Οι «Τετρακτύς» πλέουν στα βαθιά

Οταν τους ακούσαμε για πρώτη φορά στο Μέγαρο Μουσικής (βλέπε 13-5-2009), οι «Τετρακτύς» ήσαν μόλις ...ενός έτους.

Το νεανικό κουαρτέτο εγχόρδων είχαν ιδρύσει ένα χρόνο νωρίτερα οι βιολιστές Γιώργος και Κωνσταντίνος Παναγιωτίδης, ο βιολίστας Αλι Μπαζεγκμέτζλερ και ο τσελίστας Δημήτρης Τραυλός. Τους ξανακούσαμε την ίδια χρονιά στο θερινό Φεστιβάλ Παξών και σε κύκλο συναυλιών στο Ινστιτούτο Γκέτε τον Οκτώβρη, διαπιστώνοντας ότι τα επίπεδα ενέργειας αλλά και η ευστοχία, με την οποία προσέγγιζαν το ρεπερτόριο του 20ού αιώνα, συνιστούσαν σταθερές ποιότητες των ερμηνειών τους· λιγότερο ώριμες και εύστοχες είχαν φανεί οι επιδόσεις τους στο, διαφορετικών απαιτήσεων, ρεπερτόριο του κλασικισμού.

Η πρόσφατη συναυλία στο Γκέτε (15-12-2010) φανέρωσε ότι οι φιλόδοξοι και εργατικοί νέοι μουσικοί εξελίσσονται, επαληθεύοντας εντυπώσεις και προσδοκίες από το εντυπωσιακό περυσινό ξεκίνημα. Τους όχι λίγους φιλόμουσους που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, παρά τα έντονα επεισόδια στο κέντρο της πόλης, αντάμειψαν οι «Τετρακτύς» γενναιόδωρα, προσφέροντας καλοδουλεμένες, σαφώς διαφοροποιημένες, αναγνώσεις. Εδαφος οικείο, στο οποίο έχουν δοκιμάσει τις δυνάμεις τους, το «Κουαρτέτο αρ.3» του Σοστακόβιτς δόθηκε με περισσό οίστρο, δίχως απώλειες σε ακρίβεια και ποιότητα ανάγνωσης.

Ανταποκρινόμενοι άριστα στο πλούσιο, γεμάτο αλλεπάλληλες αντιθέσεις και μεταπτώσεις διαθέσεων δραματικό ανάγλυφο της παρτιτούρας -το «Κουαρτέτο αρ. 3» γράφτηκε στα δυσκολότερα χρόνια της σταλινικής εξουσίας, ανάμεσα στη «Συμφωνία αρ. 9» και στο «Κοντσέρτο για βιολί αρ. 1»- οι τέσσερις μουσικοί έπαιξαν δυναμικά και με πάθος, αναδεικνύοντας με ευφράδεια και ευστοχία τις χαρακτηριστικές αιχμές της μουσικής, ενώ ανταποκρίθηκαν με ευαισθησία και βάθος έκφρασης στις ελεγειακές, λυρικές παραγράφους.

Ακολούθησε το «Κουαρτέτο αρ. 9 - Ραζουμόφσκι αρ. 3» του Μπετόβεν. Η ισορροπημένη ανάγνωση έδειξε ότι στο διάστημα που μεσολάβησε οι «Τετρακτύς» επεξεργάστηκαν ριζικά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν τον κλασικισμό τεχνικά και ερμηνευτικά. Στην ερμηνεία τους έθεσαν συνειδητά το νεανικό σφρίγος και το δυναμισμό τους στην υπηρεσία τής συγκεκριμένων προδιαγραφών μουσικής αισθητικής του κλασικισμού: ο ήχος ήταν πιο εστιασμένος, τονικά ασφαλής, η φραστική πιο σφιχτή και ακριβής, το πάθος πιο εσωτερικευμένο, ο ρυθμικός παλμός νηφάλιος, η συνοχή πιο φροντισμένη και η ανάδειξη της μουσικής αρχιτεκτονικής πιο πειθαρχημένη. Μια νέα υπολογίσιμη παρουσία στην εγχώρια μουσική ζωή.