Ο Βρετανός τενόρος Αlfie Boe και οι ιταλικές καντσονέτες του

The Making of La Passione - Part 1

Σε διάστημα δύο και κάτι ετών, ο ποπ τενόρος Alfie Boe έχει γίνει ο αγαπημένος των Βρετανών. Υποψήφιος για τα φετινά Classic Brit Awards (απονέμονται στις 8 Μαΐου), ο 34χρονος Alfie συνεχίζει μια παράδοση που οι κριτικοί σνομπάρουν και το κοινό αποθεώνει. Δύο από τα cd του έχουν κάνει ήδη θραύση στις πωλήσεις διεθνώς. Το ένα, «La Passione», αποθεώνει την ιταλική καντσονέτα και τη ναπολιτάνικη παράδοση και το άλλο, «Onwards» παίζει περισσότερο με μία κλασική εκδοχή της φολκ.

Αν θέλετε να ακούσετε κάτι πραγματικά ευχάριστο και αέρινο, το «La Passione» έχει τη συνταγή. Τραγούδια χιλιοακουσμένα, όπως το Caruso, O Sole Mio, Santa Lucia, Chitarra Romana, Granada, κ.ά., θαυμάσια όμως ενορχηστρωμένα και το κυριότερο θεαματικά ερμηνευμένα. Η φωνή του Alfie Boe σε ξεσηκώνει. Εχει μεγάλο βάθος και καθαρότητα, στρογγυλάδες και γωνίες εκεί που πρέπει, σταθερότητα και εύρος. Δεν είναι τυχαία η εκτόξευσή του στα κλασικά charts (Kατά σύμπτωση και ο Μάριος Φραγκούλης κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα νέο cd με τίτλο Passione, που έχει κάνει επίσης υψηλές πωλήσεις στην Ελλάδα. Εχει πολλά κοινά τραγούδια με το cd του Alfie Boe)... [Νικος Βατοπουλος, Η Καθημερινή, 29/3/2008]

Stranger in Paradise - Alfie Boe

Τιμές σε Χρόνη Αηδονίδη και Δόμνα Σαμίου

Τον Χρόνη Αηδονίδη και την Δόμνα Σαμίου τιμά το Κέντρο Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών για την προσφορά τους στο δημοτικό τραγούδι, σε συναυλία τη Δευτέρα (8.30μ.μ.), στο θέατρο «Ακροπόλ» της Λυρικής, με συμμετοχή διακεκριμένων μουσικών και τραγουδιστών. Η συναυλία εντάσσεται στις εκδηλώσεις του συνεδρίου με θέμα: «Δημοτική μουσική και σύγχρονη δημιουργία» για τα 90 χρόνια του Κέντρου Λαογραφίας. Είσοδος ελεύθερη.

«Το ταξίδι του Οδυσσέα» τιτλοφορείται η εμπνευσμένη από την ομώνυμη ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, με μουσική της Ελένης Καραΐνδρου, μουσικοθεατρική παράσταση, που οργανώνει το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο (Πατησίων 47) σήμερα (7μ.μ.), σε συνεργασία με το ελληνικό Εθνικό Ωδείο και το ιταλικό ωδείο «Fausto Torrefranca». Θεατρική διασκευή - διεύθυνση Τζιβάνα Μαρέστα, μουσική διασκευή Λεονάρντο Μπάρταλι, ερμηνευτές καθηγητές και σπουδαστές του ιταλικού ωδείου. Συμμετέχουν η ηθοποιός Μάγδα Μαυραγιάννη και στελέχη του Εθνικού Ωδείου.

Sarah Lois Vaughan

Sarah Vaughan sings "Somewhere over the Rainbow...

Μια έξοχη, αισθαντική τραγουδίστρια της τζαζ ήταν η Sarah Lois Vaughan ("Sassy" και "The Divine One") γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου 1924 στο Newark, New Jersey – και πέθανε στις 3 Απριλίου 1990 στο Los Angeles, California. Ο Scott Yanow τη χαρακτήρισε ως «μια από τις πιο θαυμάσιες φωνές του 20ού αιώνα». Είχε κερδίσει τρεις φορές το Grammy Award, αλλά και άλλα βραβεία. Άρχισε τη σόλο σταδιοδρομία της το 1945 στα κλαμπ της 52nd Street της Νέας Υόρκης όπως τα Three Deuces, Famous Door, Downbeat και Onyx Club.

Εργα Ελλήνων μουσουργών

Συναυλιακό διήμερο με έργα ελληνικής λόγιας μουσικής διοργανώνει η Ενωση Ελλήνων Μουσουργών. Σήμερα (8.30 μ.μ.), σε συνεργασία με το «Ωδείο Φίλιππος Νάκας» (Ιπποκράτους 41, 210.3634.000) θα παρουσιαστούν έργα των: Αλέξη Αγραφιώτη, Θανάση Ζέρβα, Κώστα Σιέμπη, Μιχάλη Λαπιδάκη, Νίκου Ντρέλα, Δημήτρη Δραγατάκη. Αφήγηση: Θάλεια Αργυρίου. Το Ελληνικό Συγκρότημα Σύγχρονης Μουσικής διευθύνει ο Αλέξης Αγραφιώτης. Είσοδος ελεύθερη.

Στις 29/3 (8 μ.μ.), η Ενωση Ελλήνων Μουσουργών διοργανώνει συναυλία - αφιέρωμα στον συνθέτη Αμάραντο Αμαραντίδη, στην αίθουσα του «Ελληνικού Ωδείου» (Κηφισίας 148 και Πεντέλης 2, Μαρούσι, 210.6140.030). Τη συναυλία προλογίζει ο Θανάσης Βαβλίδας. Συμμετέχουν οι μουσικοί: Αλεξάνδρα Κομνηνού, Απόλλωνας Κουσκουμβεκάκης, Μαρία Κωσταγιαννακοπούλου, Ακης Νικολούζος, Θεώνη Παπαδημητρακοπούλου. Είσοδος ελεύθερη.

Εσβησε ο Κουβανός «πατέρας» του μάμπο

Ο Κουβανός «πατέρας» του μάμπο Ισραέλ «Κατσάο» Λόπεζ δεν είναι πια μαζί μας. Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 89 ετών, σε νοσοκομείο του Μαϊάμι. Ο Λόπεζ ήταν συνθέτης και μπασίστας της μουσικής «μάμπο». Γεννήθηκε στην Αβάνα το 1918. Το 1962 εγκατέλειψε την Κούβα και για ένα μικρό διάστημα έζησε στην Ισπανία πριν αποφασίσει να μεταφερθεί στις ΗΠΑ, αρχικά στη Νέα Υόρκη, μετά στο Λας Βέγκας, για να καταλήξει στο Μαϊάμι.

Ο Λόπεζ είχε κλασική παιδεία και ξεκίνησε να παίζει μουσική με τη συμφωνική ορχήστρα της Αβάνας πριν ενηλικιωθεί. Στη διάρκεια της καριέρας του κέρδισε δύο βραβεία «Γκράμι». Συνεργάστηκε με αστέρες της λάτιν μουσικής, όπως ο Τίτο Πουέντε και η Γκλόρια Εστέφαν. Ο Λόπεζ έγινε γνωστός τη δεκαετία του 1930. Το πάθος του για τη μουσική δεν μετρίαζε τα προβλήματα υγείας ή το προχωρημένο της ηλικίας του. Εμφανιζόταν «ζωντανά» σε παραστάσεις μέχρι και λίγους μήνες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή.

Ο διάσημος μουσικός πέθανε στο νοσοκομείο «Κόραλ Γκεμπλ Χόσπιταλ». Οι συνθήκες του θανάτου του δεν έγιναν γνωστές. Ανάμεσα σε αυτούς που έσπευσαν να συλλυπηθούν την οικογένεια του εκλιπόντος ήταν και ο διάσημος ηθοποιός Αντι Γκαρσία, που δήλωσε: «Θα συνεχίσω να ακούω τη μουσική σου και θα σε τιμώ διατηρώντας τις παραδόσεις μας σε όποιο σημείο της Γης κι αν βρεθώ». [Έθνος, 24/3/2008]

«Ιστορίες για Κρουστά» στο Συρμό!

Πρωτοποριακό γκρουπ της ελληνικής μουσικής σκηνής, η ομάδα «Ιστορίες για Κρουστά» και ο Βασίλης Βασιλάτος, στις 28 και 29/3, στο «Συρμό» (Κολωνού και Οδυσσέως 14, Μεταξουργείο, 210.5203.661), θα παρουσιάσουν το νέο πρόγραμμά τους. «Κλείνοντας» ραντεβού με την ελληνική και βαλκανική παράδοση, φλερτάροντας με την έθνικ, τζαζ και το ελληνικό τραγούδι - θα τα φιλτράρουν με το σύγχρονο ήχο του γκρουπ και τρεις νέες φωνές. Το δραστήριο σχήμα, με συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ, συναυλίες, σεμινάρια και σειρά συνεργασιών, συνδυάζει τους ήχους μουσικών οργάνων με κάθε λογής κρουστά αλλά και διάφορα χρηστικά αντικείμενα (λεκάνες, κουβάδες κλπ.), δημιουργώντας το ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό του στυλ.

Στο «Συρμό» το κοινό θ' απολαύσει το γκρουπ σε ενδιαφέρουσες διασκευές και καινούρια τραγούδια από την επερχόμενη δισκογραφική του δουλειά. Παίζουν: Κρουστά: Βασίλης Βασιλάτος. Ακορντεόν: Ζαχαρίας Βαμβακούσης. Κλαρινέτο-φωνή: Ελλη Βασιλάτου. Βιολί: Λεωνίδας Καραμπουλάτ. Κιθάρα-φωνή: Γιάννης Σιφναίος. Μπάσο: Σταύρος Ράπτης. Τραγουδούν: Γιώργος Γέργος, Βάσω Νικολάκου, Ελσα Χαραλάμπους. Συμμετέχουν οι «EMPercus-octet».

Μαριάν Φέιθφουλ: «Εδώ και χρόνια έχω συμφιλιωθεί με το παρελθόν»

Η ξαναγεννημένη Μαριάν Φέιθφουλ υποστηρίζει πως θα έκανε καριέρα και χωρίς τον Τζάγκερ

Το όνομα της Marianne Faithfull ήταν συνώνυμο του Σεξ και των Sixties

Νέα Υόρκη, 1985. Σ’ ένα μικροσκοπικό διαμέρισμα του Γκρίνουιτς Βίλατζ μια εξαθλιωμένη τοξικομανής ξυπνάει λουσμένη στον κρύο ιδρώτα. Είναι πεινασμένη, εξαντλημένη και απογοητευμένη. Τα ράφια της κουζίνας είναι άδεια και το μόνο που βρίσκει είναι μερικά τυλιγμένα χαρτονομίσματα και λίγη άσπρη σκόνη. Με μεγάλη προσπάθεια συγκεντρώνει τα απαραίτητα σύνεργα του χρήστη και σύντομα η «παραμυθού» κυλάει πάλι στις φλέβες της. Η καρδιά της προσωρινά σταματά, αλλά η μοίρα έχει άλλα σχέδια για εκείνη. Στα κέντρα απεξάρτησης θα απαλλαχθεί για πάντα από τους δαίμονές της, θα συμβιβαστεί με το «μαγικό» παρελθόν της και θα αναγεννηθεί οριστικά από τις στάχτες της.

Σήμερα, η Marianne

Είκοσι τρία χρόνια αργότερα, η Μαριάν Φέιθφουλ [Marianne Faithfull] ερμηνεύει στο μισοάδειο θέατρο «Παλλάς», στην Αθήνα, το τραγούδι με το οποίο ξεκίνησαν όλα. Η φωνή της δεν θυμίζει σε τίποτα την αθωότητα του ξεπεσμένου αγγέλου της δεκαετίας του ’60 που πρωτοτραγούδησε το «As Tears Go By». Είναι η επιβλητική, μεστή φωνή της γυναίκας που ξεγλίστρησε μέσα από τα χέρια του θανάτου, της καλλιτέχνιδος που ωρίμασε στην κόψη του ξυραφιού και χαρίζει απλόχερα μια νέα πνοή ζωής στο μελαγχολικό διαμάντι των Μικ Τζάγκερ, Κιθ Ρίτσαρντς και Αντριου Ολντμαν... [Του Γιαννη Μασουρα, Η Καθημερινή, 23/3/2008]

ΝΙΚΟΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ «Σκωτσέζικο Ντουζ»

Το δείγμα που άκουσα με τη δουλειά του Νίκου Κατσίκα μου άρεσε και νομίζω ότι "ανακάλυψα" έναν σπουδαίο καλλιτέχνη... Δημοσιεύω το δελτίο τύπου που μου έστειλε (και το προσυπογράφω) η Μαίρη Βιντιάδου...

Ο Νίκος Κατσίκας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει όλα τα χρόνια και εργάζεται ως φαρμακοποιός. Η μεγάλη αγάπη της ζωής του είναι η μουσική σε όλες της τις διαστάσεις: γράφει στίχους, μουσική και ερμηνεύει.

Από πολύ μικρός ξεκίνησε τις σπουδές του στην κλασική κιθάρα και συνέχισε με τα ανώτερα θεωρητικά (αρμονία και αντίστιξη) και φωνητική. Έχει συμμετάσχει και μάλιστα βραβευθεί πολλές φορές σε μουσικά φεστιβάλ (Φεστιβάλ Ιθάκης, Φεστιβάλ Μάνος Λοϊζος), ενώ είναι γνωστός για την αμεσότητα και την καλή του επικοινωνία με το κοινό στις ζωντανές του εμφανίσεις. Αυτό το χαρακτηριστικό του είναι αναμενόμενο από έναν τραγουδοποιό που βιώνει τη μουσική όχι απλά ως μία μορφή τέχνης και διασκέδασης, αλλά και ως τρόπο ζωής και μέσο έκφρασης των συναισθημάτων και των «πιστεύω» του.

Μετά από τον επιτυχημένο προηγούμενο δίσκο του με κορυφαία στιγμή το «Να γελάς», ο Νίκος Κατσίκας ξανακάνει την εμφάνισή του στη δισκογραφία με το «Σκωτσέζικο Ντουζ». Ένας δίσκος – ταυτότητα του καλλιτέχνη, όπου ελίσσεται όπως πολύ καλά αυτός ξέρει ανάμεσα στο ροκ και το λαϊκό. Για μία ακόμη φορά έχει πλούσιο υλικό να μας χαρίσει: καυστικούς, έξυπνους μα και διασκεδαστικούς στίχους πάνω σε όμορφες και απλές μελωδίες. Το συνδυασμό αυτό έρχεται και δένει με τον καλύτερο τρόπο ο γνωστός σε όλους Μιχάλης Νικολούδης, που τον συναντάμε στην ενορχήστρωση, τον προγραμματισμό, την ακουστική κιθάρα, το μαντολίνο, τη μαντόλα και τα ταμπουρα. Ξεχωριστές στιγμές του δίσκου οι συμμετοχές των (με αλφαβητική σειρά):Δημήτρη Κοντογιάννη, Μαντώ, Ελένη Ροδά.

----------------
Now playing: Nikos Katsikas_Valia
via FoxyTunes

Jean Michel Jarre's return to planet Oxygene

Jean Michel Jarre talks on taking his electronic opus on tour

...going back to his routers: synth pioneer Jean Michel Jarre

[Mark Edwards, The Sunday Times, March 16, 2008]. We’ve come to believe that - unlike the greedy, grasping, bottom-line-obsessed present day - the 1970s represented a golden age in the music industry, when record companies would nurture and invest in talent with nary a thought for commercial returns. This may not be entirely true. If it were true, it would follow that when Jean Michel Jarre started taking his Oxygène album round the record companies looking for a deal back in 1976, he would have met an enthusiastic response, along the lines of: “Okay, it’s a bit different, but you’re obviously a talented lad, so we’ll take a chance on you and, if it doesn’t sell, so be it.” This is not what happened.

“It was refused by many, many record companies,” Jarre recalls, with the wry amusement that 15m subsequent sales of the album affords him. He reels off the litany of excuses he was given for this rejection: “ ‘There are no singers, no songs, the tracks are all too long, they’re all called the same thing.’ “Even my mother asked me, ‘Why do you have to name it after a gas?’ ” Oxygène was finally released in France in 1976, and in the UK a year later, establishing itself as a landmark album and making Jarre an international star... [continued...]

Jane Birkin «Ραντεβού»

Η Jane Birkin ερμηνεύει (Τετάρτη, 19/3, ώρα 20:30, Αίθουσα Φίλων της Μουσικής, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών) τραγούδια των Serge Gainsbourg, Bryan Ferry, Franz Ferdinand, Manu Chao, Paolo Conte, Gaetano Veloso, Neil Young, Tom Weits, Goran Bregovic, Smiths & Placebo.

Θα γίνει η συναυλία ή λόγω της απεργίας δεν θα γίνει;
Πρώτα να επικοινωνήσετε με το Μέγαρο: τηλ. 210-72 82 333

Κι αν δεν γίνει ας ακούσουμε εδώ ένα τραγούδι
Jane Birkin - La Ballade de Johnny Jane

Νεκρός ο πρώην ντράμερ των ΑΒΒΑ Ο. Μπρούνκερτ

Ο πρώην ντράμερ του σουηδικού ποπ συγκροτήματος ΑΒΒΑ, Ολα Μπρούνκερτ [Ola Brunkert], έχασε τη ζωή του, κατά τα φαινόμενα από πτώση του σε τζαμαρία στο σπίτι του, στα νησιά Βαλεαρίδες (ανατολική Ισπανία), ανακοίνωσε σήμερα η τοπική αστυνομία. Ο 62χρονος μουσικός που ζούσε μόνος στο σπίτι του στην περιοχή Αρτα της Μαγιόρκας, βρέθηκε νεκρός το βράδυ χθες, Κυριακή, από άνδρες της αστυνομίας. Οι αστυνομικοί βρήκαν τον τραγουδιστή μέσα σε λουτρό αίματος, ενώ έφερε μεγάλο τραύμα στον λαιμό. Ένας γείτονας είχε ειδοποιήσει νωρίτερα την αστυνομία. Εκπρόσωπος της αστυνομίας ανέφερε ότι θα διενεργηθεί νεκροψία για να επιβεβαιωθεί ότι ο θάνατος του μουσι

κού οφείλεται σε ατύχημα.

Blood and broken glass can be seen here in the scene where Ola Brunkert died

Ο ντράμερ γεννήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου του 1946. Είχε συμμετάσχει στην ηχογράφηση όλων των δίσκων του συγκροτήματος από το 1976 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980 όπως και σε αρκετές περιοδείες των ΑΒΒΑ. Ο Μπρούνκερτ δεν ήταν βασικό μέλος του συγκροτήματος, το οποίο ιδρύθηκε από δύο ζευγάρια: την Ανιέθα Φάλτσκογκ και τον Μπένι Αντερσον, τον Μπγιορν Ούλβεους και την Ανι-Φριντ Λίνγκσταντ. Οι ΑΒΒΑ έχουν πουλήσει τουλάχιστον 300 εκατομμύρια δίσκους. Ο μουσικός είχε αποσυρθεί στις Βαλεαρίδες όπου έδινε συναυλίες με το συγκρότημα τζαζ που είχε δημιουργήσει.

• After Waterloo who became a big hit all over Europe they tried another song, SOS - who also after a while became a big hit. Then they followed up with an album: Waterloo with brilliant songs like: Waterloo, SOS, Honey Honey, Dance and King Kong Song (my personal favourite). Their definive biggest album hit was in 1976 with Arrival and multiple big hits like: When I kissed the teacher, My love my life and Money Money Money.

Η στατιστική του σουξέ

[Του Δημήτρη Κανελλόπουλου, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 16/3/2008]. Η εβδομαδιαία βίβλος της μουσικής βιομηχανίας, το αμερικάνικο περιοδικό «Billboard», ανέθεσε σ' έναν συντάκτη να βρει πώς γίνεται το τραγούδι «Beggin'» να γνωρίζει επιτυχία μόνο στην Ελλάδα και πουθενά αλλού στον κόσμο. Σιγά μη βγάλει άκρη. Θα μπερδευόταν ακόμα περισσότερο αν πληροφορούνταν ότι η παλιά επιτυχία του Φράνκι Βάλι στο μοντέρνο της ρεμίξ μεταδίδεται κατά κόρον ακόμα κι από κείνους τους σταθμούς που κατά τα άλλα διαλέγουν τα σουξέ του Notis Sfakianakis. Αλλ' αυτό, τα τελευταία χρόνια, αποτελεί πια συνηθισμένο φαινόμενο.

Οι μετρήσεις του Music Control το αποδεικνύουν. Τι εστί Music Control; Ενα οργανωμένο δίκτυο με υπολογιστές που λειτουργεί από το 1999 και καταγράφει όσα τραγούδια μεταδίδουν καθημερινά οι σταθμοί. Στις μετρήσεις συμμετέχουν 31 συνολικά ραδιόφωνα (όλα τα μεγάλα ειδησεογραφικά, αθλητικά και μουσικά), 23 στην Αθήνα και 8 στη Θεσσαλονίκη... [συνέχεια ΕΔΩ]

Γιάννης Κότσιρας και... κόντρα τραγούδια

[Της Χρυσούλας Παπαϊωάννου, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 16/3/2008]. Ολα αυτά τα χρόνια είχε ένα μπλοκάκι και σημείωνε κομμάτια που θα ήθελε να πει. Συμπτωματικά ήταν «γυναικεία». Τραγούδια της Αλεξίου, της Τσανακλίδου, της Αρβανιτάκη, της Πρωτοψάλτη, κ.ά.

Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε φέτος. Δεν είναι όμως τα μόνα που θα ακούσουμε από τον Γιάννη Κότσιρα από την Παρασκευή (για δέκα βραδιές) στο «Ζουμ». Σε μια λιτή παράσταση, βαφτισμένη «κόντραcanto», παρέα με τρεις μουσικούς (Ντίνο Γεωργούντζο, Αντώνη Μιτζέλο, Τάσο Παπαστάμου) ξανασυστήνει παλιές του επιτυχίες και κυρίως τα «κρυμμένα» των δίσκων του, αυτά που μπορεί να περνάνε σε δεύτερη μοίρα στο κοινό, αλλά στο προσωπικό του τοπ-τεν είναι στην κορυφή. Εδώ και λίγες μέρες μπήκε και στο στούντιο για να ηχογραφήσει έναν καινούριο δίσκο, «πιο ροκ απ' οτιδήποτε έχω κάνει έως τώρα», όπως λέει, ο οποίος θα κυκλοφορήσει μετά το καλοκαίρι.

Τσιγγάνικοι ήχοι απ' το Σουλουκουλέ

Σουλουκουλέ είναι η περιοχή με τους περισσότερους τσιγγάνους στην Τουρκία, που έχει βγάλει σημαντικούς μουσικούς. Το όνομα σουλουκουλέ από μόνο του σημαίνει μουσική. Από εκεί κρατούν οι ρίζες της Τσιγγάνικης Ορχήστρας του Σουλουκουλέ, που εμφανίζεται στο Half Note από την ερχόμενη Παρασκευή και μέχρι τις 27 Μαρτίου. Τα πέντε μέλη της ορχήστρας (Altan Gozetlik, Volkan Senlendirici, Murat Gezgin, Mahmut Demirci, Beysel Imeci) με τα εκπληκτικά κλαρίνα τους, αλλά και με κανονάκια, βιολιά, ταμπούρλα, ούτι και άλλα παραδοσιακά όργανα αποδίδουν την ουσία της πλούσιας ρομ και τουρκικής παράδοσης από τη Μικρά Ασία και τα Βαλκάνια... [συνέχεια ΕΔΩ]

Λιζ Ράιτ: «Το τραγούδι έγινε μέρος της ζωής μου»

Lizz Wright The Orchard

Η Αμερικανίδα Λιζ Ράιτ, εντυπωσιάζει με το πάθος και την ερμηνεία της στην καινούργια της δουλειά

[Της Γιούλης Επτακοίλη, Η Καθημερινή, 16/3/2008]. «Ημουσική ήταν πάντα η πιο απλή και εύκολη γλώσσα για μένα», λέει στην «Κ» η Λιζ Ράιτ. Πώς θα μπορούσε να μην είναι άλλωστε, όταν από την ηλικία των 6 ετών, η 28χρονη σήμερα Αμερικανίδα από την Ατλάντα της Τζόρτζια, τραγουδούσε στην εκκλησία όπου ήταν ιερέας ο πατέρας της;

Lizz Wright - Old Man

«Το τραγούδι έγινε μέρος της ζωής μου. Εμαθα να επικοινωνώ μ’ αυτόν τον τρόπο, και το κυριότερο, γνώρισα πόσο θεραπευτική μπορεί να είναι η μουσική. Ακόμη και σήμερα όποτε τραγουδάω, νιώθω ότι προσεύχομαι. Κι αυτό το συναίσθημα τα κάνει όλα να βγαίνουν από μέσα μου φυσικά».

Lizz Wright - Walk With Me

Η μις «σωστή», από το επιτυχημένο παρατσούκλι Μiss Right που σκέφθηκε Αμερικανός μουσικοκριτικός αφαιρώντας το πρώτο γράμμα από το επίθετό της (Wright), έχει κάνει πολλούς να μιλούν για ένα σπάνιο ερμηνευτικό ταλέντο. Πολύ συχνά, βέβαια, τα αμερικανικά και βρετανικά ΜΜΕ υπερβάλλουν σε σχέση με νέους καλλιτέχνες και γκρουπ και βιάζονται να τους χρίσουν διαδόχους άλλοτε των Red Hot Chili Peppers κι άλλοτε της Μπίλι Χολιντέι, της Νίνα Σιμόν ή του Φρανκ Σινάτρα. Μέχρι και για την μόλις 25 ετών Εϊμι Γουαϊνχάουζ έχουν βρει διάδοχο! Tην 19χρονη Adele. Αν, όμως, ακούσετε την πρόσφατη τρίτη δουλειά της Λιζ Ράιτ, με τίτλο «The Orchard» είναι σίγουρο ότι θα σας εντυπωσιάσει η ερμηνευτική της ακρίβεια, μετρημένη, χωρίς περιττά ανεβοκατεβάσματα, και η απίστευτα πολύχρωμη φωνή της, το πηγαίο πάθος της... [συνέχεια ΕΔΩ]

Lizz Wright - Blue Rose

Μουσική... άνοιξη!

• Ο τραγουδοποιός - ερμηνευτής Δημήτρης Ζερβουδάκης ξαναεμφανίζεται σήμερα, στο «Μετρό» (Γκύζη και Κάλβου 83, 210 6439.089), με αφορμή τον τελευταίο του δίσκο «Στα χαμηλά και στα ψηλά», μια πανδαισία ζεϊμπέκικων και λαϊκών ακουσμάτων.
• Τραγούδια του νέου δίσκου της «Μέχρι το τέλος» και προηγούμενων δίσκων της και άλλα Ελλήνων και ξένων δημιουργών, παρουσιάζει η Νατάσα Μποφίλιου, σήμερα στον «Ιανό» (Σταδίου 24, 210 3217.917). Ενα πρόγραμμα με τραγούδια για καθημερινές ιστορίες της πόλης.
• Ενας από τους σημαντικότερους κιθαρίστες της νέας γενιάς της τζαζ, ο Charlie Hunter εμφανίζεται (μέχρι 20/3), με το τρίο στο «Half Note» (Τριβωνιανού 17, Μετς, 210 9213.310).
• Συναυλία του Αρχείου Ελλήνων Μουσουργών Θωμά Ταμβάκου, σήμερα (8.30μ.μ.) στον «Παρνασσό» (πλ. Καρύτση). Οι Στάθης Μαυρομάτης (σαξόφωνα), Ελίνα Μπουτιέρη (πιάνο) και Μαξίμ Μανκόφσκυ (κρουστά) θα παρουσιάσουν, σε α΄ παγκόσμια, έργα των Ελλήνων μουσουργών της διασποράς Γιώργου Γουναρόπουλου, Γιώργου Τσιλίκα, Ανδρέα Μακρή, Δημήτρη Νικολάου, Αρη Καραστάθη, Ντάνα - Δημήτρη Ρίτσαρτσον. Το «Ensemble Χ» θα παρουσιάσει έργα του Hindemith και σε α΄ παγκόσμια, 3 έργα Ελλήνων μουσουργών (Θ. Αντωνίου, Ι. Παπαδάτου, Α. Ντάρλα), βασισμένα σε θέματα του Hindemith.
• Διάσημα ντουέτα από όπερες των Βέρντι, Πουτσίνι, Μπιζέ κ.ά. ερμηνεύουν οι Λυδία Αγγελοπούλου (μεσόφωνος) και Σταμάτης Μπερής (τενόρος), τη Δευτέρα (8.30μ.μ.), στην αίθουσα «Φ. Νάκας» (Ιπποκράτους 41). Στο πιάνο ο Νίκος Βασιλείου.

Patti Smith, αγέρωχη και ασυναγώνιστη

AP Photo/Stephen Chernin

Patti Smith, 61, (στη φωτογραφία: στο Carnegie Hall στη Νέα Υόρκη, τον περασμένο Φεβρουάριο) who wowed reporters with an impromptu version of "My Blakean Year" last weekend at the Berlin Film Festival - where Steven Sebring's documentary of the singer, "Dream of Life," is in competition - insisted that she and her music were "beyond labels, beyond gender, independent," noting that at home she sings, "all kinds of songs, whether it's a Neil Young song or a primitive version of a Puccini aria."

Mick Jagger: Εμείς τότε δεν ξέραμε!

In an appearance at the Berlin Film Festival, The Rolling Stones' frontman, Mick Jagger, in speaking about the troubled singers Amy Winehouse and Pete Doherty, said that times were different. Jagger said: "When we were experimenting with drugs, little was known about the effects. In our time there were no rehab centers like today. Anyway, I did not know about them." Jagger said he couldn't understand how the younger generation, knowing the dangers of drugs, could still be users.

Για την αποκατάσταση του Count Basie Theatre!

Bruce Springsteen will hold a benefit concert in his home state of New Jersey on May 7 to raise money for the restoration of the Count Basie Theatre in Red Bank. Springsteen, who grew up in nearby Freehold, is to perform at the theater, which was built in 1926 to showcase movies and vaudeville. It was renamed after the jazz great and native son William (Count) Basie in 1984.

«Τοιχογραφία» ελληνικής μουσικής δημιουργίας

Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών διοργανώνει για τέταρτη χρονιά «Ελληνικές Μουσικές Γιορτές»

Σε καιρούς χαλεπούς για τον πολιτισμό μας, ο οποίος συνθλίβεται ανάμεσα στις συμπληγάδες μιας στενάχωρης, απαξιωτικής πολιτικής και μιας ολοένα αυξανόμενης εμπορευματοποίησης, κάποιοι επιμένουν να δημιουργούν και να ονειρεύονται.

Η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, η σπουδαιότερη ελληνική συμφωνική ορχήστρα, που παραμένει άστεγη εξαιτίας της χρόνιας κυβερνητικής αναλγησίας και αναγκασμένη συχνά να περιφέρει το πολυσήμαντο έργο της, είναι ο διοργανωτής των «Ελληνικών Μουσικών Γιορτών», που εδώ και τέσσερα χρόνια αποκαλύπτουν στο ελληνικό κοινό πολύτιμες «σελίδες» της μουσικής μας δημιουργίας, παλιότερες και νεότερες. Στο φετινό πρόγραμμα (1/3 - 7/4) - την προηγούμενη βδομάδα σε ένα διήμερο παρουσιάστηκε το σύνολο των τραγουδιών για φωνή και πιάνο του Θεσσαλονικιού συνθέτη Αιμίλιου Ριάδη - δεσπόζει το συνέδριο με θέμα «Παραδοσιακή μουσική και σύγχρονη δημιουργία», που συνδιοργανώνει η ΚΟΑ με το Κέντρο Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, στις 29 - 31 Μάρτη, σε συνεργασία με το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, το Μέγαρο Μουσικής, την Ενωση Ελλήνων Μουσουργών και τη Λυρική Σκηνή. Μουσικολόγοι και δημιουργοί θα μιλήσουν για τη σχέση δημοτικής και λόγιας μουσικής, ενώ στο πλαίσιό του θα γίνουν τρεις συναυλίες... [Ρουμπίνη Σούλη, Ριζοσπάστης, 9/3/2008]

Maurice Ravel (7 Μαρτίου 1875 - 1937)

Maurice Ravel - Bolero - Herbert von Karajan 1985 - Part I

Maurice Ravel

(born Ciboure, 7 March 1875; died Paris, 28 December 1937).

His father's background was Swiss and his mother's Basque, but he was brought up in Paris, where he studied at the Conservatoire, 1889-95, returning in 1897 for further study with Fauré and Gédalge. In 1893 he met Chabrier and Satie, both of whom were influential. A decade later he was an established composer, at least of songs and piano pieces, working with luminous precision in a style that could imitate Lisztian bravura (Jeux d'eau) or Renaissance calm (Pavane pour une infante défunte); there was also the String Quartet, somewhat in the modal style of Debussy's but more ornately instrumented. However, he five times failed to win the Prix de Rome (1900-05) and left the Conservatoire to continue his life as a freelance musician.

During the next decade, that of his 30s, he was at his most productive. There was a rivalry with Debussy and some dispute about priority in musical discoveries, but Ravel's taste for sharply defined ideas and closed formal units was entirely his own, as was the grand virtuosity of much of his piano music from this period, notably the cycles Miroirs and Gaspard de la nuit. Many works also show his fascination with things temporally or geographically distant, with moods sufficiently alien to be objectively drawn: these might be historical musical styles, as in the post-Schubertian Valses nobles et sentimentales, or the imagination of childhood, as in Ma mère l'oye. Or the composer's inspection might be turned on the East (Shéhérazade) or, as happened repeatedly, on Spain (Rapsodie espagnole, the comic opera L'heure espagnole). Or there might be a double focus, as in the vision of ancient Greece through the modification of 18th century French classicism in the languorous ballet Daphnis et Chloé, written for Dyagilev.

The Ballets Russes were also important in introducing him to Stravinsky, with whom he collaborated on a version of Mussorgsky's Khovanshchina, and whose musical development he somewhat paralleled during the decade or so after The Rite of Spring. The set of three Mallarmé songs with nonet accompaniment were written partly under the influence of Stravinsky's Japanese Lyrics and Schönberg's Pierrot lunaire and the two sonatas of the 1920s can be compared with Stravinsky's abstract works of the period in their harmonic astringency and selfconscious use of established forms. However, Ravel's Le tombeau de Couperin, just as selfconscious, predates Stravinsky's neo-classicism, and the pressure of musical history is perhaps felt most intensely in the ballet La valse, where 3/4 rhythm develops into a dance macabre: both these works, like many others, exist in both orchestral and piano versions, testifying to Ravel's superb technique in both media (in 1922 he applied his orchestral skills tellingly to Mussorgsky's Pictures at an Exhibition). Other postwar works return to some of the composer's obsessions: with the delights and dangers of the child's world in the sophisticated fantasy opera L'enfant et les sortilèges, with musical Spanishness in Bolero and the songs for a projected Don Quixote film, and with the exotic in the Chansons madécasses. His last major effort was a pair of piano concertos, one exuberant and cosmopolitan (in G Major), the other (for left hand only) more darkly and sturdily single-minded. He died after a long illness.

Extracted with permission from
The Grove Concise Dictionary of Music
edited by Stanley Sadie
© Macmillan Press Ltd., London.

Ακούμε (πάνω) το Α΄μέρος και κάτω το Β΄μέρος από το Bolero του Ραβέλ. Διευθύνει ο Herbert von Karajan.

Κιθ Ρίτσαρντς: «Σαχλαμάρα το νέο ροκ»!

Διάβασα στα "Νέα" ότι ευκαιρία δεν χάνει ο Κιθ Ρίτσαρντς (δεξιά, με την κορδέλα στο κεφάλι) να δηλώσει τη θέση του απέναντι στη νέα μουσική. Απλά δεν του αρέσει. Δεν του αρέσει το «νέο ροκ», γιατί - εξηγεί ο κιθαρίστας των Rolling Stones- δεν ακούγεται ωραία. Δεν του αρέσει συγκεκριμένα η ποιότητα του ήχου που βγάζουν τα νέα γκρουπ στο CD. Συμπάθεια για το βρετανικό ροκ, ποτέ δεν είχε. «Δεν ακούω τι συμβαίνει εκεί έξω», λέει ο Ρίτσαρντς στο «Uncut», «δεν μου αρέσουν τα CD, για να είμαι ειλικρινής, μου ακούγονται πολύ... μικρά». Και πρόσθεσε: «Δεν μου άρεσαν οι Οasis ούτε οι Sex Ρistols, κανένα από αυτά τα βρετανικά γκρουπ. Είναι σαχλαμάρα». Ο Ρίτσαρντς έχει τη φήμη βέβαια του «τρελού», αλλά μήπως εδώ κολλάει το «από μικρό κι από τρελό...»;

Αναδομώντας τη μορφή του Μπαχ

Γνωρίζουμε τόσα για τη μουσική του αλλά εικόνα του δεν έχουμε. Γιατί μπορεί να έχουμε δει τον Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ σε όλα τα εξώφυλλα των άλμπουμ, των βιβλίων, των βιογραφιών, αλλά αν το καλοσκεφτείτε η εικόνα που έχουμε σχηματίσει είναι πολύ συγκεκριμένη. Κάπως έτσι σκέφτηκαν και οι «ειδικοί» από το πανεπιστήμιο του Νταντί της Σκωτίας που αποφάσισαν να αναδομήσουν το πρόσωπο του Γερμανού συνθέτη, 250 χρόνια μετά τον θάνατό του.

Εχει σωθεί μόλις ένα πορτρέτο του Μπαχ. Αρχικά χρησιμοποίησαν ένα μπρούτζινο καλούπι του κρανίου του, μαζί με έγγραφα της εποχής. Τον επόμενο μήνα το «νέο πρόσωπο» του Μπαχ θα εκτεθεί στο Σπίτι του Μπαχ στη γενέτειρά του, το Αϊζεναχ. Η δρ Κάρολαϊν Γουίλκινσον, από το Κέντρο Ιατροδικαστικής και Ιατρικής Τέχνης, λέει: «Σκανάραμε το κρανίο με λέιζερ, κάτι που μας επέτρεψε να αναδομήσουμε τους μυς και το δέρμα του προσώπου». Τα προβλήματα της όρασης είχαν σαν αποτέλεσμα να είναι πρησμένα τα βλέφαρά του. Ο διευθυντής του Bachhaus Eisenach, Γιοργκ Χάνσεν, λέει: «Είναι πάντα αυτός ο γέρος άνθρωπος με την περούκα. Εχει ενδιαφέρον να δούμε πώς ήταν σαν αληθινός άνθρωπος».

Πέθανε ο ιταλός τενόρος Τζουζέπε ντι Στέφανο

Όπως ανέφερε η σύζυγός του Μόνικα, ο ντι Στέφανο πέθανε στο σπίτι τους κοντά στο Μιλάνο "'έχοντας το χέρι του μέσα στο δικό μου, έγειρε το κεφάλι του και κοιμήθηκε πολύ ήρεμα. Αργότερα κατάλαβα ότι δεν ανέπνεε...", τόνισε συντετριμμένη η σύζυγός του μιλώντας στο Γερμανικό Πρακτορείο. Η ίδια πρόσθεσε ότι ο σύζυγός της ποτέ δεν ανένηψε από τη σκληρή επίθεση και τον ξυλοδαρμό που υπέστη από άγνωστους κλέφτες όταν βρέθηκε για δουλειά στην Κένυα το 2004. Έκτοτε παρουσίαζε συνεχώς προβλήματα υγείας.

Ο ντι Στέφανο που θεωρείται ένας από τους καλύτερους τενόρους στον κόσμο, αποσύρθηκε τον Ιούνιο του 1992. Για πολλά χρόνια ήταν ο μόνιμος παρτενέρ της Κάλλας και είχε τραγουδήσει δεκάδες όπερες υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Χέρμπερτ φον Κάραγιαν, τόσο στη Σκάλα του Μιλάνου όσο και στην Όπερα της Βιέννης, του Σικάγου, του Σαν Φρανσίσκο, του Μπουένος Αϋρες, του Μεξικού, του Γιοχάνεσμπουργκ κ.α. Γεννημένος στην Κατάνη της Σικελίας ο ντι Στέφανο άρχισε να ασχολείται με την όπερα από μικρός, ενώ το ντεμπούτο του έγινε στη Σκάλα του Μιλάνου το 1947.

• He made his debut in Massenet's Manon in Reggio Emilia in 1946 and was immediately invited to Rome to sing in Sonnambula and Rigoletto - the first steps in what was to be one of the most brilliant careers of the century. A tenor in the purest Italian belcanto tradition, his voice was clear, boasted impassioned phrasing and an innate ability in pianissimo singing. He worked his way through the repertoire of the light lyrical tenor and then fully revealed his dramatic qualities. He was Maria Callas' favourite partner, and with her he has left us unforgettable, unrepeatable recordings like Leoncavallo's I Pagliacci, Mascagni's Cavalleria Rusticana, Puccini's Manon Lescaut and Tosca and Verdi's La Traviata. He has also left us all a living memory of his performances, both live and in the studio, of Donizetti's Elisir d'amore and Lucia di Lammermoor, Cilea's Arlesiana, L'amico Fritz by Mascagni, Il Barbiere di Siviglia by Rossini, Verdi's Rigoletto, Requiem, La Forza del Destino and Un ballo in maschera, to name but a few of the operas in which his identification with his role was absolute.

Giuseppe Di Stefano

Operatic tenor blessed with a voice of unforgettable, golden plangency

Watch Giuseppe Di Stefano and Maria Callas perform a duet from Verdi's Don Carlo

The Sicilian tenor Giuseppe Di Stefano was the most brilliant and sought-after lyric tenor of the 1950s and will long be remembered for the many roles he sang opposite Maria Callas, in both the opera house and the recording studio. Audiences responded immediately to his seductive, openly produced voice, to his natural ebullience and his charismatic stage personality.

Di Stefano was born at Motta Sant’Anastasia near Catania in very straitened circumstances; his father was a carabiniere, his mother a seamstress. When Giuseppe was 5 the family moved to Milan in search of better fortune, and his father worked as a cobbler while the son crept unwillingly to school. [...] In December 2004 Di Stefano was severely injured in his home in Kenya by unknown attackers. He was in coma for more than a week and underwent several operations

Giuseppe Di Stefano, operatic tenor, was born on July 24, 1921. He died on March 3, 2008, aged 86

Μότσαρτ με συνταγή γιατρού!

Η μουσική θεραπεύει. Σχήμα λόγου; Και όμως, το αποδεικνύουν κλινικές μελέτες. Ο Φρεντ Σουόρντς αυτό το διαισθανόταν πριν ξεκινήσει την ιατρική. Ωστόσο η επιστημονική ένδειξη ήρθε όταν ένας έφηβος που συνήλθε από κώμα τον βεβαίωσε ότι, όχι μόνο θυμόταν το φλάουτο που έπαιζε εκείνος ως γιατρός του, αλλά ότι αυτή η μουσική χειρονομία είχε σημαντικό αποτέλεσμα στην ανάρρωσή του. Όταν η γυναίκα του έμεινε έγκυος, ο γιατρός χρησιμοποίησε ένα Doppler για να ηχογραφήσει ενδομήτριους ήχους. Ο αμερικανός αναισθησιολόγος είναι σήμερα διεθνώς γνωστός ως πρωτοπόρος της εφαρμογής εμβρυϊκών ήχων στις μονάδες εντατικής θεραπείας νεογνών, ενώ η εταιρεία του, η Transitions Music, κυκλοφορεί μουσική για νεογνά, μωρά, εγκύους και ενήλικες. Τα νεογνά υπό τη μουσική του παίρνουν βάρος και παρουσιάζουν σημαντικά σημεία βελτίωσης, ο πόνος ανακουφίζεται, το εργασιακό περιβάλλον γίνεται γοητευτικό. Λίγο πριν έρθει στην Αθήνα για δύο διαλέξεις, ο Σουόρντς μας ξενάγησε εκεί όπου η τέχνη της μουσικής και η επιστήμη της ιατρικής συναντιούντα…[Της ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΟΝΤΟΓΕΩΡΓΙΟΥ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 2/3/2008]

Μίνως Μάτσας: Ο άνθρωπος που μυριζόταν τα σουξέ

«Αν δεν υπήρχε ο Μίνως Μάτσας δεν θα υπήρχε λαϊκό τραγούδι», αναφέρει ο Τάκης Μπίνης στη βιογραφία του. Σε χρόνια που το λαϊκό τραγούδι ήταν κατατρεγμένο ο Μίνως Μάτσας έδωσε στους καλλιτέχνες και στους δημιουργούς του χώρου προστασία, στήριξη, καθοδήγηση. «Είδε τη λαϊκή μουσική όχι ως επιχειρηματίας, αλλά πρωτίστως ως αποστολή», επισημαίνει ο Στάμος Ζούλας στον πρόλογο της πολυσέλιδης έκδοσης «Ο αινιγματικός κ. Μίνως -από τη φιλαρμονική της Πρέβεζας στην κορυφή της ελληνικής δισκογραφίας», που υπογράφει ο ερευνητής της ελληνικής μουσικής Παναγιώτης Κουνάδης (εκδόσεις «Κατάρτι»)... [Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 2/3/2008]

ΧΕΡΜΠΙ ΧΑΝΚΟΚ: «Είμαστε έτοιμοι για μαύρο πρόεδρο»

Μέσα από μια καριέρα που πλησιάζει τα 50 χρόνια, ο Χέρμπι Χάνκοκ θα μπορούσε να είναι ο φυσικός αφηγητής της ιστορίας της τζαζ, της μουσικής και της κουλτούρας που σφράγισε με μοναδικό τρόπο το δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα.

Είναι άλλωστε από τους λίγους μουσικούς της γενιάς του που σπούδασε πιάνο και θεωρία στα ωδεία σαν παιδί θαύμα της κλασικής μουσικής -«η μοναδική μουσική εκπαίδευση που υπήρχε τότε»- σύμφωνα με τον ίδιο, αλλά και πήγε για σπουδές στο πανεπιστήμιο που πολύ σύντομα παράτησε. Και μόνο τα ονόματα των μουσικών με τους οποίους συνεργάστηκε είναι μοναδικά: Μάιλς Ντέιβις, Γουίντον Μαρσάλις, Ρον Κάρτερ, Γουέιν Σόρτερ, Φρέντι Χάμπαρντ, Μάικλ Μπρέκερ. Η αφρόκρεμα της τζαζ... [Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΟΥΧΤΑΡΙΔΗ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 2/3/2008]

Αλλά και όταν έγραψε τραγούδια, το κοινό της ποπ τα έστειλε κατευθείαν στην εκατοστάδα με τα all-time classics: «Cantaloupe island», «Watermelon Man» και άλλα πολλά.

Η Γιουροβίζιον στο πανεπιστήμιο!

Πλήθος διαδηλώνει το 2000 έξω από τη Βουλή στο Βελιγράδι, λίγο πριν την καταδίκη του Μιλόσεβιτς ενώ οι υπόλοιπες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες επενδύουν στη Γιουροβίζιον τη «δυτική κουλτούρα» και την εθνική τους ταυτότητα. Η νίκη της Εσθονίας, της Ουκρανίας (Ρουσλάνα) και η άνοδος της FYROM (με τα χρυσά και κόκκινα χρώματα της «σημαίας» που φορούσε η Καρολίνα) το επιβεβαιώνει. Οσο για τους Λόρντι, η τερατομορφία τους θα μπορούσε να εκφράσει τη διευρυμένη Ευρώπη.

Η ημερομηνία για το διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, στα τέλη Μαΐου, στο Βελιγράδι, πλησιάζει. Και ενώ η τηλεόραση και τα περιοδικά ασχολούνται με το πόσο ποπ ή έθνικ είναι τα φετινά τραγουδάκια, πόσο εντυπωσιακές είναι οι χορογραφίες και ποια είναι η πιο καλλίγραμμη τραγουδίστρια, κάποιοι άλλοι επιχειρούν να ανιχνεύσουν τη σοβαρή πλευρά αυτής της «ελαφριάς» διοργάνωσης. Καταξιωμένοι πανεπιστημιακοί από πολλές ευρωπαϊκές χώρες αλλά και από την Αμερική βρίσκονται αυτές τις μέρες στον Βόλο, όπου το Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας οργανώνει διεθνές συνέδριο με θέμα «Τραγουδώντας (σ)την Ευρώπη: Πολιτικές του θεάματος στον διαγωνισμό τραγουδιού της "Γιουροβίζιον"»!.. [Της ΠΑΡΗΣ ΣΠΙΝΟΥ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 2/3/2008]

«Antidotes»: Από την Κάρπαθο στα τσαρτ

Τους τελευταίους μήνες το όνομά τους αναφέρεται σε όλο και περισσότερες εγκωμιαστικές κριτικές σε βρετανικές εφημερίδες και μουσικά περιοδικά. Οι νέοι αγοράζουν τα σινγκλ και τα δισκάδικα περιμένουν πώς και πώς το πρώτο άλμπουμ τους, «Antidotes», που κυκλοφορεί τον Μάρτιο, ενώ οι ίδιοι έχουν ήδη κλείσει συναυλίες σε Ευρώπη και Αμερική. Ολοι αντιμετωπίζουν τους Φόουλς (Πουλάρια) σαν το καινούριο συγκρότημα που θα κυριαρχήσει στα τσαρτ. Ομως ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ο 20χρονος Γιάννης Φιλιππάκης, που το σχημάτισε μαζί με τέσσερις άγγλους φίλους του, τραγουδά και γράφει στίχους, δεν μεγάλωσε με το ροκ των λονδρέζικων κλαμπ... [Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΝΙΑΩΤΗ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 2/3/2008].

ΕΦΗ ΑΒΕΡΩΦ-ΜΙΧΑΗΛΙΔΟΥ...

Η Έφη Αβέρωφ-Μιχαηλίδου επί σκηνής (δεξιά) παρουσιάζοντας τα Κυριακάτικα Πρωινά με ευρηματικό τρόπο και με τη συνδρομή μικρών εθελοντών

ΠΙΤΣΑ, ΚΛΑΜΠ ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ ΚΑΙ ΤΑΝΓΚΟ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ. Η διακεκριμένη μουσικολόγος που βρίσκεται πίσω από τα δημοφιλή Κυριακάτικα Πρωινά, τις εκπαιδευτικές συναυλίες του Μεγάρου Μουσικής, μιλάει για ευρηματικούς τρόπους εξοικείωσης των παιδιών με την τέχνη των ήχων. Ήταν το 2001 όταν η Έφη Αβέρωφ-Μιχαηλίδου ανέλαβε για πρώτη φορά την εισαγωγή-παρουσίαση των ήδη επιτυχημένων Κυριακάτικων Πρωινών, των εκπαιδευτικού χαρακτήρα συναυλιών του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, οι οποίες έχουν σκοπό να εξοικειώσουν με τη μουσική το νεανικό, κυρίως, κοινό. Εκτοτε έχει συμμετάσχει σε περίπου 60 εκδηλώσεις και παρ' όλ' αυτά ο ενθουσιασμός της παραμένει αμείωτος. Εξίσου αστείρευτη είναι και η εφευρετικότητά της προκειμένου να κάνει την τέχνη των ήχων όσο το δυνατόν περισσότερο προσβάσιμη κι ελκυστική στους λιλιπούτειους θεατές… [Ισμα Μ. Τουλάτου, Το Βήμα, 2/3/2008].

Δημήτρης Μητρόπουλος (1 Μαρτίου 1896 - 1960)

Ο Δημήτρης Μητρόπουλος γεννήθηκε την 1 Μαρτίου 1896 στην Αθήνα και πέθανε στις 2 Νοεμβρίου 1960. Συνθέτης, πιανίστας και προπαντός μαέστρος. Μια μεγάλη φυσιογνωμία της στα μουσικά πράγματα του περασμένου αιώνα. Σπούδασε μουσική στο Ωδείο Αθηνών, μετά πήγε για σπουδές στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο.

Από το 1921 έως το 1925 βοήθησε τον Erich Kleiber στην Κρατική Όπερα του Βερολίνου [Berlin State Opera] και πήρε έπειτα διάφορες θέσεις στην Ελλάδα. Σε μια συναυλία του 1930 με τη Φιλαρμονική του Βερολίνου [Berlin Philharmonic], έπαιξε το σόλο μέρος του 3ου κοντσέρτου για πιάνο του Prokofiev και διηύθυνε την ορχήστρα από το πληκτρολόγιο, κι έτσι έγινε ένας από τους πρώτους σύγχρονους μουσικούς που το έκαναν αυτό.

Ο Μητρόπουλος έκανε το αμερικανικό ντεμπούτο του το 1936 με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστόνης [Boston Symphony Orchestra], και το 1946 πολιτογραφήθηκε Αμερικανός πολίτης. Από το 1937 ως το 1949, ήταν ο αποκλειστικός μαέστρος της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μινεάπολης [Minneapolis Symphony Orchestra].

Ο Μητρόπουλος με την Κατίνα Παξινού

Το 1949 ο Μητρόπουλος άρχισε τη συνεργασία του με τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης [New York Philharmonic], που αποτέλεσε και την αιχμή της ορχηστρικής σταδιοδρομίας του. Ήταν συν-διευθυντής μαζί με τον Leopold Stokowski αρχικά και στη συνέχεια έγινε ο μόνος διευθυντής το 1951. Ο Μητρόπουλος επέκτεινε το φιλαρμονικό ρεπερτόριο, αναθέτοντας έργα από νέους συνθέτες και υπερασπίστηκε τις συμφωνίες του Gustav Mahler...

Frédéric Chopin (1 Μαρτίου 1810 - 1849)

Frédéric Chopin, oil on canvas by Eugène Delacroix, 1838.

Ο Frédéric Chopin γεννήθηκε την 1^η Μαρτίου 1810, στο Zelazowa Wola, κοντά στη Βαρσοβία και πέθανε στις 17 Οκτωβρίου 1849, στο Παρίσι. Πλήρες όνομα: Frédéric François Chopin, στα πολωνικά Fryderyk Franciszek Szopen. Πολωνο-γάλλος συνθέτης και πιανίστας της Ρομαντικής περιόδου, πασίγνωστος για τα σόλο έργα του για πιάνο και κοντσέρτα για πιάνο. Θεωρείται ότι επηρέασε πολλούς άλλους συνθέτες και φυσικά τη μουσική ζωή μέχρι το γύρισμα προς τον 20ό αιώνα…

Nocturne No.1 - Maria Joao, Piano. music: Frederic Chopin

ΒΛΕΠΕ ΚΑΙ:

Frédéric Chopin (1810-1849). The Grove Concise Dictionary of Music, edited by Stanley Sadie.

Home Page Chopin. Και: the Fryderyk Chopin Society in Warsaw