Πλέον το μπουρλότο έχει μπει στα σπίτια, δηλώνει ο κ. Κραουνάκης, και προβλέπει ότι οι εκλογές «θα είναι ίσως η μεγαλύτερη μεταπολιτευτική έκπληξη όσον αφορά την ψήφο» (Φωτογραφία: Eurokinissi )
Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, ο συνθέτης Σταμάτης Κραουνάκης μιλά στο in.gr για τις πολιτικές εξελίξεις, τα πρόσωπα των ημερών και τη στάση του πνευματικού κόσμου απέναντι στην κρίση -για τον οποίο παραδέχεται ότι ήταν «τραγικά απών». Ο γνωστός συνθέτης δηλώνει ότι μπορεί να υπάρξει πολιτική λύση «από ηθικούς ανθρώπους, όχι από τσιράκια της διαπλοκής που θέλουν να δώσουν φτηνά τη χώρα στις τρεις αγκαλίτσες που περιμένουνε: Τουρκία, Γερμανία, Αμερική». Εκτιμά ότι εάν ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Αντώνης Σαμαράς είχαν τη δύναμη και το θάρρος να εμφανιστούν με καινούρια κόμματα, θα είχαν καλύτερη τύχη. «Είναι υποχρεωμένοι αυτή τη στιγμή να κάνουν τη δουλειά τους με κτίρια υπό αναπαλαίωση, τα οποία δεν αναπαλαιώνονται γιατί είναι σαθρά, είναι τελειωμένα αυτά τα δύο κτίρια, και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ» λέει.
Μιλώντας για την Αριστερά, δηλώνει ότι το πρόβλημα είναι πως αυτή «δεν μπορεί να κυβερνήσει ούτε τον εαυτό της» και εκτιμά ότι ο κόσμος θα κατέβει να ψηφίσει, γιατί «το μπουρλότο έχει μπει πλέον στα σπίτια».
Για την άκρα Δεξιά εκφράζει την ανησυχία του ότι «αν σηκωθεί αυτός ο πυρήνας ψηλά θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα» και κάνει λόγο ακόμη και για «αλληλοσφαγές».
Τέλος, εκτιμά ότι ο λαός θα πρέπει να πάψει να φοβάται τι θα συμβεί εάν φύγουμε από το ευρώ. «Ο άνθρωπος που δεν έχει μία, δεν τον νοιάζει σε τι νόμισμα θα πληρωθεί» λέει χαρακτηριστικά.
Κύριε Κραουνάκη, πώς έχει «φερθεί» η πολιτική στον πολιτισμό;
Δεν έχει φερθεί. Τον έχει χρησιμοποιήσει μόνο σαν βιτρίνα. Ο τελευταίος άνθρωπος που βρισκόταν στη θέση του υπουργού Πολιτισμού και ενδιαφέρθηκε αληθινά ήταν η Μελίνα (Μερκούρη). Πάλεψε για τα Ελγίνεια, άνοιξε τα ΔΗΠΕΘΕ. Ασχέτως εάν κάποια από αυτά δεν λειτούργησαν, ο τελευταίος άνθρωπος που έκανε κάτι για τους ανθρώπους της τέχνης και για τα μνημεία, ήταν η Μελίνα. Επειδή έχω γνωρίσει υπουργούς, το κλίμα στο υπουργείο είναι τόσο δαιδάλωδες που δεν υπάρχει περίπτωση να λειτουργήσει τίποτα σοβαρά μέσα σε αυτόν τον μηχανισμό.
Αναγνωρίζετε, επομένως, ότι υπάρχουν καλές προθέσεις;
Θεωρώ ότι ο Παύλος Γερουλάνος και ο Πέτρος Τατούλης ήταν δύο άνθρωποι που –δεν θέλω να είμαι κτηνωδώς σκληρός- προσπάθησαν να κάνουν κάτι.
Γενικότερα στην πολιτική θα λέγατε ότι υπάρχουν καλές προθέσεις;
Αυτή τη στιγμή η δουλειά των ανθρώπων που πασχίζουν να πάρουν θέσεις είναι διαπραγματευτική. Είναι μεσάζοντες. Δεν είναι Έλληνες που αγαπάνε την Ελλάδα αυτοί.
Θεωρείτε ότι ο πνευματικός κόσμος ήταν παρών σε όλη αυτή την συζήτηση για την κρίση;
Όχι. Ήταν τραγικά απών. Και κάποιοι από μας επιφορτιστήκαμε πολλές φορές τις κατηγορίες του λαϊκιστή, του γραφικού, κάθε φορά που βάζαμε μια αντηρίδα στη συνθήκη που μας πλασάρεται, ακόμα και από τα μέσα ενημέρωσης. Παρ’ όλα αυτά την ώρα που κανείς αποφασίζει να πάρει μια θέση μέσα από το έργο του -είναι συγκινητικό- ο κόσμος είναι παρών. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει η τέχνη είναι να ξεφοβίσει. Θέλουν να μας βάλουν να σκοτωθούμε μεταξύ μας, αυτός είναι ο καινούριος τρόπος εκτέλεσης των λαών. Για να επιστρέψω, όμως, στην απουσία του πνευματικού κόσμου, ο λόγος γι’ αυτήν είναι ένας: όλοι λίγο έως πολύ είχαν ένα μικρό ή μεγάλο οικονομικό συμφέρον από τα δύο μεγάλα κόμματα. Δεν τους συνέφερε να μιλήσουν με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Υπάρχει έμμεση λογοκρισία, για λόγους μικροσυμφέροντος τις περισσότερες φορές. Δεν μιλάμε για μεγάλα ποσά...
Πλέον δεν υπάρχουν και ποσά για να μιλήσουμε...
Όχι υπάρχουν. Δεν βλέπετε πόσα δοθήκανε για τις εκλογές; Πώς δεν υπάρχουν;
Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι κάποιοι καλλιτέχνες θέτουν υποψηφιότητα;
Η δουλειά του καλλιτέχνη είναι να κάνει τη δουλειά του μέσα από την τέχνη του. Αυτή είναι η δική μου γνώμη.
Δεν θα κατεβαίνατε δηλαδή υποψήφιος;
Είστε στα καλά σας; Θα αφήσω το 80% για να πάω για το 2%; Αυτή τη στιγμή μέσα από την τέχνη μου έχω το μεγάλο ποσοστό Ελλήνων μαζί μου. Γιατί να το διακυβεύσω; Έπειτα, η λέξη «κατεβαίνω» δεν μου αρέσει καθόλου. Μου αρέσει η λέξη «ανεβαίνω». Το ότι οι πολιτικοί χρησιμοποιούν το ρήμα κατεβαίνω -στον λαό υποτίθεται-, μού φαίνεται πολύ άσχημο. Δεν είναι εκπρόσωποι αυτοί. Από αυτούς τους ανθρώπους που βλέπουμε ποιους θα βάζαμε στο σπίτι μας; Και με ποιο βαθμό συγγένειας;
Υπάρχουν στο σημερινό πολιτικό σκηνικό άνθρωποι που ξεχωρίζουν;
Σαφέστατα υπάρχουν ηθικά στοιχεία σε όλα τα κόμματα. Αλλά δεν είναι οι πρωταγωνιστές.
Θα μπορούσε κάποιος από αυτούς να εμπνεύσει κάποιος τους πολίτες;
Ναι. Αλλά ο κόσμος έχει κουραστεί. Ραπίζεται συνέχεια.
Πιστεύετε ότι ο κόσμος θα πάει να ψηφίσει;
Για μένα η εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου θα είναι ίσως η μεγαλύτερη μεταπολιτευτική έκπληξη, όσον αφορά την ψήφο. Πλέον το μπουρλότο έχει μπει στα σπίτια, είναι εμφανές. Απλά επικρατεί αυτός ο φόβος για το εάν φύγουμε από το ευρώ. Θα σας πω κάτι: ο άνθρωπος που δεν έχει μία, δεν τον νοιάζει σε τι νόμισμα θα πληρωθεί.
Υπάρχουν ορισμένοι που δηλώνουν απογοητευμένοι...
Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει κόσμος που δεν θα πάει να ψηφίσει. Είναι όλοι θορυβημένοι.
Ποια είναι η εκτίμησή σας για τις εκλογές;
Προσωπικά προβλέπω άνοδο του Αλέξη Τσίπρα και του Φώτη Κουβέλη. Πρόκειται για δύο κόμματα «καταφύγια».
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και μια άνοδος –στις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον- της Ακροδεξιάς...
Αυτό είναι εμφανές σε όλη την Ευρώπη, δεν είναι μόνο δικό μας θέμα. Γι’ αυτό μίλησα για αλληλοσφαγές. Αν σηκωθεί αυτός ο πυρήνας ψηλά θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα.
Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει πολιτική λύση στην κρίση;
Ναι, με αληθινούς Έλληνες και όχι με τσιράκια της τραπεζικής χούντας.
Και μπορεί να προκύψει από αυτές τις εκλογές;
Ναι, με συνεργασία, βεβαίως.
Για σας μια ιδανική κυβέρνηση τι τύπου θα ήταν;
Εγώ θα προτιμούσα μια κυβέρνηση από ηθικούς ανθρώπους, όχι από τσιράκια της διαπλοκής που θέλουν να δώσουν φτηνά τη χώρα στις τρεις «αγκαλίτσες» που περιμένουνε: Τουρκία, Γερμανία, Αμερική.
Και με πρόσωπα εκτός πολιτικής, ίσως;
Βεβαίως, γιατί όχι; Όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε. Είναι ντροπή μας να έχουμε αυτή τη χώρα και να την αφήνουμε να πηγαίνει στο βρόντο.
Θεωρείτε ότι είναι έτοιμη η Αριστερά να κυβερνήσει;
Ούτε τον εαυτό της δεν μπορεί να κυβερνήσει αυτή τη στιγμή. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα.
Ποια είναι η ελπίδα σας για μια αυριανή Ελλάδα;
Ότι οι Έλληνες όσα και να έχουν τραβήξει μέσα στους αιώνες αντέχουν και επιβιώνουν. Έχουμε περάσει πολύ χειρότερα. Κι εγώ έχω «κουρδίσει» σε μια αισιόδοξη σκέψη. Του έχουμε φερθεί άσχημα του τόπου μας. Είμαστε το ωραιότερο προϊόν στη χειρότερη συσκευασία. Αν λειτουργήσει η παραγωγική δύναμη του τόπου –σε όλα τα επίπεδα, προϊόντων και πολιτισμού- αυτό μπορεί να πουληθεί με πολύ ακριβό εισιτήριο. Το θέμα είναι ότι τώρα μας βάζουν να το κατεβάσουμε, προκειμένου να το πουλήσουν άλλοι με ακριβό εισιτήριο. Αυτό είναι το δράμα του τόπου εδώ και χρόνια. Οι πολιτικοί μας διαπραγματεύονται αυτή την ιστορία: να κατεβάσουν την τιμή για να κερδίσουν αυτοί που θα αγοράσουν φτηνά.
Η πολιτική δίνει ευκαιρία σε νέους ανθρώπους;
Έχουμε καινούριους πολιτικούς αυτή τη στιγμή. Προσωπικά πιστεύω ότι και οι δύο κεντρικοί μας παίχτες, Αντώνης Σαμαράς και Ευάγγελος Βενιζέλος -θα το πω ευθαρσώς- αν είχαν τη δύναμη και το θάρρος να εμφανιστούν με καθαρό πολιτικό πρόσωπο κάτω από καινούρια κόμματα, θα είχαν καλύτερη τύχη. Και αυτό θα συμβεί, θα το δούμε. Μετά τις εκλογές θα συμβεί. Μετά τον καταποντισμό τους θα αναγκαστούν να το κάνουν. Ελπίζουν ακόμα ότι τα προηγούμενα πράγματα θα λειτουργήσουν. Δεν θα λειτουργήσουν, ο κόσμος είναι απελπισμένος. Είναι υποχρεωμένοι αυτή τη στιγμή να κάνουν τη δουλειά τους με κτίρια υπό αναπαλαίωση, τα οποία δεν αναπαλαιώνονται γιατί είναι σαθρά, είναι τελειωμένα αυτά τα δύο κτίρια, και η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Αυτό αν το κοιτάξουμε ψύχραιμα είναι ένα τρομερό «σέικερ» ανασύνταξης πραγμάτων και προσώπων. Δεν έχουμε καταλάβει ότι μιλάμε για μια συνθήκη πτώσης του οικονομικού συστήματος που ίσχυε μέχρι σήμερα, στο οποίο –δυστυχώς- τα κράτη της νοτίου Ευρώπης είναι τα πρώτα θύματα. Οι χώρες με ιδιαίτερο τουρισμό, προϊόντα. Εμείς είμαστε μια χώρα γεωργοκτηνοτροφική, και πήγαμε να γίνουμε βιομηχανική.
Πιστεύετε ότι η λύση μπορεί να προκύψει και από την αντίδραση του λαού;
Οι πολιτικοί αναλυτές κρίνουν ότι μετά από πιέσεις το κεφάλαιο θα αναγκαστεί να αρχίσει να δίνει «φιλέτα». Παίζουμε το παιχνίδι του ποντικού με τη γάτα. Όσο μας φοβίζουν, θα κερδίζουν. Εάν ξεφοβηθούμε, θα υπάρχουν μεν θύματα –ήδη υπάρχουν- αλλά μπορεί να κερδίσουμε κάτι. Αυτό δεν είναι, άλλωστε, το αιώνιο παιχνίδι των λαών με τις εξουσίες; Το θέμα είναι να θυμηθούμε ότι η Τέχνη ήταν πάντοτε απέναντι από την εξουσία. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω τέτοια σιωπή...
Συνέντευξη: Αγγελική Στελλάκη
No comments:
Post a Comment