Αν ήταν σκηνικό το έργο που θα παιζόταν, θα είχε άμεση σχέση με την πανκ ροκ. Οι ήρωές του θα ήταν είτε μουσικοί είτε λάτρεις της μουσικής. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι υπόλοιποι θα εξαιρούνταν. Αντίθετα η ατμόσφαιρα στην έκθεση της Αλίκης Παλάσκα είναι οικεία σε πολλούς.
Πανιά με λουλουδάτα μοτίβα ή ψυχεδελικά σχήματα κρέμονται γύρω γύρω στους τοίχους।. Πάνω τους η εικαστικός έχει ζωγραφίσει με μαύρους μαρκαδόρους τα πορτρέτα των Λου Ριντ, Μπομπ Ντίλαν, Λιτλ Ρίτσαρντ, Ντέμπι Χάρι, Τζον Λένον, Ρόρι Γκάλαχερ, Πάτι Σμιθ, Τζάνις Τζόπλιν, Ντέιβιντ Γκίλμουρ.
Από μακριά φαίνονται λες και τα τύπωσε πάνω στα πανιά. Από κοντά φαίνεται η ζωγραφική χειρονομία. Θυμίζουν τοίχους φοιτητικών δωματίων με αφίσες ή μουσικά στέκια των δεκαετιών του '60 και του '70 γεμάτα εξώφυλλα βινιλίων. Από τα ηχεία ακούγεται δυνατά η μουσική των «Country Joe and the Fish» και του «Captain Beefheart». Ο Beefheart, κατά κόσμον Don Van Vliet, έχει την τιμητική του. Ψάχνοντας η Αλίκη Παλάσκα στο Ιντερνετ λεπτομέρειες για την πορεία του ανακάλυψε το βίντεο του φωτογράφου Anton Cobijn, στο οποίο ο Beefheart μιλάει για τη μουσική του, τη γλυπτική αλλά και τη ζωγραφική λίγο πριν αποσυρθεί στην έρημο. Το συγκεκριμένο βίντεο προβάλλεται -πολύ εντυπωσιακά- στο ταβάνι του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα.
«Εντυπωσιάστηκα. Ηταν πρωτοποριακός μουσικός που επηρέασε πολλά συγκροτήματα, και την ίδια στιγμή καταπληκτικός γλύπτης. Κέρδιζε τη μία υποτροφία μετά την άλλη για να σταματήσει και να στραφεί στη ζωγραφική. Εκθέτει σε μια γκαλερί στη Νέα Υόρκη. Είχε όλο αυτό το ταλέντο και το χρησιμοποίησε έτσι όπως ήθελε, με απόλυτη ελευθερία», σχολιάζει η 47χρονη δημιουργός.
Αυτή η ενότητα ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι με τη συμμετοχή της στο Remap project. Η ατμόσφαιρα τότε ήταν πιο «μαύρη» και σκοτεινή. Τα πανιά ήταν μαύρα και η μόνη αναγνωρίσιμη φιγούρα ήταν του Μπομπ Ντίλαν. Τώρα, στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα τα πράγματα είναι πολύ περισσότερο φωτεινά, εξ ου και «Moonbeams» (φεγγαροαχτίδες) ο τίτλος.
«Είναι ένα έργο εν εξελίξει, επειδή ακριβώς υπάρχουν πάρα πολλά πρόσωπα και άλλα τόσα εξώφυλλα δίσκων που μπορούν να σε επηρεάσουν», εξηγεί. Η αισθητική της εποχής τόσο των συγκροτημάτων όσο και του κοινού τους επηρέασαν τη δουλειά της. Μα πάνω απ' όλα η ίδια η μουσική. «Δουλεύοντας άκουγα πάρα πολλή μουσική και αισθανόμουν ότι κατά κάποιο τρόπο με προστάτευε από τη σκληρή καθημερινότητα. Την ίδια στιγμή, όμως, αισθανόμουν μέσα στον κόσμο και όχι απομονωμένη. Οι μαρκαδόροι έχουν μια μεγάλη ευκολία που δημιουργεί αμεσότητα. Καταλαβαίνω γιατί τα πιτσιρίκια τούς χρησιμοποιούν για να ζωγραφίσουν στις τσάντες ή στα παπούτσια τους. Για να τα προσωποποιήσουν».
Και η ίδια αντιλήφθηκε σύντομα πόσο εύκολα κοινωνικοποιείται κανείς μιλώντας για τη ροκ μουσική. Ετερόκλητοι φίλοι, γνωστοί αλλά και συγγενείς της, μοιράστηκαν μαζί της πληροφορίες. Γνώρισε καινούργιους ανθρώπους, νέα στέκια, όπως το μαγαζί με τα παλιά βινίλια στην οδό Διδότου. «Αυτό το πάρε-δώσε είναι που με κάνει να συνεχίζω. Ο άλλος αμέσως σου ανοίγεται και θέλει να μοιραστεί κάτι μαζί σου όταν του μιλάς για μουσική. Δεν είναι υπέροχο; Αν ήμουν πιο νέα θα μου άρεσε να είμαι street artist. Αλλωστε με τη ζωγραφική και το σχέδιο έχω μάθει να επικοινωνώ. Δεν έχει σημασία πού το κάνεις...».
Η Αλίκη Παλάσκα κινείται με την ίδια ευκολία, όμως, και στη γλυπτική. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην ΑΣΚΤ (και το τμήμα της ζωγραφικής και της γλυπτικής). Στα μέσα της δεκαετίας του '90 βρέθηκε για μεταπτυχιακά στο Μόντρεαλ του Καναδά. Από τότε εκθέτει συστηματικά. «Ο πατέρας μου ήταν γεωπόνος και αρχιτέκτονας κήπων. Συχνά μου σχεδίαζε τις εργασίες μου για το σχολείο. Και όλοι με επιδοκίμαζαν, λέγοντας "μπράβο, τι καλή ζωγράφος". Αυτό ίσως με επηρέασε. Ετσι, όταν σε κάποια ηλικία στο Δημοτικό αναρωτήθηκα τι ρόλο θα παίξω όταν μεγαλώσω, μου μπήκε η ιδέα της τέχνης...».
Η τέταρτη ατομική της έκθεση στην «Ιλεάνα Τούντα» διαρκεί έως τις 24 Απριλίου (Αρματολών & Κλεφτών 48, Αθήνα, τηλ.: 210- 6439466).
Thursday, April 15, 2010
Η ροκ μουσική μ' έκανε πιο άμεση
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment