«Το τραγούδι θέλει πόνο»

Τι έλεγε ο Δημήτρης Μητροπάνος για τη μουσική, ποιες ήταν οι απόψεις του για την πολιτική, ενώ τόνιζε για τον θάνατο: Κάποτε, μοιραία, θα έρθει, την ανημπόρια δεν θέλω εγώ

«Βγαίνω για να τραγουδήσω. Αυτό είναι. Εγώ δεν μπορώ καταρχήν να πετάω λουλούδια στον έναν, να μου μιλάει ο άλλος, να χαιρετάω. Βγαίνω για να τραγουδήσω για όλους», είχε πει για την παρουσία του στη σκηνή

Στιβαρός και λιτός. Απλός και μεγαλοπρεπής. Με λεβεντιά, δύναμη, αλλά και δωρικότητα τέτοια σαν να γνώριζε το αρχαιοελληνικό μέτρο, ο Δημήτρης Μητροπάνος αυτό που «έφερε» στο πάλκο αυτό το ίδιο εξέπεμπε μέσα από τις συνεντεύξεις του. «Οχι λέω μόνο στα τραγούδια που θεωρώ ότι δεν έχω κανέναν λόγο να τα πω. Δεν με αφορά το είδος, αν είναι καλό το τραγούδι. Θεωρώ ότι ο τραγουδιστής πρέπει να τραγουδά διάφορα είδη. Αρκεί να μη φοβάται ότι δεν θα αποδεχτεί το κοινό του, μια ενδεχόμενη στροφή του σε κάτι διαφορετικό. Προσωπικά αυτό δεν με απασχόλησε ποτέ...», δήλωνε ο αγαπημένος τραγουδιστής στην τελευταία του συνέντευξη στο «Εθνος».

Στην ίδια συνέντευξη τόνιζε: «Δεν υπάρχει πολιτική πια, σε κανένα επίπεδο. Και όταν τους λες να αλλάξουν το Σύνταγμα για να υπάρχει κάποιος έλεγχος, σου λένε ότι δεν μπορούν να το κάνουν. Στις 2 το πρωί όμως που πηγαίνουν και ψηφίζουν και περνάνε ό,τι θέλουν, μπορούν να κάνουν αλλαγές. Ολες οι κομπίνες υπογεγραμμένες είναι. Απλά και μόνο παραγράφονται αδικήματα για συγκεκριμένους ανθρώπους. Δεν νομίζω ότι αυτοί οι πολιτικοί που έχουμε σήμερα, σε όλες τις παρατάξεις, μπορούν να αλλάξουν τη σημερινή κατάσταση». Παρακάτω σταχυολογούμε μερικές από τις δηλώσεις του τα τελευταία χρόνια.

Για τη σχέση του με τη μουσική: «Δεν έμαθα ποτέ μουσική, δεν ξέρω μουσική. Δεν ξέρω πού γράφεται το ντο, δεν ξέρω κανένα όργανο, δεν ξέρω τίποτα. Μια φορά αποφάσισα να μάθω λίγη κιθάρα και πήγα στον Γεράσιμο τον Μηλιαρέση, έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες. Αυτός όμως το ΄δε να με κάνει Σεγκόβια! ''Είναι κρίμα'', μου 'λεγε, ''έχεις καταπληκτικά χέρια, έχεις ταλέντο''. Τον χαιρέτησα κι έφυγα. Δεν το 'χα σκοπό να μάθω, ούτε διάθεση -είχα το σχολείο μου, είχα τόσα πράγματα, δεν ήθελα να βάλω κι άλλο μπελά στο κεφάλι μου. Βέβαια, τόσα χρόνια που δουλεύω, με τόσους κιθαρίστες, κάτι θα μπορούσα να ΄χω πιάσει. Ε, τεμπελάκος ήμουνα, τ' άφησα και πέρασε έτσι το πράγμα».

Με τη σύζυγό του, Βένια

Για τη σχέση του με το επάγγελμα του τραγουδιστή: «Δεν ήθελα να γίνω τραγουδιστής ? αρχιτέκτονας, αυτό ήταν το όνειρό μου. Από ανάγκη ξεκίνησα το τραγούδι. Επρεπε να κάνω μια δουλειά για να βοηθήσω την οικογένεια. Να σπουδάσω, έτσι κι αλλιώς μου ήταν απαγορευμένο. Εννιά δέκα χρονών, με φώναξαν στην Ασφάλεια και μου 'παν «Κοίτα, βρες καμιά τέχνη γιατί για να σπουδάσεις, ξέχασέ το. Ο πατέρας σου ήταν κομμουνιστής, ο θείος σου κομμουνιστής, χαρτί Κοινωνικών Φρονημάτων δεν θα πάρεις?»... Πέρασαν χρόνια μέχρι να ερωτευτώ το τραγούδι. Πολλά χρόνια... Μου άρεσε το τραγούδι αλλά για επάγγελμα δεν το 'θελα. Πότε αποφάσισα πως αυτή θα είναι η δουλειά μου; Ουου, χρόνια μετά τον πρώτο δίσκο μου ? μη σου πω και δέκα χρόνια!».

Για το λαϊκό τραγούδι: «Το τραγούδι είναι μια σύνθετη υπόθεση, θέλει παρέα. Αυτή η απομόνωση τώρα, που όλα τα παιδιά έχουν στο σπίτι τους κομπιούτερ και ηχοσύστημα δεν θα φτιάξει ποτέ λαϊκό τραγούδι. Το λαϊκό τραγούδι δεν είναι κλασική μουσική, θέλει ψυχή, πόνο και μοίρασμα. Αμα διαβάσεις ιστορίες το πώς γράφανε οι παλιοί, θα καταλάβεις. Μαζευόντουσαν π.χ. πέντε ? έξι, ο Παπαϊωάννου, ο Μπιθικώτσης και λέγανε ''σήμερα, θα πάμε στου Τσιτσάνη''. Και πηγαίνανε, κάθονταν, τρώγανε, πίνανε, πιάναν' τα μπουζούκια τους και σκαρώνανε μελωδίες και στιχάκια. Τώρα ο καθένας ζει μόνος του. Πώς να γίνει το τραγούδι;».

Για την υστεροφημία του: «Αυτό που θέλω να μείνει είναι ότι πέρασε κάποιος απ' αυτήν τη δουλειά και την έκανε καλά. Μου φτάνει».

Για την παρουσία του στη σκηνή: «Βγαίνω για να τραγουδήσω. Αυτό είναι. Εγώ δεν μπορώ καταρχήν να πετάω λουλούδια στον έναν, να μου μιλάει ο άλλος, να χαιρετάω. Βγαίνω για να τραγουδήσω για όλους. Δεν μπορώ να χαιρετάω τα πρώτα πέντε τραπέζια, να αρχίσω τα χειροφιλήματα. Και οι άλλοι, δηλαδή, τι; Είναι φτυσμένοι; Δεν το κατάλαβα».

Για τη φωνή του Καζαντζίδη: «Αγγίζει το τέλειο. Τραγούδησε την ξενιτιά και την προσφυγιά. Από την άλλη πλευρά υπήρχε ο Μπιθικώτσης που είπε την άμμο της θάλασσας. Εγώ έχω δηλώσει μακάρι να είχα τη φωνή του Καζαντζίδη και το ρεπερτόριο του Μπιθικώτση».

Για τον Ζαμπέτα: «Ο Ζαμπέτας μου στάθηκε σαν πατέρας. Εκείνος με δίδαξε ?πέρα από το τραγούδι- και τη συμπεριφορά απέναντι στο τραγούδι: πώς να αντιμετωπίζω τους συναδέλφους μου, το πάλκο, τα πάντα -πράγματα ουσίας για ένα παιδί δεκαοκτώ χρονών. Σκέψου, όταν πρωτοπήγα να δουλέψω στα ''Ξημερώματα'', πήγαινα σχολείο ακόμα. Κάθε βράδυ στις 11.30 μου 'λεγε ''μικρέ, τράβα φύγε, κοιμήσου, για να πας το πρωί στο σχολείο''. Αν καβγαδίσαμε ποτέ; Οχι. Το μόνο που μου 'λεγε ήταν ''Πες μου τώρα με τα πολιτικά τι γίνεται ? αλλά όχι κουμμουνιστικά ε; Κανονικά!''».

Για το ζεϊμπέκικο: «...Είναι καθαρά αντρικό το ζεϊμπέκικο. Δεν μου έχει τύχει να δω γυναίκα να χορεύει και να πω μπράβο. Κι όχι μόνο όσα χρόνια τραγουδάω. Ζεϊμπέκικο χορεύω από μικρός. Δεν ήμασταν του ξένου ρεπερτορίου εμείς».

Για τον Θεό: «Οχι (δεν πιστεύω στον Θεό). Πιστεύω με έναν δικό μου τρόπο. Δεν πιστεύω στους παπάδες, δεν πιστεύω σ΄αυτά που λένε. Αυτοί διώξανε τον κόσμο από την εκκλησία».

Για τον θάνατο: «Ενα γεγονός της ζωής είναι και ο θάνατος. Κάποτε, μοιραία, θα έρθει. Την ανημπόρια δεν θέλω εγώ. Αυτό φοβάμαι περισσότερο απ' όλα. Αυτό, μόνο».

ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ:

Eίναι ο άνθρωπός μου... πέρασε τα πάνδεινα

Για τις κόρες του (Αναστασία και Μυρσίνη): «Δεν είμαι ο πατέρας που συμβουλεύει. Είμαι ο πατέρας που κουβεντιάζει. Θέλω να ακούω τις απόψεις τους, τις ανησυχίες τους, τα προβλήματά τους και να τα αναλύουμε».

Για τη σύζυγό του, Βένια: «Η Βένια είναι ο άνθρωπός μου - ο άνθρωπος που μοιράζομαι τη ζωή μου. Την αγαπάω πολύ, με αγαπάει κι εκείνη και ας πέρασε τα πάνδεινα από μένα. Αυτό».

ΕΘΝΟΣ, 18/4/2012