Η μέρα της γέννησης και του θανάτου του μεγάλου μας Βασίλη Τσιτσάνη ήταν η 18 Ιανουαρίου [γενν. 1915 - πέθανε 1984]. Ήταν μια αλήθεια και τώρα πλέον έχει θρονιαστεί στην περιοχή του μύθου. Ο μέγας Τσιτσάνης!
Είχα κρατήσει ένα κείμενο του Κώστα Γεωργουσόπουλου και αξίζει να παραθέσω ένα απόσπασμα όπου κρίνει τον Τσιτσάνη, με θάρρος βέβαια και πίστη στον συνθέτη μας:Ο Τσιτσάνης είναι ένας ιδιοφυής μουσικός, μια πηγαία, λυρική μεγαλοφυΐα και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει - ούτε από τον λυρισμό του Σούμπερτ, του Σεζάρ Φρανκ, του Μουσόργκσκι ή του Βάιλ και των Μπιτλς. Και προκαλώ τους πάντες. Πόσοι ακροατές σε μια αίθουσα συναυλιών θα μπορούσαν να αντέξουν επί τρεις ώρες να ακούνε τα λιντερικά άπαντα του Σούμπερτ ή του Σούμαν ή του Μάλερ Κι όμως, τις προάλλες το κοινό χάρηκε, γεύθηκε, βαφτίστηκε σε 47 διαφορετικούς ρυθμούς, μελωδίες και θέματα του Τσιτσάνη. Γιατί; Γιατί ο Τσιτσάνης περπατούσε σε περισσότερους μουσικούς δρόμους από τους μεγάλους Ευρωπαίους μουσουργούς. Ήταν και μουσικά ρεμπέτης, δηλαδή περιπλανώμενος, ρεμβάζων, άτακτος, φυγάς και «αλήτης». Πατάει σε πολλές βάρκες και ισορροπεί: Συρία, Αίγυπτος, Περσία, Βυζάντιο, δημοτικό τραγούδι (καλαματιανοί), καντάδες, βαλκάνια, μινόρε κλίμακες και μαντζόρε, λύδιοι, μειξολύδιοι, δώριοι δρόμοι. Κι όλος αυτός ο πλούτος ακούμπησε πάνω στην ωριμότητα της φωνής του Νταλάρα, ενός ταμένου τραγουδιστή στην ποιότητα, ενός εμμανούς των ριζών και της γνησιότητας των μουσικών υδάτων. Τραγουδάει όπως κελαρύζει αρτεσιανή πηγή, η φωνή του μεταφέρει όχι μόνο νότες, μουσικές αξίες, αλλά και λαϊκή θυμοσοφία, στρατηγικές φυγής από τη μοίρα, χαρμολύπη και νηφάλια μέθη, χυμούς και ευφορία γλεντιού, χαροποιόν πένθος... [Τα Νέα, 17 Ιανουαρίου 2004]
Είχα κρατήσει ένα κείμενο του Κώστα Γεωργουσόπουλου και αξίζει να παραθέσω ένα απόσπασμα όπου κρίνει τον Τσιτσάνη, με θάρρος βέβαια και πίστη στον συνθέτη μας:Ο Τσιτσάνης είναι ένας ιδιοφυής μουσικός, μια πηγαία, λυρική μεγαλοφυΐα και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει - ούτε από τον λυρισμό του Σούμπερτ, του Σεζάρ Φρανκ, του Μουσόργκσκι ή του Βάιλ και των Μπιτλς. Και προκαλώ τους πάντες. Πόσοι ακροατές σε μια αίθουσα συναυλιών θα μπορούσαν να αντέξουν επί τρεις ώρες να ακούνε τα λιντερικά άπαντα του Σούμπερτ ή του Σούμαν ή του Μάλερ Κι όμως, τις προάλλες το κοινό χάρηκε, γεύθηκε, βαφτίστηκε σε 47 διαφορετικούς ρυθμούς, μελωδίες και θέματα του Τσιτσάνη. Γιατί; Γιατί ο Τσιτσάνης περπατούσε σε περισσότερους μουσικούς δρόμους από τους μεγάλους Ευρωπαίους μουσουργούς. Ήταν και μουσικά ρεμπέτης, δηλαδή περιπλανώμενος, ρεμβάζων, άτακτος, φυγάς και «αλήτης». Πατάει σε πολλές βάρκες και ισορροπεί: Συρία, Αίγυπτος, Περσία, Βυζάντιο, δημοτικό τραγούδι (καλαματιανοί), καντάδες, βαλκάνια, μινόρε κλίμακες και μαντζόρε, λύδιοι, μειξολύδιοι, δώριοι δρόμοι. Κι όλος αυτός ο πλούτος ακούμπησε πάνω στην ωριμότητα της φωνής του Νταλάρα, ενός ταμένου τραγουδιστή στην ποιότητα, ενός εμμανούς των ριζών και της γνησιότητας των μουσικών υδάτων. Τραγουδάει όπως κελαρύζει αρτεσιανή πηγή, η φωνή του μεταφέρει όχι μόνο νότες, μουσικές αξίες, αλλά και λαϊκή θυμοσοφία, στρατηγικές φυγής από τη μοίρα, χαρμολύπη και νηφάλια μέθη, χυμούς και ευφορία γλεντιού, χαροποιόν πένθος... [Τα Νέα, 17 Ιανουαρίου 2004]
Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος & Αλέκος Γκούβερης
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Πρώτη εκτέλεση: Πρόδρομος Τσαουσάκης & Σωτηρία Μπέλλου ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες: Μαρίκα Νίνου & Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος & Γιάννης Σαλασίδης ( Τερτσέτο ) || Στέλιος Καζαντζίδης & Γιώτα Λύδια & Μαρινέλλα ( Τερτσέτο ) || Γιώργος Νταλάρας
Συννεφιασμένη Κυριακή,
μοιάζεις με την καρδιά μου
που έχει πάντα συννεφιά,
Χριστέ και Παναγιά μου.
Όταν σε βλέπω βροχερή,
στιγμή δεν ησυχάζω.
μαύρη μου κάνεις τη ζωή,
και βαριαναστενάζω.
Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή,
που ‘χασα την χαρά μου.
συννεφιασμένη Κυριακή,
ματώνεις την καρδιά μου.
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Πρώτη εκτέλεση: Πρόδρομος Τσαουσάκης & Σωτηρία Μπέλλου ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες: Μαρίκα Νίνου & Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος & Γιάννης Σαλασίδης ( Τερτσέτο ) || Στέλιος Καζαντζίδης & Γιώτα Λύδια & Μαρινέλλα ( Τερτσέτο ) || Γιώργος Νταλάρας
Συννεφιασμένη Κυριακή,
μοιάζεις με την καρδιά μου
που έχει πάντα συννεφιά,
Χριστέ και Παναγιά μου.
Όταν σε βλέπω βροχερή,
στιγμή δεν ησυχάζω.
μαύρη μου κάνεις τη ζωή,
και βαριαναστενάζω.
Είσαι μια μέρα σαν κι αυτή,
που ‘χασα την χαρά μου.
συννεφιασμένη Κυριακή,
ματώνεις την καρδιά μου.
No comments:
Post a Comment