Και μόνο από το χαμόγελό του όταν του μιλούσες, καταλάβαινες ότι ήταν ντροπαλός και συναισθηματικός. Ακόμη κι όταν ξεθάρρευε, τα λόγια του δεν έκρυβαν ποτέ ίχνος της εγωπάθειας που συχνά χαρακτηρίζει τους περισσότερους καλλιτέχνες. Αν μάλιστα ήσουν μέλος της συντροφιάς του, γείτονας, πολύ περισσότερο φίλος, καταλάβαινες τι ήταν ακριβώς ο Μάριος Τόκας. Ενας τους πιο αγαπητούς συνθέτες, δημιουργός τραγουδιών που έγιναν επιτυχίες χωρίς να υπηρετήσουν τη συνταγή του σλόγκαν. Ηταν από τους μελωδούς του τραγουδιού μας και για να πούμε την αλήθεια δεν έτυχε της αναγνώρισης που του έπρεπε.
Δεν του άρεσαν ποτέ οι παρέες των δημοσίων σχέσεων και οι υπερβολές, η έκθεση, η φανταχτερή ζωή και η προβολή. Ούτε την επεδίωξε.
Ανθρωπος χαμηλών τόνων, αξιοπρεπής, ένας κύριος, κράτησε για μήνες κρυφή την περιπέτεια της υγείας του, έχοντας μαζί του συμπαραστάτες ώς το τέλος τη σύζυγό του Αμαλία και τα τρία τους παιδιά. Πολιτικοποιημένος, με ανησυχίες για τα κοινά (όλοι το γνώριζαν στο Πικέρμι), με πρωτοβουλίες και διάθεση συμμετοχής σε κάθε κινητοποίηση, με πικρία από παιδί για το Κυπριακό και τον χωρισμό της πατρίδας του, ρομαντικός, με χιούμορ και κυρίως απλότητα. Αυτά τον χαρακτήριζαν. Δήλωνε «συνθέτης της παρέας», ενώ τα τραγούδια του είχαν ως κεντρικό άξονα τον έρωτα, τη νοσταλγία και την Κύπρο... [Της Γιωτας Συκκα, Η Καθημερινή, 30/4/2008].
Ο πολυγραφότατος κύπριος συνθέτης απεβίωσε την ημέρα του Πάσχα | |