«Έσβησε» η Δούκισσα

Την τελευταία της πνοή, σε ηλικία 69 ετών, άφησε τα ξημερώματα σε νοσοκομείο της Αθήνας η μεγάλη λαϊκή τραγουδίστρια Δούκισσα, μετά από πολύχρονη μάχη με την επάρατη νόσο.

Η Δούκισσα πρωταγωνίστησε στο μουσικό στερέωμα για περισσότερο από τρεις δεκαετίες.

Είχε γεννηθεί στις 8 Φεβρουαρίου του 1941 στο Πασαλιμάνι του Πειραιά.  Στα δώδεκά της χρόνια πήρε μέρος σε ένα διαγωνισμό ταλέντων βγήκε πρώτη και δούλεψε στο Πασαλιμάνι για ένα καλοκαίρι. Στη συνέχεια δούλεψε συνδυάζοντας το χορό και το τραγούδι, ενώ μετά από κάποιο διάστημα την κέρδισε αποκλειστικά το τραγούδι.

Στη δισκογραφία μπήκε το 1956. Παράλληλα με το τραγούδι, ασχολήθηκε και με τον κινηματογράφο παίζοντας σε 10 ταινίες.
 Η Δούκισσα συνεργάστηκε με τους περισσότερους μεγάλους συνθέτες. Τα τραγούδια της όπως το  "Άνθρωποι είμαστε ", οι "Αναμνήσεις", το  "Ατάκα κι επί τόπου", το "Παληκάρια", το "Θέλω τα όπα μου", "Το μωρό", έγιναν διαχρονικά. Έκανε δύο γάμους και απέκτησε δύο γιους.

Η κηδεία της θα γίνει το Σάββατο στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Η ΚΟΘ ανοίγει τα φτερά της

• Της Γιωτας Mυρτσιωτη, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Tετάρτη, 29 Σεπτεμβρίου 2010

Εξωστρέφεια και κοινωνική προσφορά χαράσσουν την πολιτική της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης που βρίσκει εφαρμογή στο πρόγραμμα του πρώτου τετραμήνου. Το συνθέτουν εξορμήσεις εκτός συνόρων, έξοδοι στην περιφέρεια, μουσικές εκδηλώσεις κοινωνικής παρέμβασης - σε χώρους πέραν των συνηθισμένων επειδή «σε δύσκολες μέρες η μουσική μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός ψυχικής ανάτασης» αλλά και ΚΟΘ@mellon.gr επειδή «ένας κρατικός οργανισμός πρέπει να στηρίζει τους νέους ταλαντούχους καλλιτέχνες».

Το χειμερινό πρόγραμμα ξεκίνησε ήδη, και σήμερα η ΚΟΘ υποδέχεται τον σιβηρικής καταγωγής βιολονίστα Βαντίμ Ρέπιν που θα συμπράξει στο μελωδικό Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα σε ρε ελάσσονα, έργο 47 του Σιμπέλιους και την πρώτη Συμφωνία του Μπραμς. Προηγείται η εισαγωγή «Ηλιος», που ο Δανός συνθέτης Καρλ Νίλσεν εμπνεύστηκε ατενίζοντας το Αιγαίο (γράφτηκε στην Αθήνα το 1903).

Η πρώτη φετινή έξοδος της Ορχήστρας στην περιφέρεια πραγματοποιείται την ερχόμενη Παρασκευή στον Χώρο Τεχνών της Βέροιας όπου θα παρουσιάσει τη Συμφωνία Κοντσερτάντε του Μότσαρτ και την πρώτη συμφωνία του Μπραμς, συμπράττοντας με τον Μικέλ Μιχαηλίδη (βιολί) και Θανάση Σουργκούνη (βιόλα). Πρώτος ευρωπαϊκός σταθμός της φετινής χρονιάς είναι το Βερολίνο, όπου η ΚΟΘ τιμώντας το «Ετος Μητρόπουλου» θα εμφανιστεί (12/10) στο Κοντσερτχάους με σολίστ στο πιάνο τον Κυπριανό Κατσαρή και μαέστρο τον Μύρωνα Μιχαηλίδη που θα ερμηνεύσουν το τρίτο κοντσέρτο του Μπετόβεν, το Κοντσέρτο του Καλοκαιριού του Πιτσέτι και την Κρητική Γιορτή του Δημήτρη Μητρόπουλου σε ενορχήστρωση Νίκου Σκαλκώτα (και οι δύο έζησαν για λίγο καιρό στο Βερολίνο).

Επιστροφή στην έδρα για την επετειακή συναυλία του Μεγάρου Μουσικής (25/10) με το έργο «Ισοκράτημα ενός παιδιού» που έγραψε αποκλειστικά για τη δεκαετή επέτειο του ΟΜΜΘ ο συνθέτης της μουσικής των Ολυμπιακών Αγώνων Γιώργος Κουμεντάκης. Σολίστ στο πιάνο θα είναι ο Γιώργος-Εμμανουήλ Λαζαρίδης που θα συμπράξει στο «Αυτοκρατορικό» κοντσέρτο του Μπετόβεν. Την επετειακή συναυλία θα κλείσει η μουσική του Κόρσακοφ για την πριγκίπισσα Σεχραζάτ.

Βήμα στους νέους ταλαντούχους μουσικούς δίνουν οι συναυλίες του κύκλου ΚΟΘ@ mellon.gr - του Πανελλήνιου Διαγωνισμού για Νέους Καλλιτέχνες που φέτος αφορά το λυρικό τραγούδι. Το γιορτινό πνεύμα μεταφέρει το «Ορατόριο των Χριστουγέννων» του Μπαχ, ενώ η πρωτοχρονιάτικη συναυλία με μιούζικαλ και οπερέτες του 20ού αιώνα.

Θάνος Μικρούτσικος: «Χωρίς χρήματα ρίχνουν τον πολιτισμό στα Τάρταρα»

• Μιλά για την κρίση, την καπνοαπαγόρευση, τους καλλιτέχνες που φοροδιαφεύγουν και τονίζει: Εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι υπουργός Πολιτισμού σε μια τέτοια φάση

Θάνος Μικρούτσικος: Δυστυχώς τα τελευταία σαράντα χρόνια οι υπουργοί δεν ήρθαν για να υπηρετήσουν στο υπουργείο. Οι περισσότεροι μπήκαν για να τους εξυπηρετήσει το υπουργείο σε σχέση με τις πολιτικές τους φιλοδοξίες

Για την Ελλάδα και τον πολιτισμό στην άγρια εποχή της οικονομικής κρίσης μάς μιλά ο Θάνος Μικρούτσικος. Αρνείται να σβήσει το τσιγάρο του, παρά τον ηλίθιο, όπως τον αποκαλεί, πρόσφατο νόμο και συμβουλεύει τους αρμόδιους να βρουν λύσεις προκειμένου να μην αυξηθούν τα ποσοστά της ανεργίας στον χώρο της διασκέδασης. Παρά τους δύσκολους καιρούς, επιλέγει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, να επικοινωνεί με τον κόσμο και να δίνει κουράγιο ο ένας στον άλλο μέσα από σημαντικά τραγούδια.

• Συνέντευξη στην Αναστασία Κουκά, ΕΘΝΟΣ, 27/09/2010

Πώς βλέπετε να διαμορφώνεται ο πολιτισμός στην εποχή της οικονομικής κρίσης;

Κατά τη γνώμη μου υπάρχει μία έντονη κρίση από την οποία επηρεάζεται ο πολιτισμός εδώ και δέκα - δεκαπέντε χρόνια. Απλώς τώρα, το ότι προστίθεται και η οικονομική κρίση δημιουργεί δευτερεύουσες παρενέργειες κυρίως στην κρατική πολιτική του πολιτισμού, το γεγονός δηλαδή ότι το υπουργείο πολιτισμού μην έχοντας καθόλου χρήματα, ρίχνει τον πολιτισμό στα τάρταρα. Η πολιτιστική παραγωγή όμως είναι η ίδια, με τα θετικά και αρνητικά της, όπως πριν από δέκα χρόνια.

Τι μπορεί να προσφέρει ο πολιτισμός σε μια τέτοια δύσκολη κατάσταση;

Σε κάθε περίοδο ο πολιτισμός μπορεί να προσφέρει πολύ ουσιαστικά πράγματα που δυστυχώς, πολλές φορές, αυτοί που μας κυβερνούν (πολιτική εξουσία, εξουσία, ΜΜΕ), δεν το καταλαβαίνουν. Πρώτον, ο πολιτισμός και η τέχνη επειδή είναι το χνάρι του ανθρώπου πάνω στη γη, αντιλαμβάνεστε ότι κάθε στιγμή αφορά, με ιστορικό τρόπο, την ίδια την πορεία του ανθρώπου. Αρα η καταγραφή του και η προσπάθειά του να υπάρχει μια σοβαρή τέχνη είναι ίσως τα πιο σημαντικά πράγματα. Το δεύτερο είναι πως όταν η εποχή γίνεται ιδιαιτέρως βάρβαρη, ο πολιτισμός είναι μία φοβερή άμυνα απέναντι σ’ αυτή τη βαρβαρότητα.

Στη δουλειά σας έχετε αντιληφθεί τον αντίκτυπο της κρίσης;

Είναι γεγονός ότι στη δουλειά μας και αναφέρομαι κυρίως στις ζωντανές εμφανίσεις, γιατί η δουλειά μας πλέον έχει περιοριστεί εκεί αφού η δισκογραφία εδώ και εφτά - οκτώ χρόνια έχει καταρρεύσει, υπάρχει μία μείωση που θα την προσδιόριζα, στον χώρο του έντεχνου νεοελληνικού τραγουδιού, στο 30%. Και δεν αποκλείεται την επόμενη χρονιά να φθάσει το 50%. Τώρα το αν εγώ, για κάποιους πολύ συγκεκριμένους λόγους, κατάφερα να περάσω αλώβητος, αυτό είναι μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Ποια είναι η ορθή στάση για έναν καλλιτέχνη; Να απέχει, προκειμένου να αποφύγει μια ενδεχόμενη αποτυχία, ή να είναι παρών ακόμη και με πολύ λιγότερες αποδοχές;

Δεν πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να δει συμφεροντολογικά τι τον συμφέρει και τι δεν τον συμφέρει. Αυτό συμβαίνει περισσότερο στην εμπορευματοποιημένη τέχνη. Σε αυτό που εγώ υπηρετώ, όπως υπηρετούν και πάρα πολλοί άλλοι άξιοι συνάδελφοί μου και νεότερης ηλικίας, νομίζω ότι πρέπει να είμαστε μπροστά στις επάλξεις, βεβαίως με πολύ μειωμένες αποδοχές.

Τελικά οι καλλιτέχνες είναι οι αρχιερείς της φοροδιαφυγής, όπως κάποιοι τους παρουσιάζουν;

Από την εμπειρία που έχω, η συντριπτική πλειοψηφία καλλιτεχνών, μουσικών, τα προηγούμενα χρόνια ίσα που την έβγαζε. Αν αυτό συνέβαινε σε καλύτερες οικονομικά περιόδους πόσω μάλλον σήμερα. Προφανώς, όταν αναφερόμαστε στο θέμα της φοροδιαφυγής, μιλάμε για τριάντα- σαράντα πρόσωπα, όπως συμβαίνει και σε άλλους κλάδους με ακόμη πιο τρανταχτά παραδείγματα.

Εχετε διατελέσει στο παρελθόν υπουργός πολιτισμού. Σε ποιους τομείς του πολιτισμού θα δίνατε σήμερα έμφαση;

Εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι υπουργός πολιτισμού σε μια τέτοια φάση για τον απλούστατο λόγο ότι ακόμη και εξαιρετικές ιδέες να είχα, όταν θα ερχόταν η στιγμή να τις πραγματοποιήσουμε, δεν θα μπορούσαμε, γιατί δεν θα είχαμε χρήματα. Αυτή είναι μία περίοδος όπου όποιος και να ‘ναι υπουργός είτε είναι έξοχος είτε είναι άθλιος, επί της ουσίας, στη συνείδηση του κόσμου θα ταυτιστεί με τον ίδιο τρόπο, γιατί ούτε ο ένας ούτε ο άλλος έχουν την δυνατότητα να προσφέρουν έργο.

Δεν θα μπορούσαν όμως να έχουν γίνει κάποιες αποδοτικές κινήσεις με βάση τον πολιτισμό;

Εάν μιλήσουμε για τα τελευταία χρόνια, βεβαίως δεν έγινε εκείνη η πολιτιστική προσπάθεια και πολιτική που χρειαζόταν αυτός ο τόπος. Ο τόπος χρειαζόταν να συνδέσει τον υψηλού επιπέδου πολιτισμό σε κάποιες περιοχές της χώρας με την ανάπτυξη εκείνων των περιοχών. Για παράδειγμα, το τρίγωνο Πέλλα - Βεργίνα - Δίον, ένα από τα τρία πιο σημαντικά τρίγωνα που υπάρχουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Και είναι αστείο να μην μπορείς να επενδύσεις σε αυτό το τρίγωνο και να αναπτύξεις την περιοχή αυτή. Δεν έγινε αυτό. Το ίδιο και με το τρίγωνο Δελφοί - Ολυμπία - Επίδαυρος. Ταυτόχρονα, πρέπει να ενισχυθεί η σύγχρονη πολιτιστική δημιουργία. Δυστυχώς, τα τελευταία σαράντα χρόνια οι υπουργοί δεν ήρθαν για να υπηρετήσουν ένα υπουργείο. Οι περισσότερο μπήκαν για να τους εξυπηρετήσει το υπουργείο σε σχέση με τις πολιτικές τους φιλοδοξίες.

Ποια είναι η γνώση μας σχετικά με την καπνοαπαγόρευση;

Θεωρώ ηλίθια αυτήν την κυβερνητική απαγόρευση, έτσι όπως διατυπώθηκε, σεβόμενος απολύτως το δικαίωμα του παθητικού καπνιστή. Αν και προσωπικά αυτή η έννοια του παθητικού καπνιστή δεν μου είναι τόσο καθαρή και αποδεδειγμένη επιστημονικά και μάλιστα όταν εκπορεύεται από κυβερνήσεις που έχουν διαλύσει τον πλανήτη και αναφέρομαι στις ΗΠΑ και φθάνω στο σημείο να λέω χιουμοριστικά πως δεν υπάρχουν παθητικοί καπνιστές αλλά αντιπαθητικοί αντικαπνιστές. Δεν μπορεί να βγαίνει ένας νόμος ο οποίος να κόβει κεφάλια, χωρίς να έχει συγκεκριμένες εξαιρέσεις, γιατί είναι εναντίον της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου. Θα μπορούσε να υπάρχει μια απαγόρευση σε όλους εκείνους του τόπους που ο πολίτης είναι υποχρεωμένος να πηγαίνει σε τράπεζες, νοσοκομεία, σχολεία κ.ά. αλλά για τους υπόλοιπους χώρους θα έπρεπε να βρεθούν λύσεις έτσι, ώστε να καλυφθούμε κι εμείς που ο καπνός δεν είναι η αρρώστια μας αλλά κάτι που μας χαλαρώνει, μας βοηθάει να εργαζόμαστε, που εν πάση περιπτώσει το θέλουμε. Δεν θα του άρεσε του πρωθυπουργού, που είναι και φίλος, να βγει ένας νόμος που να απαγορεύει το κανό για κάποιο λόγο...

Ποια θα είναι η δική σας καλλιτεχνική πρόταση φέτος;

Από τις 8 Οκτωβρίου και κάθε Παρασκευή και Σάββατο θα είμαι με τον Χρήστο Θηβαίο και τέσσερις σολίστ μουσικούς στον «Σταυρό του Νότου». Ο Χρήστος κι εγώ βρισκόμαστε σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο περφόρμανς. Το ρεπερτόριο θα περιλαμβάνει τραγούδια δικά μου που έχω να παίξω πολύ καιρό, τραγούδια άλλων τραγουδοποιών που αγαπάμε, την τραγουδοποιία του Χρήστου Θηβαίου που για μένα αποτελεί από τις πιο σημαντικές περιπτώσεις τραγουδοποιών που βγήκαν τα τελευταία είκοσι χρόνια. Δεν θα λείπει και μια επιλογή από τον «Σταυρό του Νότου» που θα είναι το φινάλε μιας απογείωσης που, όμως, έχει περάσει μέσα από τη σιωπή.

Θάνος Μικρούτσικος: «Η τέχνη οφείλει να διευρύνει το πεδίο του εφικτού...»

Ματζάνας Σ., Η ΑΥΓΗ: 26/09/2010

Η τόσο καίρια φράση της Δανάης Παναγιωτοπούλου θα μπορούσε να συνοψίσει το περιεχόμενο μίας δημόσιας συζήτησης για το πολιτικό τραγούδι που πραγματοποιήθηκε αυτή την εβδομάδα. Θα μπορούσε γιατί, δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτό δεν συνέβη... Ήταν μια συζήτηση ενδιαφέρουσα η οποία σίγουρα συνεισέφερε αρκετά στον διάλογο/προβληματισμό επί ενός τόσο σημαντικού πολιτισμικού (και όχι μόνο...) θέματος αλλά στο τέλος σου έμενε η αίσθηση ότι το επίδικο εξακολουθούσε να διαφεύγει, ακόμα και το ότι δεν αγγίχθηκε όσο θα έπρεπε.

Η συζήτηση πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τετάρτης 22 Σεπτεμβρίου στον (ασφυκτικά γεμάτο, κάτι που δείχνει το έντονο ενδιαφέρον του κόσμου για το θέμα) «Ιανό» και διοργανώθηκε από τον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο» με πρωτοβουλία της παραγωγού Φωτεινής Λαμπρίδη. Τη συντόνισε ο επίσης παραγωγός του σταθμού και δημοσιογράφος - αλλά και μουσικός ο ίδιος- Αλέξης Βάκης ο οποίος ξεκίνησε θέτοντας επτά «φιλοσοφικά ερωτήματα», επί του θέματος και παρουσιάζοντας τους συνομιλητές, τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Μανώλη Ρασούλη, τον Μιχάλη Μυτακίδη ή B D Foxmoor, ηγετική φυσιογνωμία της μουσικής κολεκτίβας Active Member και ταυτόχρονα του low bap ρεύματος της ελληνικής hip-hop σκηνής, την τραγουδοποιό και ερμηνεύτρια Δανάη Παναγιωτοπούλου, τη διευθύντρια του μουσικού περιοδικού Δίφωνο Μαριάνθη Πελεβάνη και τον δημοσιογράφο/μουσικοκριτικό Μιχάλη Παπαμακάριο.

Η πρώτη μάλλον δυσάρεστη έκπληξη της βραδιάς ήρθε όταν ο άνθρωπος που θα περίμενε κανείς να πρωταγωνιστήσει στη συζήτηση δηλαδή ο Θάνος Μικρούτσικος, δήλωσε ότι «ήταν απροετοίμαστος» και έτσι δεν θα έκανε κάποια συνολική τοποθέτηση αλλά θα έπαιρνε τον λόγο αν ήθελε (κάτι που τελικά δεν συνέβη). Η Μαριάνθη Πελεβάνη έκανε μια σύντομη ιστορική αναδρομή στο πολιτικό τραγούδι στη χώρα μας, ενώ ο Μιχάλης Παπαμακάριος στάθηκε περισσότερο στο παρόν του, στα διαφορετικά από το παρελθόν αιτήματα του και τον αναπόφευκτα νέο, αλλιώτικο τρόπο με τον οποία αυτά εκφράζονται φέρνοντας ως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τους Active Member του Μιχάλη Μυτακίδη.

Προφανώς όμως σε μία ανάλογη συζήτηση το πλέον ενδιαφέρον είναι το τι έχουν να πουν οι ίδιοι οι συντελεστές της μουσικής. Και εδώ, κατά την ταπεινή μας γνώμη, τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά...Αν η σιωπή του Θάνου Μικρούτσικου μας ξάφνιασε ολίγον δυσάρεστα ο Μανώλης Ρασούλης μάλλον μας απογοήτευσε, τόσο με τα λεγόμενα του όσο και με τη συνολική παρουσία του. Αναζητούσαμε μάταια τον κάποτε ευφυή και λίαν αιχμηρό στιχουργό αλλά εκείνος αναλώθηκε σε ευφυολογήματα και λεκτικά πυροτεχνήματα.

Σε μικρότερο ίσως βαθμό και σίγουρα για πολύ διαφορετικούς λόγους το ίδιο περίπου θα μπορούσαμε να πούμε και για τον Μιχάλη Μυτακίδη. Ο άνθρωπος που μόνος του ουσιαστικά δημιούργησε, καθιέρωσε και καταξίωσε ένα τόσα πολλά υποσχόμενο κάποτε ρεύμα της σύγχρονης ελληνικής μουσικής και σχεδόν σα να ήθελε να διαψεύσει τα εγκωμιαστικά λόγια του Μιχάλη Παπαμακάριου που είχαν ακουστεί λίγο πριν ανάλωσε την ομιλία του στην προάσπιση ως και περιχαράκωση των κεκτημένων του low bap, και κατέληξε, έστω και προκληθείς κατά κάποιο τρόπο από σχετική ερώτηση σε μια άνευ λόγου, επίθεση στον...Μίκη Θεοδωράκη. Καθένας βέβαια σε μια ανάλογη συζήτηση έχει δικαίωμα στη γνώμη του αλλά, αν μας επιτραπεί να πούμε οτι το εργατικό και φτωχό Πέραμα δεν είναι γκέτο σαν και αυτά που ζουν οι παρίες μαύροι των αμερικανικών μεγαλουπόλεων και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ όσο και εν επιμένουν κάποιοι...

Τι μας έμεινε λοιπόν; Μα φυσικά η πλήρης «λογισμού και λόγου» μα και πάλλουσα από συναίσθημα ομιλία της - διόλου συμπτωματικά και εξαιρετικής περίπτωσης νέας μουσικού, θα θέλαμε να το υπογραμμίσουμε - Δανάης Παναγιωτοπούλου, αν επρόκειτο για συναυλία θα μεταχειριζόμαστε κυριολεκτικά τον όρο «έκλεψε την παράσταση»! Αναφέρθηκε με σαφήνεια, συγκρότηση αλλά και σπάνια για μουσικό θεωρητική τεκμηρίωση στο γιατί το πολιτικό τραγούδι νοσεί και πάσχει, αν τελικά δεν είναι απλά απόν, από την Ελλάδα του σήμερα. Κατέληξε καταθέτοντας την άποψη - με την οποία προσωπικά συμφωνούμε - ότι η κύρια αιτία για αυτό είναι η απουσία συλλογικής αίσθησης, η διάρρηξη κάθε είδους δεσμών ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας και με τον τρόπο αυτό κάνοντας και μια, ηθελημένη ή μη, αναγωγή στον προνομιακό χώρο γέννησης και ανάπτυξης του πολιτικού τραγουδιού όπως πολύ εύστοχα το είχε θέσει ο Αλέξης Βάκης στην εισαγωγή του. Και αυτός βέβαια δεν είναι άλλος από την αριστερά, εκείνων μα και ημών...

[Μετά τη συζήτηση τα Υπόγεια Ρεύματα έπαιξαν πολιτικά τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου (το περιεχόμενο δηλαδή του πλέον πρόσφατου δίσκου τους) καθώς επίσης και η Δ. Παναγιωτοπούλου μερικά δικά της. Εμείς όμως θα προτιμήσουμε να αφήσουμε ως τελευταία γεύση κάποια από τα λόγια της: «Το τραγούδι που σήμερα διατηρεί την επικινδυνότητά του, είναι φορέας ανατρεπτικών ιδεών και ανατρεπτικών πράξεων δεν μιλάει πια τη γλώσσα του ΕΚΚΕ, ούτε την αργκό του μπάχαλου. Είναι αυτό που μποϊκοτάρει την εικόνα και τη λογική της, είναι αυτό που διαλύει ψηφίδα - ψηφίδα τους κατεστημένους μύθους και τις κατεστημένες ταυτότητες και ανοίγει το φάσμα επιλογής βίου, διεκδικώντας όχι την ανοχή και το δικαίωμα στο εναλλακτικό αλλά έναν χώρο και ένα δίκαιο για τον άνθρωπο που δεν ζει κατ’ εικόνα και κατ’ ομοίωση του λογότυπου, δεν προσπαθεί με νύχια και με δόντια να είναι πάντα νέος, εντυπωσιακός, μονοδιάστατος, ευέλικτος - στην οσφυϊκή χώρα, κατά κύριο λόγο - και πολλά υποσχόμενος. Θα πρέπει όμως να χτίσουμε από την αρχή με τα χέρια μας και τις δομές που θα μπορούν να το διαμεσολαβήσουν γιατί οι υπάρχουσες είναι στην πλειονότητά τους αλωμένες». Όπως και οι περισσότερες από τις υπόλοιπες είναι το μόνο που θα είχαμε να προσθέσουμε....].

Lady sings the fados

• Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ, Επτά, Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

• Η Μαρίζα, για πολλούς η αδιαφιλονίκητη πορτογαλέζα σταρ του σύγχρονου φάντο, μας πρωτοεπισκέφθηκε πριν από τρία χρόνια. Δήλωσε ενθουσιασμένη που θα γνώριζε «τους ανθρώπους, την κουλτούρα, τα μνημεία, το φαγητό της Ελλάδας».

«Φάντο και ρεμπέτικα εκφράζουν ένα καταπληκτικό συναίσθημα», λέει η Μαρίζα.

Και κυρίως τη μουσική μας. Και φαίνεται πως όλ' αυτά της άρεσαν, διότι σε λίγες εβδομάδες μάς έρχεται και πάλι για μια συναυλία στο «Παλλάς» (11 Οκτωβρίου). «Αυτή τη φορά θα σας τραγουδήσω τραγούδια από τον τελευταίο μου δίσκο, το "Terra"», μας είπε η γεννημένη στη Μοζαμβίκη τραγουδίστρια. «Αυτόν τον καιρό ολοκληρώνω και το νέο μου άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει του χρόνου». Η ψηλόλιγνη 36χρονη μεγάλωσε στην Πορτογαλία και συγκεκριμένα στη Μουραρία, τη γειτονιά όπου, σύμφωνα με τους μουσικολόγους, γεννήθηκαν τα φάντο. Ξεκίνησε να τραγουδάει μόλις πέντε ετών στη μικρή ταβέρνα των γονιών της, και σήμερα έχει εκθειαστεί από κοινό και κριτικούς για την παθιασμένη ερμηνεία της και τη γλυκιά μελαγχολία που αναδίδουν τα τραγούδια της. Εχει μάλιστα πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία-αφιέρωμα στο φάντο που σκηνοθέτησε ο Κάρλος Σάουρα. Μια γυναίκα με πάθος στη σκηνή, όμως συγκρατημένη στην τηλεφωνική μας συνομιλία:

- Τελικά, σας άρεσε η ελληνική μουσική που τόσο ανυπομονούσατε να ακούσετε;

«Δεν είχα χρόνο να την ακούσω όπως έπρεπε. Εχω ακούσει κάποιους δίσκους με ρεμπέτικα, αλλά θα ήθελα να μπορούσα να συζητήσω με έναν μουσικολόγο για όλα αυτά. Νομίζω πως έχουν πολλές ομοιότητες με τα φάντο».

- Πάντως τα φάντο ερμηνεύονται συνήθως από γυναίκες, ενώ τα ρεμπέτικα συχνότερα από άντρες.

«Πράγματι. Ομως και τα μεν και τα δε τα έχουν ερμηνεύσει κάποιες εκπληκτικές φωνές. Και εκφράζουν ένα απίστευτο συναίσθημα. Μιλούν για τη ζωή, την αγάπη, τη θάλασσα. Θα ήθελα να ακούσω μια ζωντανή συναυλία ρεμπέτικου. Αλλά φαντάζομαι πως δεν μου τηλεφωνήσατε γι' αυτό».

- Ας πούμε για τη δική σας συναυλία λοιπόν.

«Νομίζω πως αυτή η συναυλία θα είναι εντελώς διαφορετική. Θα είναι εκπληκτικό να σας τραγουδήσω το "Terra" στην Ελλάδα. Είναι ακούσματα με τα οποία είμαστε εξοικειωμένοι εμείς στη Μεσόγειο».

• «Τα πράγματα έχουν αλλάξει»

- Εχετε δίκιο. Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία. Βρεχόμαστε από την ίδια θάλασσα. Αλλά και ως προς τα οικονομικά μας θεωρούμαστε οι προβληματικοί της Ευρώπης...

«(με διακόπτει απότομα). Οχι πολιτικές ερωτήσεις παρακαλώ».

- Μα δεν με αφήσατε να ολοκληρώσω. Είναι άραγε συμπτωματικό ότι, παρ' ολ' αυτά, έχουμε μια ιδιαίτερα δημιουργική πλευρά σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες;

«Ας το αφήσουμε. Η πολιτική είναι άσχετη με την τέχνη».

- Ετσι πιστεύετε;

«(εμφανώς ενοχλημένη). Σας επαναλαμβάνω, δεν απαντώ σε πολιτικά ερωτήματα».

(Προφανώς δεν έχει νόημα να ρωτήσουμε για την πολύχρονη δικτατορία του Σαλαζάρ που κάποτε, στην προσπάθειά του να εδραιωθεί στην Πορτογαλία, καπηλεύτηκε τα φάντο...)

- Ας επιστρέψουμε στο φάντο τότε. Πιστεύετε πως στην εποχή του ΜΡ3 και του Ιντερνετ απειλείται η ύπαρξή του;

«Καθόλου. Τα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που ήμουν μικρή, αλλά οι σημερινοί νέοι μιλούν γι' αυτό και το διαφημίζουν. Σήμερα το φάντο είναι ακόμα πιο ανοιχτό σε διαφορετικές κουλτούρες. Το βλέπω ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο. Το αγκαλιάζουν άνθρωποι διαφορετικών θρησκειών, που μιλούν άλλες γλώσσες, που έχουν άλλη νοοτροπία. Το αγκαλιάζει ένα εκλεκτικό κοινό».

- Πολλοί εκτιμούν το γεγονός πως δεν τραγουδάτε σύγχρονες εκδοχές των φάντο στα αγγλικά. Είναι κάτι που κάνουν κάποιοι συνάδελφοί σας;

«Τα φάντο δεν υπάρχουν στα αγγλικά. Αν κάναμε κάτι τέτοιο, δεν θα ήταν φάντο. Μπορείτε να φανταστείτε ρεμπέτικα στα γαλλικά; Προσωπικά νιώθω προνομιούχα με την αγάπη του κόσμου στη χώρα μου. Αυτό δεν σημαίνει πως ο καθένας δεν μπορεί να εκφράζεται όπως θέλει. Πάντως στην Πορτογαλία, σήμερα, υπάρχει μια νέα γενια που τραγουδάει φάντο, που παίζει πορτογαλέζικη κιθάρα (σ.σ.: κάτι ανάμεσα στο μαντολίνο και τη δωδεκάχορδη κιθάρα, που αποτελείται από έξι ζεύγη χορδών και δίνει στο τραγούδι αυτόν τον γλυκόπικρο ήχο)».

- Σας ενοχλούν οι όροι «world» και «έθνικ», που χρησιμοποιούνται πλέον τόσο ευρέως για τόσο διαφορετικά πράγματα;

«Καταλαβαίνω την ανάγκη του κόσμου να βάζει ταμπέλες. Αλλά το πιο σημαντικό είναι: Αυτό που ακούμε είναι μουσική;».

- Ερμηνεύετε ένα παραδοσιακό είδος. Εχετε αποτολμήσει ποτέ κάτι περισσότερο «αιρετικό», που ενδεχομένως θα σόκαρε το κοινό σας;

«Δεν είμαι εδώ για να σοκάρω κανέναν. Είμαι εδώ για να παίζω μουσική».*

Συνωμοτικές ερμηνείες

• Της ΜΑΤΟΥΛΑΣ ΚΟΥΣΤΕΝΗ, Επτά, Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

• Θα περίμενε ποτέ κανείς να ακούσει τον Μανώλη Μητσιά σε κομμάτια του Cirque du soleil; Ή στο «Nothing else matters» των Μετάλικα; Μάλλον όχι. Ούτε καν ο γιος του, που εδώ και χρόνια του μιλάει για το αγαπημένο του χέβι μέταλ συγκρότημα.

«Εψαχνα αφορμή να συνεργαστούμε», λέει ο Μανώλης Μητσιάς (δεξιά) για τον πιανίστα Γιάννη Βακαρέλη.

Εφτασε η στιγμή να δικαιωθεί: μαζί με τον καταξιωμένο πιανίστα Γιάννη Βακαρέλη ετοιμάζουν ένα πρόγραμμα με τίτλο «Μέλος και Λόγος», όπου συνυπάρχουν βυζαντινοί ύμνοι και Μπαχ μέχρι Τσιτσάνης, Θεοδωράκης, Βιμ Μέρτενς και Μετάλικα. Δηλαδή από μπαλάντες και ροκ τραγούδια μέχρι δημοτικά αλλά και κομμάτια ευρωπαϊκού μινιμαλισμού. Την Τρίτη 5 Οκτωβρίου θα μας τα παρουσιάσουν στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και την επομένη στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

«Νομίζω πως κάθε τραγουδιστής θα ήθελε να είναι στη θέση μου. Ακουσα το Γιάννη στο Φεστιβάλ της Σύρου πριν από δύο χρόνια και μαγεύτηκα. Εψαχνα αφορμή για να συνεργαστούμε. Είναι ένας λαμπρός μουσικός με πολύ σπάνιο ταλέντο: δίνει χαρακτήρα σε ό,τι παίζει», λέει ο Μ. Μητσιάς. «Ολα τα κομμάτια που διαλέξαμε θέλουν ιδιαίτερη ευαισθησία. Είναι πασίγνωστα, χαρακτηρισμένα και δεν πρέπει με τίποτα να τα προδώσω».

Διαλέξαμε, λοιπόν, κάποια από αυτά και μοιραστήκαμε μαζί του αναμνήσεις, σκέψεις και κυρίως το γιατί τα επέλεξε:

*«Μια βοσκοπούλα αγάπησα»: «Το δημοτικό τραγούδι είναι μια μεγάλη αγάπη που δεν έχω ξεπεράσει. Από νεαρός πήγαινα στα δημοτικά στέκια της Αθήνας και άκουγα ερμηνευτές-εξπέρ του είδους όπως ο Κώστας Σκαφίδας. Εκεί πρωτοάκουσα αυτό το κομμάτι και πολλά χρόνια μετά έρχεται η στιγμή να αναμετρηθώ μαζί του».

*«Κάνε λιγάκι υπομονή»: «Ο Τσιτσάνης είναι παγκόσμιος. Μπορεί να ακουστεί υπέροχα από μια λαϊκή ορχήστρα, μια συμφωνική ή ένα πιάνο μόνο. Ο Χατζιδάκις έλεγε πως αυτός ο συνθέτης είναι η μετεμψύχωση του Μπετόβεν και του Μπαχ. Αφήστε που και οι στίχοι του είναι εξαιρετικά επίκαιροι αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάμε».

*«Το πάρτι»: «Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα της Γιουγκοσλαβίας όταν πήγαμε με τη Λίνα Νικολακοπούλου το 1995 για να συναντηθούμε με τον συνθέτη του κομματιού, τον Κίκι Λέσεντριτς. Μια χώρα πεινασμένη, εξαθλιωμένη και αποκλεισμένη. Πήγαμε οδικώς μέσω Βουλγαρίας και ακόμα έχω στο μυαλό την εικόνα των ανθρώπων που πουλούσαν ένα μπετόνι βενζίνης για να ζήσουν. Κι όμως, μέσα από τα συντρίμια έβγαινε χαρά. Μέσα από το σκοτάδι η ζωντάνια».

*«Ο Γιάννης ο φονιάς»: «Ακρως ελληνικό τραγούδι με πολύ γερό θέμα. Από τα σημαντικότερα που γράφτηκαν τα τελευταία 40 χρόνια. Οταν το πρωτοέπιασα στα χέρια μου, δεν είχα καταλάβει ούτε την αξία ούτε το βαθύτερο νοήμά του. Θυμάμαι, λοιπόν, στην ηχογράφηση, μπήκα με τη φόρα του λαϊκού τραγουδιστή. Δεν πρόλαβα να αρθρώσω λέξη και ο Χατζιδάκις με σταμάτησε: "Ωπα, Μανώλη, όχι έτσι δυνατά. Αυτό το κομμάτι θα το πεις συνωμοτικά"».

*«Nothing else matters»: Το άκουσα πρώτη φορά στην εκδοχή που οι Μετάλικα το παίζουν με τη Συμφωνική του Σαν Φρανσίσκο. Οδηγούσα κι έμεινα άναυδος. Ο γιος μου φυσικά επιβεβαιώθηκε, που για χρόνια μού τους έβαζε στο σπίτι να τους ακούω. Θα το ακούσετε αρκετά αλλαγμένο. Θα ήταν αστείο να το ερμηνεύσω αγγλικά, γιατί δεν μιλάω τη γλώσσα. Γι' αυτό και ο Γιάννης Καλαμίτσης γράφει ήδη την ελληνική απόδοση».

*«Ποτέ»: «Αυτό το κομμάτι, η "Πιρόγα", η "Ελευσίνα" δεν λείπουν ποτέ από τις συναυλίες μου. Αυτή τη φορά είναι ακόμα καλύτερα, γιατί ο Γιάννης πειραματίζεται μαζί του. Είναι εντυπωσιακό, αλλά αυτό το τραγούδι δεν έχω καταφέρει σχεδόν ποτέ να το ερμηνεύσω ολόκληρο. Παθιάζεται τόσο το κοινό, που συνήθως αλλάζουμε θέσεις».*

Συναυλίες - Μουσικές σκηνές: Θα ευνοούνται όσοι αγοράζουν νωρίς;

• Γιουλη Eπτακοιλη, Η Καθημερινή, Σάββατο, 25 Σεπτεμβρίου 2010

«Εδώ και λίγα χρόνια το κόστος ενός εισιτηρίου για τον θεατή έχει υποστεί αύξηση του 100% κι αυτό εξαιτίας ενός άρρωστου ανταγωνισμού», ομολογεί ο Νίκος Λώρης, ιδρυτής της Didi Music Big Star Promotion. «Είναι πολύ σύνθετο το πρόβλημα. Εμείς έχουμε την επιθυμία να διορθώσουμε τις τιμές. Δεν εξαρτάται, όμως, μόνο από την καλή μας διάθεση», απαντάει ο Νίκος Λώρης. «Αν η εταιρεία «Ολυμπιακά Ακίνητα Α. Ε.» επιμένει στο 15% για κάθε συναυλία, η ΑΕΠΙ στο 7%, αν οι εταιρείες ήχου και φωτισμών δεν ρίξουν τις τιμές τους, αν οι καλλιτέχνες δεν μειώσουν τις απαιτήσεις τους –κάτι που επαφίεται στο φιλότιμό τους– δεν μπορούν να γίνουν πολλά πράγματα».

Τα τελευταία χρόνια, οι τιμές των εισιτηρίων ξέφυγαν σε βαθμό που, σήμερα, δύσκολα μπορεί κάποιος να απαντήσει στο ερώτημα ποιο εισιτήριο θεωρείται φθηνό. «Οταν μιλάμε για συναυλίες ξένων καλλιτεχνών και με δεδομένο το κόστος της μετακίνησης που είναι μεγάλο, ένα εισιτήριο των 25 ευρώ θεωρείται φθηνό. Τα 35 ευρώ είναι μια μέση τιμή κι από ’κει και πάνω οι τιμές είναι πια υψηλές», εξηγεί ο Νίκος Λώρης.

Στις ελληνικές συναυλίες τα πράγματα είναι πιο απλά γιατί το κόστος παραγωγής είναι εξαιρετικά πιο μικρό. Γι’ αυτό και ήδη από το καλοκαίρι οι τιμές έπεσαν σημαντικά. Μάλιστα, στη συναυλία που ετοιμάζουμε για την επανένωση των Πυξ Λαξ, το εισιτήριο θα ξεκινάει από την τιμή των 11 ευρώ».

«Προσπαθούμε να κρατήσουμε χαμηλά τις τιμές», συμπληρώνει η Δήμητρα Μαντζούκα του γραφείου διοργάνωσης συναυλιών Supernova Productions.

«Σκεφθείτε, όμως, ότι ο ΦΠΑ για τα θεάματα έχει ανεβεί ήδη από το 9% στο 11% και ακούγεται ότι μπορεί να φτάσει και στο 23% το οποίο θα σημάνει τον θάνατο των μικρών παραγωγών. Ψάχνουμε άλλους τρόπους. Ενας απ’ αυτούς είναι ο θεσμός του early buyer. Αν, δηλαδή, σε μια συναυλία σχεδιάζουμε να κόψουμε χίλια εισιτήρια, θα βγάλουμε τα πρώτα 300 σε πολύ καλή τιμή για όσους έρθουν από νωρίς να αγοράσουν το εισιτήριό τους».

Ματαίωση συναυλίας (- αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη)

Τη ματαίωση της συναυλίας - αφιέρωμα στον Βασίλη Τσιτσάνη, που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στις 29/9, στο Θέατρο Λυκαβηττού, ανακοίνωσε χτες η διοργανώτρια εταιρεία, ζητώντας την κατανόηση του κοινού και χωρίς να δίνει περισσότερες εξηγήσεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι το αφιέρωμα είχε προγραμματισθεί αρχικά για τις 17/9, αλλά για τεχνικούς λόγους αναβλήθηκε για τις 29/9. Οι κάτοχοι των εισιτηρίων μπορούν να τα εξαργυρώνουν από τα ταμεία (Πανεπιστημίου 39, Στοά Πεσμαζόγλου), για έναν τουλάχιστον μήνα. Περισσότερες πληροφορίες: «Ticket Services» (210.7234.567, Πανεπιστημίου 39).

«Εσβησε» ο Βρετανός μουσικοσυνθέτηςΤζέφρι Μπέργκον

Στα 69 του έφυγε από τη ζωή ο διεθνώς αναγνωρισμένος Βρετανός μουσικοσυνθέτης Τζέφρι Μπέργκον. Ο Μπέργκον είχε στο ενεργητικό του πολλές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές συνεργασίες, ενώ το 1981 κέρδισε δύο βραβεία Αϊβορ Νοβέλο για την τηλεοπτική μίνι σειρά «Επιστροφή στο Brideshead», με πρωταγωνιστή τον Τζέρεμι Αϊρονς. Ανάμεσα στις δουλειές του ήταν και τα σάουντρακ που συνέθεσε για τις ταινίες «Το χρονικό της Νάρνια» και «Ενας προφήτης... μα τι προφήτης!». Γεννημένος το 1941 στο Χαμσάιρ της Αγγλίας, ο Μπέργκον ξεκίνησε την καριέρα του στη Μουσική Σχολή του Γκίλντχολ, ενώ οι πρώτες του συνθέσεις ήταν κυρίως για μπαλέτο.

• Composer of television and film scores for Brideshead Revisited and Monty Python, as well as many concert and stage works

• Terry Jones
• guardian.co.uk, Wednesday 22 September 2010

 

Burgon produced a vast volume of classical work as well as the popular themes for which he is best known. Photograph: Martyn Goddard / Rex Features

The composer Geoffrey Burgon, who has died aged 69 after a short illness, wrote some of the most memorable music for television drama of recent decades. He was also versatile and prolific, producing a wealth of refined, compelling music in many other genres.

Though an old friend, Geoff, born in Hampshire, wasn't my friend to begin with. He was my elder brother Nigel's best mate at Pewley school, Guildford, in Surrey. It was there that my brother persuaded Geoff to buy a trumpet so that he could play alongside Nigel's clarinet in the school jazz band. But his ambitions to be a jazz trumpeter were thwarted by his yearning to write music. He taught himself notation while he was still at school, played the trumpet in a local youth orchestra, and was soon writing music for them.

He applied for a place at the Guildhall School of Music in London as a trumpeter, but they were more interested in his composing skills. Under the guidance of Peter Wishart, he found that writing music began to become more important than playing it. He later said, "I'd realised I wasn't going to be the next Miles Davis," so he asked Wishart if he thought he could make it as a composer. "You don't seem to be able to stop," was the reply. From that moment he bowed to the inevitable.

After leaving the Guildhall, he scraped together a living as a professional trumpeter, largely with chamber orchestras such as the London Mozart Players and the Northern Sinfonia, but at the age of 30 he sold all his instruments bar one, and devoted himself to composition.

At first it was hard going, and he lived through 10 years of poverty, but he kept at it and eventually started getting the odd bit of television work. As he said, "One thing just led to another."

He composed music for Doctor Who in 1975 and 1976, and in 1979 scored a direct hit with his music for the BBC's television dramatisation of John le Carré's Tinker, Tailor, Soldier, Spy with Alec Guinness as George Smiley. The closing Nunc Dimittis theme entered the UK charts, and he won his first Ivor Novello award.

That same year I was directing Monty Python's Life of Brian, and my brother suggested I should ask Geoff to write the music for the film. So – not knowing any other composers – I did.

I remember going to his house, and Geoff apologising for being a poor pianist, but he picked out the theme tunes and I liked what I heard, although I had no idea how wonderful the final score would turn out to be. The music he wrote now seems to be inseparable from the film. He gave it a simple but biblical-epic sound – so important in making the audience believe in the world, so the comedy could play against it.

In the next decade his TV work included Brideshead Revisited (1981) for Granada and The Chronicles of Narnia (1988) for the BBC. Brideshead went gold, selling more than 100,000 copies, and brought him another Ivor Novello award. With characteristic modesty, Geoff later claimed one of the highlights of his career was when he was standing in the checkout line in Tesco, "and a little girl about 10 years old started singing the theme from Narnia and I thought, 'Wow, that is really nice.' " He went on to win Bafta awards for best television music for Longitude (2000) and The Forsyte Saga (2002).

Though he never looked down on creating music for film and TV, he always, I suspect, regarded it as subsidising his classical work. He produced a vast body of classical music, including works for full orchestra and for soloists, dance scores for the Royal Ballet, London Contemporary Dance Theatre and Ballet Rambert, and an opera based on Charles Dickens's Hard Times.

His first great success was his Requiem, premiered when the Three Choirs Festival was at Hereford in 1976, and described by the Times as "this year's most important new work". This was followed a year later by a piece based on a medieval Chester miracle play called The Fall of Lucifer.

In 1994 he wrote a concerto for the percussionist Evelyn Glennie, and three years later a piano concerto for Joanna MacGregor. But he was always passionate about the human voice, and integrated it into much of his output. The song cycle Merciless Beauty of 1997 was followed, three years later, by Heavenly Things. In 2003 came Three Mysteries, for soloists, choir and chamber orchestra. It is not surprising that so much of his choral work has become standard for cathedral choirs.

After working together on Life of Brian, Geoff and I became close friends. When my brother died, he gave a funeral oration in which he told the story of how my brother had got him into music, something I would otherwise never have known. He was a modest, calm, reassuring man – a good listener and a good talker – someone you longed to be with. Someone to love.

In 1963 he married Janice Elizabeth Garwood, with whom he had one son, Matthew, and a daughter, Hannah. The marriage was later dissolved. In 1992 he married the pianist and singer Jacqueline Kroft, with whom he had a son, Daniel. He is survived by Jacqueline and his three children.

Martin Buckley writes: Geoffrey appeared on my doorstep about 10 years ago, shortly after I moved to Stroud, in Gloucestershire. He was hoping to sell me an old Mercedes. I didn't buy the car, but I did become good friends with Geoffrey, who would regularly consult me about what he was thinking of buying. He was the only person I can think of who was more promiscuous in terms of the number of old cars he bought and sold than I am; in the space of a year (fully encouraged by me) he went through every variant of Lancia Flavia, trying to find the perfect specification. Over the last few years his cottage became a rest home for distressed Lancias and the occasional classic Mercedes. However, he remained faithful to the Bristol marque, and in particular to his 405 convertible, which he owned for at least 20 years. It was the one car I don't think Geoffrey would ever have sold, but he was far from precious about it and lent it to me more than once for photo shoots in Classic and Sports Car magazine.

He bought his first Bristol in the early 1970s, quite a while before he became famous for his music. He learned to drive when he was 30 and had earlier shown little interest in motoring. By the time I met him he'd already owned 14 other Bristols plus a Ferrari and a Porsche.

His latest enthusiasm was for a 1960s Maserati which, as usual, he managed to buy just before the prices went crazy. Money was not one of Geoffrey's driving motivations, but he always did OK out of his cars without intending to. He had one of those faces you could trust. He was a handsome, tall man who was effortlessly stylish in a very English way. In my mind's eye he was always wearing a corduroy jacket. When he wasn't writing music he'd taken to writing detective novels featuring a Lancia-driving musician lead character, of course.

Geoffrey was a fast but safe driver, possibly not such a good passenger. He had a gentle way about him, and he and Jacqueline always made me feel welcome with a cup of tea and a slice of cake, or a beer at his favourite pub, the Bear at Bisley. I will miss him a lot.

• Geoffrey Burgon, composer, born 15 July 1941; died 21 September 2010

Password: συναυλίες για το Σαββατοκύριακο

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Ροκ, alternative, garage, μέταλ, ροκαμπίλι, μέχρι και μεσαιωνική μουσική έχουμε τη δυνατότητα να ακούσουμε το weekend. Και για όσους έχουν όρεξη για εκδρομή, η Πάτρα κι ένα διήμερο φεστιβάλ τούς περιμένουν

Οι Electric Litany παίζουν αύριο στο Gagarin και την Κυριακή στην Πάτρα, στο Manifest 1

Για τον Ozzy τα έχουμε πει. Ο ηγέτης των Black Sabbath καταφθάνει στην Ελλάδα για μία συναυλία και ήδη οι heavy metal φαν ετοιμάζονται να στήσουν γιορτή. Στις συναυλίες ο Ozzy είναι πάντα Ozzy.

Τι να προσέξω: Τη μουσική φυσικά, αλλά και το σόου.

Password εισόδου: Paranoid.

Πότε, πού, πόσο: Σάββατο, Terra Vibe Μαλακάσα, 50 ευρώ .

2 Τρεις αθηναϊκές μπάντες ενώνουν τις δυνάμεις τους. Το ντουέτο των Masturbation goes cloud, με τύμπανα, ντραμς και μάλλον αφαιρετική διάθεση, οι Nalyssa Green, ένα ας πούμε ποστ-πανκ σούπερ γκρουπ ,που αποτελείται από τη Nalyssa (τραγουδάει και παίζει θέρεμιν!), τον Stam (flakes) και τον Bagg (lumiere brother), και τέλος οι Velvoids, με τις «γκαραζοειδείς» και «ροκενρολικές» καταβολές τους.

Τι να προσέξω: Να βγείτε στο διάλειμμα των συναυλιών στον καινούργιο κήπο του μαγαζιού. Δεν θα πιστεύετε στα μάτια σας ότι υπάρχει κάτι τέτοιο down town.

Password εισόδου: Καινούργια αθηναϊκή σκηνή.

Πότε, πού, πόσο: Σάββατο, 6.D.Ο.G.S.(Αβραμιώτου).

3 Πόσες ευκαιρίες έχουμε να ακούσουμε μουσική από τον Μεσαίωνα; Ελάχιστες. Οπότε δεν πρέπει να τις χάνουμε. Συμμετέχουν οι Ex Silentio (σύνολο παλαιάς μουσικής), Lucente Stella (μεσαιωνική μουσική από τη Μεσόγειο, με έργα από το Libre Vermell, τη σεφαραδιτική παράδοση και τους κώδικες Escorial και Rossi Du Fay -κοσμική μουσική στο τέλος του Μεσαίωνα).

Τι να προσέξω: Περιμένω να δω περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Ακούγεται γοητευτικό, πάντως.

Password εισόδου: Υπήρχαν και στον Μεσαίωνα σκάνδαλα παιδεραστίας στην καθολική εκκλησία;

Πότε, πού, πόσο: Απόψε και αύριο, Αγγλικανική Εκκλησία Αγ. Παύλου (Φιλελλήνων 27), 10 και 15 ευρώ.

4 Το πάντοτε ανήσυχο και πρωτοποριακό περιοδικό «Velvet» γιορτάζει το καινούργιο του, χειροποίητο, τεύχος. Σαν βιβλιαράκι μοιάζει, βρίσκεται κλεισμένο σε υφασμάτινο πουγκί και περιέχει ως δώρο μια κασέτα με καινούργια, ακυκλοφόρητα τραγούδια από Last Drive κ.ά. Διοργανώνει συναυλία, λοιπόν, για την κυκλοφορία με τους The Jaywalkers, The Meanie Geanies και Next Time Passions.

Τι να προσέξω: Να πάρεις το περιοδικό που θα πωλείται εκεί, στον χώρο.

Password εισόδου: Ηρθα να δω τους φίλους μου να παίζουν μουσική.

Πότε, πού, πόσο: Απόψε, Bios (Πειραιώς 84), 5 ευρώ.

5 Και οι Archive αποτελούν μόνιμους επισκέπτες μας. Μέχρι και κορίτσια από την Ελλάδα βρήκαν κάποιοι. Προσωπικά δεν μου λένε τίποτε πλέον ως συγκρότημα, ωστόσο δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω πως α) δίνουν καλές συναυλίες, β) έχουν πιασάρικες μελωδίες και γ) διαθέτουν μερικά τραγούδια που θέλεις να ακούσεις live. Η συναυλία θα μαγνητοσκοπηθεί για ένα επερχόμενο live DVD, οπότε φορέστε τα καλά σας.

Τι να προσέξω: Τις υφέσεις και κορυφώσεις της μουσικής τους.

Password εισόδου: «Fuck You Anyway» (για τραγούδι τους πρόκειται, μην παρεξηγείστε).

Πότε, πού, πόσο: Αύριο, Θέατρο Μπάντμιντον (Πάρκο Γουδί), 45 ευρώ .

6 Αξίζει η φάση να παρακολουθήσεις μαζί δύο από τα συγκροτήματα που ανήκουν στην Inner Ear, την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία από την Πάτρα, τους Electric Litany και τους Playground Noise. Οι πρώτοι κατοικοεδρεύουν μόνιμα στο Λονδίνο και έχουν ένα εθιστικό post, κιθαριστικό στιλάκι, ψιλο-μελωδικό και ταξιδιάρικο. Για να καταλάβετε ποιο είναι ακριβώς το μουσικό τους ύφος, τους πήραν πριν από λίγο οι Ι Like Trains για να ανοίξουν συναυλία τους. Οι Playground Noise παίζουν για πρώτη φορά στο Gagarin και, αν ξεπεράσουν το τρακ, θα ακούσουμε ένα δυναμικό ροκ σετ.

Τι να προσέξω: Βασικά, να αγοράσεις τα άλμπουμ τους: το «How Το Be a Child and Win The War» των Electric Litany και το ομώνυμο των Playground Noise. Σούπερ δισκάκια.

Password εισόδου: Alternative φαζαριστές κιθάρες.

Πότε, πού, πόσο: Σάββατο, Gagarin (Λιοσίων 205), 12 ευρώ.

7 Ταξιδεύουμε στην Πάτρα για το Manifest 2010: ένα διήμερο φεστιβάλ, με καλεσμένους την πρώτη μέρα τους Monika, Berlin Brides και Β-Sides, και την επομένη τους Archive, Client και Electric Litany.

Τι να προσέξω: Την Πάτρα. Και το Ρίο. Συνδυάστε μουσική και εκδρομή, έστω κι αν ο καιρός μας τα χαλάει λίγο.

Password εισόδου: Μαυροδάφνη και Τεντούρα (ηδύποτο τοπικής προέλευσης).

Πότε, πού, πόσο: Σάββατο και Κυριακή, Ακτή Δυμαίων (Παλαιό Πτωχοκομείο), 45 ευρώ για το διήμερο (προπώληση) και 35 ευρώ για το ημερήσιο εισιτήριο (στην είσοδο).

Θα κάνω τον ροκά, αλλά με όρους

• ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΜΗΤΣΙΑ - ΒΑΚΑΡΕΛΗ ΣΕ ΜΕΓΑΡΟ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

• Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ, Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

• Ο Μανώλης Μητσιάς έχει εμφανιστεί κατά καιρούς στο Μέγαρο Μουσικής με μεγάλες ορχήστρες. Ποτέ όμως μέχρι σήμερα δεν το είχε επιχειρήσει με τους όρους της αυστηρής λιτότητας που απαιτεί ένα πρόγραμμα πιάνο-φωνή.

Γιάννης Βακαρέλης, Μανώλης Μητσιάς, αλλάζοντας ρόλους...

Να λοιπόν γιατί, ακόμα και ύστερα από 40 χρόνια καριέρας, μπορεί, ενόψει των δύο συναυλιών που θα δώσει με τον Γιάννη Βακαρέλη, να αισθάνεται την αγωνία της πρωτιάς (5 και 6 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Θεσσαλονίκης, αντίστοιχα). Και δεν είναι η μόνη! Αλλες, και μάλιστα απρόβλεπτες πρωτιές, κρύβει ένα ρεπερτόριο που υπόσχεται ακόμα και... Metallica!

«Εχω πολλή αγωνία», παραδέχεται ο Μητσιάς. Κι απ' την άλλη πλευρά, η συνεργασία μ' έναν πιανίστα του επιπέδου του Βακαρέλη τον κάνει περήφανο. «Γνωριστήκαμε πριν από δύο χρόνια στο Φεστιβάλ της Σύρου. Από τότε είπαμε να κάνουμε κάποια στιγμή κάτι... Και ομολογώ πως επειδή ο Βακαρέλης είναι ένας μουσικός γνωστός πανευρωπαϊκά, αισθάνομαι ν' απαιτείται ακόμα μεγαλύτερη υπευθυνότητα και αυστηρότητα. Πρέπει να έχω μέτρο και συγχρόνως συναίσθημα. Κι επειδή εκείνος παίζει μοναδικά, πρέπει να τον ακολουθήσω με πειθαρχία, χωρίς να είμαστε δυο ξένα σώματα».

• Το πιάνο απαγορεύει τα λάθη

Κι είναι και κάτι άλλο: «Με μια ορχήστρα μπορείς να κάνεις 100 λάθη και να μην το πάρει κανείς χαμπάρι. Εδώ σχεδόν απαγορεύεται και το παραμικρό βήξιμο». Εννοείται ότι «για να συνεργαστούμε έπρεπε κι εγώ να κάνω στον Βακαρέλη σαν τραγουδιστής. Γιατί ξέρω ότι του κάνουν συχνά τέτοιες προτάσεις και σπάνια δέχεται -πράγμα πολύ τιμητικό για μένα».

Εξίσου σπάνιο είναι ένας τραγουδιστής να μη διεκδικεί για τον εαυτό του πρωταγωνιστικό ρόλο. Αλλά «εδώ δεν είναι ο Μητσιάς μ' έναν πιανίστα, οποιονδήποτε. Γι' αυτό μοιραζόμαστε το πρόγραμμα -έχει κι ο ίδιος πολλά σόλο πιάνο», λέει ο τραγουδιστής. Και ο χώρος του Μεγάρου που υπαγορεύει, όπως και να το κάνουμε, μια άλλη στάση στο κοινό, διαφορετική από τον λαϊκό αυθορμητισμό με τον οποίο κυρίως συνδέεται το ρεπερτόριο του Μητσιά; «Παντού παίζει ρόλο το τι εκπέμπει ο τραγουδιστής και πώς μπορεί να πείσει τον άλλο. Διαφορετικά, μπορείς να 'χεις 100 μουσικά όργανα και να 'σαι άυλος», απαντά.

Βέβαια, στη βραδιά είναι προσαρμοσμένο και το ρεπερτόριο: Μπαχ κι Αλέν Λεφέβρ, Metallica και Βιμ Μέρτενς, μελωδίες του Cirque du Soleil και Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Θάνος Μικρούτσικος, Δήμος Μούτσης, Σταμάτης Κραουνάκης, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και βέβαια Βασίλης Τσιτσάνης.

«Τα διαλέξαμε μαζί με τον Γιάννη. Και μετά προσπαθήσαμε να τα σκηνοθετήσουμε: π.χ. μετά τον "Κεμάλ" του Χατζιδάκι θα πω τον "Σουλτάνο της Βαβυλώνας" του Μπραντουάρντι με τους στίχους της Λίνας, όπως το 'χει κάνει ο Μαχαιρίτσας. Θα ξεκινήσουμε μ' ένα βυζαντινό ύμνο και θα τελειώσουμε μ' ένα πολύ αγαπημένο μου δημοτικό: το "Μια βοσκοπούλα αγάπησα". Κι ενδιαμέσως θα παίξει ο Γιάννης: Μπαχ, Λεφέβρ και Μέρτενς. Κι εγώ θα πω τα δικά μου, τα κλασικά, ή κι άλλα που μου αρέσουν σαν τον "Αμλετ της Σελήνης" του Μικρούτσικου και βέβαια Τσιτσάνη, ακόμα και Δερβενιώτη», εξηγεί ο Μητσιάς.

• Μ' άρεσε ο Σιδηρόπουλος

Και οι Metallica; «Ακουσα στο youtube έναν Νορβηγό πιανίστα να παίζει το "Nothing else matters". Δεν μου πολυάρεσε όπως το 'χε κάνει. Το είπα όμως στον Γιάννη και γέλασε. Σε τρεις μέρες ήρθε στην πρόβα και το έπαιξε εκπληκτικά, με τη μεταγραφή για πιάνο που έκανε ο Αχιλλέας Γουάστωρ. Πώς το διαλέξαμε; Εντάξει, δεν είμαι ροκάς, αλλά νεαρός παρακολουθούσα κι εγώ μουσικές και συγκροτήματα. Απ' τους Ελληνες μου άρεσε πολύ ο Σιδηρόπουλος, αλλά πραγματικός ροκάς ήταν για μένα ο Ασιμος. Κι ύστερα, τι σημαίνει ροκάς και ρεμπέτης; Συχνά είναι συνδεδεμένος ο "τρόπος" τους. Δεν ήταν ο Μάρκος και η Σωτηρία Μπέλου απ'τους μεγαλύτερους ροκάδες που είχαμε ποτέ;». *

• info: Για τη συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τα εισιτήρια στοιχίζουν 70, 50, 40, 30 ευρώ και 20 ευρώ (φοιτητικά). Προπωλούνται στα ταμεία του Μεγάρου και στο εκδοτήριο της Ομήρου 8. Για τη Θεσσαλονίκη, οι τιμές είναι 60, 50, 40, 30 ευρώ και 20 ευρώ (φοιτητικά) και προπωλούνται στα ταμεία του Μεγάρου και στο εκδοτήριο της πλατείας Αριστοτέλους.

«Στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι»

Στο γνώριμο ρεπερτοριακό του πεδίο θα επιστρέψει ο Μανώλης Μητσιάς έπειτα από τις δύο συναυλίες.

Με την Ελένη Κοκκίδου θα συναντιέται ο Μητσιάς στη σκηνή του «Μετρό» από τον Φεβρουάριο, για Δευτερότριτα αφιερωμένα στη μελοποιημένη ποίηση και τους μεγάλους συνθέτες

Τα Παρασκευοσάββατα, από τον Νοέμβριο μέχρι τον Ιανουάριο, θα εμφανίζεται στο «Μετρό» παρέα με τα πιο «αφανή» τραγούδια του. Και από τον Φεβρουάριο στον ίδιο χώρο θα κάνει μαζί με την Ελένη Κοκκίδου Δευτερότριτα αφιερωμένα σε διάφορους συνθέτες και στη μελοποιημένη ποίηση. Ετσι θα «ξορκίσει» και την αγωνία για μια δύσκολη χρονιά.

«Υπάρχει», αναγνωρίζει άλλωστε, «ένας διάχυτος φόβος. Γι' αυτό στο "Μετρό" θέλω να 'ναι λογικές οι τιμές για να 'ρθει ο κόσμος και να ξεδώσει. Και ίσως εκεί να ανακαλύψουν πολιτικά τραγούδια που τόσα χρόνια ήταν σε ύπνωση. Θα πω π.χ. τραγούδια του Λεοντή ή άλλα απ' το "Δρομολόγιο" του Μούτση, όπως τους "Ρήτορες" του Γκάτσου. Τραγούδια καταπληκτικά, τα οποία επιστρέφουν στη ζωή σαν να τα ζητάει η εποχή μας.

Να, τις μέρες που είχαν απεργία τα βενινάδικα, καθώς συνταξιδεύαμε με τον Βακαρέλη από τη Χαλκιδική προς τη Θεσσαλονίκη, θυμήθηκα το άλλο του Γκάτσου απ' το "Δρομολόγιο" που λέει "(...) μονάχα πληβείοι με μάτια θλιμμένα χτυπάνε καρτέλες, στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι σαν στρείδια, σαν βδέλλες, για ένα τριάρι, για λίγη βενζίνα, για μια φασολάδα. Πώς τα 'κάνες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα"».

Τζένιφερ Λόπεζ και Στίβεν Τάιλερ θα είναι οι νέοι κριτές του American Idol

• Η διάσημη τραγουδίστρια Τζένιφερ Λόπεζ και ο ιδρυτής των Aerosmith, Στίβεν Τάιλερ, είναι οι νέοι κριτές του American Idol. Φήμες είχαν κυκλοφορήσει για την συμμετοχή των δύο, αλλά η είδηση επιβεβαιώθηκε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που πραγματοποιήθηκε χθες, Πέμπτη, στο Λος Άντζελες.

 

Η Λόπεζ και ο Τάιλερ θα συμπληρώσουν την τριάδα της κριτικής επιτροπής στο πλευρό του Ράντι Τζάκσον. Η 41χρονη JLo και ο 61χρονος Στίβεν Τάιλερ θα "βάλουν τα δυνατά" τους, ώστε στις προτιμήσεις των τηλεθεατών το σόου να παραμείνει και φέτος στην πρώτη θέση. Πέρυσι το "American Idol" ήταν πρώτο σε τηλεθέαση στις ΗΠΑ, ενώ δεύτερο ήταν το "Dancing with the Stars". Η Τζένιφερ Λόπεζ υπέγραψε συμβόλαιο ύψους 12 εκατομμυρίων δολαρίων για να συμμετάσχει στην κριτική επιτροπή του American Idol.

Πέθανε ο Έντι Φίσερ

• Στην ηλικία των 82 ετών πέθανε την Τετάρτη ο Αμερικανός τραγουδιστής Έντι Φίσερ (Eddie Fisher) ο οποίος πούλησε εκατομμύρια δίσκους τη δεκαετία του 1950 και αποτέλεσε είδωλο για τους εφήβους της εποχής.

 

Ο Φίσερ του οποίου τα τραγούδια παρέμεναν για εβδομάδες στην κορυφή των Top 40 είχε παντρευτεί την Ντέμπι Ρέινολντς (Debbie Reynolds)με την οποία απέκτησε δύο παιδιά εκ των οποίων και η Carrie Fisher που υποδύθηκε την πριγκίπισσα Λέια (Leia) στην αρχική τριλογία της ταινίας Stars Wars. O Έντι Φίσερ παντρεύτηκε άλλες τέσσερις φορές συμπεριλαμβανομένης και της Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Τα πιο γνωστά τραγούδια του Φίσερ είναι το Thinking of You, Any Time, Oh My Pa-Pa. Σύμφωνα με την κόρη του ο Έντι Φίσερ πέθανε το βράδυ της Τετάρτης σε νοσοκομείο στο Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια από επιπλοκές έπειτα από χειρουργική επέμβαση. "Χθες βράδυ ο κόσμος έχασε ένα πραγματικά αμερικανικό είδωλο. Μια από τις σπουδαιότερες φωνές του αιώνα μας πέθανε. Ήταν ένα εξαιρετικό ταλέντο" αναφέρει η ανακοίνωση που εξέδωσε η οικογένειά του.

Ήταν ο Fryderyk Chopin τζαζ;

22o FESTIVAL ETHNO - JAZZ

Η μεγάλη γιορτή της Τζαζ στο ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΘΕΣΣAΛΟΝΙΚΗΣ

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου

Ρεσιτάλ πιάνου με έργα Σοπέν σε jazz μεταγραφή από τον πιανίστα

Artur Dutkiewicz

SOLO PIANO JAZZ MAZURKAS

«2010, Διεθνές Έτος Chopin»

Έκθεση και συναυλία αφιερωμένη στα 200 χρόνια από την γέννηση του συνθέτη

Ο μεγάλος Πολωνός και Ευρωπαίος συνθέτης Fryderyk Chopin, γεννήθηκε το 1810, σε ένα μικρό χωριό κοντά στην Βαρσοβία. Γιαυτό το λόγο, το έτος 2010 γιορτάζεται με μουσικές εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο ως Διεθνές Έτος Chopin. Στο πλαίσιο αυτών των εορτασμών η Πρεσβεία της Πολωνίας  παρουσιάζει στο Φεστιβάλ των Δημητρίων 2010  (22^ο Εθνο-Τζαζ Φεστιβάλ), μια έκθεση αρχειακού χαρακτήρα για την ζωή και το έργο του Fryderyk Chopin και ένα ρεσιτάλ πιάνου τζαζ μουσικής από τον διάσημο Πολωνό καλλιτέχνη Artur Dutkiewicz.

• Η έκθεση αποτελείται από 3 βασικές ενότητες:

Οικογένεια και φίλοι, Τόποι που συνδέθηκαν με την ζωή και το έργο του, Προσωπικά αντικείμενα και άλλα ντοκουμέντα. Μέσα από φωτογραφίες, προσωπικά αντικείμενα, και κείμενα η έκθεση αυτή επιχειρεί να εξιστορήσει την ζωή και το έργο του Fryderyk Chopin και να εξοικειώσει τον θεατή με την ιδαίτερη προσωπικότητα του συνθέτη. Το φωτογραφικό υλικό προέρχεται από το αρχείο του Ινστιτούτου Chopin στην Βαρσοβία

• ARTUR DUTKIEWICZ
• SOLO PIANO JAZZ MAZURKAS

Το πρόγραμμα του Artur Dutkiewicz αποτελείται από Μαζούρκες  που έχει συνθέσει ο ίδιος επηρεασμένος από τον Frederyk Chopin και την παραδοσιακή μουσική της Πολωνίας. Στο ρεσιτάλ ο ακροατής μπορεί να ακούσει την επίδραση του Fryderyk Chopin μέσα από την μελωδία και το αίσθημα των συνθέσεων, αλλά ο ρυθμός και το στυλ αποδίδονται με ύφος jazz.

Οι Μαζούρκες παίζονται με τρόπο δυναμικό που προσεγγίζει μοναδικά την μουσική αυτού του είδους. Πρόκειται για ένα στυλ που δεν ακούγεται πολύ συχνά στην πολωνική μουσική. Ο αυτοσχεδιασμός που τόσο συχνά χρησιμοποιούσε ο Frydeyk Chopin αποτελεί σημαντικό κομμάτι της μουσικής του Artur Dutkiewicz. Ένα τμήμα του ρεσιτάλ περιλαμβάνει τις συνθέσεις του καλλιτέχνη από το σόλο άλμπουμ «Γαλάζιο Μονοπάτι»  (Blekitna Sciezka) όπου διακρίνονται καθαρά οι επιδράσεις της κλασσικής μουσικής στο έργο του.

Το έργο JAZZOWE MAZURKI βραβεύτηκε 2009 από το Υπουργείο Πολιτισμού της Πολωνίας. Πρόκειται για ένα έργο που συνδέει με μοναδικό τρόπο την πολωνική μουσική παράδοση με την σύγχρονη τζαζ μουσική.

 Η πρεμιέρα του JAZZOWE MAZURKI πραγματοποιήθηκε στο Βασιλικό Ανάκτορο στην Βαρσοβία στα πλαίσια των εορτασμών του Διεθνούς ¨Ετους Chopin 2010. Το έργο παρουσιάστηκε επίσης στην Ουάσινγκτον, στο Χονγκ Κονγκ, στο Πεκίνο στην Βιέννη στην Βουδαπέστη στην Μόσχα, στην Αγία Πετρούπολη, στην Γλακσόβη και αλλού.  

                            

Kατά την διάρκεια των ρεσιτάλ του, ο Artur Dutkiewicz αυτοσχεδιάζει με τρόπο μοναδικό και πρωτότυπο, χρησιμοποιώντας μια ποικιλία μουσικών τύπων, παίζοντας αναμέσα στο ρομαντικό και το rhythm & blues έως και το ethnic μουσικό στυλ. Τα ρεσιτάλ  του καλλιτέχνη συναντούν πάντα θερμή υποδοχή στις συναυλιακές αίθουσες της Πολωνίας και της Ευρώπης

• ARTUR DUTKIEWICZ        
• Βιογραφικό Σημείωμα

Διάσημος Πολωνός πιανίστας και συνθέτης τζάζ μουσικής. Έλαβε δίπλωμα εξαιτερικών επιδόσεων από την Μουσική Ακαδημία της πόλης Katowice (Πολωνία). Το 1987 ο Dutkiewicz ήταν φιναλίστ στον ιδιαίτερα σημαντικό διαγωνισμό Thelonious Monk στην Washington (USA)

Κατά την διάρκεια της μουσικής του καριέρας ο  Dutkiewicz είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί με σπουδαίους μουσικούς, όπως: Tomasz Szukalski, Zbigniew Namyslowski, Darek Oles Oleszkiewicz, Urszula Dudziak, Grażyna Auguścik, Lora Szafran, Tadeusz Nalepa, Jorgos Skolias, Carlos Johnson, Deborah Brown, Michelle Hendrics, Alaine Brunet, Pierre Michelot, Hiram Bulock και πολλούς άλλους.

Συνθέτει και παίζει με το δικό του γκρουπ - ARTUR DUTKIEWICZ TRIO, ενώ πολύ συχνά δίνει σόλο ρεσιτάλ. Έχει εμφανιστεί στο MIDEM στις Cannes, στην Φιλαρμονική της Βαρσοβίας, στην Όπερα του Παρισιού,στο Barbican Centre του Λονδίνου, στην Φιλαρμονική της Πράγας, στην Εθνική Όπερα στην Δαμασκό, καθώς επίσης και στο Βερολίνο, στην Μόσχα, στην Ρώμη, στο Αμμάν, στην Κύπρο, στο Los Angeles και αλλού.

Έχει δώσει παραστάσεις σαν πιανίστας αλλά και σαν ηθοποιός στο μοναδικό στον κόσμο INSTRUMENTAL THEATER (Gdynia, Poland). Έχει παίξει επανηλλημενα για την Πολωνική τηλεόραση και το ραδιόφωνο.

Έχει πραγματοποιήσει ηχογραφήσεις με το γκρουπ του καθώς και με solo jazz πιανιστικά έργα. Ενδεικτικά αναφέρονται: Νiemen Improwizacje - Artur Dutkiewicz Trio, Błękitna Ścieżka – Artur Dutkiewicz Solo Piano, Lady Walking - Artur Dutkiewicz Electric Concert.

Ο Artur Dutkiewicz εκτός από μουσικός είναι και καταξιωμένος δάσκαλος. Από το 1987 διδάσκει πιάνο σε Διεθνή Εργαστήρια Jazz στο Puławy και συμμετέχει σε επιτροπές Διεθνών Διαγωνισμών Πιάνου Jazz στο Kalisz. Το 2006 έδωσε ένα Master Class κατά την διάρκεια του Carthage Jazz Festival στην Τυνησία. Ήταν Πρόεδρος της επιτροπής του International Jazz Piano Competition στο Vilnius (Λιθουανία) το 2006 και το 2008.

Συμπαραγωγή με το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.

Σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Chopin της Βαρσοβίας και  την Πρεσβεία της Πολωνικής Δημοκρατίας στην Αθήνα.

• Φουαγιέ Μεγάρου
• Ώρα έναρξης  21.00
• Είσοδος  10 Ευρώ