Οι Iron Maiden στην Αθήνα, το καλοκαίρι

Σε μία ξεχωριστή συναυλία οι σκληροί της ροκ μουσικής σκηνής Iron Maiden, θα εμφανιστούν στο Sonisphere Festival στο TerraVibe Park, την Παρασκευή, 17 Ιουνίου.

Η προπώληση των εισιτηρίων ξεκινά την Τετάρτη, 2 Μαρτίου, με τις τιμές να κυμαίνονται από 59 έως 100 ευρώ για τις διακεκριμένες θέσεις. Οι βασιλιάδες της heavy metal μουσικής θα ηγηθούν και ως headliners του ροκ μουσικού φεστιβάλ, ενώ θα εμφανιστούν μαζί τους τα μέταλ συγκροτήματα Slipknot, Mastodon, Gojira, και Virus. Το Sonisphere Festival είναι ένα ροκ μουσικό φεστιβάλ, το οποίο φιλοξενείται στην Ελλάδα για 2η συνεχόμενη χρονιά. Πρόκειται για παγκόσμια μουσική συνάντηση με «πιστούς» που φανατικά προσκνούν το ρυθμό του και το λατρεύουν σε 12 χώρες κάθε χρόνο.

Η παγκόσμια περιοδεία των Iron Maiden «The Final Frontier World Tour» ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2010, έδωσαν 25 συναυλίες στη Βόρεια Αμερική και ακολούθησαν επιλεγμένα headlining shows σε στάδια και μεγάλα φεστιβάλ της Ευρώπης. Το 2011 το συγκρότημα συνεχίζει την περιοδεία του πετώντας στους αιθέρες με το ειδικά διαμορφωμένο αεροσκάφος τους, Boeing 757 airliner Ed Force One, το οποίο πιλοτάρει ο ίδιος ο τραγουδιστής τους, Bruce Dickinson, που είναι πτυχιούχος κυβερνήτης αεροσκαφών, και το οποίο, γι ακόμη μία φορά, θα μεταφέρει το συγκρότημα, τους τεχνικούς και την βάρους 10 τόνων παραγωγή τους, 50.000 μίλια μακριά, σε ολόκληρο τον κόσμο μέσα σε 66 ημέρες.

Η περιοδεία θα συνεχιστεί στην Ευρώπη με τo Sonisphere και άλλες headlining εμφανίσεις σε στάδια, φεστιβάλ και αρένες και θα ολοκληρωθεί τον Αύγουστο στο Λονδίνο, και όπου έως τότε το συγκρότημα θα έχει δώσει 101 shows και εμφανιστεί σε περισσότερους από δυο εκατομμύρια fans, από τότε που ξεκίνησε η παγκόσμια περιοδεία, The Final Frontier World Tour.

Οι Iron Maiden ιδρύθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’70 από τον μπασίστα Steve Harris και, είχαν ήδη εδραιωθεί σαν μία από τις πιο φωτεινές ελπίδες της heavy metal μουσικής, το 1982, όταν κατέκτησαν ολόκληρο τον κόσμο με το τρίτο τους album «The Number Of The Beast».

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας, που ακολούθησε, οι Maiden ηχογραφούσαν και περιόδευαν ακατάπαυστα - επτά καινούρια studio albums και επτά Παγκόσμιες Περιοδείες μόνο στη δεκαετία του ‘80. Επιβεβαιώνοντας τη φήμη τους σαν το συγκρότημα που κάνει τις περισσότερες περιοδείες στον πλανήτη και με τη χαρακτηριστική φιγούρα του Eddie, μασκότ του συγκροτήματος, να κοσμεί το εξώφυλλο κάθε album τους και τα T-shirt, οι Iron Maiden δημιούργησαν το δικό τους σύμπαν. Ένα σύμπαν που καλωσορίζει τους fans από κάθε πολιτισμό, θρησκεία και κοινωνική θέση και τους υπόσχεται ολόψυχη συμμετοχή και θεαματική live δράση.

Με την επιτυχία τους να συνεχίζεται και στον 21ο αιώνα οι Maiden έχουν δει τα albums τους να πετυχαίνουν πωλήσεις περισσότερων από 80 εκατομμυρίων δίσκων έως τώρα, ενώ και το 2010 αποδείχθηκε μία ακόμα χρονιά - σταθμός στην καριέρα τους, με την κυκλοφορία του 15ου studio album τους «The Final Frontier», που έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία τους στα charts μέχρι σήμερα. Το album έφτασε κατευθείαν στο No.1 σε 28 χώρες του κόσμου. Από τον Λίβανο, την Αραβία, την Ιαπωνία και την Ινδία στην Ανατολή, τον Καναδά στη Δύση, τη Νέα Ζηλανδία νοτιοανατολικά, το Ηνωμένο Βασίλειο και στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας, όπου έφτασε στο Νο.1 του IFPI chart, και σε όλη τη Λατινική Αμερική. Επίσης, έφτασε στο Νο.1 στα ευρωπαϊκά Billboards, στο Tastemaker και στα Rock Charts και No. 4 στις ΗΠΑ, κατακτώντας την υψηλότερη θέση που έχει φτάσει ποτέ album των Iron Maiden σε αυτή τη χώρα.

Στις 13 Φεβρουαρίου 2011 οι Iron Maiden τιμήθηκαν με το βραβείο Grammy για τη «Best Metal Performance» για το τραγούδι «El Dorado» από το album «The Final Frontier».

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Μίλτος Λογιάδης: «Η κρίση κατάφερε να μας ξεκολλήσει από τον καναπέ»

• Διευθύνει την Ορχήστρα των Χρωμάτων σε μια συναυλία με μουσικές από παραστάσεις αριστοφανικών κωμωδιών. Ο μαέστρος μιλάει για το μέλλον του συνόλου που ίδρυσε ο Μάνος Χατζιδάκις και σχολιάζει τη σημερινή εικόνα της ελληνικής κοινωνίας

• ΙΣΜΑ Μ. ΤΟΥΛΑΤΟΥ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Ο Μίλτος Λογιάδης ανήκει σε όσους πιστεύουν ότι ο Αριστοφάνης είναι διαρκώς επίκαιρος. Σε εποχές όπως η σημερινή όμως θεωρεί ότι η επικαιρότητά του υπογραμμίζεται έντονα, γίνεται ορατή χωρίς ιδιαίτερες επεξηγήσεις. «Κι εκείνος άλλωστε», λέει για τον αρχαίο κωμωδιογράφο ο μόνιμος αρχιμουσικός της Ορχήστρας των Χρωμάτων, «έζησε σε μια εποχή σημαδεμένη από πολιτικές και κοινωνικές αναταράξεις. Στηλίτευε την παρακμή, το πολιτικό κατεστημένο, ό,τι δηλαδή κυριαρχεί και σήμερα. Οι αναγωγές λοιπόν είναι περισσότερο από προφανείς».

Αναφερόμενος στη συναυλία που ετοιμάζει με μουσικές τριών συνθετών για ισάριθμα ανεβάσματα αριστοφανικών κωμωδιών, του Γιώργου Κουρουπού για τη «Λυσιστράτη» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος το 1983, του Θόδωρου Αντωνίου για τους «Βατράχους» του Ανοιχτού Θεάτρου το 1990 και του Δημήτρη Παπαδημητρίου για τους «Ορνιθες» του Εθνικού Θεάτρου το 1999, ο Μίλτος Λογιάδης υποστηρίζει ότι βασικός στόχος είναι η ανάδειξη αυτής καθαυτής της δύναμής τους, αν και έχουν γραφεί για την παραστασιακή διαδικασία. Θεωρεί ότι πρόκειται για μια συναυλία ελκυστική, δηλώνει μάλιστα ευτυχής που θα δοθεί στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία.

«Αν υπάρχει ένα καλό μέσα σε αυτή την τρομερή κρίση που ζούμε,είναι ότι κατάφερε να μας ξεκολλήσει από τον καναπέ» λέει. «Προσωπικά έχω εκπλαγεί ευχάριστα βλέποντας τον κόσμο να πηγαίνει στο θέατρο, στις κλασικές συναυλίες, στις παραστάσεις χορού.Ομολογώ ότι δεν το περίμενα.Φοβόμουν ότι οι άνθρωποι θα πανικοβληθούν και θα κλειστούν ακόμη περισσότερο στα σπίτια. Ευτυχώς όμως δεν έγινε έτσι. Φαίνεται ότι εκδηλώνεται μια άρνηση απέναντι στην πλύση εγκεφάλου της τηλεόρασης και του απόλυτου ελέγχου της πληροφορίας.Θα μου πεις “ στην εποχή του Διαδικτύου και της ελεύθερης πρόσβασης, όπου ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει και να κάνει γνωστή τη γνώμη του, εσύ μιλάς για απόλυτο έλεγχο;”. Ε, ναι, από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με μονομαχία Δαβίδ και Γολιάθ. Οταν η επίσημη πληροφόρηση έχει στη διάθεσή της τόσα μέσα, ποιος θα δώσει σημασία σε μιαν άλλη, διαφορετική φωνή που προσπαθεί να ακουστεί με την ντουντούκα;».

Με δεδομένες τις περικοπές παντού, πώς εξηγεί ο ίδιος την καλή πορεία των θεαμάτων; «Την εντάσσω στη γενικότερη προσπάθεια ανάκτησης των χαμένων αξιών, που βρίσκεται μεν στα σπάργανα αλλά αναμφίβολα έχει αρχίσει» απαντά ο αρχιμουσικός. «Ο άλλος προτιμά να πάει σε μια συναυλία από το να πάρει ένα τρίτο, ένα τέταρτο παντελόνι. Αυτό, πιστεύω, θα μας σώσει. Είναι πολλά τα ουσιαστικά πράγματα από τα οποία έχουμε απομακρυνθεί και τώρα σιγά-σιγά μπαίνουμε στη διαδικασία να τα αναζητήσουμε και πάλι: η καλή κοινωνική επαφή, η σχέση με τον γείτονα, με τον φίλο, με τον σύντροφό μας ακόμη. Εχουν χαθεί ποιότητες δοσμένες από την ίδια τη φύση. Και είναι γνωστό ότι η φύση πάντα εκδικείται. Αυτό εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους: με ψυχολογικά προβλήματα, με αρρώστιες... Ε, λοιπόν, όλο αυτό είναι περισσότερο ορατό στην Τέχνη, καθώς αποτελεί τον καθρέφτη της κοινωνίας, της ίδιας της ζωής. Γι΄ αυτό πιστεύω ότι η κρίση είναι ευρύτερη, όχι μόνο οικονομική.Ολα αυτά όμως είναι μεγάλες συζητήσεις, δεν τελειώνουν μέσα σε λίγα λεπτά». Επιστρέφοντας στην Ορχήστρα των Χρωμάτων, το τελευταίο «παιδί» του Μάνου Χατζιδάκι, ο Μίλτος Λογιάδης λέει πως το γεγονός ότι εδώ και αρκετούς, πλέον, μήνεςμετά την παραίτηση του Γιώργου Κουρουπού το περασμένο καλοκαίρι- παραμένει χωρίς καλλιτεχνικό διευθυντή δημιουργεί σαφώς προβλήματα. «Υπάρχει γενικότερη ανασφάλεια, αγωνία για το αύριο,ενώ ακούγονται διάφορα σενάρια» σχολιάζει. «Από την άλλη,οφείλει κανείς να επισημάνει τη συνεργασία-χορηγία του Ιδρύματος Ωνάση που μας επιτρέπει, για μία τριετία, να παίζουμε σε μια πολύ ωραία αίθουσα και, όσο να ΄ναι, αυτό είναι μεγάλη ανάσα για μας».

Ο Μίλτος Λογιάδης επεκτείνει την κουβέντα γενικότερα στα ορχηστρικά σύνολα της χώρας μας. «Κάπου διάβασα ότι οι ορχήστρες στην Ελλάδα είναι πολλές. Αυτό όχι μόνο είναι αναληθές αλλά το θεωρώ και εκ του πονηρού. Εξαρτάται βεβαίως από το μέτρο σύγκρισης που έχεις. Αν μετριέσαι με τον Τρίτο Κόσμο, τότε ίσως είναι πολλές. Αν όμως συγκρίνεσαι με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, τότε είναι πολύ λίγες». Παρ΄ όλα αυτά, τι πιστεύει για το επίπεδό τους και την ευρύτερη απήχησή τους στην κοινωνία; «Σε αρκετές περιπτώσεις γίνονται καλύτερα πράγματα απ΄ ό,τι στο εξωτερικό» λέει. Την επόμενη στιγμή εξηγεί: «Και πάλι όμως συγκρίσεις δεν μπορούν να γίνουν. Εκεί υπάρχουν περισσότερα χρήματα, δυνατότητες να επικοινωνήσεις αυτό που κάνεις... Εδώ σου λένε ότι αυτή η μουσική δεν είναι στην κουλτούρα μας.  Τι θα πει αυτό; Η συμφωνική μουσική είναι κορυφαία κατάκτηση του ανθρώπινου πνεύματος, επίτευγμα οικουμενικό, όπως άλλωστε και η “δική μας” Ακρόπολη. Δυστυχώς, ποτέ κανείς πολιτικός δεν μας ρώτησε για την ίδια την ουσία αυτού που κάνουμε. Ολοι θεωρούν ότι η ευθύνη τους εξαντλείται από τη στιγμή που μας δίνουν ορισμένα χρήματα».

• Η συναυλία της Ορχήστρας των Χρωμάτων με τίτλο «Αριστοφάνης Χ 3» υπό τον Μίλτο Λογιάδη θα δοθεί στις 27 Φεβρουαρίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (λεωφ.Συγγρού 107-109), στις 20.30.

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artid=385655&dt=20/02/2011#ixzz1EWzHMQtg

Οι ορχήστρες δεν είναι μουσεία

• Ο Βασίλης Χριστόπουλος στο τιμόνι της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών

• Του ΒΑΣΙΛΗ Κ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Ενας από τους πιο ταλαντούχους και αναγνωρισμένους αρχιμουσικούς της γενιάς του, ο 36χρονος Βασίλης Χριστόπουλος, είναι ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών.

Ο νέος διευθυντής υπερασπίζεται την ορχήστρα που μόλις έχει αναλάβει: «Διαθέτει εξαιρετικό έμψυχο δυναμικό· ανυπομονώ να δουλέψω με τους μουσικούς της» Θα κληθεί να μεταδώσει την εξάχρονη εμπειρία που έχει αποκτήσει με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νοτιοδυτικής Γερμανίας, στην οποία έχει την ίδια θεσμική θέση.

Αυτός ο νέος και ζωντανός άνθρωπος έχει μαθητεύσει δίπλα στους Κόλιν Ντέιβις, Ζούμπιν Μέτα και Ράινχαρντ Γκέμπελ και έχει ανέβει στο πόντιουμ σε ορισμένες από τις αξιόπιστες ορχήστρες: Φιλαρμόνια του Λονδίνου, Συμφωνική του Αμβούργου και της Τσέχικης Ραδιοφωνίας, Φιλαρμονική του Ντούισμπουργκ, Γερμανική Οπερα του Ρήνου. Ο δίσκος του «Αριες του Μότσαρτ», με τη Γαλλίδα υψίφωνο Ζεραλντίν Καζέ και τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νοτιοδυτικής Γερμανίας, του χάρισε τον Χρυσό Ορφέα, ως η καλύτερη ηχογράφηση του Μότσαρτ το 2009.

- Γιατί δεχθήκατε να αναλάβετε την διεύθυνση της ΚΟΑ, αφού έχετε συμβόλαιο με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νοτιοδυτικής Γερμανίας ώς το 2015; Θα προλαβαίνετε να είστε συνεπείς με τις υποχρεώσεις σας;

«Δεν θα μου ήταν εύκολο ν' αρνηθώ μία από τις υψηλότερες θέσεις που μπορεί να μου προσφέρει η χώρα μου. Επιπλέον, με την ΚΟΑ έχω προσωπικούς δεσμούς από μικρή ηλικία. Είναι μεγάλη τιμή και χαρά να διευθύνω το αρχαιότερο και αντιπροσωπευτικότερο συμφωνικό συγκρότημα της Ελλάδας. Οι αρμοδιότητές μου στην Ορχήστρα της ΝΔ Γερμανίας είναι αμιγώς καλλιτεχνικές, δεν περιλαμβάνουν διοικητικά καθήκοντα· άρα είναι λιγότερο χρονοβόρες. Διανύω, εξάλλου, την έκτη μου περίοδο, οπότε τα ουσιώδη ζητήματα έχουν βρει το δρόμο τους. Η δραστηριότητά μου στο εξωτερικό είναι συμβατή με το έργο μου στην Αθήνα και δεν πρόκειται να με αποσπάσει απ' αυτό, που για μένα πλέον έχει προτεραιότητα».

- Σε μια δύσκολη οικονομική κατάσταση για τη χώρα μας, ποια θα είναι η πρώτη ευεργετική ενέργεια στην οποία θα προβείτε, χωρίς να θιγούν οι εργαζόμενοι;

«Ενας από τους πρώτους στόχους μας θα είναι σίγουρα η αύξηση των εσόδων από τα εισιτήρια, την περίοδο 2011-2012. Αυτό προϋποθέτει βήματα, τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και σε επικοινωνιακό επίπεδο. Μία επιτυχημένη συναυλία είναι εξαιρετικά συναρπαστική. Αυτό πρέπει να γίνει ευρύτερα γνωστό. Εχω αρκετές ιδέες και αισιοδοξώ ότι θα πετύχουμε».

- Την εμπειρία από τη θητεία σας στη Γερμανία πώς θα προσπαθήσετε να τη μεταγγίσετε στη νέα σας θέση; Οι γνωριμίες σας σε ποιο βαθμό θα συμβάλουν στην αναβάθμιση της ΚΟΑ;

«Η ύπαρξη εμπειρίας στο τιμόνι μιας γερμανικής ορχήστρας είναι πολύτιμη, γιατί, μεταξύ άλλων, στη Γερμανία το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των ορχηστρών είναι στέρεο, λειτουργικό και δοκιμασμένο. Από το 2005, που ανέλαβα τη Φιλαρμονική της ΝΔ Γερμανίας, είχα την ευτυχία να συνεργαστώ με πολλούς σολίστ διεθνούς ακτινοβολίας, ορισμένοι από τους οποίους θα συμπράξουν με την ΚΟΑ, πράγμα προφανώς θετικό, και όχι μόνο για το κοινό. Ξέρετε, και οι μουσικοί της ορχήστρας εμπνέονται από έναν καλό σολίστ και παίζουν κατά κανόνα καλύτερα. Θα προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω και τις γνωριμίες μου με διευθυντές αιθουσών, συναυλιών, φεστιβάλ κ.ο.κ. Εάν η ΚΟΑ εμφανίζεται συχνότερα στο εξωτερικό, αυτό θα ενισχύσει την αίγλη της εκτός συνόρων».

- Πιστεύετε στο έμψυχο υλικό της; Ποιες αλλαγές θα επιφέρετε;

«Η ΚΟΑ διαθέτει εξαιρετικό έμψυχο δυναμικό· ανυπομονώ να δουλέψω με τους μουσικούς της σε πιο σταθερή βάση, από τον Σεπτέμβριο του 2011. Αλλαγές στη σύνθεσή της είναι προφανές ότι δεν προβλέπονται, εκτός από τις περιπτώσεις αντικατάστασης, π.χ. λόγω συνταξιοδότησης. Αντιθέτως, θα επιδιώξω σταδιακά ορισμένες αλλαγές στον καλλιτεχνικό τομέα, όπως εντονότερη στιλιστική διαφοροποίηση ανάλογα με τα ερμηνευόμενα έργα και την εποχή που δημιουργήθηκαν».

- Το ρεπερτόριο της ΚΟΑ συνήθως περιλαμβάνει γνωστά έργα της κλασικής και της ρομαντικής περιόδου. Θα δοκιμάσετε να παρουσιάσετε συνθέσεις του εικοστού αιώνα, αλλά και σημερινά έργα με σαφή πειραματικό ή έστω ποπ προσανατολισμό;

«Η ΚΟΑ πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να καλύπτει ένα όσο γίνεται ευρύτερο συμφωνικό ρεπερτόριο. Τα σημαντικά έργα της κλασικής περιόδου αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του, τόσο γιατί εμπεριέχουν ένα πανανθρώπινο μήνυμα που αφορά το κοινό κάθε εποχής όσο και λόγω της χρησιμότητάς τους στους ίδιους τους μουσικούς της ορχήστρας, όσον αφορά την ορθοτονία, την ποιότητα τού ήχου, την καθαρότητα της άρθρωσης, την ομοιογένεια της φραστικής κ.λπ. Από 'κεί και πέρα, σίγουρα θα συμπεριληφθούν στον προγραμματισμό σημαντικές συνθέσεις του εικοστού αιώνα, καθώς και σύγχρονά έργα. Η ορχήστρα δεν είναι μουσείο ιστορίας της μουσικής αλλά ζωντανός οργανισμός, που ενδιαφέρεται για τη σημερινή δημιουργία και την παρουσιάζει στο κοινό με ενθουσιασμό».

- Οι σολίστ και οι αρχιμουσικοί που θα συμπράττουν με την ΚΟΑ, με τι κριτήρια θα επιλέγονται; Θα προσπαθήσετε να αποφύγετε τις εταιρείες μετάκλησης καλλιτεχνών;

«Το ζήτημα είναι περίπλοκο. Ασφαλώς, πρωταρχικό κριτήριο αποτελεί η ποιότητα. Συχνά, αλλά όχι πάντα, συμβαδίζει με την αναγνωρισιμότητα, που βοηθάει στην προσέλευση τού κοινού. Οι διάσημοι σολίστ, όμως, είναι και ακριβοί, άρα σε δύσκολους καιρούς δεν μπορούμε να προσκαλούμε πολλούς. Από την άλλη μεριά, θεωρώ ότι η κρατική ορχήστρα οφείλει να έχει εθνική πολιτική, να προσφέρει δηλαδή βήμα σε αξιόλογους Ελληνες ερμηνευτές και συνθέτες, χωρίς εντούτοις να γίνει εσωστρεφής και να αποκοπεί από το διεθνές γίγνεσθαι. Το πώς θα τηρηθούν αυτές οι ισορροπίες εντέλει εναπόκειται στο προσωπικό αισθητήριο και γούστο τού καλλιτεχνικού διευθυντή. Οι συνεργασίες με καλλιτεχνικά πρακτορεία δεν μπορούν να αποφευχθούν, εφόσον στη συντριπτική πλειονότητά τους οι καλλιτέχνες εκπροσωπούνται από αυτά».

- Οι διευθυντικές θέσεις μπορούν να αποβούν εις βάρος της καλλιτεχνικής εξέλιξης; Πώς καταφέρνετε να ισορροπείτε ανάμεσα σε δύο επιφανειακά ανόμοιους ρόλους;

«Ο κίνδυνος είναι πράγματι υπαρκτός. Ομως, οι ρόλοι δεν είναι τόσο ανόμοιοι όσο φαίνονται. Ενας διευθυντής μπορεί, κατά τεκμήριο, να καθορίσει την καλλιτεχνική πορεία ενός συνόλου πιο αποτελεσματικά απ' ό,τι ένας προσκεκλημένος καλλιτέχνης, και να εξελιχθεί μαζί του. Απόλυτη ισορροπία ίσως δεν μπορεί να υπάρξει· τον πρώτο καιρό προφανώς θα χρειαστεί μια μετατόπιση των ιεραρχήσεών μου, ώστε να αντιμετωπιστούν επείγοντα και σημαντικά θέματα της νέας θέσης μου. Σημαντικό για μένα είναι να μην παρεκκλίνω από το δρόμο μου για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν αλλάζω σταδιοδρομία ούτε επάγγελμα, είμαι διευθυντής ορχήστρας και μέσω αυτής της ιδιότητας, πρωτίστως, θα προσπαθήσω να συμβάλω θετικά στην εξέλιξη της ΚΟΑ».*

Απόσταγμα δημιουργίας

Στη σύντομη ζωή του αφουγκράστηκε ήχους προαιώνιους, σμίλεψε εικόνες, μαγικές, μελωδικές, μοιράστηκε ομορφιά και συγκινήσεις. Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το θάνατο του Δημήτρη Λάγιου, του άξιου μουσικού δημιουργού, που «έφυγε» από τη ζωή χτυπημένος από τον καρκίνο, σε ηλικία μόλις 38 χρόνων, αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο έργο, καλλιτεχνικό και ερευνητικό - σπαράγματα ξεχωριστής ευαισθησίας και ταλέντου, που καταγράφηκαν στη μουσική ιστορία του τόπου μας. Υπήρξε συνθέτης, τραγουδιστής, στιχουργός, γνώστης και λάτρης της τοπικής παράδοσης, μελοποιός του Σολωμού, του Κάλβου, του Καρυωτάκη, του Ελύτη, αλλά και νεότερων Ζακυνθινών ποιητών, με αξιόλογο δισκογραφικό έργο έντεχνης λαϊκής μουσικής. 

Στον αξέχαστο Ζακυνθινό μουσικό και συνθέτη, είναι αφιερωμένη η συναυλία που θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη (22/2), στις 8.30 μ.μ., στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, στο πλαίσιο του κύκλου για το ελληνικό τραγούδι. Το αφιέρωμα περιλαμβάνει την πρώτη δημόσια παρουσίαση του ανέκδοτου έργου του «Κάλβειος Ραψωδία», καθώς και χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα γνωστά έργα του. Ερμηνευτές θα είναι οι Παντελής Θαλασσινός, Δώρος Δημοσθένους, Αρετή Κετιμέ, Δημήτρης Υφαντής, Υακίνθη Λάγιου (κόρη του δημιουργού), Φωτεινή Βελεσιώτου και οι λυρικοί τραγουδιστές: Ειρήνη Καράγιαννη και Χάρης Ανδριανός. Συμμετέχουν: «Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων» Πάτρας (διευθύνει ο Θανάσης Τσιπινάκης), Ορχήστρα «Viale Arti» (διευθύνει ο Δημήτρης Μπουζάνης), Ορχήστρα Ελληνικού Τραγουδιού (διευθύνει ο Γιάννης Παπαζαχαριάκης), Φωνητικό σύνολο «Εν Φωναίς» (διευθύνει ο Αλέξανδρος Στουπάκης). Επιμέλεια κύκλου: Δημήτρης Παπαδημητρίου.

Η τέχνη ανθίζει στους δύσκολους καιρούς

Συζήτηση με τον Μίλτο Πασχαλίδη, με αφορμή τη μουσική παράστασή του, βασισμένη στο πολιτικό τραγούδι

«Κόψε την πείνα σου...» τιτλοφορείται η μουσική παράσταση του Mίλτου Πασχαλίδη, που φιλοξενείται κάθε Παρασκευή και Σάββατο, στο «Σταυρό του Νότου» (Φραντζή & Θαρύπου 37, Ν. Κόσμος, 210.922.6975). Ενα πρόγραμμα στηριγμένο στο πολιτικό τραγούδι, με τον τραγουδοποιό να αναφέρεται στα σύγχρονα κοινωνικο-πολιτικά δρώμενα, υπενθυμίζοντας παλιότερα πολιτικά τραγούδια αλλά και δημιουργίες σύγχρονων τραγουδοποιών. «Ο τίτλος της παράστασης παραπέμπει σε αυτό που ζούμε», λέει ο Μ. Πασχαλίδης στην κουβέντα που είχαμε με αφορμή την παράσταση. «Είμαστε υπό καθεστώς κατοχής, απλά δεν υπάρχουν τανκς στους δρόμους. Ομως αν ανοίξεις την τηλεόραση βγαίνουνε τανκς. Εγινε ακριβώς το αντίθετο από αυτό που πιστεύαμε παλιότερα, δηλαδή ότι οι πολλοί δίαυλοι θα κάνουν την ενημέρωση πιο αντικειμενική. Για να ακούσεις πλέον ειδήσεις, για να μάθεις κάτι το οποίο είναι είδηση και όχι σχόλιο ή σπέκουλα, δυσφήμηση ή διαφήμιση, πρέπει να το διαβάσεις 15 φορές, να διαβάσεις πίσω από τις γραμμές, πίσω από τις φράσεις και πίσω από τα πρόσωπα. Αυτό είναι κάτι που δεν φανταζόμασταν πριν από 20 χρόνια, όταν άνοιξε ο δίαυλος και σταμάτησαν οι ειδήσεις να είναι κρατικό μονοπώλιο. Οταν λέγαμε ότι θα υπάρξουν και μερικοί άνθρωποι που θα πουν τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να περνάνε από κρατική προπαγάνδα...».

• Πόσο ακόμη να μας ξεζουμίσουν

-- Εννοείτε ότι παράλληλα με την επίθεση από την κυβέρνηση με τα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα, υπάρχει και όλη αυτή η επιχείρηση κατασυκοφάντησης κάθε φωνής, που αντιστέκεται, που προσπαθεί ν' αντιπαλέψει αυτή τη λαίλαπα, κάνοντας μάλιστα λόγο για ανομία...

-- Ετσι ακριβώς. Το χειρότερο βέβαια είναι ότι βλέπω γύρω μου ανθρώπους, οι οποίοι είναι ενοχικοί. Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα κόσμου, που πιστεύει ότι φταίμε κι εμείς, κάτι που με εξοργίζει. Διότι, ασφαλώς φταίμε σε επίπεδο ψήφου και σε επίπεδο επιλογών, αλλά όχι, δεν τα κάναμε μαζί! Κάποιοι τα κάνανε κι εμείς τα ανεχθήκαμε. Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Δεν είναι το ίδιο πράγμα το να έχεις αποκρύψει δυο καραμέλες περισσότερες, με το να έχεις προσπαθήσει να πουλήσεις μια λίμνη για οικόπεδα.

-- 'Η το ότι υπάρχουν 600 δισ. ελληνικές καταθέσεις στις ελβετικές τράπεζες, όπως αποκάλυψε το «Σπίγκελ»...

-- Τα οποία, αν υπήρχαν στην Ελλάδα και είχαν μια ελάχιστη φορολόγηση, θα είχε λυθεί για χρόνια το δημοσιονομικό πρόβλημα.

-- Βλέπουμε όμως ότι το χρέος γίνεται το άλλοθι για να περάσουν όλα αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα...

-- Και μάλιστα, ότι θα περνάγανε τα μέτρα και στην πραγματικότητα δε θα άνοιγε ρουθούνι. Αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό για μένα. Επί της ουσίας, εδώ και 30 χρόνια έχουν διαβρωθεί οι ηγεσίες των συνδικάτων, με αποτέλεσμα τώρα που είναι η κρίσιμη στιγμή να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις, έχουν ήδη αποφασίσει άλλοι για σένα. Βέβαια, βλέπεις ότι ενώ καίγεται ο κόσμος με τις απεργίες των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, το νομοσχέδιο περνά κανονικά. Αυτούς που κυβερνούν δεν τους νοιάζει καθόλου για την κοινωνία και μάλιστα έχουν κι έναν κυνισμό άνευ προηγουμένου. Επίσης, είναι τόσο πρόχειροι... Τώρα ξαναβάζουν χιλιάδες κουλοχέρηδες στην επικράτεια... Μα, αν ο στόχος σου είναι να μαζέψεις χρήμα, πας εκεί που υπάρχει. Αν διαρκώς πας εκεί που δεν υπάρχει, τι άλλο να μαζέψεις! Πόσο άλλο να ξεζουμίσεις τους εργαζόμενους; Διότι αν θέλεις να μαζέψεις λεφτά, όπως λες, πήγαινε εκεί που υπάρχουν και ανάγκασέ τους να τα δώσουν.

-- Αυτό όμως δεν είναι θέμα ανικανότητας, αλλά πολιτικής βούλησης...

-- Εκατό τοις εκατό. Ομως, μιλώντας με την κοινή λογική, λέω ότι με αυτά που κάνουν ούτε αποτελεσματικοί μπορούν να είναι. Γιατί εκεί που είναι τα λεφτά δεν πάνε. Και αυτό είναι η βασική τους πολιτική επιλογή.

• Τραγούδια που ακουμπάνε στον διπλανό

-- Επιλέξατε να κάνετε μια παράσταση αφιερωμένη στο πολιτικό - κοινωνικό τραγούδι...

-- Τα τραγούδια μου τα λέω εδώ και 20 χρόνια και δεν έχω κανένα «ζήτημα» να κάνω ένα πρόγραμμα μόνο με αυτά. Προφανώς στην παράσταση λέω και δικά μου, αλλά και τραγούδια που έχουν πολιτική καταγωγή: δημιουργίες των Μικρούτσικου, Μίκη, Λοΐζου και των νεότερων Πανούση, Κατσιμίχα, Τσακνή, Ιωαννίδη, Θηβαίου κ.ά. Αυτά που αντιλαμβάνομαι ως σύγχρονο πολιτικό τραγούδι, το οποίο πλέον το γράφουν οι τραγουδοποιοί. Είναι μια παράσταση στηριγμένη στα πολιτικά τραγούδια..

-- Ο στόχος σας ποιος είναι;

-- Θα μπορούσα να κάνω μια παράσταση, που μπαίνοντας κάποιος στο χώρο όπου τραγουδάμε, ν' άφηνε πίσω του το χάλι που υπάρχει έξω και για 3 ώρες να ξεχαστεί και μετά να βγει πάλι στο χάλι. Εγώ αισθάνθηκα την ανάγκη να κάνω μια παράσταση, στην οποία αυτός που έρχεται, για 3 ώρες δε θα ξεχαστεί αλλά θα θυμάται. Θα θυμάται μ' έναν τρόπο πως ήμαστε κάποτε και θ' αναρωτηθεί γιατί σήμερα βρισκόμαστε σ' αυτή την κατάσταση. Βέβαια, δεν θέλω να κάνω μια καταθλιπτική παράσταση, υπενθυμίζοντας διαρκώς το χάλι μας - θέλω να τραγουδήσουμε και να περάσουμε καλά. Αλλά, δε μου λέει τίποτα στην παρούσα συγκυρία να κάνω μια αυτοαναφορική παράσταση. Με αφορά να πω τραγούδια τα οποία ακουμπάνε στο διπλανό μου. Δεν είναι όμως μια παράθεση τραγουδιών, που ξέρω να υποστηρίζω εδώ και 20 χρόνια. Θεωρώ, ότι ένα από τα πράγματα που τα τελευταία χρόνια έχουν χαθεί στην Ελλάδα, είναι η πραγματική κοινωνική αλληλεγγύη. Πλέον δε μας νοιάζει ο διπλανός μας. Και αυτό το λέω όχι συναισθηματικά, αλλά πολιτικά. Εδώ και πολλά χρόνια κυριαρχεί «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Εύχομαι κάποτε αυτό ν' αλλάξει μέσα από συνείδηση και όχι από επιβολή μέτρων. Γιατί είναι σαφές ότι σε λίγο θα μαζεύουμε τους συγγενείς μας να τους ταΐζουμε, όσοι δεν το κάνουν ήδη...

-- Πολιτικό τραγούδι υπάρχει στο βαθμό που εκφράζει κοινωνικές ανησυχίες. Τί είναι σήμερα πολιτικό τραγούδι;

-- Δεν μπορώ να το ορίσω. Εξάλλου, τα πάντα είναι πολιτική πράξη. Για παράδειγμα, υπάρχουν ερωτικά τραγούδια που είναι πολιτικά. Δεν θα ορίσω τη θεματική του. Αντιλαμβάνομαι όμως, την αισθητική του, τη στάση του, γιατί θέλοντας και μη αυτή η αισθητική και η στάση του είναι απέναντι από οποιαδήποτε καθεστηκυία αντίληψη, είτε είναι περί τέχνης είτε είναι περί πολιτικής.

• Δυο νύχτες στο Σαράντι...

-- Εδώ και χρόνια - «αγύριστο κεφάλι» και μάλιστα με «κακές συνήθειες»... Τα αγύριστα κεφάλια της δημιουργίας πώς μπορούν να συμβάλουν σήμερα;

-- Η τέχνη που αγαπώ ανθίζει πάντα στους πιο δύσκολους καιρούς. Δεν έχω καμία ανησυχία για την τέχνη, για τους ανθρώπους ανησυχώ...

-- Και πώς μπορεί η τέχνη να βοηθήσει - όχι παρηγορητικά αλλά ουσιαστικά - σ' αυτή τη μαύρη για το λαό μας κατάσταση;

-- Η τέχνη μπορεί να περιγράψει μια διαδήλωση με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο, όμως η τέχνη δεν μπορεί να κατεβάσει τον κόσμο στο δρόμο. Ο ρόλος της είναι να δει τη διαδήλωση και να την κάνει το ωραιότερο τραγούδι, την ωραιότερη ταινία, το ωραιότερο ποίημα. Ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι επικουρικός και όσο πιο καλά παίξουμε αυτόν τον επικουρικό ρόλο, τόσο το καλύτερο. Ο κύβος ρίπτεται από τον ίδιο τον άνθρωπο και τις επιλογές του, από τη μάζα, από τον κόσμο, από το λαό...

Πριν ενάμισι μήνα, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» το πρώτο μυθιστόρημα του Μ. Πασχαλίδη, με τίτλο «Δυο νύχτες στο Σαράντι». Σ' αυτό το ψαροχώρι της Βοιωτίας, ο τραγουδοποιός πήγε για δυο μέρες το περασμένο καλοκαίρι στο σπίτι ενός φίλου του, με στόχο να γράψει ένα άλλο βιβλίο. «Εκεί γνώρισα τον πατέρα του, έναν απίθανο τύπο που έχει τις ιστορίες στο τσεπάκι», σημειώνει. «Αρχισε να μου λέει ιστορίες και μέσα σε "πυρετό", τις νύχτες, μετά από τις διηγήσεις του καθόμουνα και τις κατέγραφα. Ετσι βγήκε μια νουβέλα σε πρωτοπρόσωπη δική μου αφήγηση». Παράλληλα, ο Μ. Πασχαλίδης, αυτή την περίοδο γράφει καινούργια κομμάτια, ετοιμάζοντας έναν κύκλο τραγουδιών, σε συνεργασία με τον στιχουργό Οδυσσέα Ιωάννου.

Σοφία ΑΔΑΜΙΔΟΥ, Ριζοσπάστης, Κυριακή 20 Φλεβάρη 2011

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

3/2/2011

 -- Στηριγμένη στο πολιτικό τραγούδι

30/8/2009

 -- «Ο κόσμος θέλει ειλικρίνεια...»

Ντμίτρι Καμπαλέφσκι: Μια μεγάλη μορφή της σοβιετικής μουσικής

Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Σοβιετικούς συνθέτες και μουσικούς παιδαγωγούς της Σοβιετικής Ενωσης, υπεύθυνος για πολλά χρόνια για τη μουσική - αισθητική αγωγή των παιδιών και των νέων, χιλιάδες από τους οποίους χάρη σ' αυτήν την αγωγή και στην αμέριστη κρατική ενίσχυση του σοβιετικού κράτους εξελίχθηκαν σε κορυφαίους μουσικούς.

Ο λόγος για τον πολυβραβευμένο συνθέτη και πιανίστα Ντμίτρι Μπορίσοβιτς Καμπαλέφσκι, εμβληματική μορφή της σοβιετικής μουσικής - στις 17 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται 24 χρόνια από το θάνατό του - ο οποίος, παρά τη σημαντικότατη προσφορά του στο μουσικό πολιτισμό της πατρίδας του αλλά και ευρύτερα, παραμένει σχεδόν άγνωστος στο ελληνικό μουσικόφιλο κοινό.

Ενα κοινό το οποίο συνεχίζει να είναι ελάχιστα ή στρεβλά πληροφορημένο για τα σημαντικότατα πολιτιστικά επιτεύγματα της σοβιετικής περιόδου και για σπουδαίες μορφές της μουσικής δημιουργίας, όπως ο Ντ. Καμπαλέφσκι. Το έργο αυτών των δημιουργών που ανδρώθηκαν μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, εμπνεύστηκαν από τα ιδανικά του σοσιαλισμού και ξεδίπλωσαν τις δημιουργικές τους δυνάμεις σε όλα τα είδη της μουσικής τέχνης, στη συντριπτική πλειοψηφία συνεχίζει να προσκρούει στο «τείχος» της αποσιώπησης, που επιμελώς υψώνουν τα διάφορα κέντρα πολιτισμού και πληροφόρησης της «ελεύθερης Δύσης».

Αυτό το «τείχος», πάντως, δεν είναι σε θέση να αποκρύψει τη μεγάλη αλήθεια: ότι μετά τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για τη διαμόρφωση ενός νέου μουσικού πολιτισμού, με συνεπή δημοκρατικό, παλλαϊκό χαρακτήρα. Πως στη Σοβιετική Ενωση δημιουργήθηκε ένα τεράστιο δίκτυο μουσικών ιδρυμάτων, συγκροτημάτων όπερας και συναυλιών, προσιτό για όλους, που έδωσε τους πιο γλυκούς «καρπούς».

Ενδεικτικό της μεγάλης σημασίας που δόθηκε στη μουσική καλλιέργεια του λαού, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της Επανάστασης, είναι το δημοσίευμα της «Πράβντα» (4/7/1919): «Μόσχα. Το Σοβιέτ του Κυβερνείου Αντιπροσώπων των Εργατών, Αγροτών και Κόκκινων στρατιωτών αποφάσισε να ανοίξει πειραματικές σχολές μουσικής στο προάστιο Σεργκίγιεφσκι και στο χωριό Ουχτόμσκογε κοντά στο σταθμό Λιούμπερτσι, καθώς επίσης και λαϊκό ωδείο στο χωριό Τσέρκοφ κοντά στο σταθμό Ταράσοφκα». Χάρη στη δημιουργία κρατικής μουσικής υποδομής, σε όλη την επικράτεια της Σοβιετικής Ενωσης, σε πόλεις και χωριά, από τις Δημοκρατίες του ευρωπαϊκού τμήματος μέχρι τη Σιβηρία, την κεντρική Ασία και την Υπερκαυκασία, ο τομέας της μουσικής γνώρισε πρωτοφανή άνθιση στη σοβιετική περίοδο και αποτέλεσε ένα νέο σταθμό στην ανάπτυξη της παγκόσμιας μουσικής δημιουργίας.

Πολύ σημαντικό ρόλο σ' αυτήν την ανάπτυξη έπαιξαν κορυφαίοι Σοβιετικοί συνθέτες, όπως ο Ντ. Καμπαλέφσκι, που «έφυγε» από τη ζωή στις 17 Φεβρουαρίου 1987. Γεννημένος στην Πετρούπολη, στις 30 Δεκεμβρίου 1904 - λίγο πριν το ξέσπασμα της Επανάστασης του 1905 - σπούδασε στο Ωδείο της Μόσχας, με καθηγητές τον Μπ. Γκολντενβάιζερ στο πιάνο και τον Μιασκόφσκι στη σύνθεση, σημαντική προσωπικότητα της ρωσικής - σοβιετικής μουσικής. Μετά την αποφοίτησή του από το Ωδείο, έγινε καθηγητής διδάσκοντας από το 1939 σύνθεση. Ενα χρόνο μετά (1940), γίνεται μέλος του ΚΚΣΕ και από το 1954 μέλος του συμβουλίου του υπουργείου Πολιτισμού της ΕΣΣΔ. Τακτικό μέλος της Ακαδημίας Παιδαγωγικών Επιστημών της ΕΣΣΔ, από το 1952, υπήρξε γραμματέας της Ενωσης Μουσικοσυνθετών της ΕΣΣΔ. 

Η μουσική εκπαίδευση ήταν στο κέντρο της πολύχρονης δραστηριότητας του Ντ. Καμπαλέφσκι, ο οποίος υπήρξε υπεύθυνος της Επιτροπής Μουσικής - Αισθητικής Αγωγής των νέων. Ως πιανίστας και μαέστρος έδωσε συναυλίες με δικά του έργα. Βάση των περισσότερων έργων του ήταν τα σύγχρονα, σημαντικά από κοινωνική άποψη θέματα. Συχνά πηγή έμπνευσής του ήταν η σοβιετική νεολαία και τα παιδιά, όπως σε τρία από τα κοντσέρτα του - το Κοντσέρτο για βιολί (κρατικό βραβείο της ΕΣΣΔ του 1949), το 1ο Κοντσέρτο για βιολοντσέλο (1949) και το 3ο Κοντσέρτο για πιάνο (1952) - καθώς και σε καντάτες, παιδικά τραγούδια και έργα πιάνου. Σπουδαίο ρόλο στη δημιουργία του έπαιξε το λυρικό στοιχείο. Η μουσική του χαρακτηρίζεται από σαφή μελωδική εκφραστικότητα, φωτεινούς τόνους, αισιοδοξία, δυναμισμό, χιούμορ...

Ταυτόχρονα, ο Καμπαλέφσκι στη μουσική του έχει αποτυπώσει τα τραγικά γεγονότα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου. Για παράδειγμα, στην όπερα «Η οικογένεια του Ταράς» (κρατικό βραβείο της ΕΣΣΔ του 1951), διασκευή του μυθιστορήματος του Μπ. Γκορμπάτοφ «Οι αλύγιστοι», που αναφέρεται στον αγώνα του σοβιετικού λαού κατά των φασιστών κατακτητών. Στην όπερα «Κόλας Μπρενιόν» (1937, δεύτερη παραλλαγή 1968, βραβείο Λένιν του 1972), διασκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Ρ. Ρολάν, παράλληλα με το λυρικό θέμα εκφράζεται και η κοινωνική σύγκρουση. Συνέθεσε, επίσης, τις όπερες «Στη Φωτιά» («Εξω από τη Μόσχα» 1943), «Νικήτα Βερσίνιν», «Αδελφές». Πλούσιο είναι και το συμφωνικό του έργο. Συνέθεσε 4 συμφωνίες (1932, 1933, 1934, 1956), κοντσέρτα για ορχήστρα και για πιάνο (τρία), βιολί και βιολοντσέλο. Επίσης, τη σουίτα για χορωδία και ορχήστρα «Λαϊκοί εκδικητές» (1942), την καντάτα «Λενινιστές», το «Ρέκβιεμ» για σολίστες, δύο χορωδίες και ορχήστρα κ.ά. Από τα έργα μουσικής δωματίου που έγραψε ξεχωρίζουν τα δύο κουαρτέτα εγχόρδων (το αρ. 2, γραμμένο το 1945 πήρε το Κρατικό Βραβείο της ΕΣΣΔ του 1946), τα 24 πρελούδια για πιάνο κ.ά. Συνέθεσε, επίσης, μουσική για κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις. Καλλιτέχνης του Λαού της ΕΣΣΔ (1963), τιμήθηκε με δύο παράσημα Λένιν και άλλα βραβεία.

Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Κυριακή 13 Φλεβάρη 2011

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

5/1/2008

 -- «Κοντσέρτο» για μια νέα κοινωνία

17/8/2007

 -- «Εσβησε» ένα μεγάλο μουσικό κεφάλαιο

10/9/2006

 -- Εμπνευσή του ο λαός και η εποχή του

4/10/2003

 -- Ο συνθέτης της Επανάστασης

30/3/2003

 -- «Ιχνη» μιας μεγάλης μουσικής προσωπικότητας

Σε ηλικία 58 ετών πέθανε ο διάσημος κιθαρίστας Γκάρι Μουρ

 

Ο διάσημος ροκ κιθαρίστας Γκαρι Μουρ πέθανε, σε ηλικία 58 ετών, την Κυριακή, όπως μετέδωσε το BBC. Ο μάνατζερ των “Thin Lizzy” Ανταμ Πάρσονς ανέφερε ότι ο θρυλικός κιθαρίστας πέθανε στον ύπνο του νωρίς σήμερα το πρωί καθώς βρέθηκε στο ξενοδοχείο που διέμενε στην Costa del Sol της Ισπανίας, όπου βρισκόταν για διακοπές.

Ο γεννηθείς στο Μπέλφαστ καλλιτέχνης (4 Απριλίου 1952) ξεχώρισε για τις συνθέσεις του στη blues, hard rock και jazz μουσική.Σε ηλικία 16 ετών μετακόμισε από το Μπέλφαστ στο Δουβλίνο για να αρχίσει μια μακρόχρονη και θρυλική πορεία στον χώρο της ροκ μουσικής.
Συνεργάστηκε με το το ιρλανδικό ροκ συγκρότημα των “Thin Lizzy”, αντικαθιστώντας τον Eric Bell.

Ξεχωριστή στιγμή με το συγκρότημα ήταν η σόλο εκτέλεση το 1974 στο κομμάτι "Still in Love With You", από τον δίσκο "Nightlife".Η σόλο καριέρα του ξεκίνησε με το άλμπουμ Grinding Stone που κυκλοφόρησε το 1973, ενώ ως μια από τις σημαντικότερες στιγμές του έχει καταγραφεί το Still Got the Blues του 1990. Συνολικά κυκλοφόρησε 20 άλμπουμ.

Τα σόλο στην κιθάρα ήταν το σήμα κατατεθέν του Γκάρι Μουρ και δικαίως θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους κιθαρίστες όλων των εποχών.
Αξέχαστες επιτυχίες του είναι: “Still Got The Blues”, “ Empty Rooms”, "Walking by my self", "The Stumble", "The Prophet", "I can't wait until tomorrow"  κ.α, ενώ συνεργάστηκε με τους BB King, Albert King και Greg Lake και άλλους.

Gary Moore - Still Got The Blues (Live)

Gary Moore - Walking by my self (Live)

Gary Moore Empty Rooms Live 1987

BB King / Gary Moore - The Thrill is Gone

Gary Moore - The Boys Are Back In Town (From "One Night In Dublin")

Γιάννης Βασιλόπουλος: Έφυγε το Χρυσό Κλαρίνο

Πέθανε χθες το μεσημέρι σε ηλικία 73 χρόνων ο σπουδαίος κλαρινίστας Γιάννης Βασιλόπουλος. Γεννημένος στο Αγρίνιο το 1938, ο Βασιλόπουλος ανήκει σε πολύ μεγάλη οικογένεια μουσικών και θεωρείται ο σημαντικότερος κλαρινίστας του δημοτικού και λαϊκού τραγουδιού την τελευταία πεντηκονταετία. Έχει συμμετάσχει σε χιλιάδες δημόσιες εκτελέσεις και ηχογραφήσεις τραγουδιών, δημοτικών, λαϊκών και έντεχνων, με τους Στέλιο Καζαντζίδη, Γιώργο Παπασιδέρη, Τάκη Καρναβά, Γιώργο Νταλάρα, Ελένη Βιτάλη, Γλυκερία, κ.ά. Έγραψε πολλά τραγούδια. Συνεργάστηκε με τους γνωστότερους συνθέτες, μεταξύ των οποίων οι Β. Τσιτσάνης, Γ. Ζαμπέτας, Χ. Χάλαρης και Σ. Ξαρχάκος (είναι σολίστας στο ντοκιμαντέρ με μουσική του Ξαρχάκου «Η Ελλάδα της Μελίνας). Ταξίδεψε και έπαιξε για τους Έλληνες της Διασποράς στην Αυστραλία, την Ευρώπη και την Αμερική.

Εκτός από τις συμμετοχές σε εκατοντάδες ηχογραφήσεις, κυκλοφόρησαν αρκετοί δίσκοι στις 45 και 33 στροφές με σόλο του Γιάννη Βασιλόπουλου, από την Κολούμπια, τη Μίνως κ.ά., και, πιο πρόσφατα, από το Ντέφι (Χρυσό κλαρίνο: Αυτοσχεδιασμοί ψυχής).

Ο Γιάννης Βασιλόπουλος είναι ο μουσικός που μετέφερε περήφανα και δημιουργικά την ελληνική παράδοση στη νεότερη εποχή με τα πνευμόνια, τα χείλη και τα δάχτυλά του, συμμετέχοντας ταυτόχρονα στη διαμόρφωση της σύγχρονης λαϊκής μουσικής. Ο Βασιλόπουλος τίμησε τη μεγάλη οικογένεια των τσιγγάνων, αλλά η συνεισφορά του στον τόπο δεν είχε όρια: ήταν για την πατρίδα και για τους Έλληνες σ’ όλο τον κόσμο.

Μαυροειδής Σ., Η ΑΥΓΗ: 05/02/2011

Γιώργος Κουμεντάκης: «Η παλιά μουσική δεν υπάρχει χωρίς την καινούρια»

Διπλό «παρών» αυτές τις ημέρες για τον Γιώργο Κουμεντάκη στα πολιτιστικά δρώμενα της πρωτεύουσας. Στις 2 Φεβρουαρίου και στο πλαίσιο της σειράς «Μουσικές Βραδιές στην Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου Μουσικής, η κιθαρίστα Ελενα Παπανδρέου θα ερμηνεύσει σε πρώτη εκτέλεση το έργο του «Το ισοκράτημα ενός τρελού γέρου» για μπαγιάν και κιθάρα (στο μπαγιάν ο Κωνσταντίνος Ράπτης). Λίγο αργότερα, στις 10 του ίδιου μήνα και πάλι στο Μέγαρο, ο «διεθνής» συνθέτης εγκαινιάζει τη νέα σειρά προγραμμάτων της Καμεράτα- Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής με τίτλο «Εν λευκώ», όπου ο εκάστοτε προσκεκλημένος δημιουργός παρουσιάζει έργα του, ενώ παράλληλα ερμηνεύει και σχολιάζει τις μουσικές τις οποίες έχει ο ίδιος επιλέξει συμμετέχοντας στις ομιλίες που διοργανώνονται πριν από κάθε συναυλία. Εν προκειμένω, πέρα από τις μουσικές που επιλέγει, ο Γ. Κουμεντάκης παρουσιάζει το έργα του «Typewriter Tune» και «Ισοκράτημα ενός μεσήλικα» (για έγχορδα, κουαρτέτο σαξοφώνων και πιάνο) το οποίο παίζεται επίσης σε α΄εκτέλεση.

«Τόσο το "Ισοκράτημα ενός τρελού γέρου" όσο και το "Ισοκράτημα ενός μεσήλικα" που αποτελούν παραγγελία του ΟΜΜΑ εντάσσονται σε μια ομάδα έργων που ερευνούν το βυζαντινό ισοκράτημα, έναν όρο της βυζαντινής μουσικής ο οποίος παραπέμπει στη μουσική συνοδεία της κύριας μελωδίας με το επίμονο "κράτημα" μιας και μόνο νότας» εξηγεί ο Γ. Κουμεντάκης. Και συνεχίζει: «Το "Ισοκράτημα ενός τρελού γέρου" επιχειρεί ν΄αποδώσει μουσικά ένα βιβλίο: "Το ημερολόγιο ενός τρελού γέρου" του διάσημου ιάπωνα συγγραφέα Τζουνιτσίρο Τανιζάκι. Τα τρία βασικά θέματα του βιβλίου, στο οποίο ένας ηλικιωμένος άνδρας ερωτεύεται παράφορα τη νύφη του κι οδηγείται σε ακραίες καταστάσεις, αποτυπώνονται στα τρία συνεχόμενα μέρη του μουσικού έργου με την παρακάτω σειρά: παρελθόν-παρόν, νιότη-γηρατειά, έρωτας-θάνατος. Η βαθειά κατανόηση της ανθρώπινης φύσης που αποτυπώνεται στο βιβλίο περνά και στη μουσική... »
Mιλώντας για τη συναυλία της 10ης Φεβρουαρίου, ο Γιώργος Κουμεντάκης αναφέρεται στους συνθέτες που έχει επιλέξει ν΄ακουστούν έργα τους από κοινού με τα δύο δικά του : του εσθονού Αρβο Περτ, του αργεντινού Χεράρντο ντι Τζούστο, του γεωργιανού Γκίγια Καντσέλι. «Πρόκειται για έργα φαινομενικά ετερόκκλητα, τα οποία όμως αναδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο σύγχρονοι δημιουργοί αφομοιώνουν και μεταλάσσουν το παραδοσιακό μουσικό υλικό της χώρας καταγωγής τους» λέει ο συνθέτης. Το "Ισοκράτημα ενός μεσήλικα" θα παρουσιαστεί με τη συμμετοχή του πιανίστα Γιώργου-Εμμανουήλ Λαζαρίδη, του κουαρτέτου σαξοφώνων Θεόδωρου Κερκέζου και την Καμεράτα - Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής υπό τον Γιώργο Κουντούρη.
Μέσα σ΄ένα πλούσιο, γενικά, τοπίο της λεγόμενης σύγχρονης κλασικής μουσικής σε διεθνές επίπεδο, όπως το χαρακτηρίζει ο Γιώργος Κουμεντάκης καθώς θεωρεί ότι στις ημέρες μας περιλαμβάνει πολλά και διαφορετικά δεδομένα και ταυτόχρονα απελευθερώνει πολλές δυνατότητες, οι Ελληνες συνθέτες έχουν ρόλο σημαντικό κι αναγνωρίσιμο. «Ωστόσο, αναφορικά με την κατάσταση εντός της χώρας, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι οι παραγγελίες νέων έργων, δυστυχώς, έχουν μειωθεί πολύ. Και το λέω εγώ που θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτές τις ημέρες, μόνο, παίζονται δύο νέα έργα μου. Παρόλ΄αυτά, στο θέμα των αναθέσεων χωλαίνουμε σημαντικά κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Η παλιά μουσική δεν υπάρχει χωρίς την καινούρια με την έννοια ότι δεν διαμορφώνονται κριτήρια, μέτρο σύγκρισης»

«Αλλο σημείο σημαντικό - λέει ο Γ. Κουμεντάκης- είναι το θέμα της παιδείας όπου δίπλα στα μεγάλα έργα ρεπερτορίου πρέπει να παίζονται και έργα Ελλήνων συνθετών. Επίσης, είναι σημαντική μια ουσιαστική πολιτική στήριξης της ελληνικής μουσικής στο εξωτερικό. Ιδιαίτερα σήμερα που η χώρα μας γνωρίζει αρνητική δημοσιότητα λόγω της κρίσης και των γνωστών προβλημάτων, πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι έχουν την περιέργεια και ζητούν υλικό προκειμένου να δουν τί συμβαίνει μουσικά σ΄αυτή τη χώρα . Είναι, λοιπόν, πιστεύω, η κατάλληλη στιγμή προκειμένου να διαμορφωθεί μια πολιτική στήριξης της σύγχρονης μουσικής δημιουργίας έτσι ώστε να προβληθεί στο εξωτερικό και να έχει τις ευκαιρίες που της αξίζουν...» 

• ΙΣΜΑ Μ. ΤΟΥΛΑΤΟΥ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Ο «Ζακ Μπρελ» στο Μέγαρο

 

• Μια μουσική βιογραφική παράσταση για τον βέλγο τραγουδοποιό 
• ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ | Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011  

Εχει γράψει το ωραιότερο, ίσως, ερωτικό τραγούδι: Το «Ne me quitte pas» αποτελεί έναν ύμνο στην αγάπη, που θα ακούγεται όσα χρόνια κι αν περάσουν, είτε ερμηνευμένο από τον ίδιο τον βέλγο τραγουδοποιό είτε μέσα από κάθε διασκευή, στη γαλλική, την αγγλική ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα.

O Ζακ Ρομέν Ζορζ Μπρελ γεννήθηκε στις Βρυξέλλες στις 8 Απριλίου του 1929 και πέθανε στο Παρίσι στις 9 Οκτωβρίου 1978 -πριν κλείσει τα πενήντα του χρόνια. Μια παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το προσεχές Σάββατο, με τον τίτλο «Από τις Βρυξέλλες στις Μαρκησίες», έρχεται να μας θυμίσει τις μουσικές και τα τραγούδια του.

Από τους βασικούς εκπροσώπους του γαλλικού μεταπολεμικού τραγουδιού, ανήκε στο είδος των chansonniers, ξεκίνησε να γράφει στις αρχές της δεκαετίας του ΄50, ενώ δεν άργησε να ξεπεράσει τα όρια της χώρας του αλλά και της Γαλλίας και να γίνει διεθνής. Με έναν στίχο άλλοτε λυρικό και βαθειά συναισθηματικό και άλλοτε (αυτο)σαρκαστικό κέρδισε μια ξεχωριστή θέση στο παγκόσμιο πεντάγραμμο. Ηξερε να συνδυάζει τις θεατρικές εκφράσεις με την μουσική ερμηνεία, ενώ στον στίχο εσωμάτωσε κοινωνικές και ηθικές αξίες παράληλλα με μια κριτική ματιά και γλώσσα.

Εδωσε συναυλίες στην Ευρώπη, την τότε Σοβιετική Ενωση και την Αμερική, ενώ έπαιξε στο θέατρο και κυρίως στον κινηματογράφο. Αν και για ένα χρονικό διάστημα είχε αποσυρθεί στις Μαρκησίους Νήσους, όταν επέστρεψε, το 1977 με τον (τελευταίο) δίσκο του «Les Marquises», γνώρισε και πάλι μεγάλη επιτυχία. Επασχε όμως ήδη από καρκίνο.

Το αφιέρωμα στον Ζακ Μπρελ δεν είναι παρά μια πλούσια μουσική βιογραφία που διηγείται την ιστορία της ζωής του: Ηταν ο γιος ενός «εμπόρου χαρτονιού» και θέλησε να γίνει «έμπορος τραγουδιών», πράγμα που κατάφερε με μεγάλη επιτυχία. Ανάμεσα στους στίχους, τις μουσικές και τα τραγούδια, διαγράφεται η προσωπικότητα του Μπρελ μέσα σε μια ζωή γεμάτη έρωτες, πάθη, αγάπη αλλά και χιούμορ. Γραμμένη από τον Ζακ Πεσίς, το «Από τις Βρυξέλλες στις Μαρκησίες» ζωντανεύει στη σκηνή με τη φωνή της γαλλίδας Ναταλί Λερμίτ, με τη συνοδεία του Ορελιάν Νοέλ.

ΠΟΤΕ & ΠΟΥ

• «Μπρελ, από τις Βρυξέλλες στις Μαρκησίες» 

• Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, τηλ. 210-7282.333) 

• Σάββατο 5 Φεβρουαρίου, στις 20: 00 

• Εισιτήρια: 75 - 55 - 45 - 35 - 25 (φοιτητικό)

Οι «άλλοι» Doors

 

Εδώ και 13 χρόνια ο Τζέι Φερνάντεζ (στη φωτογραφία) βγάζει το ψωμί του δίνοντας παραστάσεις ως Τζιμ Μόρισον. Τον Τζιμ Μόρισον όλοι τον ξέρουμε. Τον Τόνι Φερνάντεζ δεν είναι και τόσο βέβαιο. Ο τραγουδιστής του συγκροτήματος «Peace Frog», το όνομα του οποίου ανήκει σε τραγούδι των «Doors», θα βρεθεί μαζί με τα υπόλοιπα μέλη στην Ελλάδα μέσα στον Μάρτιο για μια σειρά συναυλιών στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και στο Μπάντμινγκτον της Αθήνας, στόχος των οποίων είναι η «αναβίωση» των «Doors». Το σόου των «Reace Frog» είναι εξ' ολοκλήρου εμπνευσμένο από τους ήχους των «Doors», δηλαδή του Μόρισον, του Ρέι Μάνζαρεκ (πιάνο), του Ρόμπι Κρίγκερ (κιθάρα) και του Τζον Ντέσμοντ (κρουστά).

Τέσσερις μόλις χρόνια, από το 1967 _χρονιάς κυκλοφορίας του πρώτου άλμπουμ τους_ ως τον πρόωρο θάνατο του Μόρισον στο Παρίσι το 1971, στάθηκαν αρκετά για να δημιουργήσουν την τεράστια φήμη αλλά και την σημερινή υστεροφημία των «Doors». Ολα άρχισαν από την επιτυχία του πρώτου κιόλας δίσκου τους, «The Doors» (το καλύτερο ντεμπούτο όλων των εποχών στη ροκ δισκογραφία). Ακολούθησε το σκοτεινό «Morrison Hotel» (1970) και η σύντομη αλλά λαμπρή καριέρα του συγκροτήματος ολοκληρώθηκε το 1971 με το εξαιρετικής ευαισθησίας «L.A. Woman».

Σύμφωνα με την ανακοίνωση των διοργανωτών η μπάντα των Peace Frog που αποτελεται από τους Φερνάντεζ, Τζον Χάτζο, Τζερόμ Ρόουτς και Σον Κόλιγκαν «αναπλάθει τη μαγεία και την ένταση του θρυλικού συγκροτήματος με μαγευτικές και υπνωτικές ερμηνείες σαν αυτές που χάρισαν στον Μόρισον το παρατσούκλι «The Lizard King»». Στο ρεπερτόριο των «Peace Frog» θα βρούμε αλησμόνητες επιτυχίες των «Doors» από το «Hello, I love you» ως το «The End» και το «Light my Fire». Αγαπήθηκαν στην εποχή τους και εξακολουθούν να τραγουδιούνται από εκατομμύρια χείλη.

Το μόνο που απομένει να δούμε είναι αν η παράσταση αυτή θα μας κάνει να αναζητήσουμε τον original ήχο των Doors στο σπίτι μας ή θα μας παρασύρει από μόνη της. Πάντως το γεγονός ότι οι «Peace Frog» γιορτάζουν εφέτος 13 χρόνια ζωής δηλώνει ότι το σόου τους έχει γίνει, τουλάχιστον αποδεκτό.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ: 15 & 16 ΜΑΡΤΙΟΥ

ΑΘΗΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΛΛΑΣ: 17,18 & 19 ΜΑΡΤΙΟΥ

• ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011
• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=382016&dt=02/02/2011#ixzz1CsIg3NXO

Μέγαρο Μουσικής: Αφιέρωμα στο ελληνικό λαϊκό κλαρίνο

• Στις 9 Φεβρουαρίου

Ενας από τους τέσσερις κλαρινίστες της συναυλίας, Πέτρος - Λουκάς Χαλκιάς (φωτ.αρχείου) 

Ο συγκινητικός ήχος του κλαρίνου θα πλημμυρίσει στην αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, την Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου, στο πλαίσιο συναυλιών  που διοργανώνει το Μέγαρο ανοίγοντας την πόρτα του στους δεξιοτέχνες της ελληνικής δημοτικής μουσικής.

«Στις μέρες μας η ελληνική δημοτική μουσική, παρά τις αλλοιώσεις που υφίσταται, καθώς η ελληνική κοινωνία περνά πλέον από την αστικοποίηση στην περίοδο της παγκοσμιοποίησης, εξακολουθεί να εμπνέει και να συγκινεί. Αρκεί να μπορέσει κανείς να αναζητήσει τις πολύτιμες εμπειρίες ζωής που προσφέρουν οι πρωτογενείς μορφές της, παρακάμπτοντας τη βιτρίνα του επιφανειακού φολκλόρ…» λέει ο διοργανωτής των συναυλιών, εθνομουσικολόγος, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρόεδρος του Μουσείου Λαϊκών Οργάνων, Λάμπρος Λιάβας.

Η συναυλία της 9ης Φεβρουαρίου αποτελεί ένα αφιέρωμα στο ελληνικό λαϊκό κλαρίνο, ένα όργανο «ξένο» (δυτικό, που όμως το έφεραν οι Τσιγγάνοι οργανοπαίκτες από την Τουρκία) που διαδόθηκε ευρύτατα στην ηπειρωτική Ελλάδα από τις αρχές του 19ου αιώνα για να αναδειχτεί μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα σε σύμβολο της δημοτικής μας μουσικής.

Η πρώτη συναυλία της σειράς αποτελεί μια σπάνια συνάντηση τεσσάρων εξαίρετων μαστόρων του κατεξοχήν «εθνικού» μουσικού οργάνου της χώρας: του ξακουστού Ηπειρώτη κλαρινίστα Πετρο-Λούκα Χαλκιά, του Δημήτρη Κώτσικα, δημιουργού της ορχήστρας «Τα Χάλκινα Πνευστά της Κοζάνης» (που θα τον συνοδεύσουν και επί σκηνής) και των συναδέλφων τους-μελετητών της παραδοσιακής μουσικής Νίκου Φιλιππίδη και Γιώργου Κωτσίνη.

• Η ιστορία του κλαρίνου

Το κλαρίνο θέλει δύναμη για να παίξει. Θέλει φύσημα και αέρα, σαν τους αέρηδες που κατεβαίνουν από τα βουνά της Ηπείρου και της Μακεδονίας. Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι από εκεί πρωτοξεκίνησε η παράδοση του κλαρίνου στην Ελλάδα, όπως αναφέρουν οι πηγές.

Σύμφωνα με μια άποψη, το κλαρίνο ήρθε στην Ελλάδα από την Ευρώπη στις αρχές του 19ου αιώνα, μέσω της Τουρκίας και των Τσιγγάνων μουσικών. Κατά μια δεύτερη εκδοχή, το κλαρίνο, την ίδια εποχή, πέρασε στην Ελλάδα από τη Δύση μέσω της Ιταλίας και των φιλαρμονικών των νησιών του Ιονίου.

Σε κάθε περίπτωση δεν είναι δυνατή η ακριβής παρακολούθηση της διαδρομής του κλαρίνου στη χώρα. Το σίγουρο πάντως είναι ότι, αν και ξένο -«δυτικό»- όργανο, χάρη στις εξαιρετικά μεγάλες τεχνικές, εκφραστικές και ερμηνευτικές δυνατότητες, τον μαλακό και δυνατό ήχο του, το κλαρίνο υιοθετήθηκε γρήγορα, επηρεάστηκε και επηρέασε άμεσα την ελληνική μουσική.

Έγινε σε τέτοιο βαθμό δημοφιλές -εκτός από το Αιγαίο και την Κρήτη διαδόθηκε σχεδόν παντού- που μέσα σε λίγα μόλις χρόνια μαζί με το βιολί, το λαούτο, το σαντούρι και το ντέφι αποτέλεσαν την «κομπανία», το μουσικό συγκρότημα της στεριανής Ελλάδας, το οποίο σταδιακά αντικατέστησε τη «ζυγιά» (ζουρνάς-νταούλι) και αναγνωρίστηκε ως ο βασιλιάς των οργάνων της δημοτικής μας μουσικής.

Τα εισιτήρια στοιχίζουν 45 ευρώ (διακεκριμένη ζώνη, 32 ευρώ, 22 ευρώ, 12 ευρώ και 7 ευρώ (φοιτητικά).

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=381994&dt=02/02/2011#ixzz1CsGzRYZi

Τομ Γουέιτς, μια μπαλάντα για τους άστεγους

• Σαντυ Tσαντακη, Η Καθημερινή, Tετάρτη, 2 Φεβρουαρίου 2011

Δεν υπάρχουν και πολλοί καλλιτέχνες που να μπορούν να συγκριθούν με τον Τομ Γουέιτς. Και μπορεί να μην τον ακούμε και τόσο συχνά τον τελευταίο καιρό -θυμάμαι τη φήμη πριν από λίγα χρόνια ότι είχε πεθάνει- αλλά πάντα υπάρχει ένας καλός λόγος για να θυμηθούμε έναν τραγουδιστή που τραγουδάει σχεδόν πάντα με κλειστά μάτια...

Ο Τομ Γουέιτς, λοιπόν, αυτή τη φορά λέει να κάνει μια καλή πράξη. Κι ας ξέρει ότι η συγκεκριμένη είδηση μπορεί και να μη γίνει πρωτοσέλιδο. Βρήκε τον τρόπο όμως να βοηθήσει, σε εποχές δύσκολες και μοναχικές, χρησιμοποιώντας το μοναδικό του όπλο, τη μουσική του.

Επέλεξε μια λυρική μπαλάντα για να βοηθήσει τους αστέγους. Γιατί μπορεί η κουλτούρα να μην τρώγεται, αλλά να που υπάρχει τρόπος η τέχνη να θρέψει αυτούς που την έχουν στα αλήθεια ανάγκη. Για να εξοικονομήσει πόρους για φιλανθρωπικούς οργανισμούς, όπως είναι η Redwood Empire Food Bank, το Homeless Referral Services και το Family Support Center, ο Τομ Γουέιτς, από τις καλύτερες σόουλ φωνές, αποφάσισε να επανεκδώσει το εξαιρετικά δημοφιλές «Seeds on hard ground».

Πρόκειται για ένα μικροσκοπικό βιβλίο με μία λυρική μπαλάντα που αφηγείται ιστορίες ανθρώπων που ζουν στο περιθώριο. Ανθρώπους που ψάχνουν να βρουν ένα σπίτι ή απλώς μια ταχυδρομική διεύθυνση... «Home is a place, to get a letter, if they can find you, I have heard, because you can’t, send a letter to a bird», τραγουδά ο Τομ Γουέιτς.

Η επανακυκλοφορία του βιβλίου και κομματιού έχει προγραμματιστεί για τις 28 του μηνός. Θα μπορεί κανείς να το παραγγείλει και από την επίσημη ιστοσελίδα του (www. tomwaits. com), όπως και τη δισκογραφική εταιρεία Anti Record. Ολα τα έσοδα θα διατεθούν για τους αστέγους. Με 24,90 ευρώ το άλμπουμ, μπορείτε να αγοράσετε έστω το γραμματοκιβώτιο ή την ταχυδρομική διεύθυνση που λέει και το τραγούδι του Αμερικανού τραγουδιστή...