 |
«Ο ιδρώτας που έχω ρίξει στα θέατρα...» λέει, «ίσως από τη γενιά μου είμαι ο πρώτος εργάτης μουσικός. Εχω δουλέψει πολύ στο θέατρο και πολύ τζάμπα. Να θυμηθώ τα χρόνια της Καισαριανής, των θιάσων των Περιφερειακών όπου δουλεύανε όλοι για το τίποτε, έχω βάψει και σκηνικά, έχω κάτσει δίπλα στους σκηνοθέτες με τις ώρες γιατί... γιατί ήταν το γουσταριλίκι μου. Δηλαδή τα παιδικά μου με τον Κουν ήμουν πάντα με μια τσάντα. Ηταν ο χώρος όπου αισθανόμουν ότι είναι η τέχνη μου. Το τραγούδι ήρθε μετά».
Με σθένος και ειλικρίνεια
Ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι ο άνθρωπος που δε φοβάται να αναμετρηθεί με τα θέλω του, αλλά ούτε και με τις αλήθειες. Ο άνθρωπος που δε διστάζει να πει τα πράγματα με το όνομά τους.
«Ζούμε έναν ειρηνικό φασισμό» λέει και με σθένος αναρωτιέται... «Πραγματικά απορώ μ' αυτήν την τρελοχώρα, πώς είναι δεξιά η Ελλάδα, μπορείτε να μου πείτε;».
Είναι ο καλλιτέχνης που βλέπει με καχυποψία την αναγνώριση από δημόσιους φορείς. «Αισθάνομαι ότι πέρασα τη δύσκολη δεκαετία. Η Σπείρα ήταν ένα καταφύγιο. Δηλαδή κανείς, την ώρα που καταλαβαίνει ότι το περιβάλλον δεν τον ευνοεί, πρέπει να πάει στο υπόγειό του να κάνει τη δουλειά του. Και ξαφνικά βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση και την επικίνδυνη να ακούω από δημόσιους φορείς τα καλά τα λόγια. Τώρα. Και είναι λιγάκι επικίνδυνο. Την ώρα που αρχίζει αυτό και γίνεται επισήμως αποδεκτό είναι και η ώρα που κινδυνεύει να τελειώνει»... [Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ, Ριζοσπάστης, 22/6/2008]
No comments:
Post a Comment