Ο αυθεντικός Γιάννης Μαρκόπουλος

14 έργα του συνθέτη με κείμενα και πλούσιο φωτογραφικό υλικό, η νέα προσφορά της «Καθημερινής» προς τους αναγνώστες της

• Συνέντευξη στον Οδυσσεα Ιωαννου, Η Καθημερινή, 2/7/2011

Ισως είναι ο συνθέτης που έσκαψε περισσότερο απ’ όλους τους ομοτέχνους του στα χώματα της πατρίδας του. Ως αρχαιολόγος με μόνα του όπλα -πέρα από το ταλέντο του- έναν παλιό χάρτη και μία φιλοσοφική αρματωσιά που κρατούσε από τους αρχαίους Ελληνες φιλοσόφους. Ο Μαρκόπουλος ανέδειξε καθαρά μεταλλεύματα αφαιρώντας τις όποιες περιττές προσμείξεις τους. Κυρίως την επταετία 1969-1975 παρέδωσε έργα που η θέση τους είναι στις κορωνίδες του μουσικού πολιτισμού μας. Η τοποθέτησή του «επιστροφή στις ρίζες» ήταν μία θέση που είτε παρεξηγήθηκε είτε ακόμη και λοιδορήθηκε απ’ όσους διάβασαν πίσω από αυτήν την πρόταση για έναν άγονο εγκλωβισμό σε αγκυλώσεις και δόγματα της παράδοσης. Ομως εξέφραζε την αγωνία ενός δημιουργού να μιλήσει στην εποχή του, εκφράζοντας σύγχρονα αιτήματα και την ανάγκη συνειδητής συλλογικότητας όπως τη συναντάμε στην πρωτογενή δημιουργία της δημοτικής μας μουσικής. Με «εμμονική» συνέπεια σε ολοκληρωμένους κύκλους τραγουδιών, σε συγκεκριμένους ερμηνευτές και σε αναγνωρίσιμα από το θυμικό μας ηχοχρώματα, έστησε έναν κόσμο που αμφισβήτησε το επίκαιρο και τη γραμμική αναπαράσταση του χρόνου. Ενοποίησε εποχές και αισθήματα. Ο Μαρκόπουλος έγραψε μουσική και τραγούδια για περισσότερες από 30 κινηματογραφικές ταινίες, την περίοδο 1961-1969, πριν κυκλοφορήσει το πρώτο μεγάλο έργο του, το «Χρονικό». Ακούγοντας κανείς προσεκτικά εκείνα τα τραγούδια, που φανέρωναν τη στόφα μεγάλου λαϊκού μελωδού, θα περίμενε πως η συνέχειά του θα ήταν στο πεδίο του αμιγώς λαϊκού τραγουδιού, παρά τους όποιους «υπαινιγμούς» παραδοσιακής μουσικής περιείχαν. Δείγματα γραφής που θα οδηγούσαν εύκολα κάποιον στο -εσφαλμένο εκ των υστέρων- συμπέρασμα πως βρέθηκε ο τέταρτος άξιος σωματοφύλακας δίπλα στον Ζαμπέτα, τον Καλδάρα και τον Ακη Πάνου. Ομως ο Μαρκόπουλος είχε άλλον δρόμο να τραβήξει και αλλού τον πήγε το άστρο του. Η θέση του είναι δίπλα στους «αταξινόμητους» σημαντικούς δημιουργούς του νεοελληνικού πολιτισμού, ανεξάρτητα από το πεδίο της τέχνης που «ασκήθηκε» ο καθένας. Στους ζωγράφους, τους ποιητές, τους ανθρώπους του Λόγου, εκείνους που κατάφεραν να μιλήσουν για τον τόπο τους μέσα από τα «τοπικά ιδιώματα» μιας παγκόσμιας γλώσσας, της μεγάλης τέχνης. Aνάμεσα σε εκείνους που τίμησαν τα λόγια του Σολωμού πως εθνικό είναι το αληθές.

Ροκ για την παρακμή της Δύσεως

• Ο αγαπημένος του ελληνικού κοινού Νικ Κέιβ έρχεται στην Αθήνα με μια μπάντα πενηντάρηδων 

• Της Σελανας Βροντη, Η Καθημερινή, 2/7/2011

O Νικ Κέιβ είναι ένας μουσικός που με την πάροδο του χρόνου αποκτά νεανική τόλμη. Γυρνώντας νέες σελίδες στην καριέρα του, συνεχώς μας εκπλήσσει. Το 2006 σχημάτισε τους Grinderman, με τρία βασικά μέλη των Bad Seeds, συγκεκριμένα τον Warren Ellis, τον Martyn Casey και τον Jim Sclavunos. Με δύο αξιόλογα άλμπουμ στο ενεργητικό τους, ο χαρακτηρισμός «παράλληλο πρότζεκτ» φαντάζει φτωχός. Ο Nίκος Σπηλιάς –όπως τον φωνάζουν οι Ελληνες οπαδοί του– και η παρέα του... τα σπάνε: φτιάχνουν ωμή, ακατέργαστη πανκ-ροκ, την οποία θα παρομοιάζαμε με ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται. 

Το «Grinderman 2», το δεύτερο ομώνυμο άλμπουμ του συγκροτήματος, που κυκλοφόρησε πέρυσι τον Σεπτέμβριο, είναι εντελώς αυτοσχεδιαστικός και περιέχει τραγούδια ζοφερά, σκληρά και βίαια. Στο εξώφυλλό του, εμφανίζεται ένας αγριεμένος λύκος να στέκεται μέσα σε ένα πολυτελές σπίτι, διακοσμημένο σε αρχαιοελληνικό στυλ. Πίσω από το άγριο ζώο, πάνω σε ένα ασημένιο τραπέζι και δίπλα σε ένα βάζο με λευκά τριαντάφυλλα, ορθώνεται μια μαρμάρινη προτομή του Περικλή.

Στο βίντεο κλιπ του πρώτου σινγκλ του γκρουπ, «Heathen Child» (Αλλόθρησκο παιδί), ο πολιτικός αρχιτέκτονας του Χρυσού Αιώνα χύνει δάκρυα από αίμα, ενώ οι μουσικοί, ντυμένοι σαν αρχαίοι πολεμιστές, τραγουδούν: «Αν νομίζεις ότι η κυβέρνησή σου θα σε προστατέψει, κάνεις λάθος». Η φιλοτέχνηση του δίσκου, αλλά και το τραγούδι, αντανακλούν με τον καλύτερο τρόπο τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα.