Θα ήθελα να γράφω μουσική για ταινίες

Ο επιτυχημένος δημιουργός Moby πειραματίζεται ξανά με φίλους

• Του Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η Καθημερινή, Kυριακή, 5 Δεκεμβρίου 2010

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, το όνομα του Moby συνδέθηκε με την επιτυχία της ηλεκτρονικής μουσικής σε ένα ευρύτερο κοινό. Επαιξε σημαντικό ρόλο ότι οι συνθέσεις του, ήπιες για τα αυτιά ακόμη και των άσχετων με το είδος, χρησιμοποιήθηκαν ως μουσική επένδυση σε ταινίες, διαφημίσεις, σειρές. Σήμερα, ο Moby, χωρίς την ίδια παρουσία στα τσαρτ, επιχειρεί έναν λίγο διαφορετικό δρόμο, γράφοντας ένα τμήμα του σάουντρακ για τις «Επόμενες τρεις μέρες» το περιπετειώδες θρίλερ του βραβευμένου με Οσκαρ Πολ Χάγκις, με τον Ράσελ Κρόου στον ρόλο ενός καθηγητή που προσπαθεί πάση θυσία να ελευθερώσει τη γυναίκα του η οποία κατηγορείται για φόνο. Στην τηλεφωνική μας συνομιλία, ο Moby, από το στούντιό του στο Μανχάταν μίλησε όχι μόνο για την ταινία, αλλά και για το πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα συνολικά στη μουσική βιομηχανία.

– Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

– Είμαστε καλοί φίλοι εδώ και αρκετό καιρό με τον Πολ Χάγκις. Οταν πρωτοσυναντηθήκαμε, μού είπε ότι όταν γράφει σενάρια ακούει πολύ συχνά δική μου μουσική. Ετσι και όταν έγραφε το σενάριο για τις «Επόμενες τρεις μέρες» άκουγε το τελευταίο μου άλμπουμ, το «Wait for Me». Η αρχική του ιδέα ήταν να χρησιμοποιήσει εκείνη τη μουσική, όμως μετά συνειδητοποίησε ότι θα περνούσε ενάμισης χρόνος από την κυκλοφορία. Ετσι, έγραψα κάποια νέα κομμάτια.

– Με ποιον τρόπο σας ενέπνευσε η ιστορία της ταινίας;

– Επειδή είμαι αγοράκι (γελάει), μ’ αρέσουν οι διασκεδαστικές περιπέτειες δράσης. Μ’ αρέσουν και οι σκοτεινές, πιο σύνθετες, περισσότερο πειραματικές ταινίες, όμως πάντα διασκεδάζω όταν βλέπω μια πιο ακριβή παραγωγή με πολλή δράση. Αυτό που μού άρεσε σ’ αυτή την ταινία είναι ότι δεν είναι απλώς μια περιπέτεια δράσης, αλλά μια ταινία πιο έξυπνη και πιο σύνθετη. Μ’ αρέσει να βλέπω τον Ράσελ Κρόου να παίζει έναν μεσήλικα καθηγητή που δεν έχει το σώμα ενός υπερήρωα, αλλά γίνεται ένας ήρωας σχεδόν από τύχη. Μ’ αρέσει ο ρυθμός αυτής της ταινίας, που περνάει από ένα αργό βήμα και την απογοήτευση στη μέση, στην έκρηξη δράσης προς το τέλος.

– Σκοπεύετε να συνεχίσετε να γράφετε μουσική για ταινίες;

– Ναι, θα το ήθελα. Ομως θα ήθελα να γράφω μουσική για ταινίες ανθρώπων που είναι φίλοι μου, επειδή η διαδικασία είναι πολύ πιο λειτουργική έτσι. Η ιδανική μου επιλογή θα ήταν να γράφω για μικρές, πειραματικές ταινίες. Δεν θέλω να γίνω ένας χολιγουντιανός μουσικός και να συνθέτω μεγάλα και επικά σάουντρακ για μεγάλες παραγωγές που ακούγονται λίγο - πολύ ίδια. Υπάρχουν πολλοί που το κάνουν και το κάνουν πολύ καλά. Θα ήθελα να δουλέψω για ανθρώπους όπως ο Τακέσι Κιτάνο και ο Ντέιβιντ Λιντς, ο οποίος είναι η μεγαλύτερή μου καλλιτεχνική επιρροή. Εχουμε κάνει αρκετά πράγματα μαζί. Ακόμη και διαλογισμό έμαθα να κάνω στο δικό του στούντιο ηχογράφησης, κάτι που αντιλαμβάνομαι ότι ακούγεται λίγο περίεργο...

– Η μουσική σας έχει χρησιμοποιηθεί σε αμέτρητες διαφημίσεις, αλλά και σε ταινίες. Εχετε μείνει ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα;

– Οταν γράφω μουσική, το κάνω μόνος σε ένα μικρό στούντιο. Οταν τελειώνει, τη διαθέτω στον κόσμο και δεν έχω την παραμικρή ιδέα ποια θα είναι η πορεία της από εκεί και πέρα. Μερικές φορές δεν την ακούει κανείς. Αλλες φορές αρέσει, ο κόσμος την ακούει, την παίζει στον γάμο του, μπαίνει σε διαφημίσεις. Είναι μια παράξενη διαλεκτική σχέση που πότε λειτουργεί και πότε όχι. Ομως προτιμώ να προσπαθήσω κάτι κι ας μη λειτουργήσει, παρά να μην κάνω τίποτα.

– Το «Extreme Ways», είναι ένα εντυπωσιακό παράδειγμα, καθώς έγινε σήμα κατατεθέν των περιπετειών του πράκτορα Μπορν.

– Και είναι αστείο, γιατί το είχα βγάλει ως σινγκλ με ένα πολύ ακριβό βίντεο κλιπ και πανάκριβα ρεμίξ και ήταν τεράστια αποτυχία. Δεν τού έδωσε κανείς σημασία. Ομως μπήκε τυχαία στην πρώτη ταινία και απογειώθηκε.

– Πώς βλέπετε τον εαυτό σας σήμερα ως μουσικό σε σχέση με τον Moby του ’90;

– Πιστεύω ότι υπήρξα απίστευτα τυχερός. Μεγάλωσα σε μια καλλιτεχνική οικογένεια, όπου υπήρχε γλυπτική, ζωγραφική, φωτογραφία. Ομως η μουσική με επηρεάζει όσο τίποτα άλλο. Ακόμη με εκπλήσσει ότι κάθε μέρα μπορώ να κάθομαι στο στούντιο και να γράφω μουσική και ότι ο κόσμος έχει την προθυμία να την ακούει.

– Η σημερινή σκηνή των κλαμπ και της electronica πώς σας φαίνεται;

– Νομίζω ότι είναι διασκεδαστική. Είναι παράξενο βέβαια ότι είμαι 45 χρόνων και παίζω σε κλαμπ απόλυτα νηφάλιος για ένα πλήθος εικοσάρηδων που είναι εντελώς εκτός εαυτού και μέσα στα ναρκωτικά. Ομως θυμάμαι ακόμη τον εαυτό μου που κι εγώ πέρασα αυτή τη φάση.

– Η γενιά που είναι σήμερα 40-45 χρόνων θυμάται τη σκηνή πιο ζωντανή. Είναι όντως διαφορετική ή απλώς μεγαλώσαμε;

– Μάλλον αυτό συμβαίνει. Πριν από λίγο καιρό ήμουν με φίλους που μεγαλώσαμε μαζί στην πανκ ροκ σκηνή και λέγαμε ότι η αντίστοιχη σκηνή έχει χάσει όλο τον ενθουσιασμό της. Αλλά η αλήθεια είναι ότι εμείς χάσαμε λίγο από τον ενθουσιασμό μας. Οπως και να το κάνεις, όταν είσαι στα 17, είσαι πιο ενθουσιώδης.

– Η μουσική βιομηχανία δίνει σήμερα ευκαιρίες σε νέους μουσικούς;

– Η βιομηχανία δίνει άπειρες ευκαιρίες, αρκεί να μη θέλεις να γίνεις ποπ σταρ. Τη στιγμή που κάποιος αποφασίσει να πάρει αυτόν τον δρόμο, έχει υπογράψει συμβόλαιο με τον διάβολο. Ομως υπάρχει άπειρος χώρος για καλλιτέχνες της ανεξάρτητης και της ηλεκτρονικής σκηνής. Τα πράγματα έχουν γίνει πιο ταπεινά και με λιγότερη πίεση. Είμαι από τους λίγους που πιστεύουν ότι η κατάρρευση της δισκογραφίας ήταν τελικά κάτι καλό. Πολλοί φίλοι μου της ανεξάρτητης σκηνής, γράφουν τη μουσική τους, κάνουν εμφανίσεις, ζουν απ’ αυτό, αλλά δεν γίνονται πλούσιοι και δεν τρελαίνονται. Υπάρχει μια μπάντα, οι «Mission of Burma». Δεν έκαναν ποτέ μεγάλη επιτυχία, αλλά επηρέασαν διάσημους καλλιτέχνες, όπως ο Κερτ Κομπέιν και ο Μπίλι Κόργκαν. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα μέλη του γκρουπ σήμερα ζουν κανονικότατες ζωές με τις οικογένειές τους, ενώ ο Κομπέιν αυτοκτόνησε και ο Κόργκαν δεν είναι με τα καλά του. Είναι αξίωμα πια στη μουσική ότι όσο πιο μεγάλη η επιτυχία, τόσο πιο εύκολος ο δρόμος για την αυτοκαταστροφή.