«Είναι όλα γραμμένα σε δεύτερο πρόσωπο. Σαν ένα email που δεν
αποστέλλεται ποτέ. Σαν σπαράγματα μονολόγων που δεν έχουν παραλήπτη»
εξηγεί ο ίδιος. Διάλεξε μάλιστα να τα κυκλοφορήσει σε μια νέα μικρή
εταιρεία:
«Εφυγα από μια πολυεθνική και έψαχνα για ανθρώπους που να
φέρονται σαν «αριστοκράτες» της μουσικής. Κάποιους που να αντιμετωπίζουν
τον δίσκο ως είδος πολυτελείας. Και πράγματι στην Inner Ear με τιμούν,
γιατί θεωρούν ότι δημιουργώ έργο. Ηχογραφώ αυτά τα κομμάτια εδώ κι ένα
χρόνο. Για μια πολυεθνική, αυτό θα ήταν αδιανόητο. Νιώθω αγαπητός. Κι
επίσης αισθάνομαι ότι μπορώ να πιω κι έναν καφέ με τους υπόλοιπους
καλλιτέχνες της εταιρείας. Δεν μπορούσα να με βλέπω πια στο ίδιο ράφι με
τραγουδιστές με τους οποίους δεν είχα τίποτα κοινό».
-Πάντως, τα νέα σου τραγούδια δεν έχουν πολλές αιχμές γι' αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
«Με ενοχλούν τα όψιμα πολιτικά τραγούδια. Το 2004 και το 2005,
όταν όλα φαίνονταν ευδαιμονικά, όταν η κοινωνία συντονιζόταν με τα
ριάλιτι, όταν καίγονταν όλα και δεν μιλούσε κανείς, όταν κανείς δεν
έβλεπε τα σημάδια της επερχόμενης σήψης, όταν γράφονταν τραγούδια μόνο
και μόνο για να εξυπηρετούν τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, τότε ήταν η
περίοδος να φωνάξεις. Το να θυσιαστεί ένα παιδί για να γίνουμε όψιμα
πολιτικοποιημένοι δεν μου λέει τίποτα».
-Παρ' όλο που τα κομμάτια γράφτηκαν σε μια δύσκολη περίοδο, δεν είναι τόσο «σκοτεινά».
«Ακόμα και σήμερα επιλέγω να κρατώ τα θετικά. Μέσα στο γενικό
black out της χώρας, τουλάχιστον μας δίνεται η ευκαιρία να αγγίξουμε τον
άλλον στο σκοτάδι για να τον βρούμε. Μέχρι τώρα ήμασταν κάτω από τους
προβολείς, αλλά ο ναρκισσισμός μας δεν μας επέτρεπε να δούμε κανέναν
άλλο παρά μόνο το είδωλό μας στον καθρέφτη. Ευτυχώς ή δυστυχώς, εγώ την
κρίση την αισθάνομαι από το 1974 που γεννήθηκα. Εβλεπα για παράδειγμα
στα οικογενειακά τσιμπούσια θείους αριστερούς και αισθανόμουν ότι την
έχουν πατήσει χοντρά. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που επέστρεψαν πολλά
χρόνια μετά από το Λονδίνο με κατάθλιψη, που πραγματοποίησαν το όνειρό
τους όταν απέκτησαν Καγέν. Χθες χόρευαν ζεϊμπέκικα στις τηλεοράσεις,
παραμυθιάζονταν από την ψεύτικη ευημερία των Ολυμπιακών Αγώνων και
σήμερα, που η Αθήνα κατάντησε γκέτο, που οι μετανάστες τρώνε ξύλο, που
τα μαγαζιά διαλύονται, περιορίζονται σε μεγαλοστομίες».
-Το αποτέλεσμα των εκλογών πώς σου φάνηκε;
«Ηταν μια νίκη κατά των φαινομένων. Δυστυχώς αυτή η χώρα από την
εποχή της μεταπολίτευσης και μετά ζει μια παρατεταμένη περίοδο των
χαρισματικών ηγετών. Μόνο χαρά, λοιπόν, μου προκαλεί να βλέπω τον Γιώργο
Καμίνη ή το Γιάννη Μπουτάρη με τη συμπαθητική τους αμηχανία και τις
αντιτηλεοπτικές τους φυσιογνωμίες και φωνές. Δεν είναι επαγγελματίες
πολιτικοί, ούτε επαγγελματίες ιδεολόγοι. Είναι κανονικοί άνθρωποι που
τους ψηφίσαμε γιατί διαφέρουν από τα ζόμπι που κυβερνούν».
-Είσαι υπέρ του μνημονίου;
«Ούτε υπέρ, ούτε κατά. Με ενοχλούν οι βολεμένοι αριστεροί που
λένε ανέξοδα ότι έχουν τη λύση στο τσεπάκι τους. Μου φαίνονται χυδαίοι
όσοι υποστηρίζουν ότι σε έναν χρόνο μπορούν να κάνουν θαύματα. Ούτε το
ΠΑΣΟΚ, ούτε η Ν.Δ., ούτε και η παλαιοκομματική αριστερά θα φέρουν τη
λύση. Πιστεύω στις αόρατες πολιτικές δυνάμεις που ορθώνουν πολιτικό
λόγο. Οσοι επενδύουν ακόμα στην παλαιά Ελλάδα και τη γραφικότητά της θα
βλέπουν την επόμενη δεκαετία τα όνειρά τους να γκρεμίζονται. Δεν θα
μείνει ούτε ένας χαρούμενος Ζορμπάς». *
No comments:
Post a Comment