Μπρους Σπρίνγκστιν: Η δύναμη και η μοναξιά του αφεντικού

«Και πώς θα λέγεσαι τώρα;»

1972: Ο Μπρους Σπρίνγκστιν δεν έχει χρήματα για να πληρώσει το ρεύμα. Μόλις ηχογραφησεί το πρώτο του ντέμο για την Columbia «με αυτοπεποίθηση, αλλά και κάπως νευρικός», το συμβόλαιο ετοιμάζεται. Το χαρτί που του προτείνει ο Τζον Χάμοντ, υπεύθυνος ρεπερτορίου της Columbia, αναγκάζεται να το εξετάσει υπό το φως των κεριών στο διαμέρισμα του στο Ασμπερι Παρκ. Υπογράφει, παίρνει τηλέφωνο τη μητέρα του και η ζωή του αλλάζει. 

Κάθισαν έξω από το κλαμπ και ο Χάμοντ είπε στον Μπρους ότι η ζωή του έμελλε να αλλάξει. «Θα γίνεις ένας καλλιτέχνης της Columbia» είπε ο Χάμοντ. Εμεναν ακόμα λίγα βήματα – για παράδειγμα, μια οντισιόν με τον διευθυντή της Columbia Κλάιβ Ντέιβις – αλλά ο Χάμοντ υποσχέθηκε ότι θα τον καθοδηγεί σε όλη τη διαδικασία, επιστρατεύοντας την ενέργεια και τη μεγάλη εμπειρία του, ώσπου να βεβαιωθεί ότι η εταιρεία στο σύνολό της θα αναγνώριζε ποιος ήταν ο Μπρους και τι μπορούσε να κάνει.

Η επόμενη κίνησή τους έγινε στο κτίριο της CBS το άλλο απόγευμα, όταν ο Χάμοντ, με τον Εϊπελ στον ρόλο του συμπαραγωγού, ηχογράφησε αρκετά ντέμο ώστε να γεμίσει έναν δίσκο αλουμινίου που θα μπορούσε να κυκλοφορήσει εντός της εταιρείας. Οταν ο Μπρους μπήκε στο στούντιο με την κιθάρα κρεμασμένη στον λαιμό του, η ηχογράφηση κύλησε αβίαστα. «Απλώς σηκώθηκα και τραγούδησα τα καλύτερα τραγούδια μου» θυμήθηκε ο Μπρους το 1998. «Ενιωθα μεγάλη αυτοπεποίθηση για αυτό που έκανα... Και ταυτόχρονα ήμουν πολύ νευρικός». Οταν, μια-δυο μέρες αργότερα, ο Ντέιβις επέστρεψε στο γραφείο, ο Χάμοντ εμφανίστηκε στην πόρτα του κρατώντας έναν ολοκαίνουριο δίσκο με τις ηχογραφήσεις των τραγουδιών της οντισιόν, τον τοποθέτησε στο πικάπ και κατέβασε τη βελόνα. Ο Ντέιβις εντυπωσιάστηκε τόσο ώστε να ζητήσει απ’ τον Χάμοντ να προγραμματίσει μια προσωπική ακρόαση και, λίγες μέρες αργότερα, χαιρέτησε εγκάρδια τον Μπρους και του ζήτησε να πάρει την κιθάρα του.

Ο Ντέιβις ανακάθισε στην καρέκλα του πριν καν ολοκληρωθεί το πρώτο τραγούδι. «Τον βρήκα πολύ ξεχωριστό» λέει. «Είχα εντυπωσιαστεί με τις συνθέσεις και την εικόνα του». Γιατί, ενώ μπορούσε να βρει ομοιότητες μεταξύ του νεαρού τραγουδοποιού και του Ντίλαν, ο πρόεδρος της Columbia ενθουσιάστηκε ακόμα περισσότερο νιώθοντας πόσο διαφορετικός ήταν ο Σπρίνγκστιν από τον άλλον καλλιτέχνη. Και καθώς τα τραγούδια του Μπρους τον ταξίδευαν στα γκρίζα τοπία των πραγματικών και ονειρικών κόσμων του Νιου Τζέρσεϊ και της Νέας Υόρκης, ο Ντέιβις ένιωσε να βυθίζεται σε ένα σκηνικό συναρπαστικό και πρωτόγνωρο. «Τα θέματα για τα οποία έγραφε, η ποίηση που χαρακτήριζε τη δουλειά του ήταν πολύ διαφορετική απ’ αυτή του Ντίλαν» λέει. Οταν τελείωσε, ο Ντέιβις είπε στον Χάμοντ να υπογράψει όσο το δυνατόν ταχύτερα το συμβόλαιο του νεαρού κ. Σπρίνγκστιν με την Columbia Records.

Το τελικό συμφωνητικό έφτασε στο γραφείο του Εϊπελ μερικές μέρες μετά. Ο Μπρους πήρε το αντίγραφό του μαζί του στο Ασμπερι Παρκ για να το διαβάσει διεξοδικά. Αδυνατώντας να αναλύσει μόνος του τους νομικούς όρους, έκατσε στο πάτωμα του μισοάδειου διαμερίσματός του με τη Ρόμπιν Νας, μια φίλη από τους μουσικούς κύκλους της Ακτής του Τζέρσεϊ, διαβάζοντας το ζωτικής σημασίας έγγραφο υπό το φως των κεριών, αφού δεν είχε να πληρώσει ούτε για τον λογαριασμό του ηλεκτρικού. «Το κοιτάξαμε λέξη προς λέξη» έγραψε η Ρόμπιν στα απομνημονεύματά της, που δημοσιεύτηκαν σε μια ιστοσελίδα θαυμαστών. «Εγώ έψαχνα όλες τις βαριές λέξεις σ’ ένα λεξικό».

Την επομένη ο Μπρους πήρε τηλέφωνο στο σπίτι των γονιών του στο Σαν Ματέο και είπε στη μάνα του τα καλά νέα. Η Παμ Σπρίνγκστιν, που μόλις τελείωνε την Ε’ δημοτικού, θυμάται ότι άκουσε τον διάλογο από την πλευρά της Αντέλ. «Η μαμά έλεγε: “Αχά, αχά... Αλήθεια; Αλήθεια; Ωραία. Και πώς θα λέγεσαι τώρα;” Σιωπή. Μετά: “Ωστε δεν θα το αλλάξεις το όνομά σου;”».

«Η μαμά μου ήταν πολύ ενθουσιασμένη» λέει η Παμ. «Νομίζω ότι και ο μπαμπάς μου ήταν κάμποσο ενθουσιασμένος».

Επειτα από αυτό, η κοινωνική εκτίναξη του Μπρους – σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Νταγκ –
έγινε το εφαλτήριο για μια σταδιακή, αλλά ξεκάθαρη αλλαγή στην αντίληψή του για τον κόσμο και τις δυνατότητες που προσφέρονται. «Τότε», θυμάται η Παμ, «ήταν που άρχισε να λέει: “Από ’δώ και μπρος δεν πρόκειται ποτέ να πω σε κανέναν τι πρέπει ή τι δεν πρέπει να κάνει στη ζωή του”».

• Οταν ο Ρίγκαν προσπάθησε να τον εκμεταλλευτεί

Μέσα των 8οs: Ο Μπρους επιβάλλει την άποψή του για τη μουσική και την κουλτούρα. Γίνεται επιδραστικός, γίνεται μόδα, ειρωνεύεται την εποχή βγάζοντας το παρεξηγημένο «Born in the USA». O Ρόναλντ Ρίγκαν προσπαθεί να εκμεταλλευτεί το κόκκινο και το μπλε που συμβολίζει ο Σπρίνγκστιν. Αγνοεί τη διαφορά φιλοσοφίας και τον αναφέρει ονομαστικά στην περιοδεία της επανεκλογής του. Ο Μπρους αναγκάζεται να πάρει θέση με μεγαλύτερη σαφήνεια. 

Ο Μπρους εισέβαλε στην κυρίαρχη καλλιτεχνική κουλτούρα του 1984 με απρόσμενη ορμή. Σε μια δεκαετία που επικρατούσαν όλο και περισσότερες γυναίκες στην ποπ μουσική – η Στίβι Νικς, η Ντέμπι Χάρι, η Μαντόνα, η Σίντι Λόπερ κ.ά. – καθώς και άντρες που ξεχείλωναν τα όρια της αρσενικής σεξουαλικής ταυτότητας – ο Μάικλ Τζάκσον, ο Πρινς, ο Μπόι Τζορτζ –, τα τζιν και τα τισέρτ του Μπρους, μαζί με το παλιομοδίτικο ροκ-εν-ρολ πλαίσιο αναφοράς των τραγουδιών του, ξαναέφεραν τη μουσική σε γνώριμα λημέρια. Οταν οι συντάκτες από τα ψυχαγωγικά-κουτσομπολίστικα περιοδικά ήρθαν για να γνωρίσουν τον Μπρους και να ζήσουν από κοντά την καθημερινότητα του νέου ειδώλου, έφυγαν τόσο εντυπωσιασμένοι από την ταπεινοφροσύνη του εκτός σκηνής όσο είχαν αλλοφρονήσει με τις επί σκηνής υπερβολές του. «Το ροκσταριλίκι είναι εμφατικά απόν στα παρασκήνια» έγραψε ο Τσετ Φλίπο στο θέμα που κοσμούσε το εξώφυλλο του «People» με τίτλο «Ο τροβαδούρος της εργατικής τάξης». «Πουθενά οι γκλαμουράτες λιμουζίνες· μόνο διακριτικά βανάκια... Καθόλου ναρκωτικά και τίποτα πιο δυνατό από μπίρα για να πιεις». Ή, τουλάχιστον, αν υπήρχαν τα άλλα, θα ήταν σίγουρα μακριά από εκεί όπου θα μπορούσε να τα δει ο Φλίπο. Η δέσμευση του Μπρους να κρατάει τα πόδια του στη γη παρέμενε σταθερή. Οπως είπε στον Κερτ Λόντερ του «Rolling Stone» – ένα επίσης κεντρικό πρόσωπο των λαοφιλών μουσικών ειδήσεων του MTV –, με το να συμπεριφέρεσαι σαν σουπερστάρ δεν καταφέρνεις τίποτα παραπάνω απ’ το να απομακρύνεις τον καλλιτέχνη από εκείνους τους ανθρώπους που έχει κυρίως ανάγκη να καταλάβει – και αντίστροφα. «Η ζωή μιας ροκ μπάντας διαρκεί όσο μπορείς να κοιτάξεις κάτω στο κοινό και να δεις τον εαυτό σου. Και όσο μπορούν οι από κάτω να κοιτάξουν πάνω και να δουν επίσης τον εαυτό τους» είπε. «Αν το τίμημα της φήμης είναι να αποκοπείς από τους ανθρώπους για τους οποίους γράφεις, τότε το τίμημα είναι γαμημένα ακριβό».

Πάντως η τέλεια σωματική διάπλαση του Μπρους, σε συνδυασμό με την ικανότητά του να απογειώνει τις συναυλίες του για να νιώθει το κοινό σαν να βρίσκεται στη «Μητρόπολη του ροκ» – έτσι έγραψε ο Φλίπο στο «People» – του έδιναν την αύρα ενός σούπερ ήρωα: μια επιβλητική φιγούρα που διασφάλιζε στον κόσμο την αλήθεια, την ομορφιά και την εξαγνιστική φουσκονεριά του ροκ-εν-ρολ. Το κόκκινο, λευκό και μπλε σκηνικό που κυριαρχεί σε ολόκληρο το «Born in the USA» και τα τραγούδια του για την εργασία, το σπίτι και την οικογένεια συνθέτουν το ιδανικό προφίλ του αμερικανού ήρωα. Οπως το έθεσε ο Φλίπο στα 40 εκατομμύρια των εβδομαδιαίων αναγνωστών του «People»: «Ο απόλυτος λαϊκός ήρωας με τις μπότες του μηχανόβιου, τα στενά τζιν, τη μαντίλα στο μέτωπο και μια κοντομάνικη αθλητική μπλούζα με μανίκια γυρισμένα για να φαίνονται φουσκωτοί και λαμπεροί οι δικέφαλοί του».

Σε μια χρονιά προεδρικών εκλογών όπου μεσουρανούσαν οι ντελικάτες διαφημίσεις τύπου «Ξημερώνει στην Αμερική», προωθώντας την επανεκλογή του Ρόναλντ Ρίγκαν, το κρυφό νόημα της αστερόεσσας στη δημοφιλή εικόνα του Μπρους λειτούργησε σαν μεγάλο δόλωμα για πολιτικούς ελιγμούς και χειρισμούς. Το πρώτο κυματάκι εμφανίστηκε στο προφίλ του «People» όταν ο Φλίπο περιέγραψε το ομώνυμο τραγούδι του «Born in the USA» ως έναν ύμνο περηφάνιας με τη φωνή ενός βετεράνου κατεστραμμένου από τον πόλεμο του Βιετνάμ που υπομένει καρτερικά «κάθε άδικη μεταχείριση που μπορείς να φανταστείς, αλλά παραμένει ένας “ψύχραιμος μπαμπάς που ροκάρει”». Πώς ένας καλλιεργημένος μουσικός δημοσιογράφος όπως ο Φλίπο κατάφερε να ακούσει την οργή αυτού του τραγουδιού και να σκεφτεί ότι ο τελικός, κτηνώδης βρυχηθμός του αφηγητή ήταν κάτι άλλο πέρα από πικρή ειρωνεία, είναι δύσκολο να το εξηγήσεις. Αλλά το χειρότερο δεν είχε ακόμα συμβεί.

(…)

Η κατάσταση έγινε ακόμα πιο πολύπλοκη μια εβδομάδα αργότερα, όταν ο Ρίγκαν έκανε μια προεκλογική στάση στο Χάμοντον του Νιου Τζέρσεϊ και κέρδισε τον κόσμο στο Νότιο Τζέρσεϊ δηλώνοντας πως «το μέλλον της Αμερικής βρίσκεται στα χιλιάδες όνειρα που έχετε στην καρδιά σας· βρίσκεται στο μήνυμα ελπίδας των τραγουδιών ενός άντρα που τόσο πολλοί νέοι Αμερικανοί θαυμάζουν: του Μπρους Σπρίνγκστιν, που είναι γνήσιο τέκνο του Νιου Τζέρσεϊ. Και η δική μου δουλειά είναι να σας βοηθήσω να πραγματοποιήσετε αυτά τα όνειρα». Και να τα μπαλόνια, να τα χειροκροτήματα, να το σύνθημα για να ξεκινήσει η προεδρική πομπή αυτοκινήτων για το Air Force One κι από ’κεί να πάνε κατευθείαν στον επόμενο σταθμό της προεκλογικής περιοδείας. «Εβγαζε φωτογραφίες με κόκκινα, λευκά και μπλε μπαλόνια, ενώ ανέφερε το όνομά μου» λέει ο Μπρους. «Ημουν μέρος της λίστας με τα ψώνια που χρειαζόταν για να μαγειρέψει τις ειδήσεις των έξι. Δεν ήθελα όμως να είμαι μέρος της λίστας, καταλαβαίνεις;».

Πηγαίνοντας προς τον επόμενο σταθμό της περιοδείας στο Πίτσμπουργκ, ο Μπρους κι ο Λαντάου συμφώνησαν πως έπρεπε να πει κάτι για να εμποδίσει το εγχείρημα του Ρίγκαν να κατοχυρώσει πνευματική συγγένεια. Μετά τα πρώτα πέντε τραγούδια, ο Μπρους πήγε κοντά στο μικρόφωνο με την ακουστική κιθάρα στο χέρι και είπε ότι ο πρόεδρος τις προάλλες αναφέρθηκε σε αυτόν. «Ξέρεις, άρχισα να αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να είναι ο αγαπημένος του δίσκος μου» είπε. «Δεν νομίζω να είναι το “Nebraska”. Δεν νομίζω ότι θα άκουγε κάτι τέτοιο». Υστερα συνέχισε με μια έντονη εκτέλεση του «Johnny 99», της ιστορίας ενός άνεργου εργάτη σε αυτοκινητοβιομηχανία που κορυφώνεται σε ένα φονικό λουτρό αίματος. Μιλώντας για τα μνημεία πολέμου που είχε δει στην Ουάσιγκτον και για τα άλλα που έβλεπε καθώς μεγάλωνε στο Φρίχολντ, ο Μπρους φρόντισε να μην αναφέρει ονομαστικά τον Ρίγκαν, αλλά και πάλι τράβηξε μια σαφή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του προέδρου και των δικών του προοδευτικών ιδανικών. «Είναι μακρύς ο δρόμος ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που αντιπροσωπεύει, υποτίθεται, όλον τον λαό και στη φάση όπου... πολλά πράγματα αφαιρούνται από πολλούς ανθρώπους, ενώ δε θα έπρεπε» είπε. «Μερικές φορές είναι δύσκολο να θυμάσαι πως αυτή εδώ η χώρα ανήκει σ’ εμάς. Πως αυτή εδώ είναι η πατρίδα μας».

• Δεξιός Ή αριστερός;

Κάθε εποχή έχει τις παρεξηγήσεις της. Ποια ήταν στην πραγματικότητα η κοσμοθεωρία του Μπρους; Ηταν αριστερός Ή δεξιός; Πατριώτης Ή επαναστάτης; Στην πραγματικότητα, όπως ακριβώς συγκέρασε το γκόσπελ, το ροκ-εν-ρολ, το rhythm and blues, τη φολκ, την τζαζ και τη μουσική των πανηγυριών σε έναν ήχο, έτσι προσπάθησε να ανιχνεύει τις σχέσεις που κρατούν τον κόσμο ενωμένο ακόμη και όταν μοιάζει να βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης.

Ετσι, ενώ η ευαισθησία του Μπρους πήγαζε κατά κύριο λόγο απ’ τον φιλελευθερισμό της Νέας Συμφωνίας, η ιδεαλιστική του αντίληψη της εργατικής τάξης είχε ως θεμελιώδεις αρχές τις αρετές της εργασίας, της οικογένειας, της πίστης και της κοινότητας. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα θεωρούνταν επαναστατικό αν η αποσύνθεση του αμερικανικού φιλελευθερισμού στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και στη δεκαετία του ’80 δεν συνεπαγόταν τον ορισμό σε ευρεία έκταση των αξιών που είχαν επικρατήσει ως συντηρητικές. Το γεγονός ότι ο Μπρους ούτε αποδεχόταν ούτε αναγνώριζε την πολιτικοποίηση των παραδοσιακών αρχών ήταν καταφανές στην εργασιακή του ηθική και στις συμβολικές κοινότητες που δημιούργησε με το E Street Band και με τους οπαδούς που αγόραζαν τους δίσκους του και πήγαιναν στις συναυλίες του. Ακόμα και όταν τα τραγούδια του καταδίκαζαν την απληστία της άρχουσας τάξης και τη φθορά μέσα στο δίχτυ ασφαλείας της κοινωνίας, ωστόσο είχαν μπόλικες αναφορές στη σημαία, στην εργασία, στους βετεράνους, στην πίστη και στα ακλόνητα θεμέλια της πατρίδας και της οικογένειας. «Δεν προσπαθεί να κρύψει τις πολιτικές του θέσεις» έγραψαν οι Κρίστοφερ Μπόρικ και Ντέιβιντ Ροουζενγουόσερ στη μελέτη τους «Η δεξιά πλευρά του Σπρίνγκστιν: Ο συντηρητισμός ενός φιλελεύθερου ινδάλματος», που παρουσιάστηκε το 2009 στο Συνέδριο Μπρους Σπρίνγκστιν του Πανεπιστημίου του Μονμάουθ. «Εχει ιδεολογία δημοκρατικού, λεξιλόγιο ρεπουμπλικάνου και μεθοδολογία φιλελεύθερου».

Οπως ακριβώς συγκέρασε το γκόσπελ, το ροκ-εν-ρολ, το rhythm and blues, τη φολκ, την τζαζ και τη μουσική των πανηγυριών σε έναν ήχο που συμπύκνωνε την κραυγή του έθνους, με τον ίδιο τρόπο η ιδιαίτερη μαγεία του Μπρους προέκυπτε από την ικανότητά του να ανιχνεύει τις σχέσεις που κρατούν τον κόσμο ενωμένο ακόμα κι όταν μοιάζει να βρίσκεται στα πρόθυρα της διάλυσης.

• Το iPod του Ομπάμα

Ο Μπρους Σπρίνγκστιν διαβάζει την ιστορία του υποψήφιου προέδρου Μπαράκ Ομπάμα. Εντυπωσιάζεται. Τον στηρίζει δημόσια. Ο Μπαράκ Ομπάμα μαθαίνει πως τον στήριξε ο Μπρους. «Μου αρέσει πολύ ο Σπρίνγκστιν. Πραγματικά μου αρέσει» λέει αυθόρμητα. Μια ιστορία επιτυχίας με δύο σύμβολα της αμερικανικής κουλτούρας μόλις έχει αρχίσει. 

Το «Magic» κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 2007 και η συνοδευτική περιοδεία με τις 100 στάσεις λάμβανε χώρα την ίδια στιγμή με την προετοιμασία για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Παρ’ όλο που ο Μπους πλησίαζε στο τέλος της πολιτικής του καριέρας, οι φιλοσοφίες και οι πολιτικές του δέσποζαν σε όλη τη διαδικασία. Ψάχνοντας ανάμεσα στους υποψηφίους για κάποιον που θα έμοιαζε να προέρχεται από τη χώρα που φανταζόταν ότι ζούσε ο Μπρους καθώς μεγάλωνε, κατέληξε στον γερουσιαστή του Ιλινόι Μπαράκ Ομπάμα. Προφανώς οι προοδευτικές-ρεαλιστικές πολιτικές του Ομπάμα ταίριαζαν με την αισιοδοξία του Μπρους. Αλλά, αφού διάβασε τα προ πολιτικής απομνημονεύματά του «Εικόνες του πατέρα μου», εντυπωσιάστηκε ακόμα περισσότερο με την ιστορία του γερουσιαστή. Ο συμβολικός αντίκτυπος της εκλογής του πρώτου αφροαμερικανού προέδρου της χώρας το έκανε να μοιάζει ακόμα πιο σημαντικό. «Είναι μια μοναδική φιγούρα στην ιστορία» είπε ο Μπρους στον Μαρκ Χάγκεν του βρετανικού «Observer». «Το βαθιά αμερικανικό στοιχείο της ιστορίας του και το γεγονός ότι αντιπροσωπεύει... την εικόνα και την άποψη μιας χώρας που ένιωθε αδρανής εδώ και πολύ καιρό... είναι θαυμάσιο».

Οταν η λυσσαλέα μάχη για την υποψηφιότητα των Δημοκρατικών φούντωσε κατά τη διάρκεια των προκριματικών εκλογών της Πενσιλβάνια τον Απρίλιο, ο Μπρους πόσταρε στην επίσημη ιστοσελίδα του την ξεκάθαρη υποστήριξή του στον Ομπάμα. «Εχει το βάθος, την απήχηση και την ευελιξία να γίνει ο επόμενος πρόεδρός μας» έγραψε. «Μιλάει για την Αμερική που έχω οραματιστεί στη μουσική μου τα τελευταία 35 χρόνια, ένα γενναιόδωρο κράτος με πολίτες πρόθυμους να αντιμετωπίσουν διαφορετικά και πολύπλοκα προβλήματα, μια χώρα που ενδιαφέρεται για τη συλλογική της μοίρα και για τις δυνατότητες του συσσωρευμένου σθένους της. Ενα μέρος όπου (παραθέτοντας τώρα στίχους απ’ το «Long Walk Home» του «Magic»)... κανείς δεν σε στριμώχνει και κανείς δεν είναι μόνος του (nobody crowds you, and nobody goes it alone)».

Η υποστήριξη αυτή από μέρους του Μπρους κυκλοφόρησε χωρίς να έχουν σχετική γνώση στο στρατόπεδο του Ομπάμα και ο υποψήφιος βρέθηκε προ εκπλήξεως. «Ημασταν στην προεκλογική εκστρατεία στην Πενσιλβάνια και γύρισε και είπε: “Ο Μπρους Σπρίνγκστιν μόλις τάχθηκε υπέρ μου!» θυμάται ο υπεύθυνος της καμπάνιας Ντέιβιντ Αξελροντ. Ο Ομπάμα κάθισε, του έδωσε το BlackBerry του και κατά κάποιον τρόπο ακτινοβολούσε. «Δεν εντυπωσιάζομαι συνήθως όταν με υποστηρίζουν διασημότητες, αλλά μόλις διάβασα αυτό το πράγμα», είπε ο υποψήφιος. «Και μου αρέσει ο τύπος. Εχω αρκετή από τη μουσική του στο iPod μου. Στ’ αλήθεια μου αρέσει».

Ο Ομπάμα πήρε τηλέφωνο τον Μπρους εκείνο το απόγευμα και, όταν ξεκίνησε η προεκλογική εκστρατεία το φθινόπωρο, ο μουσικός έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στους φιλανθρωπικούς εράνους και στις στάσεις της περιοδείας την τελευταία εβδομάδα. Μόλις ο Ομπάμα κέρδισε τις εκλογές τον Νοέμβριο, κάλεσε τον Μπρους να παίξει στη συναυλία «We Are One», που πραγματοποιήθηκε δύο μέρες πριν από την ορκωμοσία του. Εκεί ο Μπρους στάθηκε στα σκαλοπάτια του μνημείου Λίνκολν για να τραγουδήσει το «The Rising» με μια γκόσπελ χορωδία και στη συνέχεια ενώθηκε με τον Πιτ Σίγκερ για να τραγουδήσουν το «This Land Is Your Land». Οταν ο Μπρους επιλέχθηκε για να λάβει το βραβείο Κένεντι το 2009, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών παρακολούθησε τη διαδικασία απ’ το προεδρικό θεωρείο με τον μουσικό στη θέση δίπλα στην πρώτη κυρία, Μισέλ Ομπάμα, η οποία καθόταν πλάι στον σύζυγό της. Ηταν σε απόσταση αναπνοής για τυχόν προεδρικούς ψιθύρους, που ήταν πολλοί εκείνο το απόγευμα.

«Νομίζω πως [ο πρόεδρος] βλέπει τον Σπρίνγκστιν σαν ένα είδος ποιητή του αμερικανικού ονείρου» λέει ο Αξελροντ. «Εναν ποιητή που δίνει ζωή στις καθημερινές ελπίδες, προσδοκίες και προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με έναν ξεχωριστό και υπέροχο τρόπο». 

*Η βιογραφία «Μπρους» του Πίτερ Ειμς Κάρλιν, σε μετάφραση Γιώργου Μιχαλόπουλου, θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Το Ροδακιό (σειρά Λατέρνατιβ) τον Αύγουστο.

**Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 21 Ιουλίου 2013