«Εχω δυο κοριτσάκια που αγαπάνε τη μουσική σου, την Καλλιόπη και την Αλίκη. Θα τους γράψεις κάτι», είπε ο κύριος ζητώντας ένα αυτόγραφο από τον Γιάννη Αγγελάκα. Πίναμε τσάι σ’ ένα ήσυχο καφέ στο κέντρο της Αθήνας. Ο Γιάννης Αγγελάκας με τον Νίκο Βελιώτη δίπλα του, ετοιμάζονταν να αναχωρήσουν για Θεσσαλονίκη, όπου θα έκαναν τις τελευταίες πρόβες πριν από τη σημερινή συναυλία τους στο Κύτταρο. Αφορμή για τη συνάντησή μας ήταν η δεύτερη δισκογραφική δουλειά τους «Πότε θα φτάσουμε εδώ» - η συνέχεια του επιτυχημένου δίσκου τους «Οι ανάσες των λύκων». Ξεχωριστές δουλειές. Ανατρεπτικές μουσικά, με το βιολοντσέλο του Νίκου Βελιώτη σε ρόλο πολυοργάνου, με συγχορδίες, βόμβους, ρυθμούς, όλα ήχους από το τσέλο του, και στιχουργικά ουσιαστικές με την υπογραφή του Γιάννη Αγγελάκα. Μέσα από τη συζήτηση, τα λόγια, τα γέλια, τα σχόλια και τις παύσεις, αποκαλύφθηκαν δυο διαφορετικοί άνθρωποι.
Ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Θεσσαλονικιός, το παιδί που μάζευε σταφύλια προτού αποφασίσει ότι δεν του αρέσει η δουλειά αλλά η μουσική, ο ποιητής που για μια δεκαπενταετία οδηγούσε τις «Τρύπες» σε ξέφρενη ροκ πορεία, εκφράζοντας μια ολόκληρη γενιά, ο 48χρονος, σήμερα, διανοούμενος. Δίπλα του, ο Νίκος Βελιώτης ο κουλ 38άρης, ο αντιακαδημαϊκός τσελίστας, γέννημα θρέμμα Αθηναίος, παιδί της πόλης, του Ιντερνετ και του MySpace, της trash τηλεόρασης αλλά και της εναλλακτικής κοινότητας που ξενυχτάει στα μικρά στέκια της πειραματικής μουσικής... [περισσότερα ΕΔΩ]
No comments:
Post a Comment