Γιορτή ήχου, εικόνας στο Γκάζι

Ψηφιακός κινηματογράφος, new media και μουσικές εμφανίσεις στο Synch... Τη σχέση της τεχνολογίας με τη σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία εξακολουθεί να διερευνά το φεστιβάλ Synch, που στη φετινή, τέταρτη διοργάνωσή του, εντάσσεται στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών.

Μια γιορτή νέων ήχων και εικόνων, το Synch μεταφέρεται από το Λαύριο στο κέντρο της Αθήνας και πραγματοποιείται φέτος στις 22, 23 και 24 του μήνα στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων.

Σε ό,τι αφορά τη χρήση των νέων τεχνολογιών στην τέχνη, το πιο χαρακτηριστικό τμήμα του Synch είναι εκείνο της κινούμενης εικόνας και των νέων μέσων. Στη φετινή διοργάνωση, η θεματική ενότητα της Κινούμενης Εικόνας επικεντρώνεται στον ψηφιακό κινηματογράφο, δηλαδή τη σύγχρονη κινηματογραφική παραγωγή που χρησιμοποιεί animation και ειδικά ψηφιακά εφέ.

Σύμφωνα με τους υπεύθυνους προγραμματισμού του φεστιβάλ, στόχος της θεματικής ενότητας του Ψηφιακού Kινηματογράφου είναι να γίνει ένας χώρος παρουσίασης της ελληνικής παραγωγής ειδικών εφέ και animation, και των σημαντικότερων διεθνών τάσεων στους αντίστοιχους τομείς.

Η ελληνική μυθολογία στο λυρικό τραγούδι

Ενα εντυπωσιακό πρόγραμμα κλασικής μουσικής, κυρίως Ελλήνων δημιουργών, με θέματά του από την ελληνική μυθολογία, επέλεξε η Ελληνίδα υψίφωνος Ελσα Καστέλα, παρουσιάζοντάς το στη συνέχεια με μαθητές της σε συναυλία στο πλαίσιο των φετινών Φεστιβάλ της Βιέννης, ενώπιον πολυπληθούς κοινού και εκπροσώπων της πνευματικής ζωής στην αίθουσα τελετών του διοικητηρίου του 13ου τομέα της αυστριακής πρωτεύουσας.

Η Ελληνίδα καλλιτέχνις, με τη λαμπρή σταδιοδρομία σε φημισμένα λυρικά θέατρα και αίθουσες συναυλιών της Ευρώπης και το πλούσιο παιδαγωγικό της έργο των τελευταίων χρόνων, παρουσίασε με τρεις μαθητές της από το Ωδείο Πράινερ της Βιέννης, έργα των Μ. Καλομοίρη, Θ. Καρυωτάκη, Δ. Λεβίτη, Μ. Παλλάνδιου, Γ. Σκλάβου, Ε. Βαρβόγλη, αλλά και Μότσαρτ, Σούμπερτ, Κερουμπίνι, Γκλουκ και Βολφ.

Οπως σχολίασαν οι Βιεννέζοι κριτικοί, ήταν ένα πρόγραμμα που δεν είχε μόνο στο μεγαλύτερο μέρος του κλασική μουσική από Ελληνες δημιουργούς, αλλά ήταν και ένα πρόγραμμα αφιερωμένο στο ρόλο και τη θέση της ελληνικής μυθολογίας στην κλασική μουσική, και εκεί αναγόταν η πρωτοτυπία του και τελικά η επιτυχία του.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ

Από τον Τύπο (5)

Τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν... **ΟΡΦΕΑΣ ΠΕΡΙΔΗΣ: ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΓΑΠΑΕΙ ΑΚΟΜΑ (ΠΑΡΑΓΩΓΗ: IMPACT MUSIC): Δέκα καινούργια τραγούδια υπογράφει ο Ορφέας Περίδης, τα οποία, αν και καινούργια, θυμίζουν τα παλαιότερά του. Σε γενικές γραμμές οι «γεύσεις» παραμένουν ίδιες: λίγο από εδώ και λίγο από εκεί (ροκ, μπαλάντα, χαμηλοί τόνοι, ατμοσφαιρικές καταστάσεις). Ακόμα μια φορά ο δημιουργός υπογραμμίζει αυτό που πολλοί θαυμαστές του θεωρούν πως υπάρχει εν γένει: ένα συνδυασμό του ποιοτικού με το εμπορικό. Ευλόγως, θα πει κανείς, αφού η παρουσία του Περίδη σε όλα τα χρόνια της σταδιοδρομίας του συνοδεύτηκε και από εμπορική επιτυχία (χρυσοί δίσκοι κ.λπ.). Αλλά όσο σχετική είναι η εμπορική επιτυχία -μια και σ' αυτήν εμπλέκονται και οι μηχανισμοί προβολής με τους αβανταδόρους της δισκοπαραγωγής και τα τεχνάσματά τους- άλλο τόσο σχετική είναι και η έννοια του ποιοτικού, αφού εδώ εμπλέκονται τα γούστα, οι ορέξεις και άλλοι υποκειμενικοί παράγοντες... [ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Σε ήχο ελληνικό, ΓΙΩΡΓΟΣ Ε. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ]

Στέγη ορχήστρας: Ετοιμος είναι ο πρώτος στην ιστορία της χώρος δοκιμών της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης. Το πρώην κινηματοθέατρο «Παλλάς», στη λεωφόρο Νίκης. Οι εργασίες θα ολοκληρωθούν ώς το τέλος του μήνα, ενώ τα εγκαίνια θα γίνουν τον Σεπτέμβριο. Τον χώρο επισκέφτηκε χθες ο γενικός γραμματέας του ΥΠΠΟ, Χρήστος Ζαχόπουλος, και επισήμανε ότι οι εργασίες, που κόστισαν 900.000 ευρώ, έγιναν με εθνικούς πόρους κάτι που, όπως είπε, αντανακλά και την εμπιστοσύνη του ΥΠΠΟ στη διοίκηση, τη διεύθυνση, τους μουσικούς και το προσωπικό της ορχήστρας. Τόνισε ότι το έργο της ΚΟΘ αγκαλιάζεται από το κοινό της πόλης και της χώρας και υπογράμμισε ότι έχει ξεπεράσει τα σύνορα της χώρας με τις συνεργασίες με καταξιωμένους μουσικούς (Αλντο Τσικολίνι, Ιαν Γκίλαν), αλλά και με τις δισκογραφικές της συνεργασίες με διεθνείς εταιρείες... [ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ΣΑΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΣ]

Το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο παίζει μουσική του 20ού αιώνα στην Πειραιώς 260 (φωτ. Μπίλιος)

Το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο σε σύγχρονο ρεπερτόριο. Τους ταιριάζουν τα σύγχρονα: Στη διάρκεια του οκταημέρου 24/6 έως 1/7, στο οποίο συσσωρεύτηκαν, αλλεπάλληλες, περίπου οι μισές από τις εκδηλώσεις σοβαρής μουσικής του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών, ακούσαμε το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο υπό τη νέα του σύνθεση σε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον πρόγραμμα μουσικής του 20ού αιώνα (26/7/07). Οι εντυπώσεις που αποκομίσαμε ήταν καλές, καθ' όσον φαίνεται ότι τα χαρακτηριστικά που δεσπόζουν στις εκτελέσεις του συνόλου ταιριάζουν καλύτερα στο σύγχρονο ρεπερτόριο με τις κάπως ανοιχτές προδιαγραφές ύφους παρά στο κλασικό/ρομαντικό, όπου η απόλυτη ακρίβεια της ανάγνωσης και η ανοχή ως προς τα όσα υπαγορεύει η στενά σχηματοποιημένη γραφή των έργων είναι σαφώς μικρότερη... [Ελευθεροτυπία, Ηχοι ζωντανοί, ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΒΩΛΟΣ]

Οι ΤΥΠΑΝΑ παίζουν Στιβ Ράιχ: Την επομένη το ελληνικό σύνολο κρουστών ΤΥΠΑΝΑ πρόσφερε στον ίδιο χώρο την πρώτη ελληνική παρουσίαση της σύνθεσης Drumming (Τυμπάνισμα) του Αμερικανού μινιμαλιστή Στιβ Ράιχ σε επεξεργασία από το σολίστα κρουστών Δημήτρη Δεσύλλα. Ηταν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα παρουσίαση με στοιχεία... δοκιμασίας, που αποτεινόταν στους μυημένους και φανατικούς θιασώτες του μινιμαλισμού.

Οι ΤΥΠΑΝΑ επί το έργον παρουσιάζοντας τη σύνθεση Drumming του Στιβ Ράιχ (φωτ. Μπίλιος)

Η μουσική κράτησε περισσότερο από μία ώρα, δίχως να μεσολαβήσει διάλειμμα. Εκείνο που αποτέλεσε πρόβλημα ήταν η ακουστική του χώρου: οι κυρτές ανακλαστικές επιφάνειες που περιέβαλλαν τη σκηνή παγίδευαν τον ήχο σε φαύλο κύκλο διαδοχικών ανακλάσεων, οι οποίες στις κορυφώσεις προκαλούσαν φοβερή συμφόρηση... [ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΒΩΛΟΣ]

Από τον Τύπο (4)

Σύγχρονα μπλουζ στο χιπ χοπ καμίνι

* «The Undisputed Truth» - Brother Ali (Hitch Hyke): Αλμπίνος μισότυφλος, διωγμένος από την οικογένειά του και άστεγος στους δρόμους της Μινεάπολις, αλλά από την άλλη πιστός μουσουλμάνος και ταλαντούχος μουσικός, ο «αδερφός Αλι» ραπάρει σαν λυσσασμένο αιλουροειδές των μητροπόλεων. Η δική του «αδιαμφισβήτητη αλήθεια» είναι ο εφιάλτης της αμερικανικής ενδοχώρας. Ρατσισμός, συντηρητισμός και μισαλλοδοξία μέσα από την ειρηνική εικόνα των μεσοαστικών προαστίων και των εμπορικών κέντρων. Με την ευθύτητα και την ακρίβεια πολυβόλου, ο Αλι ραπάρει εκτοξεύοντας παντού ριπές, στον πόλεμο του Ιράκ και σε αυτούς που τον κοιτάνε με λύπη στο δρόμο, στην πρώην γυναίκα του και στη μουσική σκηνή που έχει κολλήσει στο ανώδυνο r'n'b, στην ανάγκη του να ζει στο σκοτάδι και στη θηριωδία των μπάτσων.[.. ]

* «Gutterfly: The Original Soundtrack»- Lifesavas
(Hitch Hyke): Ξέφρενο φανκ και σέξι σόουλ, ένας ιλιγγιώδης χιπ χοπ ρυθμός και συμμετοχές από τον «πατριάρχη» Τζορτζ Κλίντον μέχρι τους «ποιητές του δρόμου» Dead Prez. Οι Lifesavas, το χιπ χοπ τρίο από το Πόρτλαντ, δεν κολλάνε στη σκηνή ούτε με τους γκάνγκστα ούτε με το σαλονάτο r'n'b. Το δικό τους μίγμα έρχεται από τη δεκαετία του '70 όταν η φανκ συνδυασμένη με το ροκ γινόταν το αλήτικο σάουντρακ για τους δρόμους του γκέτο. Το δεύτερο άλμπουμ τους, το «Gutterfly», είναι η μουσική για μια φανταστική ταινία που κλέβει την πλοκή των ταινιών της εποχής της Blaxploitation, την κιτς αισθητική της και μουσικές σαν του θρυλικού Κέρτις Μέιφιλντ. [...]

* «Rise Up» - Zeph & Azeem (Hitch Hyke): «Η εξέγερση ενάντια στην τυραννία είναι υποχρέωση...». Τέτοιους στίχους ξεστομίζει αυτό το ντουέτο των ράπερ, που ντύνονται με μαύρα συντηρητικά κοστούμια σαν τους Μπλουζ Μπράδερς και θέλουν να «ζωγραφίσουν ορχιδέες μέσα στα συντρίμμια αεροπλάνων». Δυο τέκνα του Οκλαντ, φημισμένου για τις ταραχές του, οπλισμένοι με πανκ φιλοσοφία και φανκ-τζαζ-ροκ ήχους που κηρύττουν στο ντεμπούτο τους τον «ξεσηκωμό». [...]
[Ελευθεροτυπία, Στερεο-φονικά, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ]

Από τον Τύπο (3)

Αξιόλογοι καλλιτέχνες και γκρουπ, που «χάθηκαν» για χρόνια και όλοι τούς είχαν ξεγράψει, επιστρέφουν δυναμικά, με αξιόμαχα cd... Πριν από 30 χρόνια η Ρίκι Λι Τζόουνς είχε τον κόσμο όλο στα πόδια της! Ή τουλάχιστον είχε πολύ περισσότερα απ' όσα ο πρότερος βίος της έδειχνε πως θα κατάφερνε… Τι άλλο να πει κανείς για μια 23χρονη σερβιτόρα σε ένα ιταλικό ρεστοράν του Λος Αντζελες, η οποία είχε γεννηθεί στο Σικάγο, της άρεσε από μικρή το… ροντέο, αποβλήθηκε από όλα τα σχολεία όπου πήγε, έφυγε από το σπίτι της στα δεκαπέντε και κατέληξε έπειτα από πολλές… περιηγήσεις, στη Μέκκα του θεάματος, με μόνη περιουσία μερικά τραγούδια στα οποία κανείς δεν έδινε σημασία και, ξαφνικά, χάρη ακριβώς σ' αυτά τα τραγούδια βρέθηκε, από τις… καρμπονάρες που σερβίριζε, να υπογράφει συμβόλαιο με τον κολοσσό Warner, να εμφανίζεται live στα καλύτερα κλαμπ της πόλης, να διασκευάζουν τραγούδια της φτασμένοι καλλιτέχνες, να έχει ως έτερον ήμισυ τον Τομ Γουέιτς (είναι η ξανθιά στο εξώφυλλο του δίσκου του «Blue Valentine», του 1978) και λίγο αργότερα, ο παρθενικός της δίσκος να γίνεται πλατινένιος και η ίδια να παίρνει το πρώτο της Γκράμι, ως Νέος Καλλιτέχνης της Χρονιάς!... [Η Καθημερινή, Οι δεινόσαυροι δεν έχουν ημερομηνία λήξης, του Θοδωρή Μανίκα].

Από τον Τύπο (2)

Νικ Κέιβ. Η άγρια αυστραλιανή ενδοχώρα και η βαθιά γνώση του ερωτικού πάθους αναμειγνύονται στους στίχους του Αυστραλού τραγουδοποιού... Πριν από είκοσι χρόνια, είχα μια μεγάλη συζήτηση με τον μουσικοκριτικό Μπάρνεϊ Χόσκινς για τις σχετικές αρετές των στιχουργών της ροκ. Η άποψη του Μπάρνεϊ ήταν πως το κλειδί βρίσκεται στην απλότητα. Η δομή των ποπ τραγουδιών (που ως επί το πλείστον προέρχεται από την ιερή διασταύρωση της αγγλικής μπαλάντας με το μπλουζ), η σημασία της μελωδίας σε αυτά και η σχετικά σύντομη διάρκειά τους – όλοι αυτοί οι παράγοντες σημαίνουν ότι οι εύκολες ρίμες, οι απλές αφηγήσεις και τα άμεσα συναισθήματα κάνουν τους καλύτερους στίχους. Με βάση αυτά, ο Μπάρνεϊ εκθείαζε τη γραφή του Σμόκεϊ Ρόμπινσον, λέγοντας ότι είναι μακράν ο καλύτερος μεταπολεμικός στιχουργός. Ισως για να τον κοντράρω –ή πιθανόν επειδή πραγματικά το πίστευα– διαφώνησα παθιασμένα με αυτή την άποψη, λέγοντας ότι ένας στιχουργός σαν τον Μπομπ Ντύλαν κατάφερε να είναι ταυτόχρονα πειραματικός και βαθιά ποιητικός, δίνοντας παρ’ όλα αυτά μια πιπεράτη ποπ γεύση στον στίχο του... [Η Καθημερινή, Νικ Κέιβ: Η σκοτεινή ύλη του έρωτα, Του Will Self - The Observer].

Fly Beeyond Festival. Νέο φεστιβάλ, νέος χώρος, αστραφτερά ονόματα της ποπ μουσικής σκηνής. Το Fly Beeyond Festival ξεκινάει στις 17 Ιουλίου με πολλές υποσχέσεις και στόχο να αποτελέσει ένα σταθερό καλοκαιρινό ραντεβού, στο «τείχος των εθνών», τον περιβάλλοντα χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου που για πρώτη φορά μετά τους Oλυμπιακούς Aγώνες υποδέχεται ένα καλλιτεχνικό γεγονός. Στις τρεις ημέρες διάρκειάς του –17, 18 και 19 Ιουλίου– από τη σκηνή θα περάσουν: οι Βρετανοί James, το συγκρότημα του Τιμ Μπουθ που επανενώθηκε έξι χρόνια μετά τη διάλυσή του. Η τραγουδοποιός Τόρι Εϊμος, πνευματικό παιδί της Κέιτ Μπους, η 22χρονη Καναδέζα σταρ Αβρίλ Λαβίν, το ντουέτο των Air από τη Γαλλία, η Αμερικανίδα Πινκ, οι Τhe Rasmus από τη Φινλανδία και το γυναικείο ποπ γκρουπ Sugababes. Οι διοργανωτές πρόσθεσαν στο πρόγραμμα και πέντε από τα πιο γνωστά συγκροτήματα της ελληνικής ποπ σκηνής, τους Onirama, Αmmos, Matisse, Suave Gap και Dear Darkstar. [Η Καθημερινή, Νέο φεστιβάλ ποπ με πολλά αστέρια].

Sani. Ξεκίνησε ως πρωτοπορία και κατάφερε να γίνει θεσμός. Στο φεστιβάλ Sani, που σταθερά εδώ και δεκαπέντε χρόνια διεξάγεται στον καταπράσινο λόφο με θέα τη θάλασσα, στον χώρο του ξενοδοχείου Sani Resort στο πρώτο «πόδι» της Χαλκιδικής, έχουν εμφανιστεί ονόματα και ονόματα. Πολλά από τα οποία μας συστήθηκαν για πρώτη φορά –Λίλα Ντάουνς, Σεζάρια Εβόρα– και άλλα, όπως ο Μπραντ Μελντάου, που επέλεξαν να εμφανιστούν εκεί και όχι σε ένα από τα μεγάλα φεστιβάλ της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης. Το φεστιβάλ Sani είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα για το πώς μια διοργάνωση περιφερειακή και αυτοχρηματοδοτούμενη μπορεί να γίνει πόλος έλξης όχι μόνο για το ελληνικό κοινό αλλά και για επισκέπτες από το εξωτερικό. Τι θα δουν φέτος; Σήμερα το βράδυ την πιανίστρια Τζέρι Αλεν με το γκρουπ της. Στις 21 Ιουλίου ο Γκόραν Μπρέγκοβιτς θα παρουσιάσει τον τελευταίο του δίσκο «Κάρμεν». Στις 27, 28 και 29 Ιουλίου τρεις σπουδαίοι καλλιτέχνες δίνουν έθνικ χρώμα στη Σάνη, στο πλαίσιο του φεστιβάλ Sounds of The World. Με σειρά εμφάνισης: Ντι Ντι Μπριτζγουότερ, Μορί Καντέ και Σουζάνα Μπάκα. Η ομάδα χορού «Ασπεν Σάντα Φε Μπαλέ» παρουσιάζει την καινούργια παραγωγή της στις 4 Αυγούστου. Ούτε φέτος θα λείψουν οι Ελληνες καλλιτέχνες. Ο Μάνος Αχαλινωτόπουλος, ο Μισιρλί Αχμέτ και η Ελένη Τσαλιγοπούλου μοιράζονται τη σκηνή στις 11 Αυγούστου και η Δήμητρα Γαλάνη κάνει μια αναδρομή της καριέρας της στις 18 Αυγούστου. Τα δύο τριήμερα κλασικής μουσικής και οι εκθέσεις των Πέτρου Ζουμπουλάκη και Βαγγέλη Πλοιαρίδη ολοκληρώνουν το πρόγραμμα. [Η Καθημερινή, Κορυφαίοι μουσικοί στο Φεστιβάλ Sani].

Συναυλίες της ΚΟΑ. Πλεόνασμα ταλέντου: αυτό ήταν το γενικό συμπέρασμα από τις δύο συναυλίες που αφιέρωσε η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (ΚΟΑ) σε οκτώ νέους καλλιτέχνες. Πολύ λιγότερο θετική ήταν η εικόνα για την ίδια την ορχήστρα, καθώς άλυτα παραμένουν προβλήματα ποιότητας ήχου και συντονισμού. Διαθέτοντας μουσικούς που στέκονται άνετα ως σολίστες, είναι προφανές ότι το πρόβλημα εστιάζεται στη δουλειά συνόλου, στην απουσία ενιαίας γραμμής και κοινού αισθητικού ιδεώδους, καθηλώνοντας το επίπεδο της ορχήστρας χαμηλότερα από αυτό για το οποίο δυνητικά είναι ικανή. Στις 15 Ιουνίου στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής την ορχήστρα διηύθυνε ο Βύρων Φιδετζής αρχικά στο 1ο Κοντσέρτο για τσέλο και ορχήστρα του Μαρτινού... [Η Καθημερινή, Σολίστες έχουμε, τα σύνολα χωλαίνουν, Κριτική Νίκος Α. Δοντάς].

Σάμος. Μια διεθνής εμπειρία πολιτισμού για μικρούς και μεγάλους, ένα καλλιτεχνικό ραντεβού με τη σφραγίδα της ποιότητας αποτελεί το φετινό 11o Φεστιβάλ «Μανώλης Καλομοίρης» που θα διεξαχθεί στη Σάμο από τις 23 Ιουλίου έως τις 19 Αυγούστου... [Έθνος, «Μύθοι», «Ζορμπάς» και συναυλίες, Ρεπορτάζ: Αναστασία Κουκά].

Από τον Τύπο (1)

Είναι τάση. Είναι ιδέα. Πάει να γίνει «άποψη». Στη μουσική, σήμερα, αυτό που βαφτίζουμε ως «νέο» περιέχει γερές «ενέσιμες» δόσεις από το παρελθόν. Οι μουσικοί θέλουν να μάθουν περισσότερα για τις ρίζες τους. Οταν θέλουν να νιώσουν περισσότερα γύρω από το παρελθόν τους, ηχογραφούν στις πατρίδες που γέννησαν τα αγαπημένα μουσικά τους είδη. Η Ντι Ντι Μπριτζγουότερ ηχογράφησε το τελευταίο της άλμπουμ στο Μάλι. Οσα κατάφερε υπάρχουν στο τελευταίο της άλμπουμ με τίτλο «Red Earth - Α Malian project». Η πιστοποιημένη με δύο βραβεία «Γκράμι» τζαζ - μπλουζ τραγουδίστρια, στις 25 Ιουλίου θα εμφανιστεί στο Θέατρο Λυκαβηττού και στις 27 Ιουλίου στο «Sani Festival» στη Χαλκιδική. Λίγο πριν εμφανισθεί στη σκηνή του θεάτρου για ν ακούσει το πρώτο χειροκρότημα, ν ανταλλάξει τις πρώτες διερευνητικές ματιές με το κοινό της δέχτηκε ν απαντήσει σε ερωτήσεις που ασχολούνταν με το παρελθόν της... [Έθνος, Βρήκα χαμένο θησαυρό στο Μάλι, Συνέντευξη: Γιάννης Παναγόπουλος].

Με όμορφες μελωδίες και τραγούδια θα πλημμυρίσουν οι γειτονιές του Πειραιά τους επόμενους δύο μήνες. Γνωστοί καλλιτέχνες και συγκροτήματα θα δώσουν συναυλίες στο πλαίσιο ενός νέου πολιτιστικού θεσμού, που διοργανώνει για πρώτη φορά φέτος ο Αναπτυξιακός Πολιτιστικός Οργανισμός Υπαλλήλων υπουργείου Πολιτισμού "Περίστυλον". "8+1 τραγούδια για τη Μελίνα" είναι ο τίτλος του νεοσύστατου αυτού φεστιβάλ, το οποίο περιλαμβάνει εκδηλώσεις σε εννέα δήμους του Πειραιά και είναι εμπνευσμένο αλλά και αφιερωμένο στην αξέχαστη Μελίνα Μερκούρη, που αγάπησε και τραγούδησε το μεγάλο λιμάνι κάνοντάς το διάσημο σε ολόκληρο τον κόσμο... [Έθνος, Γιορτή με «8+1 τραγούδια για τη Μελίνα» στον Πειραιά].

Ακούγονται σαν ο «ορισμός» της αυτογνωσίας, Ονομάζουν την περιοδεία τους «ροκοπανήγυρη». Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Γιάννης Ζουγανέλης περιοδεύουν από κοινού αυτό το καλοκαίρι, έχοντας ως στόχο να μην αποδείξουν τίποτε περισσότερο εκτός από το χιούμορ και το ροκ τους.Το Σάββατο 4 Αυγούστου, στο πλαίσιο του «Φεστιβάλ Κασσάνδρας», θα εμφανιστούν στο «Αμφιθέατρο Σίβηρης». Η συναυλία τους θα έχει διάρκεια περισσότερη από δύο ώρες. Οι καλλιτέχνες, πριν ανέβουν στο πάλκο, δηλώνουν έτοιμοι να ερμηνεύσουν τα πάντα. Ακόμα και τις μπαλάντες του Λοϊζου που κάποτε είπε ο Βασίλης και ακόμα δεν έχουν σβήσει από τη μνήμη μας. [Εθνος, «...πανήγυρη» στη Σίβηρη].

Η ώρα που ο τριήμερος, μουσικός, φεστιβαλικός θεσμός «Flybeeyond Festival» θα δοκιμάσει την τύχη του έφτασε. Η πρεμιέρα έχει προγραμματιστεί για αύριο. Η τοποθεσία που θα φιλοξενήσει το γεγονός είναι ο χώρος «Αγορά», στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Οι καλλιτέχνες και τα συγκροτήματα που θα ακούσουμε, με σειρά εμφάνισης, είναι: οι Ελληνες ρόκερς Ντίαρ Ντάρκσταρ, Σουέιβ Γκαπ, οι επίσης ροκ Φινλανδοί «Δε Ράσμους» και η Καναδέζα πριγκίπισσα της ποπ, Αβρίλ Λαβίν. Η 22χρονη Καναδέζα, χεντλάινερ της πρώτης μέρας του φεστιβάλ, απολαμβάνει προς το παρόν φήμη εφάμιλλη με αυτήν της Μπρίτνεϊ Σπίαρς την εποχή που ξεκινούσε να βλέπει το όνομά της στα τσαρτ... [Έθνος, Ρόκερς και η ποπ «μπίμπο»].

Μπορεί να βρισκόμαστε εν τω μέσω του καυτού καλοκαιριού και οι περισσότεροι τραγουδιστές να βρίσκονται είτε σε περιοδείες ανά την Ελλάδα είτε σε διακοπές, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν έχουν ήδη αρχίσει να καταστρώνονται σχέδια για τη χειμερινή σεζόν. Κι επειδή, όπως και να το κάνουμε, το «παιχνίδι» για τα μεγάλα ονόματα του τραγουδιού παίζεται τον χειμώνα στις πίστες με τα υψηλά νυχτοκάματα, τα μπουκάλια και τα γαρίφαλα και τον ισχυρό ανταγωνισμό, οι διαπραγματεύσεις για τα νέα χειμερινά σχήματα έχουν ξεκινήσει για τα καλά. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα έχουν κλειστεί οι συμφωνίες και έχουν πέσει και υπογραφές... [Έθνος, Νέες «συμμαχίες» για τα... γαρίφαλα, Γράφει η Αναστασία Κουκά].

Τρία περίπου εκατομμύρια φύλλα διένειμε χθες η βρετανική εφημερίδα «Mail On Sunday», που είχε ως δώρο το νέο άλμπουμ του Prince, «Planet Earth». Ηταν μια προφορά του «Πρίγκιπα της Μινεάπολης» στους Βρετανούς θαυμαστές του και παράλληλα μια εξαιρετική διαφήμιση για τις 21 συναυλίες που θα δώσει τον Αύγουστο στο Λονδίνο... [Έθνος, Ο πόλεμος εναντίον των εταιρειών συνεχίζεται, Δ. Αναστασόπουλος].

Καινούργια δουλειά του παρουσιάζει απόψε ο Κωνσταντίνος Βήτα στην «Πειραιώς 260»

«Ενα ηλεκτρονικό σετ με ακουστικά ιντερλούδια που ερμηνεύονται από το Dissonart Ensemble και τη δική μου μπάντα»... Αυτές είναι οι «Αλλοιώσεις» του Κωνσταντίνου Βήτα, που θα παρουσιαστούν σήμερα στο χώρο της Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Μια μίξη κομματιών από το παρελθόν με καινούργια, ως προπομπό του άλμπουμ του που αναμένεται το φθινόπωρο και το οποίο ετοιμάζει εδώ και τέσσερα χρόνια. Και όπως πάντα, θα είναι μια παράσταση όπου ο ηλεκτρικοακουστικός ήχος θα ακολουθείται από τις ποιητικές εικόνες του βίντεο... [Ελευθεροτυπία, Μετά το «2», τι; Δ. Αναστασόπουλος].

Léo Ferré

Ο γάλλος ποιητής, συνθέτης και μουσικός Λεό Φερέ [Léo Ferré] γεννήθηκε στο Μονακό στις 24 Αυγούστου 1916 και πέθανε στις 14 Ιουλίου 1993. Ο Ferré ανάμιξε το λυρισμό με το λαϊκό ιδίωμα, την αγάπη με την αναρχία. Πήρε μια περίοπτη θέση στον κόσμο του γαλλικού τραγουδιού. Συμμετείχε στον αναρχισμό και συνεργάστηκε με το ραδιο-Libertaire, μια ελεύθερη ραδιοφωνική συχνότητα αναρχικών στο Παρίσι και γύρω από τη Γαλλία. Μαζί με τον Georges Brassens και τον Jaques Brell, θεωρείται ότι ανήκει στη χορεία των μεγάλων συνθετών και στιχουργών του γαλλικού τραγουδιού.

Les Anarchistes

Y'en a pas un sur cent et pourtant ils existent
La plupart Espagnols allez savoir pourquoi
Faut croire qu'en Espagne on ne les comprend pas
Les anarchistes

Ils ont tout ramassé
Des beignes et des pavés
Ils ont gueulé si fort
Qu'ils peuv'nt gueuler encore
Ils ont le c�ur devant

Et leurs rêves au mitan
Et puis l'âme toute rongée
Par des foutues idées

Y'en a pas un sur cent et pourtant ils existent
La plupart fils de rien ou bien fils de si peu
Qu'on ne les voit jamais que lorsqu'on a peur d'eux
Les anarchistes

Ils sont morts cent dix fois
Pour que dalle et pour quoi ?
Avec l'amour au poing
Sur la table ou sur rien
Avec l'air entêté
Qui fait le sang versé
Ils ont frappé si fort
Qu'ils peuvent frapper encor

Y'en a pas un sur cent et pourtant ils existent
Et s'il faut commencer par les coups d'pied au cul
Faudrait pas oublier qu'ça descend dans la rue
Les anarchistes

Ils ont un drapeau noir
En berne sur l'Espoir
Et la mélancolie
Pour traîner dans la vie
Des couteaux pour trancher
Le pain de l'Amitié
Et des armes rouillées
Pour ne pas oublier

Qu'y'en a pas un sur cent et pourtant ils existent
Et qu'ils se tiennent bien le bras dessus bras dessous
Joyeux, et c'est pour ça qu'ils sont toujours debout
Les anarchistes

Ο George Gershwin

Ο Αμερικανός μουσικοσυνθέτης Τζορτζ Γκέρσουιν [George Gershwin], γεννήθηκε στο Μπρούκλιν από φτωχή οικογένεια μεταναστών στις 26 Σεπτεμβρίου 1898 και πέθανε στις 11 Ιουλίου 1937. Θεωρείται ότι είναι από τους σημαντικότερους μουσικούς του Χόλιγουντ. Σπούδασε πιάνο κι έγραψε δεκάδες τραγούδια σε επιτυχημένα μιούζικαλ, συχνά συνεργαζόμενος με τον αδελφό του Ira G.

Το όνομά του έγινε γνωστό με το τραγούδι Swanee (από τον Al Jolson) στο Sinbad το 1919. Από το 1920 μέχρι το 1924 έγραψε τραγούδια, όπως τα I’ ll Build a Stairway to Paradise [1922] και Somebody Loves Me [1924] στο George White’s Scandals και συνέχισε με τα Looking for a Boy, Sweet and Low Down, That Certain Feeling και When do we Dance? στα έργα Tell Me More! [1925] και Tip-Toes [1925).

Επίσης τα τραγούδια Clap Yo’ Hands, Do, Do, Do, May Be και Someone to Watch Over Me στο Oh, Kay! [1926), The Rabbitt and the Bromide, He Loves and She Loves, ’S Wonderful στο Funny Face [1927), How Long has this been going on? στο Rosalie [1928), I ’ve Got a Crush on You στο Treasure Girl [1928] κ.α.

O George Melly...

GEORGE MELLY - OLD CODGER with The Stranglers !

[Πάνω:Ο George Melly στα νιάτα του, σ' ένα νάιτ-κλαμπ το 1960]

O George Melly, που πέθανε σε ηλικία 80 χρονώ, ήταν ένας από τους πιό πρόσχαρους και πραγματικά δημοφιλείς καλλιτέχνες στον κόσμο της βρετανικής ψυχαγωγίας. Ντυμένος όπως έναν γκάγκστερ της δεκαετίας του '30 ή της δεκαετίας του '40, μ’ ένα τεράστιο καπέλο στο μεγάλο κεφάλι του, ο Melly χαιρετίστηκε θερμά οπουδήποτε κι αν πήγε.

Ήταν μια αγαπητή προσωπικότητα στην πατρίδα του, ένας τραγουδιστής της τζαζ, πολιτιστικός σχολιαστής, θιασώτης των σουρεαλιστών, συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Λίβερπουλ το 1926. Παρά το γεγονός ότι εμφανιζόταν σποραδικά σε διάφορες μουσικές εκδηλώσεις, εντούτοις είχε αποσυρθεί από την τραγουδιστική του δράση από το 1962.

Ο Νίκος Ξυλούρης...

Τον θυμάμαι στο Πολυεχνείο την εποχή της Χούντας. Ήρθε και τραγούδησε μαζί με τα νιάτα που είχαν πλημμυρίσει το χώρο για να διαδηλώσουν κατά της δικτατορίας. Έγινε χαμός τότε. Και ήταν μια συμβολική κίνηση του Ξυλούρη να βρεθεί κοντά στον αγώνα της νεολαίας, τότε που όλοι φοβόντουσαν. Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς γιατί ο Νίκος ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος και καλλιτέχνης και οι δημοκρατικές του πεποιθήσεις προηγούνταν της οποιασδήποτε σκοπιμότητας.

Ο Νίκος Ξυλούρης γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1936 στα Ανώγεια της Κρήτης κι έφυγε απροσδόκητα στις 8 Φεβρουαρίου 1980. Την επόμενη χρονιά, θυμάμαι, μαζί με τον Βαγγέλη Παναγόπουλο (που είναι τώρα διευθυντής της Ελευθεροτυπίας) κάναμε μια εκπομπή στην ΕΤ-2 και είχε μιλήσει κόσμος και κοσμάκης για το παλικάρι. Υπάρχει άραγε εκείνο το ντοκουμέντο; Πάντως, άφθονες πληροφορίες μπορεί κανείς να βρει στο διαδίκτυο και στη διεύθυνση http://homepages.pathfinder.gr/ksilouris/life.htm