είναι εύκολες οι συναντήσεις μεταξύ καλλιτεχνών, πολύ εύκολες οι συνεργασίες με εταιρείες. Σε όλες τις τέχνες υπάρχει αυτή η εύκολη επικοινωνία. Εμείς είμαστε χώρα κλειστή στον εαυτό μας. Ακόμη έτσι είμαστε.
Είναι δυνατόν ένας Έλληνας καλλιτέχνης να δουλεύει σε μαγαζί και ταυτόχρονα να οργανώσει και τη δουλειά του στο εξωτερικό; Γιατί εδώ έχουμε και έναν δικό μας τρόπο διασκέδασης.
Αυτό είναι αλήθεια. Μοναδικό στον κόσμο. Στο εξωτερικό κάνουν μόνο συναυλίες. Ή κάποιες εμφανίσεις σε μικρά club.
Εδώ η νύχτα έχει δικούς της όρους. Σε ενοχλούν τα κλισέ της;
Φαντάσου όταν ταξιδεύεις και εμφανίζεσαι τη μια μέρα εδώ και την άλλη εκεί τι δυσκολίες αντιμετωπίζεις. Άλλες δυσκολίες αυτές. Εμένα, μπορώ να πω, μου αρέσει να παίζω σε έναν χώρο.
Ναι αλλά οι συνθήκες εδώ είναι απαράδεκτες πλέον για το κοινό. Σ τρίμωγμα μέχρι τρέλας.
Αυτό γίνεται και στα clubs έξω. Στριμωξίδι απίστευτο.
Άλλο club, άλλο αυτοί οι απαράδεκτα μεγάλοι χώροι της μαζικής κατανάλωσης.
Η τάση είναι σαφώς οι μικροί χώροι. Η ανθρώπινη επικοινωνία. Και πια οι λιγότερες παραστάσεις.
Και λόγω κρίσης οι λιγότερες παραστάσεις;
Φυσικά. Τα πράγματα πρέπει να μπουν σε μια πιο ρεαλιστική βάση και για μας. Κάποτε ήταν έτσι, σήμερα οι υποχρεώσεις των ανθρώπων έχουν αλλάξει, δουλεύουν όλοι πάρα πολλές ώρες, οι γυναίκες ακόμη περισσότερο. Και τα χειρότερα έρχονται.
«Η σκηνή είναι το μεγαλύτερο ναρκωτικό»
Οι νέοι δεν είναι απειλή για τους παλιότερους στο χώρο σας;
Αστειεύεσαι. Ίσα- ίσα. Με αυτούς τους ανθρώπους συναντιέσαι, επικοινωνείς, δοκιμάζεις νέα πράγματα, βλέπεις την εξέλιξη και αλλάζεις κι εσύ. Αυτό είναι η τέχνη, να ταξιδεύεις διαρκώς.
Άρα είσαι αισιόδοξη για το μέλλον του τραγουδιού;
Μα δεν γίνεται κι αλλιώς. Αλλιώς κλείνεσαι στο καβούκι σου. Προσπαθείς πάντα για το καλύτερο.
Καλά μάς τα λες. Ο... ψυχίατρος συμφωνεί;
Ακριβώς. Γιατί η σκηνή είναι το μεγαλύτερο ναρκωτικό. Αυτό που νιώθεις εκεί πάνω είναι τόσο έντονο που δεν αντικαθίσταται με τίποτα. Πώς να το αποχωριστείς;
No comments:
Post a Comment