«Και πώς θα λέγεσαι τώρα;»
1972: Ο Μπρους Σπρίνγκστιν δεν έχει χρήματα για να πληρώσει το ρεύμα.
Μόλις ηχογραφησεί το πρώτο του ντέμο για την Columbia «με
αυτοπεποίθηση, αλλά και κάπως νευρικός», το συμβόλαιο ετοιμάζεται. Το
χαρτί που του προτείνει ο Τζον Χάμοντ, υπεύθυνος ρεπερτορίου της
Columbia, αναγκάζεται να το εξετάσει υπό το φως των κεριών στο
διαμέρισμα του στο Ασμπερι Παρκ. Υπογράφει, παίρνει τηλέφωνο τη μητέρα
του και η ζωή του αλλάζει.
Κάθισαν έξω από το κλαμπ και ο Χάμοντ είπε στον Μπρους ότι η ζωή του
έμελλε να αλλάξει. «Θα γίνεις ένας καλλιτέχνης της Columbia» είπε ο
Χάμοντ. Εμεναν ακόμα λίγα βήματα – για παράδειγμα, μια οντισιόν με τον
διευθυντή της Columbia Κλάιβ Ντέιβις – αλλά ο Χάμοντ υποσχέθηκε ότι θα
τον καθοδηγεί σε όλη τη διαδικασία, επιστρατεύοντας την ενέργεια και τη
μεγάλη εμπειρία του, ώσπου να βεβαιωθεί ότι η εταιρεία στο σύνολό της θα
αναγνώριζε ποιος ήταν ο Μπρους και τι μπορούσε να κάνει.