Ο πολωνός συνθέτης Ζμπίγκνιου Πράισνερ ξανά στην Αθήνα

• O Ζμπίγκνιου Πράισνερ, γνωστός στο ελληνικό κοινό από τις μουσικές του κυρίως για τις ταινίες του Κριστόφ Κισλόφσκι, θα εμφανισθεί το Σάββατο 29 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, τρία χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού.

Αυτοδίδακτος μουσικός, ο πολωνός συνθέτης θεωρείται ένας από τους πιο επιφανείς συνθέτες μουσικής για τον κινηματογράφο της γενιάς του. Εχει υπογράψει τη μουσική σε περισσότερες από 40 ταινίες, κατά κύριο λόγο ευρωπαίων σκηνοθετών, ενώ έγινε γνωστός κυρίως μέσα από τη δουλειά του για την ταινία του Κισλόφσκι «Η διπλή ζωή της Βερόνικα», υπογράφοντας με το ψευδώνυμο Βαν ντε Μπαντεμάγερ το χαρακτηριστικό κινηματογραφικό θέμα «Concerto in e minor, Version 1798».

Ο Ζμπίγκνιου Πράισνερ έχει συνεργασθεί με τον Κριστόφ Κισλόφσκι και σε άλλες ταινίες («Ο δεκάλογος», «Τα τρία χρώματα: Μπλε, Λευκό, Κόκκινο»), καθώς και σε ταινίες άλλων σκηνοθετών, όπως το «Εuropa Εuropa» της Ανιέσκα Χόλαντ, το «Μοιραίο πάθος» του Λουί Μαλ, το «Οταν ένας άντρας αγαπά μια γυναίκα» του Λούις Μαντόκι ή το «Κουαρτέτο σε τέσσερις κινήσεις» της Λουκίας Ρικάκη.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι η «Διπλή ζωή της Βερόνικα» έχει πουλήσει πάνω από 300.000 CD από το 1991 που κυκλοφόρησε, ενώ η τριλογία «Τα τρία χρώματα» έχει ξεπεράσει τις 700.000 πωλήσεις. Οπως σημειώνει σε συνεντεύξεις του, η έμπνευσή του έχει ως πηγή την ανησυχία ότι οι άνθρωποι στη σημερινή εποχή απομακρύνονται όλο και περισσότερο μεταξύ τους, ως συνέπεια των τεχνολογικών επιτευγμάτων τα οποία - παραδόξως- αποτελούν εμπόδιο στην επικοινωνία και στην ενδοσκόπηση.

«Οχι πολύ καιρό πριν», λέει ο ίδιος, «διαβάζαμε κάτω από το φως της λάμπας πετρελαίου. Τώρα μοιράζουμε την προσοχή μας μεταξύ της τηλεόρασης, της οθόνης του υπολογιστή μας και των κινητών τηλεφώνων μας. Το τεράστιο άλμα της τεχνολογίας όμωςδεν στηρίχθηκε σε κάποιο φιλοσοφικό ή ψυχολογικό υπόβαθρο, ούτε στην τέχνη. Οι άνθρωποι έχουν λησμονήσει την ψυχή τους- δεν έχουν ούτε χρόνο ούτε χώρο να της αφιερώσουν» .

Στη συναυλία συμμετέχει η Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Βόλου υπό τον Ιωακείμ Μπαλτσαβιά, καθώς και η υψίφωνος Ελζμπιέτα Τοβάρνικα.

• ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ

η Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Βασ. Σοφίας και Π. Κόκκαλη, τηλ. 210 6980.044 η Στις 29 Μαΐου η Τιμές εισιτηρίων: 35, 50, 65 και 100 ευρώ (διακεκριμένη ζώνη). Εναρξη προπώλησης: τέλη Απριλίου, στα ταμεία του Μεγάρου, στο εκδοτήριο της Ομήρου 8 στο Σύνταγμα, ΔευτέραΠαρασκευή 10.00-16.00, με πιστωτική στο τηλ. 210-7282.333 και ηλεκτρονικώς στο www.megaron.gr.

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=323020&dt=30/03/2010#ixzz0jfpgWS4Z

Έθνικ τζαµαρίσµατα

Ο Γιώργος Τρανταλίδης ή George Τrantalidis, όπως είναι γνωστός και εκτός συνόρων, από τα ντραµς δίνει ραντεβού µε τον γνωστό Ούγγρο σαξοφωνίστα Τony Lakatos για jazz τζαµαρίσµατα µαζί µε τους Γ. Σαµαρά (κιθάρα), Γ. Κοντραφούρη (hammond), Γ. Τρανταλίδη (ντραµς). Στο Βacaro (Σοφοκλέους 1, τηλ. 210-3211.882) στις 22.30 µε ελεύθερη είσοδο.

Το Μουσικό Εργαστήρι Λαβύρινθος του Ross Daly προσκαλεί τον Ρedram Κhavar Ζamini, βετεράνο δεξιοτέχνη του περσικού κρουστού tombak, σε τζαµάρισµα και µουσικό διάλογο µε τον νεώτερο δεξιοτέχνη του σαντουριού Siamak Αghaei. Στο «Χίλιες και Δύο Νύχτες» (Καραϊσκάκη 10, Ψυρή, τηλ. 210-3317.293) στις 21.30. Είσοδος 15 ευρώ.

Κλασική τζαζ προτείνει από το Ηalf Νote Jazz Club (Τρι-βωνιανού, Μετς, τηλ. 210-9213.360) η Αµερικανίδα ερµηνεύτρια Robin ΜcΚelle. Μαζί της οι Sam Βarsh (πιάνο), Εssiet Εssiet (µπάσο), Μark ΜcLean (ντραµς). Είσοδος µε ποτό: 40, 35, 30, 20 ευρώ. Στις 22.00.

Τζαζ επιµένει και το Ατελιέ του Ωδείου Αthenaeum στο Κελάρι του ωδείου (Αδριανού 3, Πλάκα, τηλ. 210-3211.949) στις 21.00. Είσοδος: 10 ευρώ και 5 (φοιτητικό).

Σε πιο ροκ δρόµους µας µεταφέρει το τετραµε-λές συγκρότηµα Εδέµ στο Lazy, στη Λεωφόρο Πεντέλης 1 (Αττική Οδός, έξοδος 12, απέναντι από το γήπεδο Χαλανδρίου, Βριλήσσια, τηλ. 210-6895.535) από τις 22.30. Είσοδος: 10 ευρώ.

Τελευταία νύχτα για τη «Γυναίκα τριαντάφυλλο» Ηρώ Σαΐα στη µουσική θεατρική σκηνή «Αθηναΐς» (Καστοριάς 34, τηλ. 210-3480.000).

ΙΝFΟ

Τζαζ τζαµάρισµα από τον Γιώργο Τρανταλίδη και την παρέα του στο Βacaro (Σοφοκλέους 1, τηλ. 210-3211.882) στις 22.30. Είσοδος ελεύθερη

Προπώληση για τους Βlack Εyed Ρeas και την παρέα τους

ΦΕΣΤΙΒΑΛ RΟCΚWAVΕ

Με τον αέρα των απόλυτων, της ποπ, πρωταγωνιστών αυτό τον καιρό, οι Βlack Εyed Peas «έκλεισαν» τελικά θέση στη Μαλακάσα. To σούπερ γκρουπ από την Καλιφόρνια φτάνει στο Τerra Vibe την Τετάρτη 7 Ιουλίου με ρεκόρ και επιτυχίες σαν τα «Βoom Βoom Ρow» και «Ι Gotta Feeling» για να πάρει τη σκυτάλη στη σκηνή από τους Βρετανούς Faithless. Λίγο πριν θα βγει ο Κ. Βήτα την πρώτη ημέρα του φετινού 14ου Rockwave.

Το «ροκ κύμα» φέτος χορεύεται και μάλιστα σε ηλεκτρονικό ρυθμό, με τον μαέστρο Fatboy Slim τη δεύτερη μέρα (Σάββατο 10 Ιουλίου). Μαζί του οι Τing Τings, DJ Shadow, White Lies, Garcia Ρlays Κyuss.

Τρίτη ημέρα του φεστιβάλ, Κυριακή 11/7, με πρωταγωνιστές τους Μassive Αttack. Ο ήχος του Μπρίστολ είναι μόνο μια στάση για το βράδυ, αφού θα έχει προηγη θεί η μούλτι- έθνικ πρόταση των Ισπανών Ska-Ρ, τo τσιγγανο-πάνκ των Gogol Βordello, ο Γιάννης Αγγελάκας και η Μartina Τopley Βird με trip hop.

Τα εισιτήρια για το Rockwave διατίθενται από σήμερα. Τα πρώτα 2.000 εισιτήρια της πρώτης ημέρας κοστίζουν 49 ευρώ. Όταν τελειώσουν αυτά, η γενική είσοδος θα κοστίζει 60 ευρώ. Διακεκριμένη θέση: 95 ευρώ. Τα πρώτα 2.000 εισιτήρια της δεύτερης και τρίτης ημέρας κοστίζουν 39 ευρώ-μετά 45 ευρώ. Διακεκριμένη: 75 ευρώ.

Τριήμερο εισιτήριο: 120 ευρώ. Προπώληση: Τicket Ηouse, Πανεπιστημίου 42 (τηλ. 210-
3608.366), Μητροπόλεως 102, Θεσσαλονίκη (τηλ 2310-264.880), http://www. ticketpro. gr και http://www. tickethouse.gr.

ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ΣΕ ΑΜΙΛΛΑ: «Η μουσική μας κάνει κοινωνικούς»

• Της Δάφνης Κοντοδήμα, ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Η μουσική είναι «αντίδοτο στην αποξένωση που προκαλούν οι ώρες μπροστά στον υπολογιστή», πιστεύουν τα 78 μαθητικά συγκροτήματα που διαγωνίστηκαν για μια θέση στο Φεστιβάλ Schoolwave
«Στη μουσική δεν υπάρχουν όρια. Μας αρέσει να "ψαχνόμαστε"», έλεγαν μαθητές και φοιτητές ηλικίας 10-21 ετών καθώς κούρδιζαν τις κιθάρες τους. Και αυτό λίγο πριν βγουν στη σκηνή του ιστορικού κλαμπ «Κύτταρο» για να διεκδικήσουν μια θέση στο έκτο φεστιβάλ μαθητικών συγκροτημάτων Schoolwave, που τον Ιούλιο αναμένεται να ξεσηκώσει το Θέατρο Βράχων στον Βύρωνα.

Από metal και alternative rock σε hip hop και pop punk, όλα τα είδη ήταν στην γκάμα των 78 μαθητικών συγκροτημάτων, που επιλέχτηκαν ανάμεσα σε 200 και παρουσίασαν πειραματισμούς πάνω σε γνωστά τραγούδια και δικές τους συνθέσεις.

«Κάνουμε όνειρα, αλλά δεν ποντάρουμε στη μουσική για να βγάλουμε λεφτά. Ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να κάνεις επιτυχία. Αυτό που θέλουμε είναι να γίνουμε καλοί μουσικοί. Ένα συγκρότημα όπως το δικό μας είναι δύσκολο να κερδίσει το ευρύ κοινό» έλεγε η 17χρο νη Μαρία- Ελένη, τραγουδίστρια του συγκροτήματος Νo Limits από τη Λάρισα. «Οι στίχοι του τραγουδιού μας "Αngels fly away" μιλάνε για άπιαστα όνειρα. Κάποια τραγούδια μας μιλούν για την αδικία, την ανεργία. Στην αγγλική γλώσσα, καθώς δεν κολλάνε τα ελληνικά με τη μουσική και το στυλ μας».

Στο πλευρό των παιδιών βρίσκονταν γονείς που τους χαμογελούσαν- αν και εκείνοι ήταν πιο αγχωμένοι. «Η μουσική μάς κρατά μακριά από την αλητεία. Ευτυχώς, οι γονείς μας μάς στηρίζουν οικονομικά για την ενοικίαση του στούντιο», έλεγαν τα πέντε μέλη του ροκ συγκροτήματος. «Δεν θα συμμετείχαμε ποτέ σε τάλεντ σόου, όπως το Χ- Factor. Και αυτό επειδή μας ενδιαφέρει να γίνουμε γνωστοί σε έναν κύκλο σοβαρών ανθρώπων», λέει η 17χρονη Νεφέλη από το κοριτσίστικο συγκρότημα Τhe Lollipops από τη Θεσσαλονίκη με επιρροές απο την τζαζ.

«Έκανα μαθήματα σε ωδείο, αλλά φέτος σταμάτησα για να αφοσιωθώ στο σχολείο. Τα όνειρά μου, εκτός από μια καριέρα στη μουσική, περιλαμβάνουν και ένα πτυχίο Νομικής», έλεγε η 16χρονη Λάουρα από το ίδιο συγκρότημα, που μαζί με άλλους μαθητές του ωδείου σχημάτισαν μια χορωδία και πήραν μέρος σε φεστιβάλ σε Ιταλία, Γερμανία, Ρωσία, Καναδά, ενώ έχει συμμετάσχει σε ανέβασμα της όπερας «Τόσκα».

Ένα ακόμη συγκρότημα της ροκ, οι «Άθλιοι», όπως λένε ότι είναι η μετάφραση του ονόματός τους Τhe Αthlions, από τη Βέροια, έχουν ήδη βρει το μότο που τους ταιριάζει: «Να μην ξεχνάμε ότι πάνω απ΄ όλα είμαστε άνθρωποι».

«Από την ακρόαση πέρασαν παιδιά με έντονη προσωπικότητα. Η διαφορετικότητα στα είδη της μουσικής και στην ποιότητα μάς προκαλεί», είπε ο συνθέτης Γιώργος Κουμεντάκης από τη θέση του κριτή. Και ο Βασιλικός από τους Raining Ρleasure πρόσθεσε ότι «κάθε φέτος και καλύτερα, καθώς πέρασαν από την ακρόαση αντικειμενικά ταλαντούχα παιδιά». Μαζί με τους Γιάννη Πετρίδη, Νίκο Κυπουργό, Σάκη (Rotting Christ) και Χρήστο Ιωαννίδη (Schooligans) θα επιλέξουν τα 21 γκρουπ για το Φεστιβάλ.

ΙΝFΟ

Schoolwave, 2-4 Ιουλίου στο Θέατρο Βράχων στον Βύρωνα. Με την υποστήριξη των «ΝΕΩΝ», του Δήμου Βύρωνα και της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς.

Τραγούδια για τον ρατσισμό και τον έρωτα

Στους στίχους βρίσκουν την ευκαιρία να μιλήσουν για όσα απασχολούν έναν έφηβο επειδή «σκοπός της μουσικής είναι να ενημερώνει όσους βολεύονται στην ελληνική πραγματικότητα».

Οι Raindrop είναι ένα πολυπολιτισμικό συγκρότημα που ερμήνευσε στο «Κύτταρο» τραγούδια από την brit pop και την indie με επιρροές από τους Βeatles και τους Αrctic Μonkeys. Η μουσική έφερε κοντά τον 14χρονο Ντούσαν- που θα ήθελε κάποια στιγμή να γράψει ένα τραγούδι για τον ρατσισμό και τους μετανάστες -, τον 20χρονο Εδουάρδο από την Αγγλία, τον Ανδρέα από την Αμερική και τους Γιάννη (τραγουδιστής) και Κωνσταντίνο από τη Ναύπακτο.

«Γράφουμε για τον έρωτα που μας πονάει και για το περιβάλλον» λένε τα μέλη του συγκροτήματος που έχουν ερμηνεύσει Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Σαββόπουλο σε φεστιβάλ, ενώ θα συμμετάσχουν σε τοπική εκδήλωση με ρεμπέτικα τραγούδια. Για ένα άλλο είδος ρατσισμού μίλησε η 11χρονη Νίκη που έπαιξε βιολί μαζί με τις Lollipops. «Κάνω μουσική για να είμαι εγώ καλά και όχι για να γίνω δημοφιλής. Εάν έγραφα στίχους, θα μιλούσα για τον ρατσισμό στο σχολείο. Όταν κάποιος έρχεται από άλλο σχολείο, τα παιδιά δεν τον αφήνουν εύκολα να μπει στην παρέα τους».

Ρίκι Μάρτιν: «Είμαι ένας ευτυχισμένος gay»

• ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Γιάννης Δεβετζόγλου

• ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 30 Μαρτίου 2010, Τελευταία ενημέρωση: 30/03/2010 12:14, Web-Only

I am proud to say that I am a fortunate homosexual man. I am very blessed to be who I am.

Δημόσια δήλωση για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις έκανε χθες ο 38χρονος τραγουδιστής, Ρίκι Μάρτιν. «Είμαι ένας ευτυχισμένος ομοφυλόφιλος», γράφει στον προσωπικό του δικτυακό τόπο ο Πορτορικανός γόης, που πρόσφατα απέκτησε δίδυμα αγόρια.

Ο Ρίκι Μάρτιν, έγραψε στην προσωπική του ιστοσελίδα ένα κείμενο στο οποίο δηλώνει ότι είναι ένας ευτυχισμένος ομοφυλόφιλος άνδρας.

Βέβαια, δεν είναι τυχαίο ότι αναμένεται η έκδοση της βιογραφίας του, τη στιγμή που η δημοτικότητα του βρίσκεται σε αρκετά χαμηλά επίπεδα.

Διαβάστε το ακριβές κείμενο που έχει γράψει στο site του

«Πριν από μερικούς μήνες αποφάσισα να γράψω την αυτοβιογραφία μου, ένα έργο που εκ των προτέρων γνώριζα πως θα με φέρει πιο κοντά σε μια εκπληκτική αλλαγή στη ζωή μου. Από τη στιγμή που έγραψα την πρώτη φράση, ήμουν σίγουρος πως αυτό το βιβλίο θα γινόταν το εργαλείο που θα με βοηθούσε να απελευθερωθώ από τα πράγματα που για πολύ καιρό κρατούσα μέσα μου. Πράγματα που ήταν πολύ βαριά για μένα να “κουβαλάω”. Τελικά, κάνοντας αυτό τον απολογισμό της ζωής μου, είδα την αλήθεια μου. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο αξίζει να γιορτάζω.

Για πολλά χρόνια, υπήρχε μόνο ένα μέρος όπου μπορούσα να έρχομαι σε επαφή με τα συναισθήματά μου χωρίς να φοβάμαι, και αυτό ήταν η σκηνή. Όταν ήμουν πάνω στη σκηνή, η ψυχή μου ήταν γεμάτη σχεδόν με κάθε δυνατό τρόπο. Αυτή είναι η διαστροφή μου. Η μουσική, τα φώτα και οι φωνές του κόσμου από κάτω είναι πράγματα που με κάνουν να νιώθω πως είμαι ικανός για όλα.

Και αυτή η έκρηξη αδρεναλίνης είναι απίστευτα εθιστική. Δεν θέλω να σταματήσω ποτέ να νιώθω έτσι. Αλλά είναι η γαλήνη αυτή που με έφερε στο σημείο που είμαι τώρα. Ένα απίστευτο συναισθηματικό στάδιο κατανόησης, στοχασμού και συνειδητοποίησης. Αυτή τη στιγμή, νιώθω την ίδια ελευθερία που συνήθως νιώθω μόνο πάνω στη σκηνή. Χωρίς αμφιβολία, πρέπει να το μοιραστώ.

Πολλοί άνθρωποι μου είπαν: «Ρίκι, δεν είναι σημαντικό», «δεν αξίζει», «όλα τα χρόνια που έχεις δουλέψει, όλα όσα έχτισες τόσο καιρό θα γκρεμιστούν», «πολλοί άνθρωποι στον κόσμο δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν την αλήθεια σου, τη φύση σου». Επειδή όλες αυτές οι συμβουλές προέρχονταν από ανθρώπους που πραγματικά αγαπώ, αποφάσισα κι εγώ να προχωρήσω στη ζωή μου χωρίς να μοιραστώ με τον κόσμο όλη μου την αλήθεια. Αφήνοντας τον εαυτό μου να κυριευθεί από το φόβο και την ανασφάλεια, έγινα μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία δολιοφθοράς. Σήμερα, αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη των πράξεων και των αποφάσεών μου.

Αν κάποιος με ρωτήσει σήμερα, «Ρίκι, τι φοβάσαι;», θα απαντήσω «Το αίμα που τρέχει στους δρόμους των χωρών που βρίσκονται σε πόλεμο… την παιδική δουλεία, την τρομοκρατία… τον κυνισμό των ανθρώπων που βρίσκονται σε θέσεις ισχύος, την παρερμηνεία της πίστης». Αλλά να φοβηθώ την αλήθεια μου; Με τίποτα! Αντιθέτως, με γεμίζει δύναμη και κουράγιο. Αυτό ακριβώς χρειάζομαι, ιδίως τώρα που είμαι ο πατέρας δύο υπέροχων αγοριών τα οποία είναι γεμάτα φως και με διδάσκουν καινούρια πράγματα κάθε μέρα.

Το να συνεχίσω να ζω με τον τρόπο που το έκανα μέχρι σήμερα, θα ήταν μια ευθεία υποτίμηση της λάμψης με την οποία τα παιδιά μου γεννήθηκαν. Ως εδώ. Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Αυτό δεν έπρεπε να έχει συμβεί πριν 5 ή 10 χρόνια. Πρέπει όμως να συμβεί τώρα. Σήμερα είναι η μέρα μου, αυτή είναι η ώρα μου, τώρα είναι η στιγμή μου.

Όλα αυτά τα χρόνια στη σιωπή και το συλλογισμό με έκαναν πιο δυνατό και μου θύμισαν πως η αποδοχή πρέπει να έρθει από μέσα σου, και αυτό το είδος της αλήθειας είναι που μου δίνει τη δύναμη να φτάσω σε συναισθηματικά επίπεδα που μέχρι σήμερα δεν ήξερα πως υπάρχουν.

Τι θα συμβεί από εδώ και στο εξής; Δεν έχει σημασία. Μπορώ μόνο να εστιάσω σε αυτό που μου συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Η λέξη «ευτυχία» έχει καινούριο νόημα για μένα από σήμερα. Ήταν μια έντονη διαδικασία. Κάθε λέξη που γράφω σε αυτό το γράμμα έχει γεννηθεί από αγάπη, αποδοχή, αντικειμενικότητα και πραγματική ευχαρίστηση. Αυτό το γράμμα είναι ένα μεγάλο βήμα προς την εσωτερική μου γαλήνη και ένα ζωτικής σημασίας κομμάτι της εξέλιξής μου.

Είμαι περήφανος που μπορώ να δηλώσω πως είμαι ένας ευτυχισμένος ομοφυλόφιλος άνδρας. Νιώθω ευλογημένος γι’ αυτό είμαι».

Μουσικές βραδιές

«Το μικρόβιο του έρωτα» στο «Ακροπόλ»

Το μουσικό πρόγραμμα που παρουσιάζουν ο Γιάννης Λεμπέσης και η «Λαϊκή Στράτα», στα «Καρδιοφτερουγίσματα» (Δωδεκανήσου 37, Αλιμος, 210 9966141), παρατείνεται μέχρι τέλος Μάη. Αναβιώνοντας τη λαϊκή ταβέρνα, κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο (βράδυ) και Κυριακή (μεσημέρι), ο γνωστός τραγουδοποιός - τραγουδιστής και η ορχήστρα του, προσκαλούν σε ξεχωριστές «διαδρομές» στο ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι.

• Με μια ξεχωριστή σύμπραξη της Γλυκερίας και της Ζωής Τηγανούρια, ολοκληρώνεται σήμερα (8μμ) η εβδομάδα ελληνικού τραγουδιού, στο «Half Note» (Τριβωνιανού 17, Μετς, 210-9213310). Η γνωστή τραγουδίστρια και η δεξιοτέχνης ακορντεονίστα θα παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα με «Τραγούδια από το Θέατρο» που έχουμε αγαπήσει. Στον ίδιο χώρο, καθημερινά (10.30μμ), μέχρι 1/4 φιλοξενείται μια αξιόλογη τζαζ φωνή, η Robin McKelle, που διακρίνεται για τη γνώση και το ερμηνευτικό της βάθος σε τραγούδια της εποχής του σουίνγκ και κλασικά r&b.
• Ο σπουδαίος σολίστ βιόλας, Γιούρι Μπασμέτ, εμφανίζεται σήμερα (8.30μμ) στο Μέγαρο Μουσικής με τους Σολίστ της Μόσχας, με τη διττή ιδιότητα του σολίστ και του αρχιμουσικού, σε μια και μοναδική συναυλία, με έργα Μπάρτοκ, Σοστακόβτις, Τσαϊκόφσκι και Σούμπερτ.
• «Τραγούδια στο φεγγαρόφωτο για πολεμιστές κι ερωτευμένους» από τους «Τρόπος», σήμερα στο «Μπαράκι του Βασίλη» (Διδότου 3, Κολωνάκι, 210-3623625). Την Τρίτη, βραδιά κλασικής μουσικής με τις Svetlana Karpunkina - πιάνο και Luminita Macavei - βιολί, σε έργα Bach, Mozart, Dvorak κ.ά.
• Μέχρι τις 30 του Απρίλη παρατείνει η Εθνική Λυρική Σκηνή, στο Θέατρο «Ακροπόλ» (Ιπποκράτους 9-11, 210 3643700), την παράσταση «Το μικρόβιο του έρωτα» - αφιέρωμα στον κορυφαίο συνθέτη του μουσικού θεάτρου του Μεσοπολέμου, Κώστα Γιαννίδη (Γιάννη Κωνσταντινίδη). Παραστάσεις καθημερινά, εκτός Δευτέρας και Τρίτης.

«Ολοφέγγαρα» ταξίδια

Στο θέατρο «Εναστρον» η καλλίφωνη ηθοποιός Κερασία Σαμαρά παρουσιάζει δύο παραστάσεις μέχρι τις 25 Απρίλη. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο, την παράσταση «Ολοφέγγαρο», στις 9.30 μ.μ. και κάθε Κυριακή την «Αδεια ποδηλάτου», στις 8 μ.μ.

Το «Ολοφέγγαρο» η καινούρια μουσική παράσταση της Κερασίας Σαμαρά, φιλοδοξεί να περιδιαβεί με τους θεατές της τους δρόμους του φεγγαρόφωτου, με κείμενα των Παπαδιαμάντη, Καβάφη, Λόρκα, αλλά και ατμοσφαιρικές μελωδίες σπουδαίων Ελλήνων συνθετών. Στο πιάνο ο Γιώργος Κομπογιάννης. Εικαστική επιμέλεια Θανάσης Παναγιώτου. Η «Αδεια Ποδηλάτου», η γνωστή, πολύ επιτυχημένη μουσικοθεατρική παράσταση της Κερασίας Σαμαρά, που μετρά 10 χρόνια παρουσίας στο θέατρο, είναι ένα ταξίδι αναμνήσεων στην Ελλάδα της πρώτης μεταπολεμικής εικοσαετίας 1946 - 66, μέσα από αυθεντικές επιστολές ανωνύμων, αφηγήσεις, οικογενειακές φωτογραφίες, ειδήσεις, σχόλια και πολλά τραγούδια της εποχής. Σύλληψη - σύνθεση - επιλογή - επιμέλεια και ερμηνεία κειμένων: Κερασία Σαμαρά. Μουσική επιμέλεια - σκηνοθεσία: Βασίλης Νικολαΐδης. Σχεδιασμός φωτισμών: Δήμος Αβδελιώδης. Εικαστική επιμέλεια: Αγγελος Παπαδημητρίου. Στο πιάνο: Γιώργος Κομπογιάννης.

«Συνάντηση» Γκαλιάνο, Μπαχ, Πιατσόλα

©VincentCatala

Ενα μαγευτικό μουσικό οδοιπορικό στον κόσμο του τάγκο, της κλασικής μουσικής και της τζαζ θα προσφέρει ο Ρίτσαρντ Γκαλιάνο, ο σημαντικότερος σήμερα ακορντεονίστας και μπαντονεονίστας και ένας από τους σπουδαιότερους σολίστες της τζαζ, στις 19 Απρίλη, στο «Παλλάς» (Βουκουρεστίου 5, 210 3213.100). Συνοδευόμενος από το σεξτέτο του, υπόσχεται μια μαγική βραδιά μουσικών υπερβάσεων και εκρηκτικών τζαζ αυτοσχεδιασμών, που ενώνουν το λυρισμό ενός μεγάλου της κλασικής μουσικής, του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, με το φλογερό πάθος του πρωτεργάτη του NuevoTango, Astor Piazzolla, που υπήρξε μέντορας και επιστήθιος φίλος του. «Γέφυρες», οι γνωστότερες συνθέσεις του ίδιου του Γκαλιάνο, ερμηνευμένες με τον απαράμιλλο δεξιοτεχνικό τρόπο του.

Με σύνθημα «μουσική έκφραση σημαίνει ελευθερία και αυτό σημαίνει τζαζ» ο βιρτουόζος ακορντεονίστας στη φετινή παγκόσμια περιοδεία του ενώνει δύο προγράμματα, ένα παλιότερο και ένα πρόσφατο: το «Piazzolla forever», που ηχογράφησε το 2002 και χαρακτηρίστηκε ως το πιο πλούσιο και ουσιαστικό αφιέρωμα στον μεγάλο Αργεντίνο συνθέτη και παρουσιάστηκε σε 350 συναυλίες στον κόσμο. Και το «Σουίτες του Μπαχ», που ηχογραφήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβρη και θα κυκλοφορήσει σύντομα, «καρπό» της μακρόχρονης και επίπονης ενασχόλησης του Γκαλιάνο με τη μουσική του Μπαχ, τον οποίο τόσο ο Γκαλιάνο όσο και ο Πιατσόλα, θεωρούσαν πάντα ως τον «τζαζίστα της κλασικής μουσικής». Τον συνοδεύουν εξαίρετοι σολίστες μουσικοί: Jean-Marc Phillips και Sebastien Surel (βιολί), Jean-Marc Apap (βιόλα), Raphael Pidoux (τσέλο), Stephane Logerot (μπάσο), Herve Sellin (πιάνο).

Ορχήστρες ψάχνουν ρόλο και κοινό

Ξεκίνησαν λαμπερές και παραγωγικές και κατέληξαν χλωμές, μονοσήμαντες, ακριβοπληρωμένες, χωρίς κατεύθυνση

Tης Σαντυς Tσαντακη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21/03/2010

Υπάρχουν καλοί μουσικοί, όχι όμως και μηχανισμός για να τους προβάλει. Υπάρχουν ορχήστρες παραγωγικές και ορχήστρες νωχελικές. Yπάρχει ρεπερτόριο δημοφιλές ή πρωτοποριακό, το κοινό όμως παραμένει μουδιασμένο. Υπάρχουν ορχήστρες που ξεκίνησαν λαμπερές για να καταλήξουν σήμερα χλωμές, μονοσήμαντες, ακριβοπληρωμένες, χωρίς κατεύθυνση. Και τα χρήματα ποτέ δεν είναι αρκετά… Τι συμβαίνει με τις ορχήστρες στην Ελλάδα; Φταίνε οι ελλιπείς υποδομές; Η έλλειψη μουσικής παιδείας; Τα κονδύλια; Η κακοδιοίκηση; Γιατί οι ελληνικές ορχήστρες δεν βάζουν τη δική τους σφραγίδα στη σύγχρονη πολιτιστική ζωή;

Η μεγάλη ΚΟΑ: Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (πρωτοεμφανίστηκε το 1893 ως Μαθητική Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών) στηρίζει την ύπαρξή της στο κλασικό ρεπερτόριο, αλλά παρουσιάζει και έργα σύγχρονα, ιδιαίτερα Ελλήνων. Η ΚΟΑ, η μεγαλύτερη και αρχαιότερη ορχήστρα, έχει αποκλειστεί από το Φεστιβάλ Αθηνών. Πάνε οι ηρωικές εποχές που έδινε κάθε εβδομάδα την τακτική της συναυλία στο Ηρώδειο... Ο Βύρων Φιδετζής, καλλιτεχνικός διευθυντής και αρχιμουσικός της ΚΟΑ, λέει: «Η Ορχήστρα έχει ανεβάσει το καλλιτεχνικό επίπεδο. Είναι σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Κάθε ορχήστρα, σε κάθε τόπο, ερμηνεύει έναν ιδιαίτερο κοινωνικό ρόλο. Απόσταγμα είναι το ρεπερτόριο. Αλλο στη Νέα Υόρκη, άλλο στην Αθήνα. Το κοινό εντάσσεται σε μια αργόσυρτη διαδικασία. Η ΚΟΑ έχει το κοινό της, γίνονται προσπάθειες όμως να διευρυνθεί, με συναυλίες για νέους, σε σχολεία, σε νησιά άγονης γραμμής. Ακούμε για περικοπές. Θα πρέπει να ξέρουμε ποιος είναι ο προϋπολογισμός για να κανονίσουμε τον προγραμματισμό μας. Δεν μπορούμε να έχουμε απαίτηση για μεγάλα ονόματα όταν αυτά κοστίζουν και απαιτούν χρόνο για να τα “κλείσεις” εγκαίρως. Ούτε μπορούσαμε να περιφερόμαστε άλλο σαν φτωχός συγγενής…».

Μόνο για να νοικιάσει κανείς τη μεγάλη αίθουσα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, θα χρειαστεί 18.000 ευρώ. Για να θεωρηθεί επομένως η συναυλία «βιώσιμη» -ίσως κερδοφόρα- πρέπει να «κλειστεί» ένα μεγάλο όνομα και ο «κράχτης» να μην απαιτήσει εξωφρενική αμοιβή. Για την ώρα, η ΚΟΑ παραμένει τυπικά άστεγη, χωρίς δικό της κτίριο για συναυλίες, χωρίς βιβλιοθήκη και με χώρο για πρόβες και γραφεία για τα οποία πληρώνει τσουχτερό ενοίκιο (22.000 ευρώ τον μήνα και για τα δύο).

Η Καμεράτα: Στην Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής (έτος ίδρυσης 1991) η αρχική φιλοσοφία ήταν η δημιουργία ενός ευέλικτου συνόλου εγχόρδων για 25 μουσικούς. Ο Γιώργος Πέτρου, αρχιμουσικός, ο οποίος έχει πλέον μόνιμη συνεργασία με την Καμεράτα, μιλάει για μεταβατική σεζόν, αφού από φέτος η δραστηριότητα της ορχήστρας επικεντρώνεται στα όργανα εποχής. «Η Καμεράτα κάνει μια νέα αρχή. Θα αποκτήσει μια πιο πολυσχιδή οντότητα. Με ηχογραφήσεις, εκπαιδευτικές συναυλίες, Καμεράτα Junior με μουσικούς μέχρι 15 χρόνων. Στην Ελλάδα υπάρχουν αυτή τη στιγμή πολλές και καλές ορχήστρες. Η οικονομική κρίση είναι μια δυσκολία που θα ξεπεραστεί. Δεν σημαίνει τίποτα για το ορχηστρικό μέλλον. Εχουμε καλομάθει σε αφθονία. Με τον προϋπολογισμό επαναπροσδιορίζονται και οι ανάγκες».

Και το κοινό; Σύμφωνα με τον κ. Πέτρου, δεν υπάρχει δυνατό τμήμα προώθησης της κλασικής μουσικής. «Το κοινό δεν πρέπει μόνο να το φέρεις. Πρέπει και να δημιουργήσεις νέο κοινό».

Της ΕΡΤ: Η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, ίσως η μόνη ορχήστρα που επιτρέπει την πολυθεσία, ιδρύθηκε το 1938 σύμφωνα με το πρότυπο των ευρωπαϊκών ραδιοφωνικών ορχηστρών. Ο αρχιμουσικός της Βλαδίμηρος Συμεωνίδης, λέει: «Ενα από τα σημαντικότερα ζητήματα που παραμένει επί χρόνια άλυτο και εμποδίζει την πορεία της ορχήστρας μας προς το μέλλον, είναι οι πολύ χαμηλές αποδοχές των μουσικών, τη στιγμή που οι συνάδελφοί τους στις κρατικές ορχήστρες αμείβονται περίπου με τον διπλάσιο μισθό για την ίδια εργασία. Αυτό από μόνο του συνιστά μια πολύ σημαντική ανισότητα. Η μουσική τέχνη απαιτεί ως γνωστόν πολυετείς και πολυδάπανες σπουδές. Επιπλέον το κόστος αγοράς αλλά και της συντήρησης των μουσικών οργάνων είναι πολύ υψηλό».

Η Κρατική Θεσσαλονίκης: Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης βρίσκεται σίγουρα σε καλύτερη κατάσταση, επικοινωνιακά τουλάχιστον. Ιδρύθηκε το 1959, το ρεπερτόριό της ξεκινά από το μπαρόκ και φτάνει μέχρι τις πρωτοποριακές συνθέσεις του 21ου αιώνα. Αποτελεί υπόδειγμα λειτουργίας κρατικού φορέα.

Των Χρωμάτων: Η Ορχήστρα των Χρωμάτων, που λέγεται ότι θα υιοθετηθεί από το Ιδρυμα Ωνάση, ανησυχεί για το μέλλον της. Κι ας πρωτοεμφανίστηκε το 1989 ως επίλεκτο συμφωνικό σύνολο με πρωτότυπα προγράμματα και συνδυασμό έργων που δεν καλύπτονται από συμβατικές ορχήστρες. Κάθε ορχήστρα για να επιβιώσει οφείλει να εμφανίζει ταυτότητα και παρουσία, με άλλα λόγια, λόγο ύπαρξης.

Μόνο 1.000 θεατές για τον Σγούρο

Και το κοινό; Η ΚΟΑ έχει το πολύ 200 ανθρώπους που την ακολουθούν βρέξει - χιονίσει, αλλά το ζητούμενο θα ήταν να έχει τουλάχιστον 4.000 πιστούς, αφοσιωμένους, συνδρομητές, «οπαδούς» που να την πιστεύουν.

Οπως και να ’χει η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, για παράδειγμα, δίνει 45 συναυλίες τον χρόνο και θεωρείται ότι έχει κάνει άλματα τα τελευταία χρόνια. Θα μπορούσε όμως να καθιερώσει υπερδιπλάσιες συναυλίες με το ίδιο πρόγραμμα, όπως συνηθίζεται στην Ευρώπη. Στον τομέα της κλασικής μουσικής «επιβάλλεται» η επανάληψη μιας συναυλίας.

Οταν ένας Βραζιλιάνος μαέστρος πέρυσι προσκλήθηκε να διευθύνει την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ανέφερε ότι στη χώρα του υπάρχουν 10.000 συνδρομητές μόνο για την ορχήστρα του. Κάθε συναυλία επαναλαμβάνεται δύο με τρεις φορές την εβδομάδα. Δεν υπάρχουν λοιπόν 1.500 θεατές - ακροατές να γεμίζουν κάθε εβδομάδα το Μέγαρο Μουσικής για να απολαμβάνουν έργα κλασικού ρεπερτορίου; Οταν πρόσφατα ο Δημήτρης Σγούρος απέδωσε το 2ο Κοντσέρτο του Μπραμς με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, οι θεατές δεν ξεπέρασαν τους 1.000. Δεν ξέρουμε ακόμη πόσες ήταν οι προσκλήσεις, πόσα τα εισιτήρια. Θα έπρεπε να είναι sold out. Η απογοήτευση όμως υπήρχε και υπάρχει. Μαζί και η απαισιοδοξία.

Ο Βύρων Φιδετζής από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών έχει τον τελευταίο λόγο: «Οι ξένοι μαέστροι και οι σολίστες λένε τα καλύτερα λόγια όταν έρχονται. Και όχι κολακείες. Δεν είμαστε και του πεταμού. Πρέπει να πιστέψουμε στους εαυτούς μας. Σαν ορχήστρα έχουμε δείξει στο εξωτερικό ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο μια ευχάριστη εικόνα, τζατζίκι και συρτάκι. Οσο για την κρίση, θεωρώ ότι το παρατράβηξαν οι Ευρωπαίοι. Δεν θέλω να γίνω κακός προφήτης. Αναλόγως με το τι έχουμε, θα πορευτούμε».

Με συγκεκριμένο ρεπερτόριο

Υπάρχει και η Κρατική Ορχήστρα Ελληνικής Μουσικής, γνωστή ως ΚΟΕΜ, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Σταύρο Ξαρχάκο, αλλά και η Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης, με σταθερή επιχορήγηση από το υπουργείο Πολιτισμού. Εξαιρετικά συγκεκριμένο ρεπερτόριο, για εξαιρετικά εξειδικευμένο κοινό. Ειδικά όταν οι διευθυντές είναι και συνθέτες, η διπλή ιδιότητα προκαλεί προβλήματα και συνειρμούς.

Σε αυτήν τη φάση κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για την αντοχή του κοινού. Ακούμε και βλέπουμε σαν πρώτες εκτελέσεις παγκοσμίως άγνωστα έργα. «Δεν ξεκινάς από δύσκολα έργα», μας εκμυστηρεύεται άνθρωπος που εργάζεται μια δεκαετία τώρα σε κρατική ορχήστρα.

Διαψεύδει το ΔΣ του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης ότι αναστέλλει τη λειτουργία του

Avaton

Ανυπόστατα χαρακτηρίζονται, σε ανακοίνωση του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, τα δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία το ΜΜΘ αναστέλλει το καλλιτεχνικό του πρόγραμμα λόγω οικονομικών δυσχερειών.

Στην ανακοίνωση επίσης προστίθεται ότι το καλλιτεχνικό πρόγραμμα του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης συνεχίζεται και θα διαμορφωθεί μετά την αναμενόμενη επιχορήγηση από το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού.

Μιλώντας στο in.gr ο γενικός γραμματέας του ΔΣ του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης Στέλιος Νέστορας διέψευσε κατηγορηματικά ότι το ΔΣ αποφάσισε την αναστολή λειτουργίας του ΜΜΘ.

Παραδέχθηκε ότι ακόμη δεν έχει δοθεί η επιχορήγηση από το υπουργείο Πολιτισμού, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει προγραμματισμός για τον Σεπτέμβριο, ωστόσο -είπε- μόλις δοθούν τα χρήματα θα καταρτισθεί το πρόγραμμα της επόμενης σεζόν.

Το ΜΜΘ δεν έχει πλέον καλλιτεχνικό διευθυντή μετά την παραίτηση, την Παρασκευή, του επί δέκα χρόνια καλλιτεχνικού διευθυντή Νίκου Αθηναίου.

Ο κ. Νέστορας συμπλήρωσε ότι ο ΟΜΜΘ εξετάζει το ενδεχόμενο να αξιοποιήσει ένα δεύτερο κτήριο ως συνεδριακό κέντρο και ένα εστιατόριο μέσα στις εγκαταστάσεις του για να αυξήσει τα έσοδά του.

Μόλις δούμε τα έσοδά μας συνολικά, θα δούμε τι θα γίνει με το πρόγραμμα, είπε.

Newsroom ΔΟΛ

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΕΟΝΑΡΝΤ ΜΠΕΡΝΣΤΑΪΝ, ΝΙΝΑ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΕΣΤΡΟ: Αθυρόστομος, στοργικός, ταλαντούχος και «αμφί»

• Της Ginny Dougary

Θεωρείται ως ο «εθνικός συνθέτης» των Αμερικανών, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την κλασική μουσική και το μιούζικαλ, με το «West Side Story» να λογίζεται ως το εμβληματικό έργο του. Μέχρι τότε είχαν θαυμάσει και αγαπήσει Ιταλούς (Τοσκανίνι), Ούγγρους (Ράινερ, Όρμαντι, Σελ), Ρώσους (Κουσεβίνσκι), Έλληνες (Μητρόπουλος). Και να που ένας Αμερικανός, εβραϊκής καταγωγής, βρέθηκε να κρατά τα ηνία της μεγαλύτερης ορχήστρας τους, της περίφημης Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Νέας Υόρκης, και ανέλαβε να εκπαιδεύσει το τηλεοπτικό κοινό στη μαγεία της κλασικής μουσικής.

Ταλαντούχος, ευφυής, ευπαρουσίαστος, επικοινωνιακός. Με μια λέξη ο διεθνούς ακτινοβολίας Λέοναρντ Μπέρνσταϊν ήταν χαρισματικός. Με αφορμή τις εκδηλώσεις στη μνήμη του από το Southbank Center του Λονδίνου, η μικρότερη κόρη του, η 48άχρονη σήμερα Νίνα, φωτίζει άγνωστες πτυχές του και σκιαγραφεί, μέσα από καλές και κακές στιγμές, το προφίλ ενός στοργικού πατέρα, ενός ανθρώπου που ρουφούσε τη ζωή.

Αν και αμφιφυλόφιλος και αθυρόστομος, ήταν συντηρητικός με έναν ιδιαίτερο, δικό του, τρόπο. «Ήταν αφοσιωμένος στη γυναίκα και τα παιδιά του. Είχε όμως συμπλέγματα. Και ο άνδρας που έχει συμπλέγματα έχει και σύνθετη ζωή», λέει η Νίνα Σίμονς (άλλαξε επίθετο όταν παντρεύτηκε τον κινηματογραφικό παραγωγό Ρουντ Σίμονς των «Ηigh Fidelity» και «Τhe Road»). Σε παλιές οικογενειακές ταινίες ο Μπέρνσταϊν εμφανίζεται σαγηνευτικός πατέρας που κυλιόταν με τα παιδιά του στο χορτάρι, έκανε φάρσες μαζί τους και με χαρωπές μελωδίες στο πιάνο ευχαριστούσε τη γυναίκα του, Φελίσια Μοντεαλέγκρε, για χάρη της οποίας σταμάτησε να έχει ερωτικές σχέσεις με άνδρες.

«Η μητέρα μου ήταν συγκαταβατική και περίμενε ανάλογη αντιμετώπιση. Αλλά χώρισαν το 1973 όταν τον έπιασε στο κρεβάτι με τον εραστή της, έναν νεαρό ερευνητή της μουσικής. Το 1976 ο πατέρας μου και ο φίλος του μετακόμισαν σε διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη. Όταν όμως η μητέρα μου προσβλήθηκε από καρκίνο στον πνεύμονα, από ενοχές μάλλον, ο πατέρας μας επέστρεψε κι έμεινε μαζί της ώς τον θάνατό της, το 1978. Ήταν όμως αργά έτσι κι αλλιώς», λέει η Σίμονς.

Ο θάνατός της κόστισε και στον Μπέρνσταϊν. «Σκεφτείτε πως όσο ζούσε, εκείνος ήταν απλώς τρισευτυχισμένος. Μετά τον θάνατό της έπεσε σε βαθιά απελπισία για πολλούς μήνες. Ήταν χάλια. Αίφνης σα να συνήλθε από κώμα, μας πήρε με τα αδέλφια μου και πήγαμε όλοι χριστουγεννιάτικες διακοπές στην Τζαμάικα. Είχε πλέον επιστρέψει πίσω σε εμάς». [ΤΑ ΝΕΑ: Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010]

Χέντριξ, η επιστροφή!

Kαι όμως. Σαράντα χρόνια μετά τον θάνατό του, προτού καν πατήσει τα τριάντα, ο σταρ της ροκ κιθάρας «έχει» ακυκλοφόρητα τραγούδια. Και νέο άλμπουμ. Και περιοδεία. Και πάμπολλες εκδόσεις. Κυρίες και κύριοι, ο Τζίμι ζει ανάμεσά μας.

Μάλιστα, το άλμπουμ «Valleys of Νeptune», με δώδεκα ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις, δεν θα είναι ο μόνος καινούργιος Χέντριξ της εποχής. Πρόσφατα βγήκαν το «Live Ιn Ρaris/Οttawa Ηendrix» και το «Fan Pack» για κάθε φαν του Τζίμι που θέλει μια Χέντριξ εμπειρία σε στυλ 2010. Η Εxperience Ηendrix, η επιχείρηση για τον έλεγχο της περιουσίας έχει μεγάλα σχέδια για το μέλλον. Όπως για παράδειγμα την έκδοση της λάιβ ηχογράφησης της συναυλίας στο Άλμπερτ Χολ στις 24 Φεβρουαρίου του 1969. Οι φαν το περιμένουν σαν μυστικό κώδικα της Αποκάλυψης.

Και όσο θα πλησιάζει η επέτειος των 40 χρόνωναπό τις 18 Σεπτεμβρίου του 1970- που συμπληρώνονται από τον θάνατό του, ο δρόμος θα στρώνεται με ακόμη περισσότερο Τζίμι Χέντριξ. Βασικός ενορχηστρωτής της όλης ιστορίας, η 48χρονη- θετή κόρη του πατέρα του, Αλ Χέντριξ- Τζέινι, που έχει τον πρώτο λόγο σε όλα τα θέματα μετά και τον θάνατο του πατέρα του Χέντριξ, και τις επεισοδιακές μάχες ανάμεσα σε μάνατζερ, οικογένειες, νόμιμους και μη απογόνους, και άλλους τυχόν δικαιούχους.

Ο Χέντριξ παραμένει από τις πιο υπολογίσιμες δυνάμεις της μουσικής, με μια από τις πιο λαμπρές μετά θάνατον καριέρες. Όχι Έλβις, αλλά κοντά. Συνεχίζει να πουλάει σταθερά 2 με 4 εκατομμύρια δίσκους τον χρόνο και να εμπνέει τους καινούργιους που πιάνουν ηλεκτρική κιθάρα στα χέρια ή βολεύονται στην οθόνη με την εικονική εκδοχή της Χέντριξ εμπειρίας. Απλώς πατάς play.

Καινούργιο άλμπουμ, χωρίς περιοδεία; Όχι δα. Πριν από λίγες ημέρες ξεκίνησε στην Αμερική η Εxperience Ηendrix Τour με μουσικούς σαν τους Τζο Σατριάνι, Τζόνι Λανγκ, Έρικ Τζόνσον, Κένι Γουέιν, αλλά και τον Μπίλι Κοξ που έπαιζε μαζί με τον Χέντριξ και στους Εxperience και στους Βand Οf Gypsys. Αν δεν καταφέρουν αυτοί να καλέσουν το πνεύμα του Τζίμι, δεν θα τα καταφέρει κανείς.

• Της Μαρίας Μαρκουλή, ΤΑ ΝΕΑ: Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Νέα ταινία για τη ζωή του Μάικλ Τζάκσον θα βγει τον Ιούνιο

Και νέο ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Μάικλ Τζάκσον, που θα έχει και λεπτομέρειες από τις τελευταίες του στιγμές θα βγει στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 25 Ιουνίου του 2010.

Το "Gone Too Soon" του συγγραφέα και σκηνοθέτη Ιαν Χάλπεριν, θα κυκλοφορήσει στα σινεμά μια ημέρα πριν τη συμπλήρωση ενός χρόνου από το θάνατο του βασιλιά της ποπ. Στη νέα ταινία περιλαμβάνονται βίντεο και ηχογραφήσεις του Τζάκσον λίγο πριν το θάνατο του, καθώς και συνεντεύξεις από τον προσωπικό του μάνατζερ, τον σεφ, τον γκουρού του, τον κομμωτή του, τον γυμναστή του, ένα φρουρό του και έναν δικηγόρο. "Είναι μια ταινία που άξιζε στο Μάικλ και στους θαυμαστές του" δήλωσε ο Χάλπεριν, που είναι ο δημιουργός και της βιογραφικής ταινίας του Τζάκσον, Unmasked, η οποία κυκλοφόρησε το 2008.

Ζητά 35 εκατ. δολάρια από τη Lady Gaga

Ο Ρόμπ Φουζάρι δηλώνει εραστής της δημοφιλούς τραγουδίστριας Lady Gaga, υποστηρίζει ότι η επιτυχία της τραγουδίστριας οφείλεται σε αυτόν και της ζητά 35 εκατομμύρια δολάρια.

Μεταξύ άλλων, ο Ρομπ Φουζάρι, σε μήνυση που κατέθεσε κατά της τραγουδίστρια, αναφέρει ότι είναι συνδημιουργός των μεγάλων επιτυχιών της ποπ σταρ "Paparazzi" και "Disco Heaven". Ο δικηγόρος του, Ρόμπερτ Μπελόνι δήλωσε στην εφημερίδα New York Daily News ότι ο πελάτης του διεκδικεί ποσοστά από τις εισπράξεις της Lady Gaga με βάση συμβόλαιο που λέει ότι είχε συνυπογράψει με την ποπ σταρ το 2006. Ο Φουζάρι, που έχει δουλέψει και με άλλους σταρ, υποστηρίζει ότι ανακάλυψε τη Lady Gaga το 2006 και είναι αυτός που τη βοήθησε να δημιουργήσει την ξεχωριστή εικόνα που την έχει κάνει διάσημη.

Τιμητικό βραβείο στην Πάτι Σμιθ

Η αιρετική ποιήτρια και τραγουδίστρια Πάτι Σμιθ, θα τιμηθεί με το Βραβείο των Ιδρυτών της ASCAP (Αμερικανική Εταιρεία Συνθετών, Συγγραφέων και Εκδοτών) για το σύνολο του έργου της από τη μουσική βιομηχανία τον επόμενο μήνα καθώς φέτος συμπληρώνει 40 χρόνια καριέρας. Η 63χρονη Σμιθ θα τιμηθεί με το Βραβείο των Ιδρυτών της ASCAP (Αμερικανική Εταιρεία Συνθετών, Συγγραφέων και Εκδοτών) κατά τη διάρκεια του δείπνου που θα δοθεί προς τιμήν των συνθετών και των παραγωγών των τραγουδιών που παίχτηκαν περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα το 2009. Η εκδήλωση θα γίνει στις 21 Απριλίου σε ξενοδοχείο του Χόλιγουντ. Η 63χρονη Πάτι Σμιθ "επέκτεινε τα όρια της καλλιτεχνικής έκφρασης, εμπνέοντας γενιές ροκ ερμηνευτών σε όλο τον κόσμο και παραμένει μια χαλκέντερη καλλιτέχνιδα που εργάζεται σε μεγάλη ποικιλία μέσων", σημειώνεται στην ανακοίνωση που εξέδωσε ο πρόεδρος της ASCAP, Πολ Ουίλιαμς. Με το ίδιο βραβείο είχαν τιμηθεί παλαιότερα ο Πολ Μακάρτνεϊ, ο Νιλ Γιανγκ και ο Τομ Γουέιτς. Η εκδήλωση θα γίνει στις 21 Απριλίου σε ξενοδοχείο του Χόλιγουντ.

Tom Petty Σύντομα εξηντάρης...

• Από τον Γιάννη Πετρίδη

Σε μερικούς μήνες, στη μεγάλη παρέα των μουσικών του ροκ που ξεπέρασαν τα 60 χρόνια τους και συνεχίζουν να γνωρίζουν επιτυχίες, θα προστεθεί και ο Αμερικανός συνθέτης, κιθαρίστας και τραγουδιστής Tom Petty.

Ο Petty, που γεννήθηκε στο Γκέινσβιλ της Φλόριντα των Ην. Πολιτειών στις 20 Οκτωβρίου του 1950, ήταν παιδί όταν αντάλλαξε τα καλύτερά του παιχνίδια με μια επίσης μικρή φίλη του, παίρνοντας σαν αντάλλαγμα μια σειρά από μικρά δισκάκια του Elvis Presley που η φίλη του είχε στην κατοχή της, με σκοπό να επιστρέψει στον χώρο που βρισκόταν ο Elvis, ο οποίος θα εμφανιζόταν στην πόλη τους, και να του ζητήσει αυτόγραφο.

Ο Elvis τότε γύριζε την ταινία του Follow That Dream και ένας θείος τού νεαρού Tom, που δούλευε για την ταινία, τον προσκάλεσε να παρακολουθήσει τα γυρίσματα.

Παρ' όλο που δεν πρόλαβε να πάρει αυτόγραφο από τον βασιλιά του ροκ, όλη η ατμόσφαιρα τον σημάδεψε οριστικά σαν παιδί και τον έβαλε σε σκέψεις για το τι θα ήθελε να γίνει μεγαλώνοντας.

Ανθρωποι έτρεχαν γύρω από τον Elvis σαν τρελοί και όταν άκουσε ο Tom τη μουσική, από τους μικρούς δίσκους, έπαθε σοκ και με το παιδικό μυαλό του αμέσως σκέφτηκε: «Αυτό θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω».

Σε ηλικία 14 ετών είχε την πρώτη του κιθάρα και άρχισε μόνος του τις προσπάθειες να μάθει να παίζει τραγούδια όπως το Wooly Booly των Sam The Sham and The Pharoes.[...] ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Η μηχανή του χρόνου στο τραγούδι

• Από τον Κώστα Ζουγρή

Μία από τις μεγαλύτερες φαντασιώσεις του ανθρώπου είναι το να μπορέσει να κατασκευάσει μία μηχανή που θα του παρέχει τη δυνατότητα να ταξιδεύει στον χρόνο.

Το θέμα αυτό έχει απασχολήσει κατά καιρούς τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και βέβαια τη μουσική, όπου η έννοια του χρόνου έχει εκφραστεί, μέσω των συνθετών της μουσικής, με διάφορους τρόπους.

Ηδη από την εποχή της δημοσίευσης της θεωρίας τής σχετικότητας, το 1905, θεωρήθηκε ότι ο Albert Einstein εγκατέλειψε την έννοια του απόλυτου χρόνου.

Σε αυτό το εννοιολογικό πλαίσιο ο απόλυτος χρόνος εννοείται ως ο χρόνος που κυλά ισοδύναμα και ανεξάρτητα από την κατάσταση κίνησης του παρατηρητή.

Οι επιδράσεις της διαστολής του χρόνου και η κατάρρευση του απόλυτου ταυτόχρονου σημαίνουν ότι υπό αυτή την έννοια ο απόλυτος χρόνος δεν μπορεί να εφαρμοστεί στη μέτρηση ενός χρονικού διαστήματος.

Σύμφωνα με διάφορα λεξικά, με τον όρο χρόνος εννοείται «η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, θεωρούμενη ως σύνολο».[... ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Κλείνει το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης

• Παραιτήθηκε ο καλλιτεχνικός διευθυντής Ν. Αθηναίος

Θεσσαλονίκη

Κλείνει το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης λόγω έλλειψης χρημάτων. Στη συνεδρίαση του δ.σ. αποφασίστηκε η αναστολή του καλλιτεχνικού προγραμματισμού λόγω έλλειψης επιχορήγησης, καθώς ακόμη δεν έχει έρθει η πρώτη δόση της οικονομικής ενίσχυσης από το υπουργείο πολιτισμού.

Ως εκ τούτου το δ. σ. του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης αποφάσισε την αναστολή του καλλιτεχνικού προγράμματος, γεγονός, που προκάλεσε την παραίτηση του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΟΜΜΘ Νίκου Αθηναίου, λόγω "έλλειψης αντικειμένου".

Το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, από δω και στο εξής θα παρουσιάζει μόνο φιλοξενούμενες εκδηλώσεις.

Στην Μαλακάσα τον Μάιο ο Μπομπ Ντίλαν

Στο Terra Vibe της Μαλακάσας θα εμφανιστεί στις 29 Μαΐου ο Μπομπ Ντίλαν, σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα του.

Στην ιστοσελίδα του δεν αναφέρεται η ημερομηνία έναρξης για την πώληση ή προπώληση των εισιτηρίων, ούτε και η τιμή τους.

Υπενθυμίζεται ότι πέρυσι ο ερχομός του Μπομπ Ντίλαν στην Αθήνα ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή, διότι το Ολυμπιακό Στάδιο δεν ήταν διαθέσιμο τις ημερομηνίες που τον βόλευαν.

Ορχήστρα μουσικής για… ρούχα!

Στο μέλλον τα ενδύματα θα παίζουν μουσική

Στο μέλλον θα κυκλοφορούν γύρω μας άνθρωποι-ορχήστρες, στην κυριολεξία και όχι μεταφορικά, αφού σουηδοί ερευνητές έχουν ήδη δημιουργήσει ρούχα που παίζουν μουσική, όταν κάποιος τα αγγίζει ή απλώς τα πλησιάζει.

Η καινοτομία αποτελεί δημιούργημα των ερευνητών Ζανίν Χαν και Νταν Ράιλι της Σχολής Κλωστοϋφαντουργίας, στο Μπόρας της Σουηδίας.

Τα πρωτοποριακά ρούχα κατασκευάζονται από ειδικό υλικό με ενσωματωμένους αισθητήρες, που αντιδρούν με…μουσικό τρόπο, όταν κάποιος τα πλησιάζει ή τα αγγίζει. Όπως όταν ένας μουσικός ανεβοκατεβάζει τα χέρια του πάνω στο όργανό του, αυτό ανταποκρίνεται βγάζοντας μουσική, έτσι και κάποιος (ο ίδιος που φορά το ρούχο ή κάποιος άλλος) μπορεί να «χαϊδεύει» ή να κουνά τα χέρια του πάνω-κάτω ή αριστερά-δεξιά πάνω στο «μουσικό ρούχο» και αυτό να ανταποκρίνεται ανάλογα, βγάζοντας διαφορετικούς ήχους.

Η πρωτοβουλία έχει ονομαστεί «σχεδιασμός ρούχων για ένα νομά» και, σύμφωνα με τους δύο ερευνητές, η αρχική ιδέα πηγάζει από την επιθυμία να εφοδιαστούν οι σύγχρονοι «νομάδες», οι οποίοι περιπλανώνται στον κόσμο, με ρούχα που θα τους βοηθούν στην επικοινωνία τους, βγάζοντας ήχους εμπνευσμένους από τη φύση.

Σε πρώτη φάση, η μουσική των ρούχων θυμίζει άρπα. Οι ερευνητές, σε επόμενο στάδιο, θα επιχειρήσουν να ελέγξουν καλύτερα την παραγόμενη μουσική και να εμπλουτίσουν το…ρεπερτόριο.

Μάλιστα, οι δύο ερευνητές σχεδιάζουν να ξεκινήσουν ένα μουσικό συγκρότημα, στο οποίο ένα ή και περισσότερα μέλη του θα φορούν τα μουσικά ρούχα και δεν θα παίζουν κάποιο όργανο, αλλά τον εαυτό τους!

Οι ερευνητές, όπως δήλωσαν, στοχεύουν επίσης να αναπτύξουν περαιτέρω την τεχνολογία τους, ώστε να είναι ευκολότερη η παραγωγή «μουσικών ρούχων» μελλοντικά.

Τα πρώτα επαναστατικά μουσικά υφάσματα επιδεικνύονται ήδη στο Σκανδιναβικό Μουσείο της Στοκχόλμης (25 Φεβρουαρίου έως Ιούνιος 2010).

• enet.gr, 11:13 Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Καθυστερημένος φόρος τιμής στον Χέντελ

• Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΒΩΛΟΥ
• Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

Ημών εξαιρουμένων, πέρυσι σύσσωμη η πολιτισμένη Δύση τίμησε με λαμπρότητα την 250ή επέτειο από τον θάνατο του Χέντελ (1685-1759). Προχθές το Μέγαρο Μουσικής επανόρθωσε για λογαριασμό μας, προσφέροντας μια θαυμάσια πρώτη ελληνική παραγωγή του ορατορίου «Θεοδώρα» (1749).

Στιγμιότυπο από την παράσταση με την Εμμανουέλα Γκάλι (Θεοδώρα) και την Κριστίνα Χάμαρστρεμ (Δίδυμος)

Συστηματική, παρατεταμένη προβολή είχε εξασφαλίσει υψηλή πληρότητα στην αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη», το δε φιλόμουσο κοινό παρέμεινε ώς το τέλος της τρίωρης παράστασης παρ' ότι η συγκεκριμένη θρησκευτική όπερα -περί αυτού πρόκειται- είναι από τις λιγότερο εξωστρεφείς και συναρπαστικές του κορυφαίου Γερμανού δημιουργού. Η απροσδόκητη αυτή επιτυχία χρίζει βαθύτερης αξιολόγησης, πόσω μάλλον που στη χώρα μας το μπαρόκ δεν έχει παράδοση, κυρίως όμως δεν υποστηρίζεται καταπώς αντιστοιχεί στη θέση του στον ευρωπαϊκό μουσικό πολιτισμό· μάρτυρας ο καθολικός και αδικαιολόγητος εξοβελισμός του από τις καλλιτεχνικές διευθύνσεις της ΕΛΣ την τελευταία τετραετία (2006-2010).

Στην έκδηλα φροντισμένη παραγωγή της «Θεοδώρας» επενδύθηκε σοβαρή δαπάνη και μεγάλη προσπάθεια, το δε αποτέλεσμα ήταν ασυζητητί υψηλού επιπέδου. Το όλο διηύθυνε ο γνωστός μπαροκίστας αρχιμουσικός Γιώργος Πέτρου, υπεύθυνος για μακρά σειρά αντίστοιχων επιτυχημένων εγχώριων παραγωγών και διεθνών ηχογραφήσεων λυρικού ρεπερτορίου μπαρόκ. Το ορατόριο δόθηκε με μια πολύ καλή, ισορροπημένη διανομή Ελλήνων και ξένων μονωδών εν οις τρεις από τους πρωταγωνιστές της ήδη πολυσυζητημένης νέας ηχογράφησης του «Ιούλιου Καίσαρα» (MDG 2010). Τους λυρικούς τραγουδιστές συνόδευσε η αναζήσασα Καμεράτα σε όργανα εποχής, ενισχυμένη με 21 Ελληνες και ξένους μουσικούς, μεταξύ αυτών αρκετούς προερχόμενους από κρατικά και άλλα σύνολα. Συμμετείχε επίσης η Μικτή Δημοτική Χορωδία Αθηνών.

Το ορατόριο δόθηκε σκηνικά, σε δραματοποιημένη μορφή. Ο Πάρις Μέξης, υπεύθυνος για σκηνοθεσία και φωτισμούς, πρότεινε μια ημιαφαιρετική διάπλαση της σκηνικής δράσης επιστρατεύοντας τέσσερα στοιχεία: φωτισμούς (Γιώργος Τέλλος) που υπέβαλλαν διαθέσεις και ψυχολογικούς χώρους, σχηματική απόδοση φυσικών χώρων μέσω αυτοσχέδιων γεωμετρικών «αναπαραστάσεων», σύγχρονη ενδυματολογική κωδικοποίηση και εκφραστική κινησιολογία. Δραματικά λειτουργική και εικαστικά ενδιαφέρουσα, η θεατρικά στιλιζαρισμένη κίνηση της πολύχρωμα ντυμένης χορωδίας (χοροί Χριστιανών και Ειδωλολατρών) είχε κάτι από τους ζωντανούς βιντεοπίνακες του Αμερικανού εικαστικού Μπιλ Βαϊόλα και εκτόνωνε ευπρόσδεκτα την περίσσεια συγκρατημένου συναισθήματος της μουσικής. Την αφήγηση υποστήριξαν με οικονομία μεταμοντέρνες εικαστικές μεγα-προβολές στο φόντο.

Σε καθαρά μουσικό επίπεδο τα πράγματα ήσαν πολύ καλά. Η υψίφωνος Εμμανουέλα Γκάλι (Θεοδώρα) και η μεσόφωνος Κριστίνα Χάμαρστρεμ (Δίδυμος) ενσάρκωσαν το πρωταγωνιστικό ζεύγος των μαρτύρων-ηρώων με μουσικά και εκφραστικά υποδειγματικές ερμηνείες. Στηριγμένες με άρτια τεχνική, οι ανάλαφρες, ευκίνητες, ορθοτονικά ασφαλείς φωνές τους αντιμετώπισαν άνετα και καλαίσθητα τις απαιτητικά δεξιοτεχνικές παρτιτούρες του Χέντελ, ενώ οι σαφώς διακεκριμένες χροιές τους έδεσαν υπέροχα στα ντουέτα. Τους αδιαπραγμάτευτα σημαντικούς δευτεραγωνιστικούς ρόλους τραγούδησαν άριστα η μεσόφωνος Ειρήνη Καράγιαννη (Ειρήνη) και ο τενόρος Τζέισον Ντάρνελ (Σεπτίμιος)· η πρώτη αξιοποιώντας την αισθησιακά θερμή, καλοεστιασμένη φωνή της κυρίως σε συγκινητικές, στοχαστικές/κατανυκτικές άριες, ο δεύτερος αποδίδοντας με την δική του, θαυμαστά ευκίνητη, λαμπερή φωνή συναρπαστικά γρήγορες άριες πάθους και οργής. Το στεντόρειο, ηχηρό τραγούδι του βαρύτονου Γιάννη Γιαννίση προσέδωσε το σωστό, αυξημένο βάρος στον σύντομο, πλην δραματουργικά κομβικό ρόλο του «κακού» Ουάλη.

Επιδιώκοντας ένα στιλιστικά ενημερωμένο συνολικό ηχητικό ακρόαμα ο Γιώργος Πέτρου διηύθυνε με γενικώς υψηλές ταχύτητες και σβέλτη, κοφτή φραστική, αντλώντας από τους μουσικούς και τα όργανα εποχής έναν ήχο αδρομερώς «ιστορικό». Πολύ συχνά, το τελικό αποτέλεσμα ταυτίστηκε 100% με το επιθυμητό. Ομως, κρίνοντας με αυστηρότητα, η κομψότητα της εκφοράς γενικώς, καθώς επίσης το βάθος και η ποιότητα απόδοσης των λεπτομερειών της μικροφραστικής σαφώς σήκωναν βελτιώσεις. Αντίστοιχα, διάχυτα μικροελλείμματα στην αβίαστη διατύπωση σβέλτης φραστικής, καθώς επίσης σε διαφάνεια και εστίαση ήχου εντοπίστηκαν στο τραγούδι της χορωδίας. Αναμφίβολα, εφ' όσον δοθούν σε ορχήστρα και χορωδία ευκαιρίες να επενδύσουν περισσότερο στο μπαρόκ, οι επιδόσεις τους θα βελτιωθούν.

Δεν ήρθε η Ντιόν Γουόργουικ με πρόφαση τις... απεργίες

Ποτέ της να μην έρθει!

Την ακύρωση της εμφάνισής της ενώπιον του αθηναϊκού κοινού ανακοίνωσε η Ντιόν Γουόργουικ, λίγες μόλις ώρες πριν ανέβει στη σκηνή του μεγάρου Μουσικής, μέσω... e-mail. Όπως γνωστοποίησε η εταιρεία παραγωγής, Intershow, η ντίβα της R&B και της σόουλ ισχυρίστηκε ότι δεν αισθάνεται ασφαλής στην Ελλάδα, εξαιτίας των απεργιών και της «δύσκολης κατάστασης» που επικρατεί στη χώρα!

"Καμία διαβεβαίωση, μέσω του ελληνικού και ξένου τύπου , μέσω του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος και μέσω της αμερικανικής πρεσβείας στην οποία αποταθήκαμε και από την οποία ενημερώθηκε η καλλιτέχνιδα και οι υπεύθυνοι του συγκροτήματος για την πραγματική κατάσταση στην Ελλάδα, δεν στάθηκε αρκετή για να ανατρέψει τη στρεβλή εικόνα δήθεν κινδύνων στη χώρα μας", αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Intershow.

Η ανακοίνωση της εταιρείας παραγωγής:

Με έκπληξη και αγανάκτηση η εταιρεία μας Ιntershow Productions έλαβε, ένα απλό email στης 14 / 03 / 2010, δηλαδή μόλις μια μέρα πριν τη συναυλία κι ενώ έχουν προπωληθεί ήδη πάνω από 1200 εισιτήρια, από τον μάνατζερ της Dionne Warwick , ότι η τραγουδίστρια δεν θα έρθει στην χώρα μας για τη συναυλία της 15/3 /2010!!!, με πρόφαση ούτε λίγο ούτε πολύ, όπως αναφέρει στο email, ότι η χώρα μας θα βάλει σε κίνδυνο την ζωή της, λόγω των απεργιών και της δύσκολης κατάστασης που επικρατεί εδώ!!! ( φρασεολογία που ακριβώς χρησιμοποίησε στο email του management της κυρίας Dionne Warwick )

Καμία διαβεβαίωση, μέσω του ελληνικού και ξένου τύπου , μέσω του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος και μέσω της αμερικανικής πρεσβείας στην οποία αποταθήκαμε και από την οποία ενημερώθηκε η καλλιτέχνιδα και οι υπεύθυνοι του συγκροτήματος για την πραγματική κατάσταση στην Ελλάδα, δεν στάθηκε αρκετή για να ανατρέψει τη στρεβλή εικόνα δήθεν κινδύνων στη χώρα μας.

Η εταιρία Intershow Productions με λύπη της ανακοινώνει ότι ακυρώνεται η συναυλία της κυρίας Dionne Warwick στης 15/03/10 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, λόγω ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ της τραγουδίστριας και- αν και η ίδια δεν φέρει καμία ευθύνη- ζητά τη κατανόηση από το κοινό και τους εμπλεκόμενους φορείς για την όποια ταλαιπωρία και δηλώνει ότι ήδη έχει αναθέσει την υπόθεση σε δικηγορικό γραφείο ώστε να επιβληθούν όλες οι νόμιμες συνέπειες από την απαράδεκτη, αντισυμβατική , προσβλητική για την Ελλάδα και πρωτοφανή για την σφαίρα των δραστηριοτήτων της εταιρίας μας συμπεριφορά του υπεύθυνου manager και της ίδιας της καλλιτέχνιδας.

Όσοι έχουν αγοράσει εισιτήριο μπορούν να το επιστρέψουν και να πάρουν τα χρήματά τους πίσω από τα ταμεία του Μεγάρου Μουσικής...

Με εκτίμηση Intershow

Με το «Variete» λέω αντίο στο παρελθόν

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
• Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

«Πέρασαν δέκα χρόνια από τότε που ηχογράφησα δικά μου τραγούδια. Και αυτή τη φορά ήταν πολύ δύσκολο να καταφέρω να θέσω τους όρους μου στη δισκογραφική, ώστε να βγει ο δίσκος που επιθυμούσα. Αλλωστε όλοι ξέρουν ότι η εμπορική μου επιτυχία οφείλεται κυρίως σε διασκευές άλλων τραγουδιών, οπότε με πιέζουν αφόρητα να κάνω καινούργιες. Γι' αυτό και σκέφτομαι ότι το «Variete» θα είναι ο τελευταίος μου δίσκος με δικές μου συνθέσεις. Δεν ξέρω πότε θα καταφέρω να πείσω τη δισκογραφική να επενδύσει στον επόμενο».

«Κάθε εμφάνισή μου στη σκηνή είναι μια πρόκληση απέναντι στον εαυτό μου», μας λέει ο Αλμοντ. Δεν έχει ακόμα συνέλθει τελείως από το ατύχημα με μοτοσικλέτα που είχε πριν από λίγα χρόνια

Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής είναι ο Μαρκ Αλμοντ. Ερχεται στην Αθήνα για να παρουσιάσει την Παρασκευή στο Gagarin 205, όχι μόνο το «Variete», που θα κυκλοφορήσει τον Ιούνιο, αλλά και τραγούδια από την τριαντάχρονη πορεία του.

«Είναι ένας δίσκος που αναφέρεται στη νοσταλγία», λέει για το «Variete», «στο γεγονός ότι σε αυτόν τον κόσμο, που είναι γεμάτος φόβο και ανασφάλεια για το μέλλον, που αλλάζει τόσο γρήγορα, εμείς κοιτάμε πίσω, εκεί που νιώθουμε ασφαλείς. Κυριαρχεί μια επιστροφή στο ρετρό, όχι μόνο στη μουσική, αλλά και στην τέχνη και στην καθημερινότητα. Ισως επειδή νιώθουμε πιο προστατευμένοι σε τόσο ταραγμένους καιρούς. Ετσι έγραψα ένα δίσκο για τη νοσταλγία και την απώλεια, το συναίσθημα που νιώθεις όταν συνειδητοποιείς ότι μεγαλώνεις, ότι ο μικρόκοσμός σου έχει εξαφανιστεί και κινείσαι σε έναν κόσμο που σου είναι ξένος. Είναι μια σειρά από μελαγχολικά τραγούδια που, όμως, σου δίνουν την αίσθηση ότι πρέπει να προχωρήσεις μπροστά. Οτι πρέπει να έχεις τη δύναμη να πεις αντίο στο παρελθόν».

Με το «Variete» ο Μαρκ Αλμοντ επαναπροσδιορίζει την πορεία του. «Είμαι πενήντα δύο χρόνων», λέει. «Καθώς κοιτάω πίσω μου, πιστεύω ότι πρέπει να βάλω τα όνειρα και τις ελπίδες μου σε μια ρεαλιστική βάση. Αυτή η βεβαιότητα με ενέπνευσε να γράψω τον δίσκο. Στα τραγούδια μου κυριαρχεί η απλότητα, αυτό το ποπ στοιχείο, όπως στη δεκαετία του '50».

Από τα είκοσι ένα του χρόνια στη μουσική με το ελεκτροπόπ ντουέτο των Soft Cell και μετά με μπάντες που έφτιαχνε ο ίδιος, όπως τους Marc & the Mambas ή τους The Willing Sinners, με επιτυχίες από το μακρινό «Tainted Love» μέχρι το «Mother Fist» και τη δική του εκδοχή τού «Something's Gotten Hold of My Heart», μαζί με τον Τζιν Πίτνεϊ, ο Μαρκ Αλμοντ γιορτάζει τρεις δεκαετίες στη σκηνή.

«Ως παιδί ήμουν πολύ μοναχικό. Ουσιαστικά ανακάλυψα τη ζωή μέσα από τη μουσική», λέει. «Ακουγα κάθε είδους μουσικής, χωρίς στεγανά και νομίζω ότι έχω πια αρκετά εξασκημένο αυτί. Ετσι έμαθα τι μου ταιριάζει ως ερμηνευτή, ενώ κατάφερα να προσαρμόζω κάθε τραγούδι στη δική μου ψυχοσύνθεση. Οσο για τη μουσική μου, ανακάτευα πάντα διαφορετικά είδη, από ποπ και ελεκτρόνικα, μέχρι φλαμένκο και γαλλικό σανσόν».

Οι διασκευές πάντα τον γοήτευαν. «Οσο μεγαλώνω», εξηγεί, «βρίσκω πολύ ενδιαφέρον να ερμηνεύω τραγούδια άλλων. Οχι όμως τα γνωστά και αναμενόμενα, αλλά να ανακαλύπτω καινούργια και να τα κάνω δικά μου. Υπάρχουν πολύ καλύτεροι συνθέτες από μένα. Οσο και αν μου αρέσει να γράφω τραγούδια, πάντα αντλώ απόλαυση όταν παίρνω ένα τραγούδι, το παραλλάσσω, το μεταμορφώνω και το κάνω δικό μου».

Η σημερινή μουσική σκηνή τον ενθουσιάζει. «Μάλλον οφείλεται στο Ιντερνετ, αλλά ο κόσμος τώρα ανακαλύπτει όλο τον πλούτο της μουσικής», λέει. «Μπορείς να ακούς και να παίζεις τα πάντα, από το προγκρέσιβ ροκ του '70 μέχρι πειραματική ηλεκτρονική μουσική και από φολκ του '60 μέχρι το ροκ εν ρολ του '50. Τίποτε δεν θεωρείται ξεπερασμένο και ούτε η βιομηχανία ούτε τα μίντια μπορούν να επιβάλουν τη δική τους μουσική».

Η σκηνή παραμένει το αγαπημένο του μέρος. Κάθεται πάντα δύο ώρες, παρά το ατύχημα που είχε με μια μοτοσικλέτα το 2004 και του άφησε σοβαρά προβλήματα υγείας. «Κάποιες φορές δεν θυμάμαι τραγούδια, δυσκολεύομαι να κρατήσω για πολλή ώρα την ισορροπία μου και νιώθω συχνά έναν τρομακτικό φόβο», ομολογεί. «Ομως κάθε φορά που βγαίνω σε συναυλία η αυτοπεποίθησή μου αυξάνεται. Κάθε εμφάνισή μου είναι μια πρόκληση απέναντι στον εαυτό μου».

* Πριν παίζουν οι Penny & the Swingin' Cats. Εναρξη 9 μ.μ. Είσοδος 35 ευρώ (30 στην προπώληση).*

«Η περιπέτεια ξαναρχίζει»

Ο Στιούαρτ Στέιπλς μιλάει για τον νέο δίσκο των Τίντερστικς

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ
• Επτά, Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

«Ο νέος δίσκος γεννήθηκε στους διαδρόμους και στις πρόβες των συναυλιών. Από εκεί ήρθαν όλες αυτές οι ιδέες που εξελίχθηκαν σε τραγούδια». Ετσι εξηγεί ο Στιούαρτ Στέιπλς, ο τραγουδιστής και κιθαρίστας των Tindersticks, από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, τις συνθήκες μέσα από τις οποίες ξεπήδησε το «Falling down the mountain», που μόλις κυκλοφόρησε.

«Είχαμε τελειώσει μια εξοντωτική περιοδεία κι ήταν η πρώτη φορά στην πορεία μας που δεν ήμασταν σίγουροι αν πρέπει να κάνουμε μια παύση ή να μπούμε κατευθείαν στο στούντιο και να εξερευνήσουμε την καινούρια μουσική. Νιώθαμε ότι από την προηγούμενη δουλειά μας, είχε μείνει κάτι ανολοκλήρωτο», λέει ο ίδιος.

Η περιπέτεια ξαναρχίζει

Μουσικά ο δίσκος του βρετανικού συγκροτήματος που επανασυνδέθηκε πέρυσι ύστερα από πέντε χρόνια, είναι διαφορετικός. Υπάρχει φυσικά η διάχυτη ρομαντική μελαγχολία του παλιού τους ήχου. Μόνο που στα καινούρια τραγούδια υπάρχουν στοιχεία τζαζ και μια φανκ ατμόσφαιρα. «Θεωρώ ότι είναι μια επιστροφή στις πρώτες μέρες μας. Δεν εννοώ ότι επαναλαμβανόμαστε, αλλά ότι ξαναβρίσκουμε εκείνη την αίσθηση της περιπέτειας που νιώθαμε όταν ξεκινούσαμε. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, να νιώθεις ξανά ικανός να κινηθείς σε νέες κατευθύνσεις».

Γι' αυτό και ο Στέιπλς θεωρεί την καινούρια δουλειά ένα βήμα μπροστά για τους Tindersticks. «Η αλλαγή στον ήχο μας είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας μας με νέους μουσικούς, που έφεραν τις δικές τους επιρροές. Το "Falling down the mountain" το ηχογραφήσαμε ζωντανά τη στιγμή που παίζαμε. Ετσι καταφέραμε να συλλάβουμε την ενέργεια μιας ηχογράφησης χωρίς το λούστρο της παραγωγής. Στο "Hungry saw" ήμασταν ένα συγκρότημα κλεισμένο σε ένα δωμάτιο, ενώ εδώ είχαμε και αυτοπεποίθηση και ανάγκη να πειραματιστούμε. Ακολουθήσαμε τη μουσική χωρίς να της θέσουμε όρια».

Η παρακμή της δισκογραφίας δεν μοιάζει να πτοεί τους Tindersticks. «Προσωπικά πιστεύω περισσότερο στη δημιουργικότητα του καλλιτέχνη παρά στην κατάσταση της αγοράς», εξηγεί ο Στέιπλς. «Οταν κάτι υπάρχει μέσα σου και θέλει να εκφραστεί, δεν μπορείς να περιμένεις την κατάλληλη οικονομική συγκυρία. Από την άλλη, είμαι ρεαλιστής: τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε βγάλει περισσότερα χρήματα από τη δουλειά μας απ' όσα την εποχή πριν διαλυθούμε. Οπότε νιώθω προνομιούχος και μπορώ να συγκεντρώνομαι στη μουσική μου αντί να ασχολούμαι με τις πωλήσεις των δίσκων και τα εισιτήρια των συναυλιών. Αλλωστε, ήδη ξεκινάμε τις πρώτες συναυλίες. Και μετά από τόσον καιρό εκτός σκηνής, τις απολαμβάνω πολύ περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια. Ισως γιατί τώρα έχω καταλάβει πόσο ανεκτίμητο είναι να παίζεις μπροστά στο κοινό».

Στην Ελλάδα θα έρθουν ξανά τον Σεπτέμβριο. «Με τη χώρα σας είχα πάντα μια ξεχωριστή σχέση», διαβεβαιώνει ο συνομιλητής μας. «Σε μια παραλία στην Κέρκυρα βαφτιστήκαμε Tindersticks, από ένα σπιρτόκουτο που βρήκα στην άμμο. Αλλα δεν ήταν μόνο αυτό. Ηταν η εποχή που γράφαμε τραγούδια, λίγο χαμένοι και αδέξιοι χωρίς να ξέρουμε τι θέλουμε, στέλνοντας τις δοκιμαστικές ηχογραφήσεις σε δισκογραφικές εταιρείες μήπως και μας προσέξουν και υπογράψουμε συμβόλαιο. Μετά την επιστροφή μας από την Ελλάδα, φτιάξαμε δική μας εταιρεία, κυκλοφορήσαμε τη μουσική που θέλαμε και δεν ασχοληθήκαμε ξανά με το μουσικό κατεστημένο. Ομως όλα άρχισαν από κείνη την παραλία». *

Πέθανε ο Γάλλος τραγουδιστής Ζαν Φερά

Την τελευταία του πνοή άφησε το Σάββατο (13/3) σε ηλικία 79 ετών, ο Γάλλος τραγουδιστής Ζαν Φερά. Aριστερός καλλιτέχνης και συνθέτης, ο Ζερά δημιούργησε και ερμήνευσε περίπου 200 τραγούδια. Στα τραγούδια του, περιέπλεξε πολιτικά κείμενα, αναφορές στον ποιητή και συγγραφέα Λουί Αραγκόν και στίχους όπου εξέφραζε την αγάπη του για την περιοχή της Αρντες, όπου διέμενε εδώ και πολλά χρόνια. Γεννήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου του 1930 στο προάστιο του Παρισιού, Βοκρεσόν. Είχε χάσει στην ηλικία των 11 ετών τον πατέρα του, ένα εβραίο μετανάστη από τη Ρωσία που είχε εκτοπιστεί στο Άουσβιτς. Σώθηκε χάρη στους κομμουνιστές μαχητές, κάτι που δεν ξεχασε ποτέ στη ζωή του.

Réactions : "Jean Ferrat incarnait la difficile synthèse entre la révolte et l'idéal"

LE MONDE.FR avec AFP | 13.03.10 |

AFP/-

Jean Ferrat aux côtés d'Isabelle Aubret et de Juliette Gréco au théâtre Bobino, en 1965.

Le chanteur Georges Moustaki, qui a qualifié d'"exceptionnelle" l'œuvre de Jean Ferrat, a évoqué "quelqu'un d'exemplaire", qui "n'a rien sacrifié de ce qui lui tenait à cœur". C'était "un homme engagé, mais il n'était pas un hurleur de sentences. Il le faisait avec poésie", a poursuivi Moustaki. "Il y avait un lien très fort entre nous, a-t-il ajouté, évoquant ensuite leur jeunesse et leurs débuts, à la même époque. Dans les années 50, on avait commencé à écrire des chansons ensemble. Il a eu très vite un grand succès par la beauté de sa voix qui était exceptionnelle."

La secrétaire nationale du Parti communiste français, Marie-George Buffet, s'est déclarée "bouleversée" par la disparition de Jean Ferrat, toute sa vie compagnon de route du parti sans jamais en avoir été membre. Dans un communiqué, M^me Buffet écrit que "notre ami, notre camarade Jean Tenenbaum dit Jean Ferrat est parti ce samedi rejoindre ses amis les poètes". Soulignant que "son compagnonnage critique avec le Parti communiste était utile et exigeant", M^me Buffet a jouté que "Jean Ferrat était le chanteur dont le sens de l'humanité et de la justice a accompagné l'engagement de générations de militants".

L'ancien chef de file des communistes Robert Hue a loué "son ami", un homme qui "a chanté la France comme personne". "Je suis bouleversé et j'ai encore du mal à me faire à cette disparition brutale, a poursuivi M. Hue. Chacun sait bien qu'il était un immense artiste, un poète, un humaniste." M. Hue a rappelé qu'il avait eu l'"immense honneur" d'accueillir Jean Ferrat sur la liste qu'il conduisait pour les élections européennes de 1999. "C'est la seule fois qu'il avait figuré dans une élection nationale", a-t-il dit à propos de ce compagnon de route.

La première secrétaire du Parti socialiste, Martine Aubry, a affirmé que le chanteur "resterait comme un militant infatigable de la justice sociale". Dans un communiqué, M^me Aubry a fait part de sa "très grande émotion" à l'annonce de la disparition de Jean Ferrat. "Il avait tiré de sa passion des mots et d'Aragon un don pour la composition. Chacune de ses chansons était un hymne à la résistance. Elles resteront longtemps dans nos mémoires", a-t-elle écrit. Pour M^me Aubry, Jean Ferrat "aimait 'Sa France', chantait la beauté de ses paysages et l'air de liberté qui la traverse. Cet artiste passionné incarnait la difficile synthèse entre la révolte et l'idéal. Il était profondément engagé et aura tenté, sans jamais se lasser, de lutter contre toutes les formes de servitudes."

Le président de la République, Nicolas Sarkozy, a appris "avec beaucoup de tristesse" la mort du chanteur. "Chacun a en mémoire les mélodies inoubliables et les textes exigeants de ses chansons, qui continueront encore longtemps, par leur générosité, leur humanisme et leur poésie, à transporter les âmes et les cœurs, à accompagner aussi les joies et les peines du quotidien", a-t-il écrit dans un communiqué.

L'animateur Michel Drucker avait reçu Jean Ferrat dans son émission "Vivement dimanche", en 2003, un des rares passages du chanteur à la télévision. M. Drucker a rendu hommage à l'un "des derniers géants" de la chanson française. "C'est une partie de la France, toute une génération qui a beaucoup de chagrin aujourd'hui. Il y avait Brel, Brassens, Ferré et puis il y avait Jean, c'était le dernier des Mohicans", a-t-il dit sur France Info.

Isabelle Aubret, très proche de Jean Ferrat et dont le répertoire compte nombre de ses chansons, lui a rendu un émouvant hommage sur scène samedi en fin d'après-midi à Tours (Indre-et-Loire) en interprétant son titre fétiche "C'est beau la vie !". "Je perds un ami. Je perds l'ami. Le public aussi a perdu un ami. C'est une déchirure après tant d'années, de bons temps et de belles chansons", a-t-elle déclaré.

Pour Frédéric Mitterrand, "'Nuit et brouillard', 'Potemkine', 'Camarade', 'Ma Môme' ou encore 'La Montagne', c'était cela Ferrat, ce mélange d'engagement politique, de fraternité et d'amour". "On n'oubliera pas 'Les Yeux d'Elsa', et son interprétation des poèmes d'Aragon qui a marqué des générations", a fait savoir le ministre de la culture dans un communiqué.

Μια ποπ σταρ στο Μέγαρο

Ποιος να μας το έλεγε τότε και πώς να τον πιστεύαμε; Η Αλισον Μουαγέ στο Μέγαρο Μουσικής! Η κομψή τραγουδίστρια των Yazoo, του ελέκτρο-ποπ συγκροτήματος που μεσουρανούσε τη δεκαετία του '80 με επιτυχίες όπως το «Only you» και το «Don't go», έρχεται πια στη χώρα μας για συναυλία, όχι πλέον σε ένα κλαμπ αλλά στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου Μουσικής -Σάββατο, τιμές εισιτηρίων 80, 65, 50, 40 και 30 ευρώ (φοιτητικό).

Αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν και οι καλλιτέχνες. Και ειδικά η Αλισον Μουαγέ, που, γρήγορα, επιχείρησε μια στροφή στην καριέρα της εγκαταλείποντας την ποπ. «Στα μέσα της δεκαετίας του '80 ήταν διασκεδαστικό να είσαι μια σκύλα ποπ σταρ» λέει. «Αυτό όμως άλλαξε στη συνέχεια και έπαψε να μοιάζει αρκετό. Κοιτάζοντας την τότε εικόνα μου νιώθω περήφανη για όσα πέτυχα και κυρίως για τα μαθήματα που πήρα. Αναγνωρίζω όμως τον εαυτό μου περισσότερο στα τωρινά μου τραγούδια».

Μετά τους Yazoo ξεκίνησε προσωπική καριέρα πετυχαίνοντας με το άλμπουμ «Alf» να είναι η τραγουδίστρια με τις μεγαλύτερες πωλήσεις της δεκαετίας στη Βρετανία. Συνεργάστηκε με ονόματα όπως ο Μπομπ Γκέλντοφ και ο Ντέιβιντ Μπόουι, βραβεύθηκε με Brit Award, ήταν υποψήφια για βραβεία Γκράμι και Mercury, ενώ κράτησε κι έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στο μιούζικαλ «Chicago». Το τελευταίο διάστημα η Αλισον Μουαγέ, η τραγουδίστρια που ξεκίνησε από το Εσεξ της Αγγλίας, παρουσιάζεται εξαιρετικά δραστήρια. Κατ' αρχάς θα περιοδεύσει με τη rhythm and blues ορχήστρα του Τζουλς Χόλαντ, του παλιού της συνεργάτη από το τηλεοπτικό σόου «The tube» της δεκαετίας του '80. Επίσης, παίζει στο ροκ ντοκιμαντέρ του Τζούλιαν Τεμπλ, το «Oil City Confidential» για τους Dr Feelwood, ενώ αποτελεί ένα από τα κεντρικά πρόσωπα στο ντοκιμαντέρ του BBC «Synth Britannia», με θέμα τους μουσικούς εκείνους που πρώτοι χρησιμοποίησαν συνθεσάιζερ στην ποπ.

Τον περασμένο Αύγουστο είχε συμμετάσχει στο Φεστιβάλ της Σάνης (Χαλκιδική) δίπλα στον διάσημο γάλλο συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής Μισέλ Λεγκράν. Τρία τραγούδια ερμήνευσε, μόνο, προς το τέλος του λάιβ, ωστόσο εκείνος την παρουσίασε αποδίδοντάς της μεγάλες τιμές. Αυτή τη φορά θα είναι 100% δική της η συναυλία και θα παρουσιάσει, όπως λέει, «25 χρόνια μουσικής καριέρας». Είναι η περιοδεία για το τελευταίο της άλμπουμ «Revisited: The Very Best of Alison Moyet», με κάποιες από τις κλασικές ηχογραφήσεις της αλλά και διασκευές σε αγαπημένα της τραγούδια. «Η μεγαλύτερη απόλαυσή μου είναι όταν βρίσκομαι στη σκηνή και τραγουδάω» γράφει στο site της. «Μερικές φορές είναι δύσκολο και κοπιαστικό, αλλά όταν πετυχαίνει είναι πράγματι υπέροχο. Και αυτό συμβαίνει πολύ συχνά τελευταία».

• ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, Επτά, Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Η ιστορία της Γουόρις Ντίρι

• Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ
• Επτά, Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Η Γουόρις Ντίρι είναι μια πανέμορφη Σομαλή, σαραντάρα σήμερα, με μια συνταρακτική ιστορία που έγινε βιβλίο και, τώρα, ταινία από τη Σέρι Χόρμαν (στις αίθουσες): το «Λουλούδι της ερήμου».

Η Ντίρι ήταν ένα πάμφτωχο κορίτσι, που ζούσε νομαδική ζωή στην έρημο της Σομαλίας, αλλά κατάφερε να ξεφύγει από την προδιαγεγραμμένη μοίρα της. Και όχι μόνο αυτό: κατάφερε να πρωταγωνιστήσει στον χώρο της μόδας, κάνοντας «όνομα» σχεδόν εφάμιλλο με της συμπατριώτισσάς της Ιμάν. Η Revlon την πλάσαρε ως την «ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο». Ολ' αυτά θυμίζουν ολίγον Σταχτοπούτα, όμως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκληρή: όπως αποκάλυψε στην παλιότερη ομότιτλη αυτοβιογραφία της, υπέστη νωρίς το βάρβαρο έθιμο της κλειτοριδεκτομής, και μάλιστα από την ίδια της τη μητέρα.

Στη Νέα Υόρκη, στο απόγειο της καριέρας της, μίλησε στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και περιέγραψε τη διαδικασία του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων στην οποία υποβλήθηκε όταν ήταν μόλις πέντε ετών. Λίγο αργότερα εγκατέλειψε την καριέρα του μοντέλου και, ως πρέσβειρα του ΟΗΕ, αφιερώθηκε στον αγώνα για τον τερματισμό αυτού του βάρβαρου τελετουργικού το οποίο υφίστανται εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο (ένα από τα μετέπειτα βιβλία της αναφερόταν στην κλειτοριδεκτομή που γίνεται στην Ευρώπη).

Το πολύκροτο μπεστ σέλερ (1998, Ωκεανίδα), που μόνο στην Ελλάδα πούλησε 110.000 αντίτυπα, γυρίστηκε ταινία με προϋπολογισμό 17 εκατομμύρια δολάρια -ποσό υψηλό για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ της Βενετίας και τα γυρίσματά της έγιναν σε Λονδίνο, Σομαλία, Βερολίνο, Τζιμπουτί και Νέα Υόρκη. Το πιο δύσκολο βέβαια ήταν να βρεθεί μια κοπέλα που όχι μόνο να μοιάζει στην Ντίρι αλλά να μπορεί να αποδώσει τις λεπτές εκφραστικές αποχρώσεις ενός απαιτητικού ρόλου. Τις προδιαγραφές πληρούσε το μοντέλο Λία Κεμπέντε από την Αιθιοπία.

Το φιλμ παρακολουθεί τη δωδεκάχρονη Γουόρις να δραπετεύει από την οικογένειά της όταν ο πατέρας της αποφασίζει να την παντρέψει με έναν εβδομηντάχρονο βοσκό με αντάλλαγμα πέντε καμήλες. Το κορίτσι βρίσκει καταφύγιο στη γιαγιά της στο Μογκαντίσου, η οποία, όμως ντροπιασμένη από τη συμπεριφορά της εγγονής της, τη στέλνει να δουλέψει ως καθαρίστρια στην πρεσβεία της Σομαλίας στο Λονδίνο κοντά σε κάποιους συγγενείς. Για τα επόμενα χρόνια η νεαρή Γουόρις δεν θα βγει καθόλου από την πρεσβεία μέχρι την ημέρα που ξεσπά εμφύλιος στην πατρίδα της και όλοι οι αξιωματούχοι τρέπονται σε φυγή. Ξαφνικά βρίσκεται, μόνη, να περιφέρεται με μια βαλίτσα για πρώτη φορά στους δρόμους του Λονδίνου.

Πολλοί είναι αυτοί που σοκαρίστηκαν βλέποντας στην ταινία ένα πεντάχρονο παιδάκι να υποβάλλεται σε κλειτοριδεκτομή -και διαπιστώνοντας πως το παιδί αυτό συνεχίζει να υποφέρει από το «έθιμο» αυτό για πολλά χρόνια αργότερα. *