Για τους Χειμερινούς Κολυμβητές!

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΤΙΑ: Μέσα σε τόσα crossover, οι μόνοι ανάδελφοι

Τα κύματα της θάλασσας μου το 'πανε // αυτή η νύχτα μένει // για αύριο ποιος ξέρει // Ελα, πουλί μου, να πάμε στην Πέραμο // στην Αρζεντίνα να βρεθούμε // φωτιές να δουν τα πέλαγα // πω πω χαρές τ' αστέρια.

Οταν ήμουν πιτσιρικάς, άκουγα και Χειμερινούς Κολυμβητές. Δίπλα στους Led Zeppelin και τους U2 έβαζα στο πικάπ τον πρώτο τους δίσκο, βινύλιο τότε, και την έβρισκα με τη «Ρωμυλία», τις «Ψείρες» και τον «Παγασητικό». Και φυσικά το απολαυστικό «Τώρα Που Παντρεύεσαι». Αταίριαστο όντως για έναν μαθητή του Γυμνασίου να ακούει μέσα στο ροκ του χάσιμο ένα συγκρότημα που, ακόμη και σήμερα, με τα τόσα crossover στη σύχρονη μουσική, ηχεί εντελώς ανάδελφο. Αλλά ας όψεται ένας καθηγητής μου (τότε), νέος και αυτός (τότε), ο Τάκης Διονυσόπουλος που με μύησε στον ήχο τους.

Εκτοτε, παρακολουθούσα πάντοτε τους Χειμερινούς Κολυμβητές. Ακόμη και την προηγούμενη εβδομάδα, που έπαιζαν σε μια... οικογενειακή συναυλία στην Καισαριανή, έφυγα τρέχοντας το βράδυ από την «Ελευθεροτυπία» για να πάω να τους δω live. Μία μέρα μάλιστα μετά τους Sex Pistols, δύο μετά τους Massive Attack και μία πριν από τον DJ Nick Warren. Οπως τότε, αλλά και τώρα, που όλες οι μουσικές μπαίνουν σε μίξερ. Και στην Καισαριανή εννοείται πως βρήκα έναν Μπακιρτζή ωραίο, πνευματώδη και χύμα. Χωρίς πρόβες, χωρίς τίποτε, όπως έλεγε και στη συνέντευξή του στη Φωτεινή Μπάρκα την προηγουμένη.

Παίζειν επικινδύνως το συγκρότημα και ό,τι θέλει ας προκύψει επί σκηνής. Ζην επικινδύνως εμείς με ένα (βρομο)παπάκι στο ανάποδο ρεύμα της Αλεξάνδρας ύστερα από συναυλία τους (1989; 1990;) στο «Μετρό» του Γκύζη... [ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 25/07/2008]