Δύο κύκλοι τραγουδιών, που σημάδεψαν το ρεπερτόριο της ελληνικής και της παγκόσμιας μουσικής, παρουσιάζονται με αφορμή μια διπλή επέτειο: πενήντα χρόνων από τον θάνατο του αρχιμουσικού και συνθέτη Δημήτρη Μητρόπουλου (1896-1960) και σαράντα από εκείνον του πρόωρα χαμένου συνθέτη Γιάννη Χρήστου (1926-1970).
Δημήτρης Μητρόπουλος: 1896-1960
Η μεσόφωνος Αγγελική Καθαρίου και ο πιανίστας Θοδωρής Τζοβανάκης θα ερμηνεύσουν τις «14 Invezioni για φωνή και πιάνο σε ερωτικά ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη» του Μητρόπουλου και τα «6 τραγούδια σε ποίηση του Τ.S. Eliot» του Χρήστου. Ο κύκλος των τραγουδιών του Μητρόπουλου θα παρουσιαστεί στην πρωταρχική και πλήρη μορφή του και θα εκδοθεί από τον Γιάννη Σαμπροβαλάκη, στη σειρά «Μνημεία Νεοελληνικής Μουσικής» του Ιονίου Πανεπιστημίου.
Το ρεσιτάλ για φωνή και πιάνο θα δοθεί αύριο (8.30 μ.μ.), στην αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος» του Μεγάρου Μουσικής. Εντάσσεται στον κύκλο «Μουσικές του 20ού και 21ου αιώνα», με συνδιοργανωτή το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου. Το πρόγραμμα θα ολοκληρωθεί με το «Πρελούδιο και φούγκα σε ρε για δύο πιάνα» του Γιάννη Χρήστου και το κομμάτι για πιάνο «Βεατρίκη» του Δημήτρη Μητρόπουλου, που ο συνθέτης το ενέταξε ως άρια στην ομώνυμη όπερά του. Εκτακτη συμμετοχή θα έχει ο πιανίστας Νίκος Κυριόσογλου. Η εκδήλωση γίνεται με τη συνδρομή της Γενναδείου Βιβλιοθήκης και της Σάντρας Χρήστου.
Ο Δημήτρης Μητρόπουλος, εκτός από διάσημος αρχιμουσικός, υπήρξε αξιόλογος συνθέτης κατά την πρώτη δημιουργική περίοδο της ζωής του. Μάλιστα, θεωρείται ο εισηγητής του μουσικού μοντερνισμού και του δωδεκαφθογγικού συστήματος στην Ελλάδα, πολύ πριν από τον Νίκο Σκαλκώτα. Οι «14 Invezioni» του, πάνω σε ισάριθμα ερωτικά ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη, γράφτηκαν τον χειμώνα του 1925, μετά την επιστροφή του από το Βερολίνο. Πρόκειται για τα «Ηδονή», «Για να 'ρθουν», «Μια νύχτα», «Η αρχή των», «Να μείνει», «Εν απογνώσει», «Γκρίζα», «Μέρες του 1903», «Το διπλανό τραπέζι», «Μακρυά», «Εν τη οδώ», «Ο ήλιος του απογεύματος», «Ετσι πολύ ατένισα», «Επήγα».
Σώζονται, μάλιστα, δύο επιστολές του Μητρόπουλου προς τον Καβάφη, με ημερομηνίες 15 Ιουλίου και 16 Αυγούστου 1926. Οι αρχικές φράσεις της πρώτης: «Θαυμαστέ μου κύριε Καβάφη! Λαβαίνω το θάρρος να σας γράψω, αν και δεν με γνωρίζετε, γιατί έχω τόσες καλές πληροφορίες για τη μεγάλη καλωσύνη, απλότητα και καταδεκτικότητα που δείχνετε προς τους νέους καλλιτέχνας που ατενίζουν σε σας με θαυμασμό!».
Ο Γιάννης Χρήστου ξεκίνησε να γράφει τα «Εξι τραγούδια» σε ποίηση Τ. Σ. Ελιοτ, το 1950. Το πρώτο ποίημα «Eyes that last Ι saw in tears» εντάχθηκε ενορχηστρωμένο στην «Πρώτη Συμφωνία» του. Ακολούθησαν άλλα πέντε, η σύνθεση των οποίων ολοκληρώθηκε το 1955. Ηταν τα «New Hampshire», «Death by water», «Melange adultere de tout», «The wind sprang up at four ο' clock», «Virginia». Η αλληλογραφία Χρήστου - Ελιοτ θα τυπωθεί στο επόμενο τεύχος του τετραμηνιαίου περιοδικού του Ιονίου Πανεπιστημίου, «Μουσικός Ελληνομνήμων».
Ο αντιπρύτανης του Ιονίου Πανεπιστημίου Χάρης Ξανθουδάκης, κρίνοντας μουσικολογικά τους δύο κύκλους τραγουδιών, υποστηρίζει: «Οι καβαφικές μελοποιήσεις ακολουθούν αυστηρές αντιστικτικές μορφές, ενώ η εμμονή στη στενή συνάφεια της μελωδίας με τη μετρική, την προσωδία και το περιεχόμενο του μελοποιημένου στίχου διακρίνει, με μεγαλύτερη ευρηματικότητα και ποικιλία μέσων, τις μελοποιήσεις των στίχων του Ελιοτ».
Info: Εισιτήρια προς 20 (α' ζώνη), 12 (β' ζώνη) και 5 ευρώ (φοιτ.).
Wednesday, February 24, 2010
Μητρόπουλος και Χρήστου μελοποιούν Καβάφη και Ελιοτ
Saturday, February 20, 2010
Η Μαρίνα στον ουρανό με τα διαμάντια
Μισή Ελληνίδα και μισή Ουαλή, η 27χρονη που υπογράφει ως Marina and the Diamonds, κατέκτησε ήδη με το ντεμπούτο της, «The Family Jewels», τη μουσική σκηνή. Το BBC την κατέταξε δεύτερη στη λίστα με τ' ανερχόμενα αστέρια του 2010
«Γράφω τραγούδια για να θέτω ερωτήματα και να αμφισβητώ τα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Δεν με απασχολεί αν θα γίνω διάσημη σε όλο τον κόσμο και τα τραγούδια μου επιτυχίες παντού. Δεν σημαίνει κάτι για μένα. Μέσα από τα τραγούδια φιλοσοφώ, ανατρέπω τη βεβαιότητα. Μου είναι πολύ πιο οικείο αυτό από το να γράφω στίχους τού στιλ "σε αγαπάω μωρό μου"».
Από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής η Μαρίνα-Λαμπρινή Διαμαντίς, η εικοσιτριάχρονη που υπογράφει ως Marina & The Diamonds, μας μιλάει λίγο πριν από την κυκλοφορία του ντεμπούτου της, «The Family Jewels». Ηδη ο αγγλικός Τύπος γράφει διθυράμβους γι' αυτή την πιτσιρίκα, που γεννήθηκε στην Ουαλία από Ελληνα πατέρα και Ουαλή μητέρα. Ηταν υποψήφια για τα φετινά Brit Awards, ενώ πήρε τη δεύτερη θέση σε μια ψηφοφορία του BBC για τα ανερχόμενα αστέρια στη μουσική σκηνή του 2010.
«Ωραία είναι όλα αυτά τα δημοσιεύματα», απαντάει η Μαρίνα. Δυσανασχετεί, όμως, όταν τη συγκρίνουν με τη Λίλι Αλεν ή τη Florence & The Machine. «Επειδή είμαι κι εγώ γυναίκα δεν σημαίνει ότι έχω κάποια σχέση μ' αυτές. Οι δημοσιογράφοι πάντα θέλουν να σε βάλουν σε μια κατηγορία. Ασε και το μπέρδεμα με το Diamonds. Τα "διαμάντια" που συνοδεύουν το όνομά μου δεν είναι η μπάντα μου. Είναι οι θαυμαστές μου, αυτοί που με ανακάλυψαν μέσα στο myspace και έστελναν μηνύματα, αυτοί που με ακολουθούν στις συναυλίες, αυτοί είναι τα δικά μου κοσμήματα».
Οσο για τον τίτλο τού δίσκου, «The Family Jewels», «τον ονόμασα έτσι επειδή είναι πολύτιμος για μένα», εξηγεί. «Πιστεύω στ' αλήθεια ότι η οικογένεια είναι το πιο σημαντικό πράγμα που έχεις. Αυτό τουλάχιστον έμαθα μέχρι τώρα»... ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Friday, February 19, 2010
Έλτον Τζον: «Ο Χριστός ήταν γκέι»
Ο Σερ Έλτον Τζον υποστήριξε ότι ο Ιησούς ήταν ένας «υπερνοήμων γκέι άντρας» σε συνέντευξη που παραχώρησε σε αμερικάνικο περιοδικό.
Ο τραγουδιστής δήλωσε επίσης στο Parade ότι ο Ιησούς ήταν " φιλεύσπλαχνος", επιεικής και "καταλάβαινε τα ανθρώπινα προβλήματα". Πρόσθεσε μάλιστα ότι "στο σταυρό, συγχώρεσε τους ανθρώπους που τον σταύρωσαν. Ο Ιησούς ήθελε να αγαπάμε και να συγχωρούμε”.
Εκπρόσωπος τύπου της Εκκλησίας της Αγγλίας επεσήμανε: "Το συλλογισμό του Σεν Ελτον, ότι ο Ιησούς μας καλεί όλους να αγαπάμε και να συγχωρούμε, τον συμμερίζονται όλοι οι Χριστιανοί. Ωστόσο οι διορατικότητες για τις πτυχές του ιστορικού προσώπου του Ιησού είναι καλύτερο να αφήνονται στους ακαδημαϊκούς". Ο Σερ Έλτον δήλωσε επίσης: "Δεν ξέρω τι κάνει τους ανθρώπους τόσο σκληρούς. Αν προσπαθήσεις να γίνεις γκέι γυναίκα στη Μέση Ανατολή - πέθανες".
Στη συνέντευξη ο τραγουδιστής είπε επίσης ότι δεν του αρέσει να είναι διασημότητα πλέον καθώς "η φήμη προσελκύει τους τρελούς". "Οι πριγκίπισσα Νταϊάνα, Τζιάνι Βερσάτσε, Τζον Λένον, Μάικλ Τζάκσον, όλοι νεκροί. Δύο εξ αυτών πυροβολήθηκαν έξω από το σπίτι τους. Τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί αν δεν ήταν διάσημοι. Ποτέ δεν είχα σωματοφύλακα, ποτέ, μέχρι που πέθανε ο Τζιάνι", εξήγησε ο Βρετανός. Η πλήρης συνέντευξη θα δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα του Parade. [enet.gr, 15:29 Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010]
Πέθανε ο συνθέτης και πιανίστας Αριελ Ραμίρεζ
Ο διάσημος συνθέτης και πιανίστας Αριέλ Ραμίρεζ [Ariel Ramírez] ο δημιουργός του Misa criolla, μιας λειτουργίας σε πέντε μέρη βασισμένης στις μελωδίες και τους λαϊκούς ρυθμούς της αργεντινής μουσικής, πέθανε στη διάρκεια της νύχτας σε ηλικία 88 χρόνων από επιπλοκές πνευμονίας, ανακοίνωσε η οικογένεια.
Ο Αριέλ Ραμίρεζ, είχε συνθέσει και πολλά λαϊκά τραγούδια όπως το "Alfonsina y el mar" που έγινε ευρύτερα γνωστό από τη φωνή της Μερσέντες Σόσα, η οποία πέθανε τον περασμένο Οκτώβριο.
Ο Ραμίρεζ νοσηλευόταν τις τελευταίες εβδομάδες σε μια κλινική στην περιφέρεια του Μπούενος Αϊρες.
Το Misa criolla, που γράφτηκε το 1964, ερμηνεύτηκε σε 40 γλώσσες στο Τεάτρο Κολόν του Μπουένος Αϊρες και στο Λίνκολν Σέντερ της Νέας Υόρκης γνωρίζοντας τη μεγαλύτερη επιτυχία ερμηνευμένο από την Μερσέντες Σόσα.
Wednesday, February 17, 2010
«Εσβησε» ο τραγουδιστής των ροκ «Νακ»
Ο Νταγκ Φίγκερ, τραγουδιστής των Νακ, μιας βρετανικής ροκ μπάντας που έκανε σύντομη καριέρα στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 έφυγε από τη ζωή την περασμένη Κυριακή, σε ηλικία 57 ετών.
Ο Φίγκερ, που είχε συμβάλει στη σύνθεση του μοναδικού χιτ του συγκροτήματος με τίτλο «My Sharona», από το 2006 πολεμούσε τον καρκίνο που τον είχε προσβάλει στο κεφάλι. Τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος με δήλωσή τους στην ιστοσελίδα τους ανέφεραν: «Οι καρδιές μας κοντεύουν να σπάσουν. Ο Νταγκ θα μας λείψει».
Το «Μy Sharona» είχε φτάσει στην κορυφή των αμερικανικών τσαρτ το 1979. Και στην έκτη θέση των βρετανικών. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως αν και το συγκρότημα δεν κατάφερε ξανά να επαναλάβει την επιτυχία εκείνου του κομματιού, ο Τύπος στις Η.Π.Α. τους περιέγραψε σαν τους νέους Μπιτλς.
Sunday, February 14, 2010
Μανώλης Χιώτης, ο δεξιοτέχνης και ο αριστερός
- Η ΑΥΓΗ: 14/02/2010
- ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ
- ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΣΙΤΑΣ, Μανώλης Χιώτης, ο μάγκας που έβαλε κολόνια στο τραγούδι(μαζί, σε μορφή DVD, το ομώνυμο ντοκιμαντέρ), εκδόσεις ΚΨΜ, σελ. 215
Στη μνήμη του Πάνου Γεραμάνη
Στην μνήμη λοιπόν του Πάνου, που ως δάσκαλος μας γαλούχησε χρόνια και χρόνια, με τους «Λαϊκούς Βάρδους» του από το Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΑ, και του οποίου ιδέα ήταν το να φτιαχτεί ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Μανώλη Χιώτη. Η φιλική επιμονή του, με έφερε να εμπλακώ και προσωπικά με όλο το εγχείρημα, όντας μη μουσικολόγος. Εμπλοκή που μου γνώρισε έναν ολόκληρο και πολυσύνθετο κόσμο. Ένα κόσμο για τον οποίο συνεχίζουμε να συζητάμε και να διερευνάμε, εδώ και εξήντα χρόνια, από τα μέσα της δεύτερης πενταετίας εκείνης της τόσο σημαντικής και τραυματικής δεκαετίας του 1940, όταν ο Φοίβος Ανωγειαννάκης με άρθρο του στον Ριζοσπάστη του 1947 άνοιξε τη συζήτηση, για να την συνεχίσει και διευρύνει ο Μάνος Χατζιδάκις με τη διάλεξή του στο υπόγειο του Κουν το 1949.
Η δυσκολία -υποκειμενική μα νομίζω και αντικειμενική- γίνεται πιο έντονη, αν σκεφτούμε ότι έχουμε να κάνουμε με ένα είδος μουσικής, που πέρα από τον ρυθμό, τον ήχο, το τόσο λειτουργικό δέσιμο στίχου και μουσικής, το κύριο όργανο εκφοράς του, κουβαλάει και κάτι πιο βαθύ συναισθηματικό, κάτι άπιαστο, που μας συνεπαίρνει όλους, παλιότερους μα και το σημαντικότερο και πολύ νεώτερους, που ζήσαμε και ζούμε στη χαρά και τη λύπη με τα τραγούδια του.
Στόχος βέβαια αυτής της κριτικής παρουσίασης δεν είναι η μελέτη της πορείας και της σημασίας του ρεμπέτικου, αλλά η κριτική παρουσίαση του βιβλίου για τον Χιώτη, αυτόν τον πολυτάλαντο Ναυπλιώτη μάγκα, που όπως πετυχημένα η ευαισθησία του Σταμάτη Κραουνάκη αποτύπωσε δίνοντας και τον τίτλο του ομώνυμου ντοκιμαντέρ και του βιβλίου: «Έβαλε κολόνια στο τραγούδι»!
Και τον σκηνοθέτη Αντώνη Κασίτα, που με αυτό το βιβλίο κάνει την εμφάνισή του και ως συγγραφέας-ερευνητής. Καρπός της έρευνάς του για το ντοκιμαντέρ και του τεράστιου και σε μεγάλο βαθμό άγνωστου υλικού που συγκέντρωσε γι' αυτό, το βιβλίο του δεν αποτελεί απλά μια βιογραφία ενός ταλαντούχου, πολυσύνθετου, αριστερού πολίτη και μουσικού, αλλά ένα εργαλείο που εμπλουτίζει το corpus της ελληνόγλωσσης βιβλιογραφίας του λαϊκού μας τραγουδιού, με όλη την εργογραφία του Χιώτη, τη συμμετοχή του σε ιστορικές ηχογραφήσεις άλλων συνθετών, σπάνιες φωτογραφίες, αφίσες, προγράμματα παραστάσεων, αποκόμματα εφημερίδων, σε μια άψογη έκδοση.
Ενώ ταυτόχρονα αποτελεί μια κατάθεση πόνου και ελπίδας, μέσα από την αγνότητα της οποίας, όπως γράφει για το ρεμπέτικο ο Κασίτας, αλλά ισχύει και για τον ίδιο και για την γραφή που μας έδωσε, και πολύ ευρύτερα για τους ασυμβίβαστους αριστερούς «αντιλαμβάνεσαι αυτό που λέει ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης: 'σαν καρφιά οι λέξεις' μπήγονται μέσα στο μυαλό σου. Λεπίδι η πένα, ξεσκίζει τη γραμμή του χρόνου της ζωής και χαράζει τα μάγουλα. Και μέσα από κει αναβλύζουν τα αρώματα της πενιάς μαζί με τις μνήμες τις υπέροχες των παιδικών σου χρόνων, κάπου εκεί στη Γερμανία, στο Βέλγιο, στην Αυστραλία, αντάμωμα με τον αγώνα του κόσμου για μια καλύτερη ζωή, μετά την απώλεια της ελπίδας, με πιο πολύ χαμόγελο. Για αυτούς που πίστεψαν σε μια υπόθεση και πρόσφεραν το είναι τους και που τόσο προδόθηκαν»
Ένα και μόνο παράδειγμα αρκεί: η Μπέλλου, πριν βγει στο πάλκο -οι γυναίκες αποκλείονταν από τις παλιές ρεμπέτικες κομπανίες-, πούλαγε Ριζοσπάστη στην Ομόνοια... Γιατί και ο Κασίτας και ο Γεραμάνης και ο Χιώτης και τόσοι ακόμη που εμφανίζονται μέσα στο κείμενο, είναι αριστεροί πολίτες που δεν διεκδίκησαν παρά την τιμιότητα του χώρου δουλειάς τους, όχι καρέκλες της κομματικής ιεραρχίας. Μια που επιτέλους αριστερά δεν είναι τα αριστερά κόμματα και κομματίδια. Αριστερά είναι οι άνθρωποι που μπορούν να ψηφίζουν ή να μην ψηφίζουν, αλλά βιώνουν την εκμετάλλευση, την αδικία, την αλλοτρίωση. Ακόμα και αν δεν την ξέρουν τούτη την έννοια καν ως λέξη, έχουν έντονο το αίσθημα της κοινωνικής αλληλεγγύης, της συντροφικότητας.
Και στο σημείο αυτό ψαύουμε ίσως κάτι πιο ουσιαστικό, το πιο αγνοημένο κομμάτι της αριστερής μας ρητορείας, τον λαϊκό πολιτισμό για τον οποίο κόπτονται λεκτικά όλες οι κομματικές εκφράσεις της αριστεράς, αλλά στην πράξη όχι μόνο αγνοούν αλλά και πολλές φορές και αντιστρατεύονται, όπως συνέβη με το τραγούδι των περιθωριοποιημένων στρωμάτων των πόλεων, το ρεμπέτικο. «Ένας βασικός λόγος για αυτή την στάση της Αριστεράς ήταν (φοβάμαι ότι και είναι) ότι οι ηγεσίες της, πάντα φοβούνταν τους ανθρώπους που αμφισβητούσαν θεσμούς και καταστάσεις...».
Και χρειάστηκε η καταλυτική παρουσία τη δεκαετία του '60 του Μάνου Χατζιδάκι, και για την αριστερά κυρίως του Μίκη Θεοδωράκη, για να αντιστραφεί αυτό το αρνητικό κλίμα, για το οποίο η ευαισθησία και πάλι ενός αριστερού, του Ανωγειανάκη, τόσο έγκαιρα είχε μιλήσει και μάλιστα από τις στήλες της κομματικής εφημερίδας.
Αυτόν το λαϊκό πολιτισμό παρακολουθεί ο συγγραφέας, μέσα από το πιο βιωματικό του είδος, το τραγούδι του λαού, λιτά αλλά και πολλές φορές και με αναπαραγωγή στερεότυπων που, ανεξάρτητα αν αποδεικνύονται ή όχι, τον διατρέχουν, και τα οποία ο πειρασμός του κοινωνικού επιστήμονα να τα απομυθοποιήσει, δεν αίρει την ιδεολογικο-πολιτική και κοινωνική τους αναπαραγωγή. Μέσα σ' αυτόν τον λαϊκό πολιτισμό τοποθετεί την όλη πορεία του λαϊκού και του ρεμπέτικου τραγουδιού και έτσι προσεγγίζει το «φαινόμενο» Χιώτη και τη διαδρομή του στο μουσικό στερέωμα. Και όπως συμβαίνει συχνά με τους ερευνητές, στο τέλος ερωτεύεται το αντικείμενο της έρευνάς του.
Και αν μάλιστα αυτό το αντικείμενο είναι ένας ζωντανός μύθος, ένας πολυπρισματικός καλλιτέχνης και άνθρωπος όπως ο Μανώλης Χιώτης, το φαινόμενο γίνεται ακόμη πιο έντονο και αναδεικνύεται σε κάθε γραμμή της τόσο επιμελημένης εκδοτικής αυτής προσπάθειας. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει τον συγγραφέα να καταγράψει και τις αρνητικές κριτικές που υπήρξαν για το είδωλό του. Αλλά φροντίζει αμέσως μετά να καταθέτει μία ακόμη πράξη του Χιώτη, που αναδεικνύει την σημασία του ως μουσικού, ευρύτατου φάσματος, όπως εκείνη η αναφορά του στον Τζίμι Χέντριξ, που τον θεωρούσε τον «πρώτο κιθαρίστα», ή εκείνη η τελευταία δημόσια πράξη του, που επιβάρυνε χωρίς επιστροφή την ήδη κλονισμένη του καρδιά. Αξίζει να τη θυμίσουμε:
Ήταν ένα Μαρτιάτικο απομεσήμερο του 1970 έξω από τις φυλακές του Ωροπού, όπου κρατιόνταν τότε από την Χούντα ο Μίκης Θεοδωράκης, όταν ο Χιώτης με την κιθάρα του στέκει κατάφατσα απέναντι στο καθεστώς και παίζει και τραγουδά για τον μεγάλο φίλο του: «σε πότισα ροδόσταμο». Γεγονός που του στοίχισε τέτοιο ξύλο από τα όργανα της Χούντας, που τον οδήγησε για μια βδομάδα στον «Ευαγγελισμό», σε πλήρη απομόνωση, την οποία μόνο ο Γιάννης Παπαϊωάννου με τον γνωστό «τσαμπουκά» του κατόρθωσε να σπάσει και να τον δει. Και εκείνο το Μάρτιο έφυγε...
Για όλα αυτά, η συγκεκριμένη έκδοση του «ΚΨΜ» αξίζει να διαβαστεί, πολύ περισσότερο που συνοδεύεται, σε μορφή DVD, με το βραβευμένο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ντοκιμαντέρ.
Sunday, February 7, 2010
Πέθανε ο θρύλος της βρετανικής τζαζ σερ Τζον Ντάνκγουορθ, Σε ηλικία 82 ετών
Πέθανε σε ηλικία 82 ετών ο σερ Τζον Ντάνκγουορθ, μια από σημαντικότερες μορφές της βρετανικής τζαζ.
Ο διάσημος σαξοφωνίστας συνεργάστηκε στενά με θρύλους της τζαζ, όπως ο Νατ Κινγκ Κόουλ, η Ελα Φιτζέραλντ και ο Οσκαρ Πέτερσον. Ήταν εκείνος που συνέθεσε το μουσικό θέμα της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς «Οι Εκδικητές» ('The Avengers').
Το θάνατό του ανακοίνωσε η σύζυγός του Κλίο Λέιν στη διάρκεια κονσέρτου για την 40η επέτειο της μουσικής σκηνής που είχαν ιδρύσει οι δυό τους κοντά στο σπίτι τους στο Μπακινγκχαμσιρ, βόρεια του Λονδίνου.
Ο μουσικός πέθανε το Σάββατο σε νοσοκομείο της βρετανικής πρωτεύουσας μετά από σύντομη ασθένεια.
Ο Ντάνκγουορθ γεννήθηκε στο Έσεξ το 1927 και σε ηλικία 17 ετών άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα στην Βασιλική Μουσική Ακαδημία.
Έμπνευσή του αποτέλεσε ο αμερικανός σαξοφωνίστας Τσάρλι Πάρκερ. Το 1959 ο Ντάνκγουορθ με την ορχήστρα του άρχισε περιοδείες στις Ηνωμένες Πολιτείες και συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Ντιούκ Ελινγκτον που έγινε στενός του φίλος.
Την επόμενη δεκαετία έγραψε τη μουσική για ταινίες όπως «Saturday Night and Sunday Morning» και «Modesty Blaise».
Το 2006 τιμήθηκε με τον τίτλο του ιππότη.
Με τη σύζυγό του απέκτησαν δύο παιδιά, επίσης μουσικούς της τζαζ.
Friday, February 5, 2010
Ο Πίτερ Γκάμπριελ... ξύνει τις πλάτες συναδέλφων του
Στο νέο, ύστερα από επτά χρόνια, άλμπουμ του ο βρετανός τραγουδιστής διασκευάζει ροκ τραγούδια, χωρίς κιθάρα και ντραμς«Ξύστε μου την πλάτη, να ξύσω τη δική σας» λέει ο Πίτερ Γκάμπριελ για το νέο του άλμπουμ με τίτλο «Scratch my Βack», το οποίο αποτελείται αποκλειστικά από διασκευές. «Πρόκειται για ένα concept... ανταλλαγής. Αν διασκευάσετε ένα από τα τραγούδια μου, το ίδιο θα κάνω και εγώ με ένα από τα δικά σας» συμπληρώνει.
Ο βρετανός τραγουδιστής αφήνει για λίγο στην άκρη τον ακτιβισμό και τις οικολογικές του ανησυχίες και επιστρέφει στη δισκογραφία, ύστερα από επτά χρόνια, με ένα σόλο άλμπουμ που περιέχει τραγούδια άλλων καλλιτεχνών της γενιάς του, όπως ο Ντέιβιντ Μπάουι, ο Λου Ριντ, ο Πολ Σάιμον, αλλά και νεότερων, όπως τα συγκροτήματα Αrcade΄s Fire και Radiohead. Αυτό είναι το πρώτο άλμπουμ, όπως λέει, μιας σειράς στην οποία διάφοροι γνωστοί καλλιτέχνες θα... αλληλοδιασκευάζονται. «Η ιδέα αυτή με παίδευε εδώ και αρκετό καιρό. Ηχογράφησα πρώτα ένα τραγούδι των Vampire Weekend, γνωρίζοντας φυσικά ότι το τελευταίο διάστημα έχουμε βαρεθεί να ακούμε διασκευές. Για αυτό έψαξα να βρω νέους τρόπους για να γίνει κάτι τέτοιο. Τότε μου ήρθε η ιδέα της ανταλλαγής, σε μια προσπάθεια να ανοίξω τα όρια των δυνατοτήτων στη σύνθεση. Για παράδειγμα, ακούς το “Τhe Βoy in the Βubble” του Πολ Σάιμον και από την αρχή δίνεις βάση στην εξαιρετική μουσική με τα νοτιοαφρικανικά στοιχεία, παραμερίζοντας το γεγονός ότι ο Σάιμον εδώ έχει γράψει μερικούς από τους καλύτερους στίχους της τελευταίας 25ετίας. Ετσι, αυτό που έκανα ήταν να αφήσω χώρο στους στίχους».
Από την αρχή, ο Γκάμπριελ έθεσε όρο στον εαυτό του το άλμπουμ να μην περιέχει κιθάρα και ντραμς, δύο όργανα που καθορίζουν τον ροκ ήχο. Ετσι, σε ένα από τα τραγούδια που χαρακτήρισαν το ροκ της δεκαετίας του 1970, το «Ηeroes» του Ντέιβιντ Μπάουι, πίσω από τη φωνή του Γκάμπριελ ακούγονται μόνον έγχορδα, με αποτέλεσμα η εκτέλεση να θυμίζει αρκετά εκείνη του Φίλιπ Γκλας στην περίφημη «Ηeroes Symphony». «Η βασική ιδέα ήταν να κάνω τα τραγούδια ψυχρά και άδεια,έτσι ώστε ο ακροατής να μένει στους στίχους και στη μελωδία. Αυτό με κάνει να λειτουργώ περισσότερο ως τραγουδιστής» εξηγεί.
Σε μια περίοδο που όλα περνούν από το μπλέντερ των α λα «ΧFactor» διασκευών, ο Γκάμπριελ επιχειρεί, μάλλον επιτυχημένα, να επαναπροσδιορίσει τη σχέση μεταξύ ποπ μουσικής και υψηλής τέχνης. Τις νέες ενορχηστρώσεις των τραγουδιών έκανε ο ίδιος μαζί με τον Τζον Μέτκαλφ, ενώ η ηχογράφηση έγινε για μία ακόμη φορά στα στούντιο της Real World. Ο Πίτερ Γκάμπριελ έχει ανακοινώσει μια νέα σειρά εμφανίσεων σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, όπως το Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι το καλοκαίρι θα τον δούμε και στη χώρα μας. Το ενδιαφέρον είναι ότι τα τραγούδια θα τα παρουσιάσει όπως στον δίσκο: συνοδευόμενος από ορχήστρα, χωρίς κιθάρα και ντραμς.
Το άλμπουμ «Scratch my Βack» θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα στις 15 Φεβρουαρίου.
Wednesday, February 3, 2010
Θρίαμβος, αλλά χωρίς το κερασάκι
Η Mπιγιονσέ έφυγε με έξι βραβεία Γκράμι, όμως, η Τέιλορ Σουίφτ της πήρε από τα χέρια το «Αλμπουμ της Χρονιάς»Ο θρίαμβος της Mπιγιονσέ και η εμφάνιση επί σκηνής των δύο μεγαλύτερων παιδιών του Mάικλ Tζάκσον ήταν τα σημαντικότερα γεγονότα της 52ης απονομής των Bραβείων Γκράμι, που πραγματοποιήθηκε προχθές το βράδυ στο Λος Aντζελες. H Mπιγιονσέ αναδείχθηκε σε «βασίλισσα» της βραδιάς, φεύγοντας με συνολικά έξι βραβεία, μεταξύ των οποίων και αυτά για το «Tραγούδι της Xρονιάς», «Kαλύτερης γυναικείας ποπ ερμηνείας» και «Kαλύτερο R&B τραγούδι».
Η μεγάλη νικήτρια Μπιγιονσέ στέλνει φιλιάH Mπιγιονσέ ευχαρίστησε την οικογένειά της και ιδιαιτέρως τον σύζυγό της Tζέι-Z, λέγοντάς του από τη σκηνή ένα μεγάλο «Σ’ αγαπώ».
Η Τέιλορ Σουίφτ με τα τέσσερα Γκράμι τηςΩστόσο η 28χρονη «ντίβα» δεν κατάφερε να αποσπάσει το σημαντικότερο βραβείο της βραδιάς για το «Aλμπουμ της Xρονιάς», παρότι ήταν υποψήφια, αφού της το πήρε κυριολεκτικά από τα χέρια η νεαρή τραγουδίστρια της κάντρι Tέιλορ Σουίφτ με το άλμπουμ της «Fearless», που έκανε τη μεγάλη έκπληξη, κερδίζοντας συνολικά τέσσερα βραβεία. «Eλπίζω να ξέρετε τι σημαίνει για μένα αυτό το βραβείο», είπε συγκινημένη η 20χρονη τραγουδίστρια, συμπληρώνοντας με χιούμορ πως σίγουρα στα σαλόνια των συγγενών της θα γίνεται χαμός.
Mε γεμάτα χέρια έφυγαν από την προχθεσινή τελετή οι «Mπλακ Aϊντ Πις», οι «Kινγκς οφ Λέον» και ο Tζέι-Z, κερδίζοντας από τρία βραβεία ο καθένας, ενώ ο Eμινεμ και η Λέιντι Γκάγκα κέρδισαν σε δύο διαφορετικές κατηγορίες ο καθένας. H τελευταία μάλιστα εντυπωσίασε με τη ζωντανή εμφάνισή της στην έναρξη της βραδιάς.
Aνάμεσα στους νικητές ήταν επίσης ο Nιλ Γιανγκ, ο οποίος απέσπασε το πρώτο Γκράμι της καριέρας του και οι «Γκριν Nτέι».
H πιο φορτισμένη συναισθηματικά στιγμή της βραδιάς, πάντως, ήταν όταν τα δύο μεγαλύτερα παιδιά του Mάικλ Tζάκσον, ο 12χρονος Πρινς Mάικλ και η 11χρονη Πάρις ανέβηκαν στη σκηνή για να παραλάβουν το βραβείο του πατέρα τους για τη συνολική προσφορά του.
«Σε όλα τα τραγούδια του το μήνυμα ήταν απλό, αγάπη. Eμείς θα συνεχίσουμε να διαδίδουμε αυτό το μήνυμα και να βοηθάμε τον κόσμο», είπε ο Πρινς Mάικλ, ενώ η Πάρις συμπλήρωσε συγκινημένη: «O μπαμπάς υποτίθεται πως έπρεπε να είναι εδώ. O μπαμπάς επρόκειτο να βγει στη σκηνή πέρυσι. Σας ευχαριστούμε. Σ’ αγαπάμε μπαμπά».
Οι μεγάλες διακρίσεις
- Αλμπουμ της χρονιάς: «Φίαρλες» (Fearless) - Τέιλορ Σουίφτ
- Τραγούδι της Χρονιάς: «Σινγκλ Λέιντις» [Single Ladies (Put a ring on it)] - Μπιγιονσέ
- Δίσκος της Χρονιάς: «Γιουζ Σαμπάντι» (Use Somebody) - Κινγκς οφ Λέον
- Καλύτερος Νέος Καλλιτέχνης: Ζακ Μπράουν Μπαντ
- Καλύτερη ποπ γυναικεία ερμηνεία: «Χαλό» (Halo) - Μπιγιονσέ
- Καλύτερο ροκ άλμπουμ: «21st Σέντουρι Μπρεϊκντάουν» (21st Century Breakdown) - Γκριν Ντέι
- Καλύτερο κάντρι άλμπουμ: «Φίαρλες» (Fearless) - Τέιλορ Σουίφτ
- Χορευτικό τραγούδι: «Πόκερ Φέις» (Poker Face) - Λέιντι Γκάγκα
Η μόδα της βραδιάς
Η Λέιντι Γκάγκα, η γοργόνα και η πολυκατοικία...Για πολλοστή φορά η Λέιντι Γκάγκα με το σκέρτσο και το ντύσιμό της μονοπώλησε το ενδιαφέρον των φωτογράφων στο Λος Αντζελες. Η τραγουδίστρια χωρίς τον φόβο μη δει άλλη καλλιτέχνιδα να φορά το ίδιο ρούχο με εκείνη δέχτηκε για την αμφίεσή της τη βοήθεια του Τζόρτζιο Αρμάνι. Ετσι, συνδύασε το λαμπερό μίνι φόρεμά της με ασορτί πααπούτσια και καπέλο - σε ύψος πολυκατοικίας.
Η Μπιγιονσέ επέλεξε να παραλάβει ένα από τα βραβεία της ως «γοργόνα», με ένα φόρεμα «Στεφάν Ρολάν» με αποκαλυπτικό μπούστο. Κομψή και άκρως γοητευτική ήταν η Τέιλορ Σουίφτ, η οποία ανέδειξε τους ώμους της μέσα από μια υπέροχη μπλε τουαλέτα «Κάουφμαν Φράνκο». Η καλή διάθεση της και πάλι ερωτευμένης Ριάνα φάνηκε και από το ολόλευκο φόρεμα υψηλής ραπτικής διά χειρός Ελι Σάαμπ.
Το όνομα «Ντόλτσε Γκαμπάνα» δεν θα σώσει την Μπρίτνεϊ Σπίαρς από την ένταξή της στη λίστα με τις πιο κακοντυμένες, καθώς το σιθρού μαύρο δαντελένιο σύνολό της δεν την κολάκευε. Το σώμα της Κάτι Πέρι «αγκάλιαζε» ένα φόρεμα με χρυσές λεπτομέρειες Ζακ Ποζέν. Η Νικόλ Κίντμαν φορούσε ένα μαύρο σύνολο Πράντα και η Τζένιφερ Λόπεζ ένα -μίνι από τη μία πλευρά και μακρύ από την άλλη- φόρεμα Βερσάτσε.[ΕΘΝΟΣ, 02/02/2010]
Monday, February 1, 2010
Ο μουσουργός Αλέκος Ξένος
