GIACOMO PUCCINI

Giacomo Puccini

Ο Ιταλός συνθέτης Giacomo Antonio Domenico Michele Secondo Maria Puccini (γεννήθηκε στι 22 Δεκεμβρίου και πέθανε στις 29 Νοεμβρίου 1924), συνέθεσε όπερες μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται οι γνωστότατες όπερες Tosca, και Madama Butterfly, και οι οποίες είναι μεταξύ εκείνων που περιλαμβάνονται πολύ συχνά στο στάνταρντ ρεπερτόριο των λυρικών θεάτρων.^[1][2] Μερικές από τις μελωδίες του, όπως το O mio babbino caro από το Gianni Schicchi και Nessun dorma από την Turandot, έχουν γίνει μέρος του σύγχρονου πολιτισμού.

Monumento di Puccini a Lucca

Από το 1891 και μετά, ο Puccini ξέδεψε τον μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στο Torre del Lago, μια μικρή κοινότητα περίπου δεκαπέντε μίλια από το Lucca που τοποθετείται μεταξύ της Τυρρηνικής Θάλασσας και της λίμνης Massaciuccoli, ακριβώς νότια του Viareggio.

Μέχρι το 1900 είχε αποκτήσει ένα οικόπεδο και έχτισε μια βίλα στη λίμνη, τώρα γνωστή ως «Villa Museo Puccini». Έζησε εκεί έως το 1921 όταν τον ανάγκασε η ρύπανση που παρήχθη από τις εργασίες τύρφης για τη λίμνη για να μείνει στο Viareggio, μερικά χιλιόμετρα βόρεια. Μετά από το θάνατό του, ένα μαυσωλείο δημιουργήθηκε στη βίλα Puccini και ο συνθέτης θάβεται εκεί στο παρεκκλήσι, μαζί με τη σύζυγο και το γιο του που πέθαναν αργότερα.

Η Manon Lescaut (1893), η τρίτη του όπερα, ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία του. Αυτό ήταν που προώθησε τις σχέσεις του με τους λιμπετίστες Luigi Illica και Giuseppe Giacosa, οι οποίοι και συνεργάστηκαν μαζί του στις επόμενες τρεις όπερές του, που έγιναν και οι τρεις οι διασημότερες και πιο πολυπαιγμένες όπερες. Αυτές ήσαν:

La bohème (1896) θεωρείται από τα καλύτερα έργα του καιαπό τις πιο ρομαντικές όπερες. Ίσως είναι σήμερα η πλέον δημοφιλέστερη όπερα.

Tosca (1900) ήταν αναμφισβήτητα η πρώτη εισβολή του Puccini στο βερισμό [verismo], η ρεαλιστική απεικόνιση πολλών απόψεων πραγματικού συμπεριλαμβανομένης της βίας. Η όπερα εξετάζεται γενικά για τη μεγάλη σπουδαιότητά της στην ιστορία της όπερας λόγω των πολλών σημαντικών χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της.

Madama Butterfly (1904) χαιρετήθηκε αρχικά με μεγάλη εχθρότητα (που, όπως λέγεται, οργανώθηκε από τους ανταγωνιστές του) αλλά, μετά από κάποια επανάληψη, έγινε άλλη μια από τις πιο επιτυχημένες όπερές του.

Μετά από το 1904, οι συνθέσεις αραίωσαν. Εξαιτίας του πάθους του για την οδήγηση των γρήγορων αυτοκινήτων, ο Puccini σκοτώθηκε σε ένα σοβαρό ατύχημα το 1903.

Σημειώσεις

1. ^ Quick Opera Facts 2007. OPERA America (2007). Retrieved on 2007-04-23.
2. ^ Alain P. Dornic (1995). An Operatic Survey. Opera Glass. Retrieved on 2007-04-23.
3. ^ Lorca without Lorca. The Phoenix (October 30, 2007). Retrieved on 2007-11-18.

• Lynn, Karyl Charna (2005). Italian Opera Houses and Festivals. Lanham, MD: The Scarecrow Press. ISBN 0810853590.
• Puccini, Simonetta (ed.) (2006). Giacomo Puccini in Torre del Lago. Viareggio, Tuscany: Friends of Giacomo Puccini's Houses Association.
• Phillips-Matz, Mary Jane (2002). Puccini: a biography. Boston: Northeastern University Press. ISBN 1555535305.

CLAUDIO MONTEVERDI

Ο Ιταλός συνθέτης, και τραγουδιστής Claudio Monteverdi γεννήθηκε στις 15 Μαΐου 1567 στην Κρεμόνα της Βόρειας Ιταλίας.

Το έργο του χαρακτηρίζει τη μετάβαση από την αναγέννηση στην μπαρόκ μουσική, και κατά τη διάρκεια της μακράς ζωής του παρήγαγε έργα που μπορούν να ταξινομηθούν και στις δύο κατηγορίες. Ο Monteverdi έχει θεωρηθεί επαναστατικός αφού επέφερε μια αλλαγή στις μουσικές μορφές. Έγραψε μια από τις πρώτες όπερες, τον Orfeo. Στάθηκε αρκετά τυχερός αφού απόλαυσε φήμη και δόξα κατά τη διάρκεια της ζωής του.

"L'Incoronazione di Poppea"
de Claudio Monteverdi

Η Στέψη της Ποπαίας ειδικά θεωρείται το κομβικό σημείο της μοντεβερντικής δημιουργίας. Περιέχει τις τραγικές, ρομαντικές, καθώς επίσης και κωμικές σκηνές (μια νέα ανάπτυξη στην όπερα), μια ρεαλιστικότερη απεικόνιση των χαρακτήρων, και πιο ζεστές μελωδίες. Απαιτεί μια μικρότερη ορχήστρα, και έχει έναν λιγότερο προεξέχοντα ρόλο για τη χορωδία.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της ζωής του, όταν ο Monteverdi ήταν συχνά άρρωστος, συνέθεσε τα δυο τελευταία αριστουργήματά του, και τα δυο όπερες: Il ritorno d'Ulisse in patria (Η επιστροφή του Οδυσσέα, 1641), και η ιστορική όπερα L'incoronazione di Poppea (Η στέψη της Ποπαίας, 1642), που βασίστηκε στη ζωή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Νέρωνα.

Ο πιο διάσημος μαθητής του ήταν ο Heinrich Schütz (1585-1672), ο οποίος έκανε το δεύτερο ταξίδι του στη Βενετία το 1628, να παίρνοντας το νέο ύφος πίσω μαζί του στη Γερμανία, προσαρμόζοντάς το στη γερμανική γλώσσα.

Ο Monteverdi χειροτονήθηκε καθολικός ιερέας ^[1] το 1632.^[2] Πέθανε στη Βενετία και ετάφη στην εκκλησία του Frari.

Ο Monteverdi συνέθεσε τουλάχιστον 18 όπερες, από τις οποίες μόνον οι L'Orfeo, L'incoronazione di Poppea, Il ritorno, και η διάσημη άρια "Lamento" από τη δεύτερη όπερά του l'Arianna έχουν διασωθεί:

• L'Arianna (μόνον το Lamento d'Arianna διασώθηκε)
• L'Orfeo
• Il ritorno d'Ulisse in patria
• L'incoronazione di Poppea

1. ^ Claudio Monteverde, at The Catholic Encyclopedia, 1910.
2. ^ Tim Carter. "Claudio Monteverdi, section 3", Grove Music Online, ed. L. Macy (accessed March 26, 2007), grovemusic.com (subscription access). Called "Reverendo" in the dedication of Scherzi musicali of 1632
   L'incoronazione di Poppea - Monteverdi - Rousset- extract

JOHN MAYALL

Ποιος τον θυμάται – ή ποιος από τους νεότερους τον ακούει; Ίσως να τον ξέρουν… O John Mayall (γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1933) είναι Άγγλος πρωτοποριακός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, και ένα πολυ-οργανοπαίχτης. Οι μουσικές εκτάσεις σταδιοδρομίας του πάνω από πενήντα έτη αλλά το πιό ξεχωριστό επεισόδιο σε το εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της πρόσφατης δεκαετίας του '60. Ήταν ο ιδρυτής του γκρουπ John Mayall & the Bluesbreakers και επηρέασε τη σταδιοδρομία πολλών instrumentalists, συμπεριλαμβανομένων των Eric Clapton, Jack Bruce, Peter Green, John McVie, Mick Fleetwood, Mick Taylor, Don 'Sugarcane' Harris, Harvey Mandel, Larry Taylor, Aynsley Dunbar, Jon Hiseman, Dick Heckstall-Smith, Andy Fraser, Johnny Almond, Jon Mark, Walter Trout και Coco Montoya.

John Mayall Bluesbreakers with Eric Clapton - Hideaway

Όταν ήταν έφηβος ο Mayall έφτιαξε ένα σπίτι πάνω σε ένα δέντρο και πήγε να ζήσει εκεί. Αυτό έγινε είδηση σε μια εφημερίδα του Μάντσεστερ. Το τραγούδι του «Σπίτι σε ένα δέντρο» εμφανίστηκε στο «Memories» (1971)

DOMENICO GAETANO MARIA DONIZETTI

Gaetano Donizetti

Ο Ιταλός συνθέτης Domenico Gaetano Maria Donizetti (γεννήθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1797 στο Bergamo της Λομβαρδίας – πέθανε στις 8 Απριλίου 1848), έγινε διάσημος για την όπερα Lucia di Lammermoor (1835). Μαζί με τους Vincenzo Bellini και Gioacchino Rossini, υπήρξαν οι πρωτοπόροι του bel canto.

Το φωνητικό ύφος του Donizetti εμπλούτισε την παράδοση του bel canto που Gioacchino Rossini και ο Vincenzo Bellini είχαν καταστήσει δημοφιλή. Αυτοί οι τρεις συνθέτες έγιναν αποδεκτοί γενικά ως αρχικά υποδείγματα στις αρχές του 19ου αιώνα στη δημιουργία του bel canto. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, και για μια ιδιαίτερη περίοδο μετά από το θάνατό του, τα έργα του Donizetti κρατήθηκαν στην απέραντη δημοφιλή αναγνώριση, αλλά από την αρχή του 20ού αιώνα σκιάστηκαν σχεδόν εντελώς από τα αριστουργήματα των Wagner, Puccini, και Verdi, ίσως λόγω των τεχνικών απαιτήσεων του bel canto. Εντούτοις, από τη δεκαετία του ’50, το αυξανόμενο ενδιαφέρον για το ρεπερτόριο του bel canto έχει οδηγήσει στις συχνότερες αποδόσεις των οπερών του Donizetti, και ιδιαίτερα των έργων του Lucia di Lammermoor, La fille du régiment, Don Pasquale και L'elisir d'amore.

Η Μαρία Κάλλας στη "Lucia di Lammermoor" στη Σκάλα του Μιλάνου το 1954

Ο Donizetti συνέθεσε περίπου 75 operas, 16 συμφωνίες, 19 κουαρτέτα, 193 τραγούδια, 45 ντουέτα, 3 ορατόρια, 28 καντάτες, οργανικά κομμάτια, σονάτες, και άλλα έργα μουσικής δωματίου.

Katia Ricciarelli - Lucia di Lammermoor - "Mad Scene"

MOTOWN RECORD CORPORATION

Lawrence Siskind/© Archive Photos

Ο Αμερικανός επιχειρηματίας Berry Gordy, Jr. γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1929, στο Detroit (Michigan, ΗΠΑ) και είναι ο ιδρυτής της εταιρίας Motown Record Corporation (1959), η οποία υπήρξε η επιτυχέστερη επιχείρηση μουσικής στις Ηνωμένες Πολιτείες που ανήκε σε εγχρώμους. Μέσω της Motown, εξελίχθηκε η πλειοψηφία των μεγάλων εκτελεστών του rhythm-and-blues της δεκαετίας του '60 και της δεκαετίας του '70, μεταξύ των οποίων ήσαν οι Diana Ross και Supremes, Smokey Robinson and Miracles, Marvelettes, Stevie Wonder, Marvin Gaye, Temptations, Michael Jackson και Jackson Five.

Marvin Gaye "What's Going On / What's Happening Brother"

LOTTE LENYA

Η Αυστριακή τραγουδίστρια και ηθοποιός Λότε Λένια [Lotte Lenya (Karoline Wilhelmine Charlotte Blamauer)], γεννήθηκε στη Βιέννη, στις 18 Οκτωβρίου 1898 και πέθανε στις 27 Νοεμβρίου 1981. Πριν την άνοδο του Χίτλερ στη Γερμανία θριάμβευε στα καμπαρέ του Βερολίνου, χορεύοντας και τραγουδώντας.

Ήταν γνωστή ως σύζυγος του συνθέτη Kurt Weill (στη φωτογραφία) και για πρώτη φορά το 1928 είχε ερμηνεύσει το ρόλο της Τζένης στην Όπερα της πεντάρας, (με μια μικρή προσπάθεια, θα την ακούσετε να τραγουδάει ως Τζένη στο παρακάτω YouTube) ενώ μετά τη φυγή της από τη ναζιστική Γερμανία, περιόδευε σε Λονδίνο και Αμερική παρουσιάζοντας ένα απάνθισμα από τα τραγούδια των παραστάσεων του Bertolt Brecht. Ηχογράφησε πολλούς δίσκους και έπαιξε στις ταινίες: The Roman Spring of Mrs. Stone (1961), From Russia with Love (1963), The Appointment (1969), και Semi-Tough (1977).

JIMI HENDRIX...

Ο Johnny Allen Hendrix (γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 1942 και «έφυγε» στις 18 Σεπτεμβρίου 1970), γνωστότερος ως Jimi Hendrix, ήταν ένας Αμερικανός κιθαρίστας, τραγουδιστής και τραγουδοποιός. Θεωρείται ένας από τους μέγιστους κιθαρίστες στην ιστορία της μουσικής ροκ. Απόκτησε παγκόσμια φήμη μετά από την απόδοσή του στο Monterey Pop Festival το 1967.

Αργότερα, ο Hendrix εμφανίζεται στο Woodstock Festival του 1969.

Δείτε επίσης

• Early life of Jimi Hendrix
• Jimi Hendrix discography
• Rainbow Bridge concert (Maui, Hawaii, 1970)
• Electric Lady Studios
• Eire Apparent

Ludwig van Beethoven

Ludwig van Beethoven, detail, oil on canvas by Ferdinand Georg Waldmüller, 1823. The Granger Collection, New York

Ο συνθέτης Ludwig van Beethoven γεννήθηκε στη Βόννη (Γερμανία), στις 17 Δεκεμβρίου 1770, και πέθανε στις 26 Μαρτίου 1827, στη Βιέννη. Το γεγονός ότι σύνθεσε μερικά από τα σημαντικότερα μουσικά έργα του αφότου είχε χάσει εντελώς την ακοή του παραμένει σχεδόν ακατανόητο. Υπήρξε κυρίαρχη μουσική προσωπικότητα στη μεταβατική περίοδο μεταξύ των κλασικών και ρομαντικών χρόνων. Για πολλούς θεωρείται ο μεγαλύτερος συνθέτης όλων των εποχών.

Beethoven moved to Vienna in 1792, where he studied for a time with Joseph Haydn in lieu of Wolfgang Amadeus Mozart, who had died the previous year. Beethoven received additional instruction from Albrechtsburger and Salieri. Beethoven immediately established a reputation as a piano virtuoso. His first works with opus numbers, the three piano trios, appeared in 1795. He settled into the career pattern he would follow for the remainder of his life: rather than working for the church or a noble court (as most composers before him had done), he supported himself through a combination of annual stipends or single gifts from members of the aristocracy, income from public performances, concerts, and lessons, and sales of his works.

Beethoven 1820

Beethoven's career as a composer is usually divided into Early, Middle, and Late periods.

In the Early period, he is seen as emulating his great predecessors Haydn and Mozart while concurrently exploring new directions and gradually expanding the scope and ambition of his work. Some important pieces from the Early period are the first and second symphonies, the first six string quartets, the first two piano concertos, and the first twenty piano sonatas, including the famous Pathétique and Moonlight.

The Middle period began shortly after Beethoven's personal crisis centering around deafness. The period is noted for large-scale works expressing heroism and struggle; these include many of the most famous works of classical music. Middle period works include six symphonies (Nos. 3–8), the last three piano concertos, triple concerto and his only violin concerto, five string quartets (Nos. 7–11), the next seven piano sonatas including the Waldstein, and Appassionata, and his only opera, Fidelio.

Beethoven's Late period began around 1816 and lasted until Beethoven's death in 1827. The Late works are greatly admired for and characterized by their intellectual depth, intense and highly personal expression, and experimentation with forms (for example, the Quartet in C Sharp Minor has seven movements, while most famously his Ninth Symphony adds choral forces to the orchestra in the last movement). This period includes the Missa Solemnis, the last five string quartets and the last five piano sonatas.

Considering the depth and extent of Beethoven's artistic explorations, as well as the composer's success in making himself comprehensible to the widest possible audience, the Austrian-born British musician and writer Hans Keller pronounced Beethoven "humanity's greatest mind altogether".

Beethoven's personal life was troubled. Around age 28, he started to become deaf, which led him to contemplate suicide (see the 1802 Heiligenstadt Testament). He was attracted to unattainable (married or aristocratic) women; he never married. His only uncontested love affair with a known woman began in 1805 with Josephine von Brunswick; most scholars think it ended by 1807 because she could not marry a commoner without losing her children. In 1812 he wrote a long love letter to a woman only identified therein as the "Immortal Beloved." Several candidates have been suggested, but none has won universal support. Some scholars believe his period of low productivity from about 1812 to 1816 was caused by depression resulting from Beethoven's realization that he would never marry. He didn't publish anything during this period, but he released an enormous amount of material in 1816.

Beethoven quarrelled, often bitterly, with his relatives and others (including a painful and public custody battle over his nephew Karl); he frequently treated other people badly. He moved often and had strange personal habits, such as wearing dirty clothing even as he washed compulsively. Nonetheless, he had a close and devoted circle of friends his entire life.

Many listeners perceive an echo of Beethoven's life in his music, which often depicts struggle followed by triumph. This description is often applied to Beethoven's creation of masterpieces in the face of his severe personal difficulties. His last musical sketches belong to the composition of a string quintet in C Major [1].

Beethoven was often in poor health. According to one of his letters, his abdominal problems began while he was still in Bonn and thus can be dated to before 1792. In 1826 his health took a drastic turn for the worse. The autopsy report indicates serious problems with his liver, gall bladder, spleen, and pancreas. There is no general agreement on the exact cause of death. Modern research on a lock of Beethoven's hair cut from his head the day after he died and a piece of his skull taken from his grave in 1863, both now at the Beethoven Center in San Jose, California [2], show that lead poisoning could well have contributed to his ill-health and ultimately to his death. The source (or sources) of the lead poisoning is unknown, but may have been fish, lead compounds used to sweeten wines, or pewter drinking vessels. It is unlikely that lead poisoning was the cause of his deafness, which several researchers think was caused by Paget's disease, cochlear otosclerosis, or an autoimmune disorder such as systemic lupus erythematosus. The hair analyses did not detect mercury, which is consistent with the view that Beethoven did not have syphilis (syphilis was treated with mercury compounds at the time). The absence of drug metabolites suggests Beethoven avoided opiate painkillers.

Personal beliefs and their musical influence

Beethoven was much taken by the ideals of the Enlightenment and by the growing Romanticism in Europe. He initially dedicated his third symphony, the Eroica (Italian for "heroic"), to Napoleon in the belief that the general would sustain the democratic and republican ideals of the French Revolution, but in 1804 tore out the title page upon which he had written a dedication to Napoleon, as Napoleon's imperial ambitions became clear, renamed the symphony as the "Sinfonia Eroica, composta per festeggiare il Sovvenire di un grand Uomo", or in English, "composed to celebrate the memory of a great man". The fourth movement of his Ninth Symphony features an elaborate choral setting of Schiller's Ode An die Freude ("Ode To Joy"), an optimistic hymn championing the brotherhood of humanity...

BRUCE SPRINGSTEEN: ΑΓΕΡΑΣΤΟΣ!

Ο Bruce Springsteen σε μια παλιά μεν αλλά εκφραστική φωτογραφία σε στιγμές τραγουδιστικού πάθους.

ΔΡΩΜΕΝΑ: ΕΝΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Το θέατρο έχει και μουσική. Γι' αυτό και στα "Δρώμενα", από το άλλο τεύχος θα έχουμε κείμενα και για τη μουσική, σε σχέση πάντα με το θέατρο. Τώρα, δείτε το νέο τεύχος, που περιέχει, μεταξύ άλλων, κι ένα αφιέρωμα στην ελληνική οπερέττα. Από Δευτέρα, στα κεντρικά βιβλιοπωλεία.

Ανανεωμένο, δυναμικό, αισθητικά ωραίο και ενημερωμένο το θεατρικό περιοδικό ΔΡΩΜΕΝΑ μπαίνει ξανά ζωντανό και μάχιμο στη θεατρική ζωή του τόπου. Μια απόφαση ήταν το νέο τεύχος να ξεκινήσει την αρίθμηση από την αρχή: τεύχος 01, Φθινόπωρο 2007. Πλούσια ύλη με άρθρα, μελέτες, συνεντεύξεις, ιστορικές αναδρομές, σχόλια, ειδήσεις σχολιασμένες, βιβλία …

Το βασικό «ατού» του τεύχους είναι η μελέτη με τίτλο ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΠΕΡΕΤΤΑ: ΕΝΑ ΑΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΤΟ ΕΙΔΟΣ του διδάσκοντος Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης Μανώλη Σειραγάκη, ο οποίος και σημειώνει: Παρά τα 100 χρόνια παρουσίας της στο ελληνικό θέατρο, η Οπερέττα δεν έχει γίνει ποτέ αντικείμενο συστηματικής μελέτης σε αντίθεση με τα υπόλοιπα θεατρικά είδη. Η εμμονή ως σήμερα σε ανεκδοτολογικά άρθρα και αποσπάσματα απομνημονευμάτων που συναντάμε ακόμη και στα προγράμματα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής μάς αναγκάζει να την αντιμετωπίζουμε σαν ένα γραφικό φαινόμενο που έχει εξαφανιστεί οριστικά κι όχι σαν ένα δυναμικό θεατρικό είδος που, ανεξάρτητα από την αμφίβολη ποιότητα των σημερινών του επιβιώσεων, σημάδεψε βαθιά το ελληνικό θέατρο και τον Κινηματογράφο…

Αφιέρωμα στην ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΗΣ «ΤΕΧΝΗΣ», 28 ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ. Νικηφόρος Παπανδρέου: Το ζήτημα είναι πώς θα κάνουμε πολλούς τους μυημένους… Δημήτρης Ναζίρης: Τα μισά της χρόνια μαζί μου τα πέρασε. Έφη Σταμούλη: Αυτό είναι το μυστικό… Τρεις μαρτυρίες: Νίκος Χουρμουζιάδης, Ιωάννα Μανωλεδάκη, Απόστολος Βέττας. Οι παραστάσεις 1979-2005.

Συνέντευξη του Αμερικανού δημοσιογράφου Mel Gussow με τον Harold Pinter: «Τείνω να αντιμετωπίζω το κοινό ως εχθρό μου…». Με αφορμή το ανέβασμα του έργου του Παλιοί Καιροί στο Μπρόντγουεϊ, σε σκηνοθεσία Peter Hall. Συνέντευξη. Μετάφραση: Μαριάννα Καλλιά, επιμέλεια μετάφρασης: Λίλα Τρουλινού.

Kείμενο καθηγητή Georges Banu με τίτλο «Έξοδοι κινδύνου», που είναι ο πρόλογος από το ομώνυμο βιβλίο του Le théâtre, sorties de secours : essais critiques (Eκδόσεις: Aubier)., σε μετάφραση της Μάγιας Λυμπεροπούλου.

Άρθρο του Norman R. Shapiro με τίτλο «Η φάρσα ή Γέλιο χωρίς δεύτερη σκέψη». Η Φάρσα, αυτό το τόσο απαιτητικό θεατρικό είδος, το πιο απαιτητικό μάλιστα –ρωτήστε ακόμη και τους καλύτερους σκηνοθέτες αν δεν το πιστεύετε– υπήρξε, από τον Μεσαίωνα, ένα από τα πιο αγαπημένα θεατρικά είδη στη Γαλλία, όπου, σύμφωνα με μια ετυμολογία της λέξης, την ίδια λέξη χρησιμοποιούσαν και για τη γέμιση στη μαγειρική. Έτσι, μικρά κωμικά κομμάτια χρησιμοποιούντο σαν «γέμιση» ανάμεσα σε μεγάλα, συνήθως σοβαρά έργα για την απαραίτητη ανακούφιση. Όμως, αν στα μέσα του 20ού αιώνα, η γαλλική φάρσα ένιωσε την ανάγκη να νομιμοποιήσει την ύπαρξή της, δανειζόμενη τα στολίδια του υπαρξισμού και του παραλόγου και το angst τους, όπως για παράδειγμα έκαναν οι διάφοροι, Ionesco, Adamov και Arrabal, για να ονομάσουμε μερικούς από τους πιο διάσημους εκφραστές εκείνης της γενιάς, οι ειδήμονες της φάρσας κατά την εποχή της ακμής της, έναν αιώνα νωρίτερα και βάλε, δεν ένιωθαν καμιά τέτοια υποχρέωση… Μετάφραση: Χριστίνα Παπαδάκη.

Στο ΦΑΚΕΛΩΜΑ, ο θεατρικός συγγραφέας Γιώργος Μανιώτης [«Ως βλαξ πίστεψα ότι αυτό πoυ έχει την μεγαλύτερη αξία είναι η ζωή…»] απαντά σε 65 ερωτήσεις του Νίκου Λαγκαδινού.

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Γιάννης Σπανδωνής, κάνει ,μια ιστορική αναδρομή στη θεατρική Αθήνα των αρχών του αιώνα με τίτλο «Nικόλαος Σπανδωνής, H Aθήνα μας ή πώς μια θεατρική παράσταση πυροδότησε την επανάσταση του 1909 στο Γουδί»!

Ο δήμαρχος της Αγίας Βαρβάρας Αττικής Λάμπρος Μίχος, του οποίου η δραστηριότητα έχει αλλάξει και το πολιτιστικό τοπίο του δήμου του, γράφει για «Το θέατρο και το παράδειγμα του Δήμου της Αγίας Βαρβάρας». Κι ένα μικρό αφιέρωμα στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Αγίας Βαρβάρας, την οποία διευθύνει ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Δημήτρης Παπαγιάννης.

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ: Tο ελληνικό έργο, Εθνικό Θέατρο, Η συναρπαστική γοητεία της Αντιγόνης, Η επικράτηση της Αντιγόνης, Ερμήνευσαν Αντιγόνη, Η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης», Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Η μικροκομματική λογική, Η ελληνική διανόηση, Οι δεξιοτέχνες της αερολογίας, Οι πλαστικές σακούλες, Για το υπουργείο Πολιτισμού Επιχορηγήσεις ή ποιος ξέχασε ανοιχτές τις βρύσες!, Επιχορηγήσεις δια βίου;, Το Μαλλιαροπούλειο Θέατρο κ.ά.

Στις ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ: Νέο ξεκίνημα, Αναζητούμε φίλους, Σε καλοπροαίρετους αναγνώστες, Η αλλαγή στο Εθνικό, Οφειλή στον Βασίλη Ζιώγα, ΟΙ καρεκλοκένταυροι των ΜΜΕ, Ο Τζούλιαν Σνάμπελ, La Fenice της Βενετίας, Δημήτρης Σπάθης, Τα Δρώμενα στο Πανεπιστήμιο, Bωμός γνωστός από τον «Oιδίποδα», Ύστερα από 2.300 χρόνια!, Ξεχασμένο στη μοίρα του το αρχαίο θέατρο της Μήλο, Ύστερα από 2.300 χρόνια, Αποκαλύφθηκε το αρχαίο θέατρο Αχαρνών, Πρόβλημα με τις επιχορηγήσεις!, Αρχαίο θέατρο και στην Κεφαλονιά, Το ΣΕΗ συνταράσσεται, Το ΕΝΤΥΠΟ πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου, Το κόστος του Ελληνικού Φεστιβάλ, Ευτυχισμένες μέρες στην Επίδαυρο!, Ο Μάριος Πλωρίτης, O Σπύρος Κωνσταντόπουλος, Ο Νίκος Συνοδινός, Ο Νίκος Τσεκούρας, The Lady from Dubuque του Έντουαρντ Άλμπι, Ο (και δικός μας) Χάρολντ Πίντερ, Στα 101 της πατά ξανά το σανίδι της σκηνής, Τα ΔΡΩΜΕΝΑ στα χέρια των φίλων…

ΒΙΒΛΙΑ. Γιάννης Εμίρης: Ό,τι γεννιέται… πεθαίνει! (Βασίλης Γκουρογιάννης «Ο θίασος των Αθηναίων»). Λεία Βιτάλη: Πάντρεμα αφηγηματικού και θεατρικού λόγου (Αντώνης Σιμιτζής «Δρόμοι της οργής»). Ιωάννα Λαγκαδινού: Εξαιρετικά δημοσιεύματα. Τα αφιερώματα της «Καθημερινής».

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ: Τα βρώμικα χέρια: Σημεία των καιρών: στη Γαλλία, όπως και αλλού, η εποχή μας μοιάζει να είναι η εποχή της κατάλυσης των μύθων των προηγούμενων δεκαετιών. Υπάρχει πολύ μίσος στην ατμόσφαιρα, μια ατμόσφαιρα που αποπνέει δυσοσμία…Από τα θύματα της τάσης αυτής ήταν και ο Σαρτρ, μαζί με τη σύντροφό του, τη Σιμόν ντε Μποβουάρ.

Τρικυμία από χαρτί: Τα “Βιβλία του Προσπέρου”, ήταν ο τίτλος της ταινίας του Πίτερ Γκριναγουέι που είχε προβληθεί στο φεστιβάλ Βενετίας – μια ταινία που αποτελούσε ελεύθερη απόδοση της Τρικυμίας του Σέξπιρ, ή μάλλον παράφρασή της, όπως ισχυρίζονταν πολλοί.

Μια μοναδική συνάντηση: Η θαυμαστή νουβέλα του Χένρι Τζέιμς Μέσα στο κλουβί διηγείται τη ζωή μιας γυναίκας που εργάζεται σ’ ένα τηλεγραφείο και που ζει μάσα από τη ζωή των άλλων – έτσι όπως τη βλέπει να περνάει μέσα από τα κείμενα των τηλεγραφημάτων που φτάνουν στα χαρτιά της. Αυτό το θέμα, σε μετάφραση και θεατρική απόδοση από τον Έντσο Σιτσιλιάνο, είχε διαλέξει ο Λούκα Ρονκόνι για τις παραστάσεις που έδωσε πριν μερικά χρόνια στην Περούτζια.

Η κόλαση των λέξεων: Ο (κατά τα άλλα συντηρητικών πολιτικών πεποιθήσεων) Μπότο Στράους θεωρείται – και είναι – από τους πιο πολυπαιγμένους συγγραφείς της Ευρώπης, μαζί με τον Χάινερ Μίλερ. Η αιτία: επειδή καταγγέλλει την κοινωνία μας που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στο πέλαγος του καταναλωτισμού, όπου αναζητεί τη χαρά δίχως να τη βρίσκει.

Ο Μπαρταμπάς, ο άνθρωπος που τον έλεγαν Άλογο: Μιας και το ρίξαμε στις αναμνήσεις, και μια «ιππική όπερα» που είχε ανέβει πριν μερικά χρόνια στη Γαλλία. Ανακατεύοντας μουσική και άλογα, γρηγοριανά τραγούδια και τραγούδια των Βερβέρων, σκιαγραφούσε δυο διαφορετικούς πολιτισμούς. Η παράσταση είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία – και είχαν παρελάσει από εκεί ο Πολάνσκι, η Μαντόνα, ο Κερκ Ντάγκλας, ο Ηλίας Καζάν κ.ά

ΕΝΡΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ: ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ...

Από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές ο Καρούζο κι έπιασα την αφορμή για να σημειώσω δυο τρία πράγματα γι΄αυτόν. Στις 23 Νοεμβρίου 1903 έκανε το ντεμπούτο στις Ηνωμένες Πολιτείες στη Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης στον Rigoletto (στη φωτογραφία). Ο Enrico Caruso (γεννήθηκε με το όνομα Errico Caruso στις 25 Φεβρουαρίου 1873 και πέθανε στις 2 Αυγούστου 1921) ήταν τραγουδιστής της όπερας στην Ιταλία κι ένας από τους πλέον διάσημους τενόρους στην ιστορία του λυρικού θεάτρου. Υπήρξε ο δημοφιλέστερος τραγουδιστής σε οποιοδήποτε ύφος στις δυο πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Δύναμη, ομορφιά και τονική αφθονία ήσαν τα χαρακτηριστικά του καλλιτεχνικού ταλέντου του.

Το Addio Napoli είναι ένα εξαιρετικό άσμα - ακούστε το!

Arturo Sandoval

Ο Κουβανός τρομπετίστας και πιανίστας Arturo Sandoval γεννήθηκε στι 6 Νοεμβρίου 1949. Σπουδαίος καλλιτέχνης που επηρεάστηκε από τον Dizzy Gillespie, με τον οποίο και συνεργάστηκε σε διάφορα κονσέρτα στην Ευρώπη και την Κούβα αλλά και στην The United Nations Orchestra. Περιόδευσαν και στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και το 1999 πολιτογραφήθηκε αμερικανός πολίτης. Η ζωή του Sandoval έγινε ταινία στην τηλεόραση το 2000 For Love or Country: The Arturo Sandoval Story, με πρωταγωνιστή τον Andy Garcia.

5o ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΔΩΜΑΤΙΟΥ

[Ο συνθέτης Θωμάς Μπακαλάκος είναι ο εμψυχωτής του Πανελλήνιου Φεστιβάλ Μουσικής Δωματίου]

Για πέμπτη συνεχή χρονιά η Ένωση Φίλων Ελληνικής Λόγιας Μουσικής διοργανώνει το 5ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Μουσικής Δωματίου. Το φεστιβάλ, που είναι διαγωνιστικό, έχει ως στόχο να ενθαρρύνει τους νέους συνθέτες, να ενισχύσει τη μουσική μας παράδοση σε ό,τι αφορά στη μουσική δωματίου, να δώσει αφορμές για μουσικούς «διαλόγους», τόσο μεταξύ των συνθετών που ζουν στην Ελλάδα, όσο και μεταξύ των ομοεθνών μας που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό, αλλά και να δημιουργήσει προϋποθέσεις ώστε να διευρυνθεί το κοινό που αγαπάει την κλασική μουσική.

Η πρόσκληση ενδιαφέροντος είναι ανοιχτή προς κάθε συνθέτη που ζει στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, και έχει τη δυνατότητα να ενημερωθεί τόσο από τα μουσικά ιδρύματα της χώρας μας όσο και από τις πρεσβείες και τον ελληνόφωνο Τύπο αντίστοιχα.

Φέτος, το Φεστιβάλ σκοπό έχει να δώσει την ευχέρεια στους συνθέτες να εκφραστούν και να γράψουν μουσική για φλάουτο, κλαρινέτο, κόρνο, κρουστά και κουαρτέτα εγχόρδων (πρώτο βιολί, δεύτερο βιολί, βιόλα και βιολοντσέλο) ή για συνδυασμό των παραπάνω.

Ο κάθε συνθέτης μπορεί να συμμετέχει με ένα ή περισσότερα έργα, διάρκειας από οκτώ μέχρι δεκαπέντε λεπτά, τα οποία θα πρέπει να κατατεθούν μέχρι τις 15 Νοεμβρίου, σε εφτά αντίγραφα, σε ό,τι αφορά στις παρτιτούρες που θα συνοδεύονται από το βιογραφικό του συνθέτη και σε δύο αντίγραφα για τις πάρτες του έργου για το κάθε όργανο.

Η κριτική επιτροπή αποτελείται από καταξιωμένους στην Ελλάδα και το εξωτερικό συνθέτες και αρχιμουσικούς, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται οι: Δημήτρης Αγραφιώτης, Ιωσήφ Παπαδάτος, Μιχάλης Τραυλός, Νέστορας Τέιλορ και Θωμάς Μπακαλάκος.

Τα διαγωνιζόμενα έργα θα παιχτούν από το μουσικό σύνολο «Σίσυφος» που απαρτίζεται από έναν Έλληνα και εφτά Γερμανούς μουσικούς, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Εκθεσιακού και Συνεδριακού Κέντρου HELEXPO PALACE (Κηφισίας 39, Μαρούσι) τις δύο πρώτες μέρες του Φεστιβάλ, 13 και 14 Δεκεμβρίου. Η κριτική επιτροπή του Φεστιβάλ θα βραβεύσει τρία έργα.

Την τρίτη και τελευταία μέρα του Φεστιβάλ, το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου, θα γίνει η βράβευση των συνθετών που διακρίθηκαν στην Ελληνοαμερικανική Ένωση (Μασσαλίας 22). Και τα τρία βραβεία θα είναι ισάξια. Οι συνθέτες που θα ξεχωρίσουν θα βραβευτούν με έναν τιμητικό πάπυρο, ένα πρωτότυπο αγαλματίδιο έργο του γλύπτη Σταύρου Παπασάββα και το συμβολικό ποσό των 800 ευρώ.

Την ίδια βραδιά θα επανεκτελεστούν τα έργα τους, και πάλι από το μουσικό σύνολο «Σίσυφος». Επίσης, θα παιχτεί το έργο του Θωμά Μπακαλάκου «Θρηνωδία για το καμένο δάσος», στη μνήμη των θυμάτων των πρόσφατων καταστροφικών πυρκαγιών, αλλά και θα παρουσιαστεί σε πρώτη παγκόσμια εκτέλεση το έργο του Θόδωρου Αντωνίου που είναι παραγγελία του Φεστιβάλ ειδικά για την ημέρα αυτή.

Πληροφορίες, αιτήσεις: Υπόψη του Θωμά Μπακαλάκου, Προέδρου του Φεστιβάλ. Τηλ. και Fax: 2106666326, κιν. 6977693161. Διεύθυνση: Δενδάκη 4, 15349 Ανθούσα Αττικής

ΒΡΑΒΕΙΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ

Ούτε κατάλαβα καλά-καλά πότε άρχισε, πότε πραγματοποιήθηκε και πότε τελείωσε. Πέρασε στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Δείτε και τα βραβεία:

Το τραγούδι "Αγάπη είναι"- μια ιδιότυπη χιπ χοπ σύνθεση με έντονα ροκ στοιχεία (Συνθέτης: Diveno, Στιχουργός: Κόμης Χ, Ερμηνευτής: Κόμης Χ Φωνητικά: Βασιλική Αλεξίου) είναι η σύνθεση που έλαβε το πρώτο βραβείο του φετινού φεστιβαλ ελληνικού τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Το δεύτερο βραβείο καλύτερου τραγουδιού απονεμήθηκε στο τραγούδι Ελεγεία" (Συνθέτης: Αντώνης Κυζούλης, Στιχουργός: Δανάη Μαστρογιάννη, Ερμηνεύτρια: Ειρήνη Τουμπάκη). Το τρίτο βραβείο καλύτερου τραγουδιού έλαβε το τραγούδι "Αρετούσα" (Συνθέτης: Γιάννης Μελαμπιανάκης, Στιχουργός: Βασιλική Κνήτου, Ερμηνεύτρια: Δήμητρα Λιγοψυχάκη). Το βραβείο της κριτικής επιτροπής για την καλύτερη σύνθεση επέδωσε ο "καθ' ύλην αρμόδιος"- μέλος της επιτροπής Μίμης Πλέσσας, στο συνθέτη του τραγουδιού "Ελεγεία" Αντώνη Κυζούλη. Το βραβείο της επιτροπής για τον καλύτερο στίχο απένειμε η στιχουργός Ελένη Ζιώγα στη στιχουργό (λογοτέχνιδα και μεταφράστρια Βασιλική Κνήτου, για τους στίχους της στο τραγούδι "Αρετούσα" . Το ίδιο τραγούδι έλαβε και το βραβείο της κριτικής επιτροπής για την καλύτερη ερμηνεία. Το έλαβε από το μέλος της κριτικής επιτροπής Ανδριάνα Μπάμπαλη η ερμηνεύτρια Δήμητρα Λιγοψυχάκη από τα Χανιά της Κρήτης.

Τον τηλεοπτικά "κενό" χρόνο που μεσολάβησε μεταξύ της παρουσίασης των διαγωνιζόμενων στην τελική βραδιά τραγουδιών και της ανακοίνωσης των βραβείων "κάλυψε" η συναυλία του Φίλιππου Πλιάτσικα. Στη διάρκεια της συναυλίας το κοινό (εντός και εκτός του γηπέδου της Πυλαίας) μετείχε μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων (televoting και SMS ) κατά 50 % στην ψηφοφορία για την ανάδειξη των νικητών.

Τα μέλη της κριτικής επιτροπής (που συμμετείχαν στην επιλογή κατά το 50%) ήταν οι: Μίμης Πλέσσας (συνθέτης), Βασίλης Δημητρίου (συνθέτης), Μαρία Χούκλη (δημοσιογράφος), Ελένη Ζιώγα (στιχουργός, συγγραφέας, ηθοποιός), Γιώργος Ζήκας (τραγουδοποιός), Ανδριάνα Μπάμπαλη (τραγουδοποιός, ερμηνεύτρια) και Γιώργος Τούλας, (δημοσιογράφος).

Αρχίζει το Φεστιβάλ Τραγουδιού - ποιον ενδιαφέρει;

Με τον σημερινό ημιτελικό αρχίζει το Φεστιβάλ Τραγουδιού το οποίο διεξάγεται στο κλειστό γήπεδο της Πυλαίας της Θεσσαλονίκης. Απόψε (22.00, ΝΕΤ) θα παρουσιαστούν τα 16 τραγούδια, εκ των οποίων τα δέκα θα αναμετρηθούν στον τελικό του διαγωνισμού το Σάββατο 3 Νοεμβρίου (22.00, ΝΕΤ). Η επιλογή των 10 τραγουδιών θα γίνει από την καλλιτεχνική επιτροπή και από το κοινό (μέσω televoting και SΜS) σε ποσοστό 50%-50%. Στον τελικό του Σαββάτου η καλλιτεχνική επιτροπή και το κοινό - επίσης 50%-50%- θα επιλέξουν τρία από τα 10 τραγούδια, στα οποία θα απονεμηθούν το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο βραβείο. Για δεύτερη συνεχή χρονιά η καλλιτεχνική επιτροπή θα απονείμει τρία ειδικά βραβεία σύνθεσης, στίχου και ερμηνείας. Παράλληλα, στον σημερινό ημιτελικό θα παρουσιασθεί αφιέρωμα στον Γιώργο Ζαμπέτα, ενώ στον τελικό θα δώσει συναυλία ο Φίλιππος Πλιάτσικας. Επίσης η ΕΡΤ τιμά αύριο τον Μίμη Πλέσσα με μια συναυλία στο Αμφιθέατρο του Τελλόγλειου Ιδρύματος Τεχνών (20.00), ενώ στον ίδιο χώρο αλλά νωρίτερα (12.00-15.00) θα διεξαχθεί ημερίδα με τα θέματα «Η ελληνική μουσική στην τηλεόραση» και «Η ελληνική μουσική παραγωγή σήμερα: προβλήματα και προοπτικές». (από Το Βήμα)