«Πάντα επιστρέφω στη ροκ, αυτή είναι το πάθος μου»

Ο Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι επενδύει 40 γιαπωνέζικα και κινέζικα φιλμ, λατρεύει τους Μπιτλς και γράφει καταθλιπτική μουσική

• Της Σαντυς Tσαντακη, Η Καθημερινή, Kυριακή, 5 Δεκεμβρίου 2010

Ο Σιγκέρου Ουμεμπαγιάσι (Shigeru Umebayashi), ο οποίος συστήνεται στους φίλους και ως Ume, μένει και εργάζεται στο Τόκιο. Γράφει μουσική για το σινεμά εδώ και 25 χρόνια, αλλά έγινε γνωστός και εκτός συνόρων μόλις πριν από μια δεκαετία. Με αφορμή την επίσκεψή του στην Αθήνα, για συναυλίες και ένα master class, θα ζωντανέψουν εικόνες από ταινίες όπως «Ερωτική επιθυμία», «Ιπτάμενα στιλέτα», «2046», «Η κατάρα του χρυσού λουλουδιού», «A single man», ασιατικές και δυτικές παραγωγές. Στα 59 του χρόνια, ποτέ δεν είναι αργά για αναγνώριση και χειροκρότημα. Και να σκεφτεί κανείς ότι ξεκίνησε την καριέρα του ως αρχηγός του γιαπωνέζικου νιου γουέιβ, ροκ γκρουπ EX… Αρχισε να γράφει σάουντρακ το 1985 όταν η μπάντα του διαλύθηκε. Σήμερα υπογράφει ως συνθέτης τη μουσική σε τουλάχιστον 40 γιαπωνέζικα και κινέζικα φιλμ. Ενας Ιάπωνας που λατρεύει τους Μπιτλς, γράφει μάλλον καταθλιπτική μουσική, αλλά παρ’ όλα αυτά δηλώνει ρόκερ.

– Πώς κατορθώσατε να στριμώξετε 25 χρόνια μουσικής σε μία συναυλία; Τι αναγκαστήκατε να αφήσετε εκτός;

– Πρόκειται για μια χρονοβόρα διαδικασία για μένα και την ομάδα μου. Βλέπετε, έδωσα την πρώτη συναυλία με τις μουσικές μου από τον κινηματογράφο μόλις πέρυσι στη Γάνδη. Μέχρι τότε δεν υπήρχε η ανάγκη να δημιουργηθούν παρτιτούρες και εκ νέου ενορχηστρώσεις για συναυλιακούς σκοπούς. Οταν προέκυψε αυτή η ανάγκη η διαδικασία κράτησε μήνες. Τα κριτήριά μου αρχικά ήταν το ποια κομμάτια αγαπώ πιο πολύ, ποια θεωρούνται πιο γνωστά στην Ευρώπη, αλλά παράλληλα και ποια ήταν και λιγότερο απαιτητικά στην ενορχήστρωση για να μπορέσουμε να είμαστε εμπρόθεσμοι για την πρώτη μας συναυλία. Ως επί το πλείστον οι συνθέσεις που ενορχηστρώθηκαν βάσει αυτών των κριτηρίων είναι ουσιαστικά της τελευταίας δεκαετίας. Υπάρχουν ασφαλώς και κομμάτια μου που αγαπώ ιδιαίτερα και ανήκουν στις πολύ πρώιμες δουλειές μου και αποφάσισα κατόπιν να τις ενθέσω στο πρόγραμμα.

– Θα έχετε μαζί σας μια νεοσύστατη ελληνική ορχήστρα (Oticons Orchestra&Choir), μια Ελληνίδα ερμηνεύτρια (Σαβίνα Γιαννάτου), έναν Ελβετό μουσικό (Sandro Friedrich) και έναν Βέλγο μαέστρο (Dirk Brosse). Τι συμβουλεύετε συνήθως τους συνεργάτες σας στη διάρκεια της πρόβας;

– Απολύτως τίποτα. Ολοι οι άνθρωποι, πέραν των μουσικών μεμονωμένα που απαρτίζουν την ορχήστρα και της τραγουδίστριας, της οποίας όμως το ταλέντο γνωρίζω ήδη πολύ καλά, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που είχα δίπλα μου από την πρώτη μου κιόλας συναυλία οπότε τους εμπιστεύομαι τυφλά. Αγαπούν τη μουσική μου, την καταλαβαίνουν, την «αισθάνονται» όπως και εγώ. Καταρχάς ο Ελληνας φίλος και συνεργάτης μου Γιώργος Χριστόπουλος, που δημιούργησε την ορχήστρα, είναι αυτός που οργανώνει γενικώς μέχρι τώρα τις συναυλίες μου διεθνώς οπότε γνωρίζει τι απαιτήσεις έχει η μουσική μου καλύτερα από όλους. Οσο για τον καταπληκτικό μαέστρο μας Ντιρκ Μπροσέ, που ήταν ο πρώτος που διηύθυνε τη μουσική μου, και για τον σολίστα μας Σάντρο Φρίντριχ, από τις πρώτες πρόβες που κάναμε μαζί στη Γάνδη δεν χρειαζόταν να τους λέω σχεδόν τίποτα.

– Το σούσι είναι πολύ διαδεδομένο αυτόν τον καιρό στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Πιστεύετε ότι την ίδια τύχη μπορεί να έχει μια μέρα και η γιαπωνέζικη μουσική;

– Ξέρω σίγουρα ότι η μουσική δεν είναι φαγητό όπως και το ότι δεν θεωρώ καν τη δική μου μουσική ιαπωνική. Κατά κύριο λόγο είμαι ρόκερ! Οπότε μάλλον δεν είμαι ο κατάλληλος για να σας απαντήσει σε αυτό. Μπορώ πάντως να σας μιλήσω για σούσι…

– Στο ξεκίνημα αγαπούσατε τους Μπιτλς. Υστερα αγαπήσατε την ισπανική μουσική. Ποια γκρουπ ή ερμηνευτές σας αρέσουν αυτόν τον καιρό; Πόσο ροκ αντέχετε να είστε;

– Οπως σας είπα είμαι ροκάς. Η ροκ μουσική ήταν αυτή που με ώθησε να γίνω μουσικός και να ξεκινήσω την καριέρα μου ως μέλος ροκ μπάντας. Κι ακόμα αγαπώ τους Μπιτλς πάρα πολύ, όπως και τον Ερικ Κλάπτον. Παρ’ όλα αυτά θέλω να είμαι πολυσυλλεκτικός στα ακούσματά μου γιατί με βοηθάει να εξελίσσομαι και να γίνομαι πιο ευέλικτος όποτε χρειάζεται να συνθέσω σε διαφορετικό στυλ. Πάντα επιστρέφω όμως στη ροκ μουσική. Αυτή είναι το πάθος μου.

– Είναι αλήθεια ότι αρχίσατε να γράφετε μουσική για να συναντήσετε από κοντά τον αγαπημένο σας ηθοποιό;

– Oχι ακριβώς. Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα να γράφω μουσική για ταινίες όταν γνώρισα τον αγαπημένο μου ηθοποιό τη δεκαετία του ’80. Το ότι γράφω μουσική για ταινίες το χρωστάω στον ηθοποιό Yusaku Matsuda, που έπαιξε μερικά χρόνια μετά τη γνωριμία μας στο «Black Rain» του Ρίντλεϊ Σκοτ. Αυτός με ώθησε στη σύνθεση μουσικής για ταινίες και κάναμε μαζί και την παραγωγή κάποιων δικών του άλμπουμ. Δυστυχώς όμως πέθανε μόλις 40 ετών.

– Πώς μοιάζει σήμερα το κολάζ με τα θέματα που σας εμπνέουν;

– Γεμάτο ήλιο, χαρούμενους ανθρώπους και καλό κόκκινο κρασί. Από όσα έχω ακούσει μάλιστα από τον Ελληνα φίλο μου μάλλον θα το εμπλουτίσω περισσότερο τώρα που θα σας επισκεφθώ.

• Η μουσική μου έχει απήχηση στην Ευρώπη

– Πώς συγκρίνετε το γιαπωνέζικο σε σχέση με το ευρωπαϊκό κοινό; Πώς πιστεύετε ότι σας θεωρούν στη γενέτειρά σας και πώς είστε γνωστός εκτός συνόρων;

– Η αλήθεια είναι πως δεν έχω μέτρο σύγκρισης για να σας απαντήσω ακριβώς. Εχω δώσει μόλις τρεις συναυλίες στην Ευρώπη, η τρίτη για την ακρίβεια δόθηκε μόλις πριν από 20 μέρες στη Γερμανία στο πλαίσιο κινηματογραφικού φεστιβάλ. Στη χώρα μου είναι σαφώς πιο γνωστοί οι εξαιρετικοί συνάδελφοί μου Σακαμότο και Χισαΐσι. Αυτό που έχω διαπιστώσει όμως στην Ευρώπη είναι η μεγάλη απήχηση που έχει η μουσική μου και η αγάπη με την οποία πάντα μου μιλούν γι’ αυτήν. Η αντίθεση λοιπόν είναι τεράστια για μένα. Στην Ευρώπη μου προκαλεί τεράστια έκπληξη το πόσο πολλή απήχηση έχει η μουσική μου στο κοινό, ενώ στην Ιαπωνία το πόσο πολύ λιγότερη.

• Shigeru Umebayashi. Ιδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη, σήμερα, στις 8.30 το βράδυ.