ΑΛΕΚΑ ΚΑΝΕΛΛΙΔΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ

Το παρελθόν σε κίνδυνο

Η δισκογραφία πάντα γοητευόταν από τα μεγάλα λόγια! Είχε μάλιστα την ψευδαίσθηση ότι το ίδιο συνέβαινε και σε μας, το κοινό. Κάθε φορά εφεύρισκε μια «μεγάλη ιδέα» και την έριχνε στην αγορά. Σήμερα η «μεγάλη ιδέα» λέγεται «επιστροφή». Ολο και κάποιος επιστρέφει, και συχνά αναζητείται ο λόγος. Οπως στην περίπτωση της Αλέκας Κανελλίδου και της Ελένης Βιτάλη. Η Κανελλίδου υπήρξε «κλειστού κυκλώματος» ερμηνεύτρια, αλλά οπωσδήποτε ιδιαίτερη. Ηξερε να διαχειρίζεται θέματα καρδιάς και να υπακούει σε ατμόσφαιρες φορτισμένες με τζαζ αίσθηση. Τώρα κυκλοφόρησε έναν δίσκο χωρίς στίγμα, που δεν αντέχει σε δεύτερη ακρόαση. Γιατί λοιπόν να επιστρέψει και να διαταράξει τον υπέροχο εσωστρεφή μύθο που απολάμβανε;

Η Βιτάλη είναι ακόμη πιο ισχυρή περίπτωση. Σπουδαία λαϊκή φωνή, μεγάλων ακροατηρίων, καθαρών εξηγήσεων. Επέστρεψε με δικά της τραγούδια που δεν οδηγούν πουθενά το αίσθημα της φωνής της. Δεν υπήρχαν συνθέτες να γράψουν γι' αυτήν; Τι νόημα έχει μια επιστροφή αδιάφορη και πληκτική, για μια φωνή που ευαισθητοποιεί τον ακροατή όσο ελάχιστες πια; Πριν από χρόνια, στη μεγάλη διαμάχη ερμηνευτών - συνθετών, δεν είχε λυθεί το ποιος είναι απαραίτητος σε ποιον. Σήμερα, στην απόλυτη κρίση της δισκογραφίας, το ερώτημα έχει μάλλον απαντηθεί: χωρίς τραγούδια η φωνή είναι «πουκάμισο αδειανό» και καλύτερα να σιωπά. Πόσο μάλλον όταν είναι σπουδαία. [ΑΝΝΑ ΒΛΑΒΙΑΝΟΥ, Το ΒΗΜΑ, 15/06/2008]