Αξιόλογοι καλλιτέχνες και γκρουπ, που «χάθηκαν» για χρόνια και όλοι τούς είχαν ξεγράψει, επιστρέφουν δυναμικά, με αξιόμαχα cd... Πριν από 30 χρόνια η Ρίκι Λι Τζόουνς είχε τον κόσμο όλο στα πόδια της! Ή τουλάχιστον είχε πολύ περισσότερα απ' όσα ο πρότερος βίος της έδειχνε πως θα κατάφερνε… Τι άλλο να πει κανείς για μια 23χρονη σερβιτόρα σε ένα ιταλικό ρεστοράν του Λος Αντζελες, η οποία είχε γεννηθεί στο Σικάγο, της άρεσε από μικρή το… ροντέο, αποβλήθηκε από όλα τα σχολεία όπου πήγε, έφυγε από το σπίτι της στα δεκαπέντε και κατέληξε έπειτα από πολλές… περιηγήσεις, στη Μέκκα του θεάματος, με μόνη περιουσία μερικά τραγούδια στα οποία κανείς δεν έδινε σημασία και, ξαφνικά, χάρη ακριβώς σ' αυτά τα τραγούδια βρέθηκε, από τις… καρμπονάρες που σερβίριζε, να υπογράφει συμβόλαιο με τον κολοσσό Warner, να εμφανίζεται live στα καλύτερα κλαμπ της πόλης, να διασκευάζουν τραγούδια της φτασμένοι καλλιτέχνες, να έχει ως έτερον ήμισυ τον Τομ Γουέιτς (είναι η ξανθιά στο εξώφυλλο του δίσκου του «Blue Valentine», του 1978) και λίγο αργότερα, ο παρθενικός της δίσκος να γίνεται πλατινένιος και η ίδια να παίρνει το πρώτο της Γκράμι, ως Νέος Καλλιτέχνης της Χρονιάς!... [Η Καθημερινή, Οι δεινόσαυροι δεν έχουν ημερομηνία λήξης, του Θοδωρή Μανίκα].
No comments:
Post a Comment