Για να τις δούμε στην Αθήνα θα πρέπει να περιμένουμε τη δική
τους βραδιά, στις 12 Ιουλίου, στο Θέατρο των Βράχων του Φεστιβάλ Βύρωνα.
Αλλά εν τω μεταξύ τις αναζητούμε για να μας μιλήσουν για τη σκηνική
τους συνάντηση αυτό το δύσκολο καλοκαίρι. Ηταν, συμφωνούν και οι δύο,
μια συνεργασία που την ήθελαν καιρό. Κάνουν άλλωστε χρόνια παρέα και ήδη
από πέρυσι σχεδίαζαν κοινές εμφανίσεις. Και αν προς στιγμήν το «βαρύ
κλίμα» τις προβλημάτισε, είπαν πώς... «Κύμα το κύμα, η πέτρα λιώνει /
του ονείρου η αύρα μάς ενώνει». Ετσι λέει και το τραγούδι του Γιώργου
Ζήκα, που τους «δάνεισε» τίτλο στις εμφανίσεις τους.
Τάνια Τσανακλίδου
«Τα «πριγκιπάκια» μάς τελείωσαν...»
Στο «καταφύγιό» της στο
Πήλιο για λίγες μέρες, προτού επιστρέψει στη μουσική δράση, η Τάνια
Τσανακλίδου δεν κρύβει πόσο την έχουν επηρεάσει όσα συμβαίνουν στη χώρα
μας τους τελευταίους μήνες. «Μου έχουν κοπεί τα φτερά», λέει.
«Τουλάχιστον είναι ευλογία που αυτό το καλοκαίρι έχω δίπλα μου την
Ελευθερία, έναν άνθρωπο με τον οποίο μπορούμε να κουβεντιάζουμε, να
συνεννοούμαστε και να μη διαφωνούμε...».
- Εχετε ζηλέψει κάποιο τραγούδι της;
«Χιλιάδες. Κατ' αρχήν όλα αυτά τα υπέροχα "Τραγούδια για τους
μήνες". Υστερα το "Ερωτικό" του Ξυδάκη κι όλα της τα τραγούδια από το
"Μένω εκτός"».
- Τραγούδια σαν κι αυτά σάς κάνουν να αισθάνεστε
καλύτερα;
«Ετσι όπως είμαι, δύσκολο να με ξεσηκώσει η μουσική πια. Η
μπιρίμπα μόνο με ξεκουράζει και η σιωπή. Δεν μπορώ να βρω παρηγοριά στη
μουσική. Μόνο σαν εκτόνωση το βλέπω, για να μου φύγει το "ωχ"».
- Δεν έχετε επιδιώξει συχνά συνεργασίες με ντουέτα ή
σχήματα...
«Μου είναι δύσκολο να αυτοπεριορίζομαι στα ντουέτα. Γιατί όταν
συνεργάζομαι με κάποιον, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να φροντίζω να
'χει χώρο εκείνος. Ετσι έχω μεγαλώσει απ' το σπίτι μου κι αυτό δεν
αλλάζει. Αφήνω πρώτα χώρο για τον άλλον και μετά βλέπω τι θα κάνω κι
εγώ. Ετσι έχει νόημα η συνύπαρξη. Οταν είσαι αρπακτικό, τα πράγματα
γίνονται άγρια μετά. Εγώ δεν τα θέλω καθόλου τα αρπακτικά».
- Ο κόσμος είναι μελαγχολικός. Δεν βγήκε να πανηγυρίσει
ούτε καν όταν η Εθνική μας κέρδισε τη Νιγηρία.
«Για να πω την αλήθεια, τις προάλλες που παρακολουθούσα το ματς
με την Αργεντινή ήθελα πολύ να κερδίσουμε. Βέβαια, αν εξαιρέσεις τον
Σαμαρά που έκανε βλακείες, οι δικοί μας έπαιξαν καλά -και ο
τερματοφύλακας έσκισε. Ευχόμουν "ας πάρουμε από κάπου μια ανάταση".
Γιατί κάποιοι μας έκαναν να ντρεπόμαστε που είμαστε Ελληνες. Κι εμένα
αυτό μού στοιχίζει. Γιατί γούσταρα πολύ που γεννήθηκα στην Ελλάδα. Παρά
τα συν-πλην που έχουμε σαν λαός, δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Εδώ ήθελα
μόνο να ζω κι εδώ συνεχίζω να θέλω να ζω».
- Πού νομίζετε ότι οφείλεται όλη αυτή η κατάσταση;
«Μα, δεν ξαφνιάστηκα. Το περίμενα από τη δεκαετία του '80, που
μπήκε στη ζωή μας η "γκλαμουριά" και το πλαστικό χρήμα, και διάβαζα
μελέτες ανθρώπων που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για το Ασφαλιστικό.
Εβλεπα τον κόσμο δίπλα μου να 'ναι στη "λούφα και παραλλαγή", έβλεπα
πανάκριβα αυτοκίνητα, τεράστια σπίτια, ακριβά ρούχα και χρέος στις
τράπεζες. Αναρωτιόμουν πού βρίσκουν όλα αυτοί τόσα λεφτά και τι θα
κάνουν όταν θα 'ρθει ο λογαριασμός. Ε, ο λογαριασμός ήρθε».
- Αισθάνεστε τουλάχιστον ότι τώρα είμαστε σε καλύτερα
χέρια;
«Οχι. Από τη στιγμή που ο έλεγχος της χώρας μου παραδόθηκε σε
ξένους, ποια είναι τα καλά χέρια; Το ΔΝΤ; Ή ο Γιώργος Παπανδρέου; Ως
άνθρωπος μου είναι συμπαθής αλλά, ρε παιδάκι μου, φοβάμαι πάρα πολύ τι
θα συμβεί στα εθνικά μας θέματα. Φοβάμαι πάρα πολύ που απ' την αρχή ήταν
αντίθετος για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Στη μονομερή μας
εξάρτηση από την Αμερική και την Ευρωπαϊκή Ενωση εγώ συνεχίζω να είμαι
τρομοκρατημένη, γιατί είμαι και μια γενιά που τα πλήρωσε όλα αυτά. Και
τη δικτατορία είδα, και είχα κι ένα χαφιέ έξω απ' το σπίτι μου όσο ήμουν
παιδάκι. Αλλά αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι μήπως έρθει πολύ
σύντομα μια παγκόσμια οικονομική δικτατορία. Διότι όλα αυτά δεν τα
τραβάμε μόνον εμείς. Μήπως η Αμερική είναι καλά; Οπου να 'ναι θα σκάσει
το κανόνι της».
- Ο δικός σας χώρος αντιμετώπιζε ούτως ή άλλως κρίση...
«Η αλήθεια είναι ότι εγώ με τα πράγματα που έκανα δεν τη βίωσα
την κρίση. Εκανα ιδιαίτερα πράγματα που γούσταρα τρελά, αλλά δεν
απευθύνονταν σε χιλιάδες. Και συνεχίζω να μην απευθύνομαι σε χιλιάδες.
Δεν ξέρω να μιλήσω αυτή τη λαοπλάνα γλώσσα. Και με τη δισκογραφία είχα
πάντα άλλες σχέσεις γιατί τράβηξα τον δικό μου δρόμο. Ευτυχώς μου βγήκε
σε καλό - γιατί θα μπορούσα να φάω τα μούτρα μου. Αλλά, δόξα τω Θεώ, δεν
έχω παράπονο».
- Ο κόσμος, όμως, γίνεται όλο και απαιτητικότερος ως
προς το πού θα δώσει τα λεφτά του.
«Αυτό είναι πολύ καλό, θα κάνει κι εμάς τους καλλιτέχνες πιο
προσεκτικούς και λιγότερο αλαζόνες. Νομίζαμε ότι είμαστε και λιγάκι
πριγκιπάκια. Τώρα τέρμα οι πρίγκιπες κι οι πριγκιποπούλες. Εγώ πάντως
αυτό τον χειμώνα αποφάσισα να μη δουλέψω. Εχω και μια διάθεση να πω
επαναστατικά τραγούδια. Δεν μου λέει τίποτα να πω παλιά τραγούδια, ούτε
μπορώ πια να τραγουδάω για αγάπες και λουλούδια. Εχω την ανάγκη να
γραφτούν καινούργια».
«Ερχεται μια νέα γενιά που κάπως θα βρει τον τρόπο να εκφραστεί.
Παιδιά που δεν έζησαν τις καλές εποχές της δισκογραφίας και κανείς δεν
τα χάιδεψε - εκτός από τους γονείς τους, που τους είχαν λύσει όλα τα
προβλήματα. Αυτά τα παιδιά θα αρθρώσουν λόγο. Και εμείς ας τους δώσουμε
χώρο. Ας κάτσουμε λίγο και στο σπίτι μας...».**
No comments:
Post a Comment