«Τραγούδι χωρίς γκαρσόνια, αναγκαστικά ποτά και παρκαδόρους»

• Δεν θα µπορούσε να ζει εδώ. Το θεωρεί προσβλητικό να ζει σε τέτοιες συνθήκες.

• Εναν καφέ πήγε να πιει στα Εξάρχεια και ήρθαν τα «στρουµφάκια» (ΜΑΤ) σαν αστακοί και στήθηκαν απέναντί τους έτοιµα για δράση. «Μα είναι δυνατόν;» αναρωτιέται

Καλοκαίρι 2010. Η πρώτη «Θανασοσύναξη» (συναυλία) στο Μεταξοχώρι (έξω από τη Λάρισα) θα έχει τελειώσει όταν δηµοσιευθεί η συζήτηση που είχαµε σε ένα καφέ της Βουλιαγµένης, δίπλα στο στούντιο όπου έκαναν τις πρόβες τους για τις συναυλίες που ακολουθούν. Σύντοµη επίσκεψη αλλά διαφωτιστική. Η Αθήνα τού µυρίζει µπαρούτι. Είναι κλειστοφοβική. Βουίζει από ένταση.

Από θυµό. «Λίγο να καθήσεις έξω, βλέπεις ανθρώπους οργισµένους έτοιµους να πλακωθούν ο ένας µε τον άλλον. Στο χωριό υπάρχει βέβαια οικονοµική δυσπραγία, αλλά δεν έχει καµία σχέση µε αυτό το κακό», λέει.

Δύσκολοι καιροί φέτος και για συναυλίες αλλά το αντιµετωπίζει µε χιούµορ. «Με βλέπει κάποιος σε έναν από τους δήµους όπου είχαµε πάει να κλείσουµε συναυλία και αφού µε κοιτάζει καλά καλά ρωτάει: “Παπακωνσταντίνου; Και πού είναι ο κανονικός;”».

Ωστόσο ο Θανάσης έχει τον τρόπο του. Ο σκληρός πυρήνας των φαν του έφτασε στο Μεταξοχώρι «µ’ αεροπλάνα και βαπόρια», ενώ οι πληροφορίες για τη συναυλία «έτρεξαν» γρήγορα µέσα από τηλέφωνα και την ιστοσελίδα του φαν κλαµπ του, των «κοιλαδιτών». Είπε κάποια από τα καινούργια τραγούδια του (από το «Ελάχιστος εαυτός» που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόµα), τους σύστησε την τραγουδίστρια Ματούλα Ζαµάνη που θα τον συνοδεύει φέτος στις συναυλίες του και το νέο του γκρουπ (µε τον Φώτη Σιώτα στο βιολί και τον Μιχάλη Χανιώτη σε µπουζούκι και τραγούδι). Μετά τη δισκογραφική συνεργασία µε τον Διονύση Σαββόπουλο και τις κοινές εµφανίσεις τους στο Ρolis Stage (χειµώνας του 2008) αποφάσισε ότι δεν θέλει πια «γκαρσόνια, αναγκαστικά ποτά και παρκαδόρους. Θα κάνω το παν να µην το ξαναπεράσω αυτό». Αν θα κάνει εµφανίσεις του χρόνου, τον χειµώνα θα είναι σε θέατρο _ µάλλον στο Θέατρο Χώρα _ αλλά και αυτό εξαρτάται. Σε µέρες δύσκολες αντέχεις (του λέω).

Γιατί έχει και την οικονοµική του διάσταση αυτό.

«Σίγουρα, αλλά είναι και το άλλο. Οταν παίζω συνέχεια βαριέµαι τα ίδια µου τα τραγούδια, οπότε καλύτερα από µακριά κι αγαπηµένοι. Μέχρι τρεις µέρες αντέχω, µετά δεν ψήνοµαι µε τίποτα».

Θέλεις τις κατάλληλες συνθήκες δηλαδή;

Μάλλον είναι το αίσθηµα της µαταιότητας που έχω µέσα µου. Επίσης αµφιταλαντεύοµαι πολύ, αν αυτό που κάνω είναι καλό.

Ναι, αλλά έχεις ένα κοινό φανατικό. Εχεις τόση αποδοχή...  

Και τι σηµαίνει αυτό; Επειδή έχω µια κάποια αποδοχή; Ξέρε όµως ότι και αυτό µε προβληµατίζει. Κάποιες φορές, ξέρω ότι είµαι εντάξει. Αλλες, όµως, άσ’ το καλύτερα _ κυρίως όταν ακούω εξαιρετικά πράγµατα που έχουν γίνει στο παρελθόν. Τέτοιος πλούτος! Να φανταστείς, εγώ δεν πίνω και πολλές φορές χρειάζεται να πιω για να σπάσω αυτή την αυστηρότητα που υπάρχει µέσα µου.

Συζητάµε για τον Τσιτσάνη, το δηµοτικό τραγούδι, τη δύναµη που έχουν τα κοµµάτια που πλάστηκαν σιγά-σιγά µέσα στα χρόνια από τις φωνές πολλών ανθρώπων. «Εχουν φοβερή δύναµη. Οπου και να τα συναντήσεις καταλαβαίνεις ότι φέρουν την προσευχή των ανθρώπων καθώς πορεύονται στο χάος της ύπαρξης», λέει.

«Να οργανωθούµε σε µικρές οµάδες»

Καλοκαίρι 2010 και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ετοιµάζεται να µαζέψει τα όργανα και να επιστρέψει στη βάση του. Η Αθήνα έχει έναν ηλεκτρισµό που τον τρελαίνει. «Αυτό που βλέπω είναι ότι ο κόσµος έχει διαλέξει την ασφάλεια έναντι της ελευθερίας», λέει.

Δηλαδή;

Με τις κάµερες, µε τους ένστολους...

Και τι προτείνεις;

Πίσω, στα χωριά, τα νησιά, τη γη. Να την καλλιεργήσουµε µε αγάπη πάλι και σιγά σιγά, µέσα από την παραγωγή να ορθοποδήσουµε ξανά. Δεν είναι δυνατόν όλοι οι Ελληνες να είναι στην παροχή υπηρεσιών.

Το κύτταρό µας έχει χαλάσει; 

Οχι βέβαια. Το βλέπω από τα παιδιά στις συναυλίες. Υπάρχει νεολαία που είναι εξαιρετική και θα κάνει τον κόσµο καλύτερο. Δεν υπάρχει περίπτωση.

Τώρα όµως από πού να κρατηθεί o κόσµος;
Ας οργανωθούν οι άνθρωποι για τα καθηµερινά τους σε µικρές οµάδες. Οτι στα Εξάρχεια πήραν ένα χώρο και τον φύτεψαν είναι κάτι. Και εµείς στο χωριό µου φτιάξαµε δική µας δεξαµενή γιατί κοντέψαµε να καούµε µε τις πυρκαγιές. Δεν περιµέναµε το κράτος. Γι’ αυτό και δεν συµφωνώ µε τον «Καλλικράτη». Πιστεύω ότι τα πράγµατα πάνε πολύ καλύτερα όταν τον ξέρεις τον άλλον, όταν µπορείς να τον κοιτάξεις στα µάτια. Σε αυτό το χάος, την τεράστια πόλη, νιώθεις ότι τίποτα δεν περνάει από το χέρι σου.

«Δεν πρέπει να υπάρχουν µύθοι»

Οι λέξεις «αυθεντικός», «καθαρός», «αγνός» έρχονται αρκετές φορές στη συζήτησή µας και καθώς τα πράγµατα ρέουν στην κουβέντα, του λέω ότι ίσως είναι αυτός και ένας λόγος που του δείχνουν τέτοια αδυναµία οι ακροατές του. Τον θεωρούν, ίσως, έναν από τους τελευταίους των Μοϊκανών. Με κόβει γελώντας και λέει: «Ναι, αλλά εµένα δεν µου αρέσει καθόλου αυτό».

Δεν σου αρέσουν τα είδωλα;

Με τίποτα! Για να δώσει ανθρωπιά η τέχνη, δεν πρέπει να υπάρχουν µύθοι. Και ως άνθρωπος είµαι χύµα και δεν µπορώ να υποστηρίξω ένα µύθο, αλλά πολλές φορές τη σπρώχνω την καρδάρα µε το γάλα συνειδητά. Δεν θέλω να υπάρχει απόσταση.

Η αλήθεια είναι ότι το µεταδίδεις αυτό και από σκηνής...

Είµαι χύµα και εκεί. Μα οι πιο σηµαντικές στιγµές σε µια συναυλία είναι τα απρόοπτα. Οι στιγµές οι ακατανόητες, που δεν µπορείς να τις διαχειριστείς και φεύγει η γης κάτω από τα πόδια σου. Το ίδιο ισχύει και στη ζωή. Ο,τι πιο σηµαντικό µπορεί να σου συµβεί είναι αυτό. Οπότε, όταν βλέπω κάτι άκρως επαγγελµατικό, δεν µου λέει πολλά.

• Της Χάρης Ποντίδα, ΤΑ ΝΕΑ, 29/05/2010

ΙΝFΟ

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θα εµφανιστεί στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη τη Δευτέρα 31/5

Η Λένα από τη Γερμανία στην κορυφή της Eurovision

 

Η 19χρονη Γερμανίδα Lena Meyer-Landrut κατέκτησε την πρώτη θέση στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Η γερμανική συμμετοχή ξεχώρισε από νωρίς στην ψηφοφορία και η Λένα έφτασε άνετα στην πρώτη θέση, με μεγάλη διαφορά από τη δεύτερη Τουρκία.

Το τραγούδι Satelite συγκέντρωσε 246 βαθμούς, ενώ η ελληνική συμμετοχή με το OPA του Γιώργου Αλκαίου κατετάγη στην 8η θέση.

Περισσότερα

Ολα τα λεφτά στην πίστα...

Μια βόλτα στις φωτισμένες πίστες με τις σκοτεινές συναλλαγές που συνδέουν χρόνια τώρα τους παράγοντες της μέρας με τον κόσμο της νύχτας

• Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΑΔΗ, Επτά, Κυριακή 30 Μαΐου 2010 

• Η «Φαντασία» εκδικήθηκε συμπαρασύροντας στην κατεδάφισή της τον Τόλη Βοσκόπουλο, την υφυπουργό Αντζελα Γκερέκου και τη βιτρίνα του συστήματος, παρ' όλο που ο πρωθυπουργός παραβρέθηκε στην «τελετή» με τις μπουλντόζες για να ξορκίσει ο ίδιος τα πνεύματα. Ομως, δεν έπιασαν τα ξόρκια. Η πρώτη παραίτηση υπουργού, και δη από το υπουργείο Πολιτισμού, ακολούθησε εντός ολίγου.

• Η «Φαντασία», στο Ελληνικό, απέναντι από το παλιό αεροδρόμιο, ήταν το «Μέγαρο» της διασκέδασης στις δεκαετίες του '70 και του '80. Κάθε τραγουδιστής που έκανε καριέρα ονειρευόταν ότι κάποια μέρα θα τραγουδήσει εκεί. Και κάθε μικροαστός που ανερχόταν οικονομικά φανταζόταν τον εαυτό του σε πρώτο τραπέζι στη «Φαντασία», το «Στορκ», τη «Νεράιδα» ή τα «Δειλινά». Γύρω απ' αυτό το «φαντασιακό» διαμορφώθηκε η νυχτερινή διασκέδαση. Για τους πολιτικούς, τα μαγαζιά της παραλίας αντιπροσώπευαν την ευημερία, είτε υπαρκτή είτε εικονική. Πρόσφεραν τα «θεάματα», ακόμα κι αν δεν υπήρχε αρκετός «άρτος» για όλους. Για την παραεξουσία ήταν μια σταθερή πηγή υψηλού μαύρου εισοδήματος. Εκτοτε, πολλοί ελεγκτές του μηχανισμού που έχουν κέντρα διασκέδασης στην «ενορία» τους πλέουν σε πελάγη ευτυχίας. Περνώντας τις ώρες αιχμής από τα μαγαζιά χτίζουν ορόφους και βάζουν τζακούζι στα εξοχικά τους. 

• Τη φοροαποφυγή δεν την εφηύραν ούτε οι ιδιοκτήτες των κέντρων διασκέδασης, ούτε οι τραγουδιστές. Τη διαμόρφωσαν οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Γιατί η φοροαποφυγή στη νύχτα ήταν φανερή και γνωστή. Τα μαγαζιά είναι δημόσιοι χώροι. Από αρχαιοτάτων χρόνων, εκατομμύρια πελάτες, μικρομεσαίοι (στα πίσω τραπέζια), πλούσιοι, υπουργοί και πρωθυπουργοί (στα μπροστινά), γνωρίζουν το καθεστώς λειτουργίας των μαγαζιών. Ούτε ο Αριστοτέλης Ωνάσης έπαιρνε θεωρημένες αποδείξεις από τη «Φαντασία», ούτε ο Αντρέας Παπανδρέου από το «Χάραμα». Ούτε οι αμέτρητοι βουλευτές και υπουργοί που γιορτάζουν γάμους και βαφτίσια των παιδιών τους, την ονομαστική τους εορτή και τις προεκλογικές τους συγκεντρώσεις ή τις εκλογικές νίκες στα κέντρα διασκέδασης, σε όλη την Ελλάδα.

Ακρόπολη και μπουζούκια

• Εδώ και χρόνια, τα μαγαζιά συντηρούνται σε μεγάλο βαθμό από τους χορούς και τις συνεστιάσεις των κομμάτων και των συλλόγων, ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Οι πάντες πραγματοποιούν τις ετήσιες χοροεσπερίδες τους στα μαγαζιά. Και ο χορός των δικαστικών στη «Φαντασία» ή τα «Δειλινά» γινόταν. Και των εφοριακών. Οι περισσότερες πολεοδομικές αυθαιρεσίες στα μαγαζιά έγιναν για να μεγαλώσει η χωρητικότητά τους, με προεκτάσεις ή δεύτερες αίθουσες, για να προσελκύουν τους συλλόγους με τα πολλά μέλη (Τράπεζες, ΙΚΑ, υπουργεία, ΟΤΕ κ.λπ.). Οι νίκες στα ντέρμπι και οι κατακτήσεις κυπέλλων γιορτάζονται στα μαγαζιά. Ο Πανταζής (Πανιώνιος) και ο Ρέμος (Ηρακλής) δεν είναι οι μόνοι που επεκτάθηκαν στον επίσης αδιαφανή και ευνοημένο από τα κόμματα εξουσίας (με σκανδαλώδεις διαγραφές χρεών) επαγγελματικό αθλητισμό. 

• Ολα τα μεγάλα μαγαζιά έχουν ειδικευμένο προσωπικό που ασχολείται αποκλειστικά με τους χορούς, καλλιεργώντας γνωριμίες με κομματικούς παράγοντες, συνδικαλιστές και παράγοντες σωματείων πάσης φύσεως. Πολλοί φοιτητοπατέρες διακινούν χιλιάδες φοιτητές στα κέντρα διασκέδασης με το αζημίωτο. Ακόμα και σχολεία κατεβαίνουν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη με πρόσχημα μια επίσκεψη στην Ακρόπολη ή το Βυζαντινό Μουσείο, αλλά με πραγματικό σκοπό μια βραδιά σε μεγάλη πίστα. Συνήθως, για την επιλογή του χώρου διασκέδασης μεσολαβεί αλισβερίσι μεταξύ μαθητών, ταξιδιωτικών γραφείων και μαγαζιών. 

• Ανέκαθεν οι μαγαζάτορες έπρεπε να τα έχουν καλά με την αστυνομία και το βαθύ κράτος. Τα μεγαλύτερα κοσμικά μαγαζιά τα είχαν άνθρωποι με πιστοποιημένη πολιτική ταυτότητα ή κομματική σχέση. Ενας δηλωμένος βασιλικός, ένας κουμπάρος ισχυρότατου πολιτικού της δεξιάς, ένας πρώην μπράβος και μία προστατευόμενη υπουργού της χούντας ήταν οι σημαντικότεροι επιχειρηματίες της νύχτας στη δεκαετία του '70. Και για να είναι αποτελεσματικός ο έλεγχος σε όλα τα μαγαζιά, η απαραίτητη άδεια λειτουργίας τους ήταν πάντα σε εκκρεμότητα, ώστε οι μαγαζάτορες να βρίσκονται σε μια διαρκή ομηρία και να είναι ευάλωτοι στους εκβιασμούς των αρχών, επ' ανταλλάγματι. 

• Στα νεότερα χρόνια, το καθεστώς προσαρμοζόταν στις αλλαγές. Οι παλιοί επιχειρηματίες δεν πειράχτηκαν, αλλά βοηθήθηκαν άλλοι που πρόσκεινταν στο ΠΑΣΟΚ ή σε στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με παραχωρήσεις χώρων του Δημοσίου, διευκολύνσεις δανείων για «πολιτιστικά κέντρα» κ.λπ. Είτε με λάδωμα είτε με πολιτικά κονέ και διαμεσολαβήσεις δόθηκαν θέατρα, στάδια, παραλίες, πάρκα, ακόμα και τοποθεσίες προσκείμενες σε αρχαιολογικούς χώρους, για να γίνουν καφετέριες και κέντρα διασκέδασης. Λέγεται, μάλιστα, ότι και η κατεδάφιση του θαυμάσιου «Ορφέα», στην οδό Σταδίου, χωρητικότητας 1.700 ατόμων, έκρυβε και άλλες σκοπιμότητες πέρα από την αποτροπή δημιουργίας εναλλακτικής αίθουσας στη μονοκρατορία του Μεγάρου. 

• Μέσα σ' αυτή την ηθελημένη από τα κέντρα εξουσίας θολή κατάσταση, οι μαγαζάτορες ικανοποιούν τις ιδιοτελείς απαιτήσεις των πολιτικών και των υπαλλήλων της αστυνομίας, της εφορίας, της πολεοδομίας, του υγειονομικού και της πυροσβεστικής για να κρατάνε τα μαγαζιά τους ανοιχτά. Καθ' οδόν, στη διαδικασία αδειοδότησης (και λαδώματος) προστέθηκαν οι δήμοι. Και, από τη δεκαετία του '90, εδραιώθηκε πιο οργανωμένα η «προστασία» του «ιδιωτικού» τομέα. Δηλαδή, η φοροδιαφυγή και οι άλλες παραβάσεις (παράνομα κτίσματα, δολοφονικά ποτά-μπόμπες, έλλειψη πυρασφάλειας και εξόδων κινδύνου κ.ά.) γίνονται ανεκτές και ενθαρρύνονται σιωπηρά από μηχανισμούς του κράτους και της αυτοδιοίκησης, για να εισπράττουν μερίδιο όλοι οι εμπλεκόμενοι, όχι βέβαια για τα δημόσια ταμεία, αλλά για τις τσέπες τους. Ακόμα και συγγενείς και φίλοι υπουργών και δημάρχων προσλαμβάνονται σε μαγαζιά, με αργομισθίες. Και αστυνομικοί εν ενεργεία δουλεύουν σεκιούριτι σε μαγαζιά, αφού το κράτος αφήνει τον υπόκοσμο να αναπτύσσεται.

Πόρτα στον υπόκοσμο

• Σκοπίμως, λοιπόν, δεν μπαίνει τάξη στη διασκέδαση, γιατί βολεύεται ένας ολόκληρος παρασιτικός ιστός που πλέχτηκε γύρω από τα μαγαζιά και τα απομυζά. Μπορεί αυτό να ακούγεται παράδοξο, αλλά οι επιχειρηματίες της νύχτας περπατούν σε τεντωμένο σχοινί. Οι μηχανισμοί ωθούν προς την αντίθετη από το νόμο κατεύθυνση. Η κρατική ασυδοσία δυσκολεύει τους επιχειρηματίες που δεν διαθέτουν ισχυρούς δεσμούς με τα παρακλάδια της εξουσίας και ανοίγει περισσότερο την πόρτα στο οργανωμένο έγκλημα. 

• Οι τραγουδιστές έγιναν ισχυρό εξάρτημα αυτού του καθεστώτος. Κατ' αρχήν άθελά τους, γιατί έτσι βρήκαν τους χώρους δουλειάς και δεν είχαν περιθώρια επιλογής. Από τα κέντρα της παραλίας αναδείχτηκαν η Αλεξίου, ο Μητροπάνος, η Μαρινέλλα, ο Νταλάρας, η Γαλάνη, ο Καλογιάννης και πολλοί άλλοι του λεγόμενου ποιοτικού τραγουδιού. Ακόμα κι ο Ξαρχάκος έκανε μουσικές βραδιές στην παραλία. Και ο Μάνος Χατζιδάκις είχε αναγκαστεί για φορολογικές επιπλοκές να καταφύγει στην Αμερική. 

• Στη συνέχεια, όμως, χάρη στην προνομιακή τους προβολή από τις εταιρείες δίσκων και τα ΜΜΕ, οι τραγουδιστές (όχι οι συνθέτες και οι μουσικοί) όλων των αποχρώσεων εξελίχτηκαν σε ρυθμιστικούς παράγοντες των οικονομικών της διασκέδασης. Οσο καλό μαγαζί κι αν έχει κανείς, χωρίς τους επίκαιρους τραγουδιστές δεν μπορεί να κάνει ικανοποιητικές εισπράξεις. Αυτό εντείνει τον ανταγωνισμό των μαγαζιών στη διεκδίκηση των τραγουδιστών με σουξέ, με συνέπεια τα «μεροκάματα» να εκτινάσσονται από χρονιά σε χρονιά στα ύψη συμπαρασύροντας προς τα πάνω, όχι πάντως αναλογικά, τα μεροκάματα και των μικρότερων ονομάτων. Λεφτά συνήθως μαύρα, αφού το σύστημα είναι έτσι δομημένο. Οσο δε αυξάνονται τα «μεροκάματα», αυξάνεται η ελαχίστη κονσομασιόν, αλλά και η φοροδιαφυγή. Οι επιχειρήσεις δεν δηλώνουν όλες τις εισπράξεις τους, αλλά δεν δηλώνουν ούτε όλα τα έξοδά τους, αφού οι τραγουδιστές συνήθως δίνουν «λειψά» παραστατικά για τα «μεροκάματά» τους που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του λειτουργικού κόστους των μαγαζιών. Δηλαδή, φαύλος κύκλος. 

• Αυτή η κατάσταση σταδιακά παγιώνεται, ενώ παράλληλα γίνονται σημαντικές επενδύσεις σε κτίρια και εξοπλισμούς και αυξάνονται οι απασχολούμενοι. Δεκάδες χιλιάδες σερβιτόροι, λαντζέρηδες, μάγειροι, λογιστές, παρκαδόροι, ηχολήπτες, τεχνικοί και προμηθευτές μουσικών οργάνων, ποτών, τροφίμων, επίπλων κ.λπ. ζουν από τον κλάδο διασκέδασης, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την τουριστική βιομηχανία. Ενας πολύ σημαντικός κλάδος που αντιμετωπίστηκε με ιδιοτέλεια και προχειρότητα από τους παράγοντες του κράτους, με συνέπεια να εκσυγχρονιστεί άναρχα, να αναπτυχθεί πάνω σε πήλινα πόδια και σε κάποιο βαθμό να γίνει εστία ξεπλύματος μαύρου χρήματος και άλλων παράνομων δραστηριοτήτων. 

• Ο βαθμός αναξιοπιστίας των κυβερνήσεων φάνηκε και από άλλα «μέτρα» της τελευταίας δεκαετίας. Το εισιτήριο εισόδου εφαρμόστηκε πλημμελώς εξυπηρετώντας μόνο τους ελεγκτές του υπουργείου Οικονομικών. Ο διαχωρισμός των μαγαζιών σε καπνίζοντες και μη δεν εφαρμόστηκε ποτέ, με αποτέλεσμα να υποστούν ζημιά οι πιο νομοταγείς, που έκαναν πολυδάπανες μετατροπές στα μαγαζιά τους. Απ' όπου και να την πιάσεις, η εξουσία βρομάει. 

• Σφακιανάκης, Βίσση, Τερζής και πολλές άλλες φίρμες ελέγχθηκαν για τη φορολογική τους συμπεριφορά. Αλλά η δομή του επαγγελματικού τους χώρου δεν άλλαξε. Η απροθυμία του κράτους να εφαρμόσει μία συστηματική πολιτική όχι εξόντωσης, αλλά εξυγίανσης του κλάδου της διασκέδασης, την οποία σίγουρα θα επιθυμούσαν αρκετοί σοβαροί επιχειρηματίες και κυρίως οι εργαζόμενοι, καθιστά τις επιλεκτικές διώξεις ύποπτες. Αναμφίβολα, οι μεγαλοτραγουδιστές, καλοί και κακοί, ευνοήθηκαν οικονομικά από το σύστημα, αλλά όχι μόνο με τις υπέρογκες αδήλωτες αμοιβές. Για παράδειγμα, πάμπολλες συναυλίες μοιράζονταν από υπουργεία και δήμους μέσα από κυκλώματα γνωριμιών και αλληλοεξυπηρετήσεων. Γνωστοί τραγουδιστές φιγουράρουν ακόμα και σε προεκλογικά φυλλάδια υποψηφίων βουλευτών ή εμφανίζονται στις προεκλογικές συγκεντρώσεις τους.

Ελεγχος «για τα μάτια»

• Συμπερασματικά, οι έλεγχοι δεν γίνονται για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα του συστήματος, αλλά, αντιθέτως, για να διαιωνιστούν. Απλώς, κάποιοι χρησιμοποιούνται κάθε φορά σαν εξιλαστήρια παραδείγματα, είτε γιατί αρνήθηκαν πολύ χοντρούς εκβιασμούς, είτε για να δοθεί η εντύπωση στους φορολογούμενους ότι το κράτος αγρυπνά και οι πολιτικοί κάνουν καλά τη δουλειά τους, είτε για να πληγούν κάποιοι αντίπαλοι, πολιτικοί ή επιχειρηματίες. Σε ένα κράτος που κάθε κυβερνητικός παράγοντας κάνει αμέτρητα ρουσφέτια, ο τότε σύμβουλος του πρωθυπουργού Γ. Πανταγιάς εκδιώχτηκε ξαφνικά με την κατηγορία ότι μεσολάβησε για ευνοϊκή διευθέτηση του χρέους του Γ. Νταλάρα στην εφορία. Οι παροικούντες γνωρίζουν ότι ο Πανταγιάς, προβάλλοντας υπέρμετρα τον εαυτό του στον Πειραιά (με τη συμβολή και φίλων τραγουδιστών) εις βάρος άλλων υποψηφίων, ενεργοποίησε τα εσωκομματικά μαχαίρια που άστραψαν και βρόντηξαν. Και, σήμερα, ενώ ο κόσμος απαιτεί εφόδους της εφορίας στα «μεγάλα σαγόνια» της Siemens, των ομολόγων, του χρηματιστηρίου, του Βατοπεδίου, των Ολυμπιακών Αγώνων, των χαριστικών δανείων, των εξοπλιστικών προγραμμάτων κ.λπ., που ρούφηξαν τα δεκάδες δισ. που λείπουν από τα κρατικά ταμεία, ο μηχανισμός αποπροσανατολισμού ασκεί ασφυκτικό έλεγχο στα ψιλικά της Τζούλιας Αλεξανδράτου, γιατί αυτό «πουλάει»! Δηλαδή, ο έλεγχος των οικονομικών των ανθρώπων της σόουμπιζ γίνεται είτε από σπόντα είτε από τσόντα! *

«Ας χορέψουμε τουλάχιστον»

• Αριστοτέχνης του αφρικανικού ρυθμού, ο Τόνι Αλεν έρχεται στο φεστιβάλ Synch

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ, Επτά, Κυριακή 30 Μαΐου 2010

• «Ξέρω ότι βρίσκεστε σε βαθιά οικονομική κρίση, αλλά ο πανικός της Δύσης μου φαίνεται υπερβολικός. Νομίζετε πως έφτασε το τέλος του κόσμου, επειδή οι χώρες του Πρώτου Κόσμου θα φτωχύνουν. Η Νιγηρία βρίσκεται σε κρίση εδώ και πολλές δεκαετίες! Αλλά όπως λέω συχνά, η αποστολή μου είναι η μουσική. Δεν μπορώ να σας πείσω να μείνετε ψύχραιμοι, μπορώ μόνο να σας κάνω να χορεύετε».

• Κοφτός και βαρύθυμος, από την άλλη άκρη της γραμμής, ο Τόνι Αλεν, ο φημισμένος νιγηριανός ντράμερ και επινοητής του αφρομπίτ, του ρυθμού που συνδύασε τους παραδοσιακούς ρυθμούς της φυλής των Γιορούμπα με την αμερικάνικη τζαζ. Το Σάββατο στις 22.45 θα βρεθεί στην δεύτερη σκηνή του Synch Φεστιβάλ για να παίξει μαζί με το Τζίμι Τένορ, τον φιλανδό πειραματιστή που ανακατεύει την τζαζ με την ηλεκτρονική μουσική.

Τι άλλο θα δούμε

• Η συναυλία τους είναι μια από τις πολυαναμενόμενες του διήμερου φεστιβάλ που θα πραγματοποιηθεί στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, την Παρασκευή και το Σάββατο. Εκτός από τους Αλεν και Τένορ, στις πέντε σκηνές θα εμφανισθούν μουσικοί και συγκροτήματα με έμφαση στις νέες κατευθύνσεις της μουσικής σκηνής. Ανάμεσά τους ο γάλλος συνθέτης της ηλεκτρονικής μουσικής Λορέν Γκαρνιέ με ολόκληρη ορχήστρα, πειραματικά σχήματα όπως του Μπλίξα Μπάργκελντ, του πρώην κιθαρίστα του Κέιβ με τον Αλβα Νότο, νέοι ρόκερς όπως οι Α Place to Bury Strangers, έλεκτρο ποπ συγκροτήματα όπως οι Hot Chip, ανανεωτές του χιπ χοπ όπως ο Ιάπωνας Dj Krush και πολλά καινούρια ελληνικά ονόματα από τους Modrec μέχρι τους My Wet Calvin. 

• Γεννημένος στη Νιγηρία και αυτοδίδακτος ντράμερ, ο Αλεν έγινε γνωστός όταν ο Φέλα Ανικουλάπο Κούτι τον επέλεξε για την μπάντα του, τους Africa '70. Από το '64 που συναντήθηκαν άλλαξαν την ιστορία της αφρικανικής μουσικής παίζοντας ένα μείγμα από σόουλ, τζαζ και παραδοσιακή μουσική της Νιγηρίας. Ο Φέλα Κούτι ήταν και ένας πολιτικός ακτιβιστής που ζητούσε την απαλλαγή της χώρας του από τη διεφθαρμένη στρατιωτική χούντα. Και χρησιμοποιούσε ως όπλο τη μουσική του. Ο Αλεν δεν μιλάει πια γι' αυτήν την εποχή. «Ολος ο κόσμος με ρωτάει για τη Νιγηρία και τον Φέλα Κούτι, αυτά ανήκουν στο παρελθόν» απαντάει. «Είμαι εβδομήντα χρόνων και μένω εδώ και είκοσι χρονια στο Παρίσι. Ηδη από τότε έφυγα από την μπαντα του Φέλα, ήθελα μόνο να παίζω μουσική, να εξελίσσω τον ήχο μου και στη Νιγηρία δεν γινόταν». 

• Ομως ο τελευταίος του, περσινός δίσκος, «Secret Agent», είναι πολιτικός. Και ας πιστεύει ότι οι άνθρωποι δεν ακούνε τους μουσικούς. «Η επιρροή που ασκείς εξαρτάται από το αν οι ακροατές είναι αρκετά συνειδητοποιημένοι» λέει. «Εγώ δεν προπαγανδιζω ιδέες. Απλώς εκφράζω ό,τι νιώθω να συμβαίνει γύρω μου». 

• Ετσι κυκλοφορεί τις δικές του δουλειές και παίζει σε δίσκους «όποιου μουσικού με προσκαλέσει», όπως λέει. Και ο κατάλογος είναι μακρύς, από τη Σαρλότ Γκενσμπούργκ και τον Μανού Ντιμπάνγκο μέχρι τους The Good the Band and The Queen, την μπάντα που έφτιαξε ο Ντέιμον Αλμπαρν και τώρα τον Τζίμι Τένορ. Μαζί θα παρουσιάσουν το περσινό άλμπουμ «Inspiration Information 4». «Ο πυρήνας της μουσικής είναι ο ρυθμός», λέει. «Ετσι αν καταλάβουν τον ρυθμό μου, το αφρομπίτ, τότε η μουσική ρέει γύρω μας». 

• Οσο για τον παλιό του φόβο, ότι η κυριαρχία των υπολογιστών θα εξαφανίσει τους ντράμερ, τον ξεπέρασε. «Κάποτε πραγματικά έλεγα ότι οι ντράμερ μπορεί να εξαφανιστούν» καταλήγει. «Ολοι έλεγαν ότι η ηλεκτρονική μουσική ήταν το μέλλον. Τώρα δεν φοβάμαι πια. Ισως γιατί κατάλαβα ότι η ηλεκτρονική μουσική θα τελειώσει σύντομα. Πώς να αντέξει στο χρόνο μια μουσική χωρίς ψυχή;» *

Μια βραδιά με τη Ριάνα

• Ομορφη, εξωτική, η Ριάνα εμφανίζεται μεθαύριο στο Γήπεδο Καραϊσκάκη. Η αισθαντική τραγουδίστρια του r & b από τα Μπαρμπέιντος θα είναι στο επίκεντρο, αν και όχι μόνο για τη μουσική της από τα λάιβ εκείνα στα οποία ωστόσο η μουσική δεν βρίσκεται στο επίκεντρο. 

• Ναι μεν εμείς θα περιμένουμε να ακούσουμε το «Umbrella» και το «Don't Stop The Music», κάποιοι άλλοι όμως, τα τηλεοπτικά μεσημεριάτικα πάνελ παραδείγματος χάριν, θα ασχολούνται και με άλλα ζητήματα. Από ποιον θα συνοδεύεται η Ριάνα, τι σόου θα παρουσιάσει, πόσες τουαλέτες θα αλλάξει κ.ο.κ. 

• Σίγουρα θα θυμηθούν και το περσινό επεισόδιο ξυλοδαρμού της από τον Κρις Μπράουν, τον τότε σύζυγό της, έναν ακόμα σταρ της «μαύρης μουσικής». Την ημέρα ακριβώς της τελετής των βραβείων Γκράμι στο Λος Αντζελες, κυκλοφόρησαν φωτογραφίες που απεικόνιζαν τη Ριάνα με μάτια πρησμένα από το ξύλο. Ο Μπράουν συνελήφθη και καταδικάστηκε από το δικαστήριο. Η ποινή του; Απαγορεύεται να πλησιάσει την τραγουδίστρια σε απόσταση μικρότερη των 50 μέτρων. Η δημοσίευση των φωτογραφιών δημιούργησε ζήτημα στην Αμερική. Οργανώσεις ζήτησαν να θεσπιστεί ο «νόμος Ριάνα», που δεν θα επιτρέπει τη δημοσίευση φωτογραφιών από θύματα κακοποίησης. Οχι τίποτε άλλο, να μην μπαίνουν και στο δίλημμα τα όργανα της τάξης που αφήνουν να διαρρέουν τέτοιες φωτογραφίες. 

• Δεν ήταν η πρώτη φορά που η τραγουδίστρια ταλαιπωρήθηκε από δικούς της ανθρώπους. Ο πατέρας της ήταν εθισμένος στην κοκαΐνη και στο σπίτι επικρατούσε εκρηκτική κατάσταση. Οι γονείς της χώρισαν όταν η μικρή ήταν δεκατεσσάρων ετών. Τότε περίπου έφτιαξε και το πρώτο της, κοριτσίστικο, γκρουπ. Μαζί με δύο συμμαθήτριές της παρουσιάστηκαν στον δισκογραφικό παραγωγό Εβαν Ρότζερς: «Μόλις μπήκε η Rihanna στο δωμάτιο για ακρόαση, ήταν σαν τα δύο άλλα κορίτσια να μην υπήρχαν καν» αποκάλυπτε ο ίδιος αμέσως μετά τη συνάντηση. Με το πρώτο της άλμπουμ «Music of the Sun» (2005) ανέβηκε στο Top 10 του Billboard, ενώ έναν χρόνο αργότερα κυκλοφορούσε το «Α Girl Like Me». Λίγο μετά ξεκινούσε και την καριέρα της ως ηθοποιούς, συμμετέχοντας στο φιλμ «Bring It On: All or Nothing». 

• Οι μεγάλες της επιτυχίες ήρθαν με το «Good Girl Gone Bad». Πήρε για παραγωγούς τους Τίμπαλαντ, Will.i.am και Σον Γκάρετ, υιοθέτησε πιο σέξι ίματζ και άλλαξε τον ήχο της. «Θέλω να κάνω τους ανθρώπους να χορεύουν, αλλά με συναισθηματικά τραγούδια» είπε. Οχτώ σινγκλ έβγαλε ο δίσκος με την ίδια, μαζί με την Μπιγιονσέ, να αποτελούν τις μοναδικές γυναίκες της δεκαετίας που είχαν δύο τραγούδια τους στο Top 5. Τα πέντε χρόνια καριέρας της αποτιμώνται σε 12 εκατομμύρια δίσκους με το «Rated R», την τελευταία της και πιο ώριμη δουλειά, να περιέχει πολλά ρέγκε στοιχεία, ενδεικτικά της καταγωγής της. 

• Τα εισιτήρια της συναυλίας κοστίζουν 60-100 ευρώ, κι έχουμε τη δυνατότητα να τα αγοράσουμε και με... 12 άτοκες δόσεις. 

• Δ. ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, Επτά, Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Ροκ, φλαμένκο και πολιτική

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, Επτά, Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Ο Μανού Τσάο έλεγε για τη φίλη του Αμπάρο Σάντσεζ, την τραγουδίστρια των Amparanoia, πως τραγουδάει τόσο εκφραστικά, «σαν να έχει καταπιεί μικρόφωνο». «Ο Μανού έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καριέρα μου, γιατί με παρότρυνε πολύ να ηχογραφήσω και να κυκλοφορήσω τα τραγούδια μου» λέει η ίδια στο «7», από τη Μαδρίτη, λίγες ημέρες πριν έρθει στην Αθήνα. 

Το μεθεπόμενο Σάββατο θα εμφανιστεί στο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα, συμμετέχοντας στο φεστιβάλ του ραδιοσταθμού «Kosmos 93,6» στις 11 και 12 Ιουνίου, όπως άλλωστε και οι Specials, Ojos de Brujo, Dub Inc., Smokey Bandits κ.ά.

• Με τους Ζαπατίστας

Από τις πιο δυναμικές τραγουδίστριες της εναλλακτικής σκηνής της Ισπανίας, η Αμπάρο γεννήθηκε στη Γρανάδα και, πριν ξεκινήσει την καριέρα της, μετακόμισε στη Μαδρίτη και βρέθηκε να σερβίρει μπίρες στα μπαρ της περιοχής. Στην αρχή φτιάχνει τους «Amparo & the gang» και στη συνέχεια παίζει μουσική σε μικρά κλαμπ της πόλης με το βραχύβιο σχήμα των «Amparanos del Blues». Το 1996 κυκλοφορεί τα πρώτα της τραγούδια με τους Amparanoia. Ενα χαρμάνι από ροκ, φλαμένκο, ρέγκε και αφροκουβανέζικους ρυθμούς.
Εντονα πολιτικοποιημένη, ταξιδεύει το 2000 στο Μεξικό και συναντά τους Ζαπατίστας. Φτάνει μέχρι και την κοινότητα των Τσιάπας βοηθώντας τον αγώνα τους. «Εχουν βρει έναν καλό τρόπο να οργανώνουν την τοπική κοινωνία» λέει. «Τρέφω μεγάλη εκτίμηση για τους Τσιάπας και έγραψα πολλά τραγούδια γι' αυτούς. Στο "Tucson-Habana" υπάρχει ένα κομμάτι και για τους Ζαπατίστας, το "Corazon de La Realidad". Αποτελούν ένα υπέροχο παράδειγμα αξιοπρέπειας και σεβασμού».
Το «Tucson-Habana» είναι το καινούριο της άλμπουμ, το πρώτο της προσωπικό, στο οποίο συμμετέχουν και τρεις μουσικοί των Calexico. «Τα τραγούδια του αναφέρονται, κυρίως, σε προσωπικά μου θέματα. Προσπαθώ, ωστόσο, να προκαλέσω τους ανθρώπους να προβληματιστούν πάνω σε παγκόσμια ζητήματα».

- Πώς θα περιγράφει τη μουσική σας μετά από δεκαετίες ο κόσμος;

«Δεν έχω ιδέα! Ελπίζω μόνο να νιώθουν ότι τους αφορά. Πραγματικά ελπίζω ότι όχι μόνο οι μελωδίες μου αλλά κυρίως οι στίχοι μου θα εμπνέουν τους ανθρώπους στην καθημερινότητά τους».

- Πώς συνδέετε τη μουσική και την πολιτική;

«Θεωρώ ότι η πολιτική είναι ένα πράγμα συγκεκριμένο και η τέχνη κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι αλήθεια βέβαια ότι με τους Amparanoia οι στίχοι μου ήταν πιο πολιτικοί. Πολλοί ισπανοί καλλιτέχνες τότε ένιωθαν την ανάγκη να εκφράσουν τη δική τους άποψη πάνω στο πώς ήταν οργανωμένη η κοινωνία. Σε ό,τι με αφορά, πάντα εκπλήσσομαι από την έλλειψη σεβασμού προς τις γυναίκες και πολλά τραγούδια μου κινούνται γύρω από αυτό».

• Τραγούδια για όλους

- Θα σας ενοχλούσε αν οι συντηρητικοί χρησιμοποιούσαν κάποιο τραγούδι σας στην καμπάνια τους;

«Ενα συντηρητικό κόμμα δεν πιστεύω ότι θα το έκανε. Αν εννοούμε τους συντηρητικά σκεπτόμενους πολίτες, αλλάζει. Ολοι οι άνθρωποι είναι ίσοι. Και, φυσικά, αυτοί που σκέφτονται συντηρητικά έχουν επίσης δικαίωμα να υπάρχουν. Δεν μπαίνω σε μια τέτοια λογική».

- Ποιες είναι οι πολιτικές σας αρχές;

«Πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να αποφασίζει για τον εαυτό του τι είδους ζωή θέλει να έχει. Δεν θέλω να πω στους ανθρώπους πώς έπρεπε να ζουν. Το μόνο πράγμα που προσπαθώ να κάνω με τη μουσική μου είναι να μεταφέρω στο κοινό τις προσωπικές μου εμπειρίες, να διηγηθώ ιστορίες για την αγάπη, τη φιλία, τη λύπη, την απώλεια, τη σχέση μας με τους άλλους. Και πόσο δύσκολο είναι κάποιες φορές, αλλά και πόσο ωραίο μπορεί να είναι κάποιες άλλες». *

Μεγάλη πολυφωνική σύναξη

To Διεθνές Φεστιβάλ Πολυφωνικού Τραγουδιού προσκαλεί στη φετινή μεγάλη πολυφωνική σύναξη, στις 5 Ιουνίου (9.30 μ.μ.), στο Θέατρο Πέτρας, στην Πετρούπολη. Παρόντες - πολυφωνικοί όμιλοι από Ελλάδα, Αλβανία, Βουλγαρία, Ιταλία, Γεωργία. Αυθεντικοί ερμηνευτές, οι τελευταίοι εναπομείναντες της παλαιότερης κι αυθεντικότερης μουσικής κληρονομιάς. Και δίπλα τους, οι νέοι ιχνηλάτες που εμπνέονται και συναντιούνται στην αλήθεια, στη συλλογικότητα, στην αυθεντικότητα της πολυφωνικής έκφρασης. Στη μεγάλη, ενδέκατη, συναυλιακή γιορτή συμμετέχουν: Οι κυράδες της Ανω Δερόπολης, οι πολυφωνικοί όμιλοι της Δερβιτσάνης, της Πολύτσανης, του Χλωμού Ανω Πωγωνίου, ο αντιφωνικός όμιλος και το χορευτικό της Ομοσπονδίας Μουργκάνας, η κυρά Ολγα η μοιρολογίστρα από τον Παρακάλαμο, ο βοσκός Ηλίας Κούρος από το Δολό, οι νέοι της «Χαονίας», της Αετόπετρας και του «Πολύφωνου». Και δίπλα στην ηπειρώτικη πολυφωνία οι γυναικείες διφωνίες από την ελληνόφωνη Κάτω Ιταλία, η μελωδική βλάχικη πολυφωνία, οι υπέροχες βουλγάρικες γυναικείες φωνές των «Rodhina», η ακμαία αλβανική πολυφωνία των «Lot Kurbeti», η μελισματική πολυφωνία των «Pesvebi» από τη Γεωργία, αλλά και συνταξιδιώτες από τη μακρινή Καλιφόρνια. Τιμές εισιτηρίων: προπώληση 17 ευρώ, στο ταμείο 20 ευρώ. Προπώληση: «Πολιτεία» (Ασκληπιού 3), «Λέσχη Δίσκου» (Ακαδημίας 57).

Ελληνική σουίτα για Λόιντ - Φαραντούρη

Τσαρλς Λόιντ

Μια σπουδαία μουσική συνάντηση πραγματοποιείται στις 4 Ιουνίου (9μμ), στο Ηρώδειο, όπου η μεγάλη Ελληνίδα ερμηνεύτρια Μαρία Φαραντούρη θα συναντήσει τον σαξοφωνίστα - θρύλο της free Jazz Τσαρλς Λόιντ, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του Ελληνικού Φεστιβάλ. Μαζί τους θα εμφανιστούν και τρεις ακόμη εκπληκτικοί Αμερικανοί μουσικοί, από τους πιο προικισμένους της γενιάς τους, ο πιανίστας Jason Moran, o μπασίστας Reuben R. Rogers και ο ντράμερ Eric Harland, συμπληρώνοντας το περίφημο «Charles Lloyd quartet».

Καλλιτέχνες, που με επιδεξιότητα κινούνται στην κόψη του ήχου ενός ευρύτατου μουσικού φάσματος με έντονο αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα, ο Τσαρλς Λόιντ και η Μαρία Φαραντούρη, με αυτή τη μουσική συνύπαρξη επιχειρούν μια ακόμη υπέρβαση, ερμηνεύοντας συνθέσεις του Αμερικανού μουσικού δημιουργού, την ίδια στιγμή που εκείνος επιχειρεί να προσεγγίσει και την ελληνική μουσική ταυτότητα μέσα από το τραγούδι της. Οπως πληροφορούμαστε, το πρόγραμμα της συναυλίας αποτελείται από συνθέσεις του Τσαρλς Λόιντ, που ξεκινούν από το θρυλικό «Forest Flower» μέχρι τις νεότερες δημιουργίες του, με την Μαρία Φαραντούρη να ερμηνεύει μερικές από τις ωραιότερες μπαλάντες του. Η συναυλία εμπλουτίζεται και με ένα νέο έργο, ειδικά γραμμένο για αυτή τη βραδιά. Πρόκειται για την «Ελληνική Σουίτα», εμπνευσμένη από ελληνικά μουσικά θέματα, τόσο από την παραδοσιακή όσο και από τη σύγχρονη μουσική, τα οποία διασκεύασε και ενορχήστρωσε ο πιανίστας και συνθέτης Τάκης Φαραζής. Στη συναυλία θα συμμετέχει ένας από τους σημαντικότερους Ελληνες μουσικούς, ο Σωκράτης Σινόπουλος.

Η διαδικασία μέσα από την οποία προέκυψε η συνεργασία Μ. Φαραντούρη και Τσ. Λόιντ αποκαλύπτει μια αληθινή ανοιχτή δημιουργία, που σκύβει με σεβασμό στην ελληνική μουσική, την αναδεικνύει και τη μεταπλάθει για να προσφέρει στο κοινό ένα γνήσιο αποτέλεσμα ισάξιο της αυθεντικότητάς του. Οι δύο καλλιτέχνες συναντήθηκαν πριν μερικά χρόνια στην Καλιφόρνια, το Νοέμβρη του 2002, όταν ο Τσαρλς Λόιντ παρακολούθησε τη συναυλία της στο Πανεπιστήμιο της Santa Barbara. Αισθάνθηκαν πολύ κοντά και μια φιλία γεννήθηκε μαζί με την υπόσχεση να συναντηθούν επί σκηνής. Τώρα ήρθε η ώρα για να συμπράξουν σε μια μοναδική συναυλία με παλιότερες και νεότερες συνθέσεις του Αμερικανού δημιουργού, μαζί με μουσική του με ελληνικό «χρώμα». «Η μουσική είναι δύναμη θεραπευτική», έχει πει ο ίδιος. «Μπορεί να διασχίσει τα σύνορα και ν' αγγίξει άμεσα την καρδιά. Μιλά με το πνευματικό της βάθος χωρίς να χρειάζεται λόγια. Είναι μια πανίσχυρη μορφή επικοινωνίας και έκφρασης ομορφιάς...».

Μαρία Φαραντούρη

Ο Τσαρλς Λόιντ, μια από τις μεγαλύτερες μορφές της τζαζ, εκτός από κορυφαίος σαξοφωνίστας είναι και σπουδαίος δάσκαλος, με φανατικούς θαυμαστές σ' όλο τον κόσμο. Ανάμεσά τους, υπήρξαν μεγάλα ονόματα της διεθνούς μουσικής σκηνής, όπως οι «Beatles», οι «Grateful Dead», ο Jimmy Hendrix, η Janis Joplin. Ως «εθνικό κεφάλαιο» τον έχει χαρακτηρίσει ο Carlos Santana, ενώ πολλά είναι αυτά που του οφείλει ο Keith Jarret, ο οποίος διδάχθηκε απ' αυτόν τα μυστικά της τζαζ. Γεννημένος το 1938, στο Μέμφις του Τενεσί, είχε την πρώτη του επαφή με το σαξόφωνο σε ηλικία μόλις 9 χρόνων. Μαθητής σπουδαίων μουσικών της τζαζ (Phineas Newborn, Irvin Reason, George Coleman, Booker Little) και μέλος της ορχήστρας διάσημων καλλιτεχνών της μπλουζ σκηνής (Johnny Ace, Bobby Blue Band, Howlin' Wolf, B.B. King), στα 18 του χρόνια έφυγε από το Μέμφις για σπουδές στην κλασσική μουσική στο Πανεπιστήμιο USC. Παράλληλα, εμφανίζεται σε τζαζ σκηνές, με σπουδαίους μουσικούς, όπως οι Ornette Coleman, Billy Higgins κ.ά. Είναι 22 χρόνων όταν γίνεται διευθυντής ορχήστρας του Chico's Hamilton's, με την οποία και έκανε περιοδείες. Εκείνη την εποχή, συνεργάζεται με το δεξιοτέχνη Νιγηριανό ντράμερ, Babatunde Olatunji και λίγο αργότερα με τους Nat Adderley, Joe Zawinul, Sam Jones και Louis Hayes. Το 1965 ο Λόιντ, που ήδη έχει αρχίσει τη συνεργασία του με τη «CBS Records», ξεκινά την προσωπική του καριέρα. Συνοδευόμενος από το Κουαρτέτο του, πραγματοποιεί συναυλίες σε περίφημους χώρους (ιστορική υπήρξε αυτή στο Filmmore του Σαν Φρανσίσκο) και σκηνές που είχαν ταυτιστεί με καλλιτέχνες της ροκ, ενθουσιάζοντας ένα ευρύτερο κοινό. Είναι η εποχή που με το γκρουπ του ταξιδεύει όλο τον κόσμο. Ιδιαίτερα θερμή υπήρξε η υποδοχή τους στην Ευρώπη, όπου συμμετείχε σε τζαζ φεστιβάλ, ενώ με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιούν εμφανίσεις στη Σοβιετική Ενωση, αλλά και σε χώρες των Βαλκανίων και της Απω Ανατολής. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο δίσκος τους «Forest Flower» είναι ένας από τους σημαντικότερους στην ιστορία της τζαζ και από τους πρώτους σε πωλήσεις, με ένα εκατομμύριο αντίτυπα, ενώ ο Λόιντ ανακηρύσσεται ως ένας από τους καλύτερους «Τζαζ Καλλιτέχνες της Χρονιάς» (1967). Παρά την απόσυρσή του, στο απόγειο της καριέρας του και για αρκετά χρόνια, η επιστροφή του Λόιντ και πάλι στην ενεργό δράση, σφραγίζεται από εξαιρετικές εμφανίσεις και δισκογραφικές δουλειές.

Καλλιτέχνης, που στη μακρά μουσική του πορεία έχει συνεργαστεί με σημαντικότατους δεξιοτέχνες του κόσμου, ο Τσαρλς Λόιντ επιδιώκει διαρκώς να δοκιμάζει πράγματα που υπερβαίνουν τα είδη και μπλέκουν διαφορετικές μουσικές παραδόσεις. Αυτό θα επιβεβαιώσει και πάλι κατά τη σύμπραξή του με την Μαρία Φαραντούρη, σε μια συναυλία που θα ηχογραφηθεί και θα κυκλοφορήσει από την ΕCM.

Τιμές εισιτηρίων: 50, 40, 30, 20, 15 ευρώ. Προπώληση: Από τα ταμεία του Ελληνικού Φεστιβάλ (Πανεπιστημίου 39, τηλ. 210.3272.000).

Ρουμπίνη ΣΟΥΛΗ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

6/1/2009

 -- Επίκεντρο το πιάνο

1/11/2008

 -- ΑΤΙΤΛΟ

3/8/2006

 -- Τζαζ- έθνικ ηχοχρώματα

7/7/2004

 -- Τζαζ δίχως όρια

2/7/2002

 -- Τζαζ στο Λυκαβηττό

Μπομπ Μάρλεϊ Ο «προφήτης» της Τζαμάικας

• Το λουτρό αίματος που σημειώθηκε προ ημερών στο Κίνγκστον, με τον ανελέητο ναρκοπόλεμο, τους διεφθαρμένους πολιτικούς και την απέραντη φτώχεια, έχει για soundtrack τα τραγούδια του

• ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΑΡΑΣ | Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Το άκουσμα της λέξης «Τζαμάικα» παραπέμπει αυτόματα στη φιγούρα και στη μουσική του Μπομπ Μάρλεϊ. Οχι άδικα. Πίσω όμως από την προσωπολατρία και τα αναρίθμητα μπλουζάκια με την εικόνα του υπάρχει κάτι περισσότερο: ένας βαθιά πολιτικοποιημένος και διορατικός «προφήτης». Το λουτρό αίματος που σημειώθηκε τις προηγούμενες ημέρες στο παραδεισένιο αλλά τόσο άτυχο νησί της Καραϊβικής υπενθύμισε πόσο διορατικός ήταν τελικά ο κορυφαίος τραγουδοποιός και σταρ της ρέγκε.
Εξήντα άνθρωποι- στην πλειονότητά τους αθώοι κάτοικοισκοτώθηκαν κατά την έφοδο των δυνάμεων ασφαλείας στη συνοικία Τίβολι Γκάρντενς της πρωτεύουσας Κίνγκστον, την οποία υπερασπίζονταν βαριά οπλισμένα μέλη συμμοριών. Ηταν «στρατιώτες» μιας από τις πανίσχυρες ναρκομαφίες, οι οποίες όπως ακριβώς και τον καιρό του Μάρλεϊ παραμένουν στενότατα διαπλεκόμενες με τον πολιτικό κόσμο, ενώ διατηρούν δεσμούς με εγκληματικά συνδικάτα των ΗΠΑ.

Είναι κοινό μυστικό ότι οι συγκρούσεις άρχισαν όταν η κυβέρνηση της Τζαμάικας, που ως τώρα κάλυπτε τον βαρόνο των ναρκωτικών Κρίστοφερ «Ντούντους» Κόουκ, χρηματοδότη του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος, υποχρεώθηκε να κινηθεί για τη σύλληψή του μετά την κατακραυγή που προκλήθηκε σε αμερικανικά ΜΜΕ. Οι περισσότεροι θάνατοι αμάχων σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια επιδρομής στο κρησφύγετο του Κόουκ.

Ο πρωθυπουργός Μπρους Γκόλντιν εκτέθηκε πολιτικά από τις διαδοχικές αποκαλύψεις για την εξάρτησή του από τον μεγαλέμπορο κοκαΐνης και όπλων, ο οποίος παραμένει ασύλληπτος.

«Ξύπνησα το πρωί με στρατιωτικό νόμο/ Ω Θεέ μου, ήμουν κι εγώ αιχμάλωτος/ Δεν αναγνώριζα τα πρόσωπα όσων στέκονταν από πάνω μου/ Φορούσαν όλοι τις στολές της βαρβαρότητας/ Πόσα ποτάμια πρέπει να περάσουμε/ Προτού μπορέσουμε να μιλήσουμε στο αφεντικό;/ Γι΄ αυτό κι εμείς/ Θα καίμε και θα λεηλατούμε απόψε/ Θα καίμε όλη τη μόλυνση, όλες τις ψευδαισθήσεις/ για να επιζήσουμε, ναι!» τραγουδούσε ο μακαρίτης στο «Βurnin΄ and Lootin΄» σαράντα χρόνια πριν. Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Το 1976 ο Μπομπ Μάρλεϊ ήταν ήδη διάσημος σε όλον τον κόσμο, αλλά η Τζαμάικα βρισκόταν στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και της πολιτικής βίας. Στην προσπάθειά της να οδηγήσει την κυβέρνηση του σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργού Μάικλ Μάνλεϊ σε πτώχευση, η Ουάσιγκτον άρχισε «τη συμπίεση στην οικονομία». Πολλοί τζαμαϊκανοί και ξένοι επενδυτές εγκατέλειψαν τη χώρα. Υπήρξαν σοβαρές ελλείψεις αγαθών, ενώ περισσότεροι από 750 άνθρωποι πέθαναν λόγω των τρομοκρατικών ενεργειών, που (σήμερα ξέρουμε πως) πολλές υποστηρίχθηκαν από τη CΙΑ.

Οι ΗΠΑ ήθελαν να ρίξουν τον Μάνλεϊ και να φέρουν στη θέση του τον Εντουαρντ Σίγκα, ηγέτη του αντιπολιτευόμενου Εργατικού Κόμματος: αμφότερες οι παρατάξεις μίσθωσαν ομάδες γκάνγκστερ των γκέτο με σκοπό να προσελκύσουν διά της βίας όλο και περισσότερους υποστηρικτές. Την άποψή του γι΄ αυτούς τους «αρουραίους» ο Μπομπ Μάρλεϊ εξέφρασε στο υπέροχο «Rat race».

Στις 5 Δεκεμβρίου του 1976 ο Μάρλεϊ οργάνωσε μια μεγάλη συναυλία με τίτλο «Χαμογέλα Τζαμάικα!», εν όψει των επικείμενων εθνικών εκλογών. Οι μπράβοι της αντιπολίτευσης που οπλίζονταν και χρηματοδοτούνταν από την αμερικανική CΙΑ θεώρησαν ότι ο Μάρλεϊ είχε πλέον συμπαραταχθεί ανοιχτά με τη «σοσιαλιστική» κυβέρνηση Μάνλεϊ και γάζωσαν το σπίτι του με αυτόματα όπλα, τραυματίζοντας ελαφρά τον ίδιο και τη σύζυγό του. Η στιγμιαία σύγχυση των φονιάδων του έδωσε τον χρόνο να ξεφύγει, για να αυτοεξοριστεί στο Λονδίνο.

Το 1978 επέστρεψε στην Τζαμάικα και σε μια ιστορική συναυλία «ανάγκασε» τον Μάνλεϊ και τον ορκισμένο αντίπαλό του Εντουαρντ Σίγκα να σφίξουν δημοσίως τα χέρια. Παθιάζεται με τον στόχο της αποαποικιοποίησης και της ένωσης των αφρικανικών κρατών· την επόμενη διετία ταξιδεύει για συναυλίες στην Κένυα, στην Αιθιοπία (πατρίδα του αυτοκράτορα Χαϊλέ Σελασιέ, του «πραγματικού Μεσσία», σύμφωνα με την πίστη των Ρασταφαριανών στην οποία ανήκε) και τέλος στην άρτι ανεξαρτητοποιημένη Ζιμπάμπουε.

Ο Μάρλεϊ πεθαίνει όμως ξαφνικά το 1981 από καρκίνο του δέρματος. Ηταν μόλις 36 ετών. Δυστυχώς για τον λαό της Τζαμάικα, αυτού του τουριστικού παραδείσου που η πλειονότητα των κατοίκων εξακολουθεί να ζει σε τριτοκοσμικές συνθήκες, τίποτε δεν μοιάζει να έχει αλλάξει. Πόσοι Τζαμαϊκανοί- μαύροι, μιγάδες και φτωχοί λευκοί- θα πάνε απόψε νηστικοί για ύπνο; Στο τραγούδι του «Τhem Βelly Full», ο Μάρλεϊ τους χαιρετίζει από τον τάφο: «Αυτοί με κοιλιές γεμάτες, αλλά εμείς πεινάμε/ Ενας πεινασμένος όχλος είναι ένας θυμωμένος όχλος/ Μια βροχή πέφτει, αλλά το χώμα είναι σκληρό/ Το τσουκάλι είναι στη φωτιά, αλλά το φαγητό δεν φτάνει».

• ΠΑΡΑΓΚΟΥΠΟΛΗ, «SOUND SYSTEMS» ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΒΑΡΔΙΑ ΣΤΗΝ KΡΑΪΣΛΕΡ

Ο Ρόμπερτ Νέστα Μάρλεϊ θεωρούσε τα πολιτικά τραγούδια του «προφορική εφημερίδα» για να μαθαίνουν την αλήθεια οι αναλφάβητοι συμπατριώτες του.

Και τα δύο μεγάλα κόμματα της Τζαμάικας προσπάθησαν,μάταια φυσικά,να τον εξαγοράσουν και να τον «στρατολογήσουν».

Γεννήθηκε το 1945. Ο πατέρας του,άγγλος λοχαγός που εργαζόταν ως επιστάτης στις φυτείες,παντρεύτηκε τη μαύρη μητέρα του,αλλά αμέσως μετά εξαφανίστηκε.

Μεγάλωσε πάμπτωχος με τη μητέρα του στο Τρεντστάουν, κακόφημη παραγκούπολη του Κίνγκστον.

Τα πρώτα χρόνια της καριέρας του διατηρούσε απόλυτη εξάρτηση, όπως και άλλοι μουσικοί, από τους στενά συνδεδεμένους με το οργανωμένο έγκλημα παραγωγούς δίσκων, οι οποίοι ήταν και οι ιδιοκτήτες των λεγόμενων «sound systems»: φορτηγών εξοπλισμένων με μεγάφωνα που έπαιζαν επί πληρωμή στις φτωχογειτονιές μουσική που δεν μεταδιδόταν από το ραδιόφωνο.

Για να ζήσει ο Μάρλεϊ έφυγε το 1967 για το Ντελεγουέαρ των ΗΠΑ. Επί μήνες σφουγγάριζε πατώματα ξενοδοχείων, ενώ δούλεψε σε νυχτερινή βάρδια στο εργοστάσιο της Κράισλερ.

Στην Αμερική ήρθε σε επαφή με μαύρους ακτιβιστές και το αντιπολεμικό κίνημα. Αυτή ήταν η πολιτική του «εκπαίδευση».

«Αν ήμουνα μορφωμένος, τώρα θα ήμουν ένας καταραμένος ηλίθιος» έλεγε. 

• «RΑΤ RΑCΕ» (1976)
• «Α! Είστε τόσο ανάγωγοι/ Τι φυλή αρουραίων!

Αλλοι είναι νόμιμα παιδιά, άλλοι νόθα, άλλοι καρποί μοιχείας, άλλοι καθάρματα του παρακράτους, άλλοι αλήτες, άλλοι μπάτσοι/ Οπως όταν λείπουν οι γάτες βγαίνουν τα ποντίκια να χορέψουν/ Η πολιτική βία γεμίζει την πόλη σας/ Μην ανακατεύετε τους Ράστα στις κουβέντες σας/ Οι Ράστα δεν δουλεύουν για τη CΙΑ!»

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artId=334537&dt=30/05/2010#ixzz0pO3a9coS

Στα φεγγαροβήματα του Τζάκσον

• Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΟΥΖΑΚΗ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 29 Μαΐου 2010

• Το απόγευμα της περασμένης Κυριακής οι Λονδρέζοι γιόρταζαν τον ήλιο. Ζαλισμένοι από την απρόσμενη ηλιοφάνεια έκαναν ηλιοθεραπεία ακόμα και στο Σόχο και στην πλατεία Τραφάλγκαρ.

Ο μικρός ερμηνεύει τον Τζάκσον των «Jackson 5»

Σε αυτές τις υψηλές θερμοκρασίες ανάμεσα σε δεκάδες τουρίστες, αρκετοί από αυτούς Γάλλοι, πιτσιρίκια με τους γονείς τους και σαραντάρηδες νοσταλγούς των 80ς, βρεθήκαμε στην ουρά έξω από το Θέατρο «Lyric» του Γουέστ Εντ για να παρακολουθήσουμε το «Thriller Live»,το πολυσυζητημένο μιούζικαλ-πάρτι για τον βασιλιά της ποπ, Μάικλ Τζάκσον.
Το υπερθέαμα του Γουέστ Εντ έρχεται και στην Ελλάδα. Πρώτος σταθμός του είναι η Θεσσαλονίκη (1-6 Ιουνίου στο Μέγαρο Μουσικής) και ακολουθεί η Αθήνα (9-28 Ιουνίου στο Θέατρο Badminton). Ολα τα εισιτήρια στις ελληνικές παραστάσεις κοστίζουν 25 ευρώ (20 ευρώ το σπουδαστικό), ενώ στο Λονδίνο ξεκινούν από 23,70 λίρες και φτάνουν στις 50,50.
Πρόκειται για μουσική γιορτή, φόρο-τιμής στον βασιλιά της ποπ που έφυγε απρόσμενα από τη ζωή στις 25 Ιουνίου του 2009. Τα ωραιότερα τραγούδια του, που ανήκουν πια στην Ιστορία της ποπ μουσικής, συνθέτουν αυτό το δοξαστικό μιούζικαλ που η ιδέα του γεννήθηκε αρκετό καιρό πριν από τον θάνατο του Μάικλ Τζάκσον.
Εμπνευστής και δημιουργός του «Thriller Live» είναι ο Αντριάν Γκραντ, εκείνος που το 1988 ίδρυσε το βρετανικό φαν κλαμπ του βασιλιά της ποπ. Ο Μάικλ Τζάκσον διατηρούσε φιλικές σχέσεις μαζί του, τον είχε καλέσει, μάλιστα, στην ηχογράφηση του «Dangerous» στο Λος Αντζελες, είχε εγκρίνει τα τρία βιβλία που έγραψε για εκείνον, ενώ ήταν και ενήμερος για τη δημιουργία του μιούζικαλ, που προετοιμαζόταν για το Γουέστ Εντ.
Το «Thriller Live» είναι μια μουσική βιογραφία του Μάικλ Τζάκσον με ελάχιστη πρόζα και χωρίς καμία νύξη στον περιπετειώδη και αμφιλεγόμενο βίο του. Ετσι, έχει κάποιος την ευκαιρία να ακούσει, απερίσπαστος, με ζωντανή ορχήστρα και σε αρκετά καλές εκτελέσεις (πιστές μέχρι μίμησης) μερικά από τα ομορφότερα ποπ τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ: από τα φάνκι-σόουλ σουξέ των «Jacksons 5» της δεκαετίας του '70 (το πρώτο τους χιτ «Ι want you back», το «Ι'll be there» κ.ά.) μέχρι τις μεγάλες επιτυχίες του Μάικλ Τζάκσον: «Beat It», «Billie Jean», «Smooth criminal», «Dirty Diana», «Black or White» και φυσικά το «Thriller».
Ολη η παράσταση, με τους δεκατέσσερις χορευτές, την γκόσπελ χορωδία, τους τραγουδιστές που υποδύονται τον Μάικλ Τζάκσον σε όλες τις ηλικίες και στις διαφορετικές στιγμές της πορείας του είναι βασισμένη στην αισθητική και στις χορογραφίες τόσο των βιντεοκλίπ όσο και των ζωντανών εμφανίσεών του. Κορυφαία στιγμή είναι όταν οι χορευτές, με το κοστούμι του Τζάκσον, αναβιώνουν το περίφημο «moon walk», τη χορογραφία που δίνει την αίσθηση ότι γλιστράς προς τα πίσω, την οποία ο «Τζάκο» είχε επινοήσει από το περπάτημα των ανθρώπων στο φεγγάρι. Το «φεγγαροπερπάτημα» προκαλούσε, όσες φορές κι αν επαναλήφθηκε, ανατριχίλα και συγκίνηση στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα και ηχηρά επιφωνήματα θαυμασμού. Κάποια από τους θεατές δεν άντεξε και ούρλιαξε προς τη σκηνή: Μάικλ!
Φώτα από νέον, τεράστιες ντισκομπάλες, βιντεο-οθόνες στις οποίες εμφανίζεται κατά διαστήματα η εικόνα του Μάικλ Τζάκσον, ψηφιακά σχέδια και ψυχεδελικά κοστούμια συμπληρώνουν το hommage στον θρύλο. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι θεατές τραγουδούν και χορεύουν ενθουσιασμένοι είτε στα καθίσματά τους είτε όρθιοι με την προτροπή των περφόμερ.

• Οι «Τζάκο» του Γουέστ Εντ

«Η αρνητική φήμη που ακολουθεί τον Μάικλ Τζάκσον με τα λίφτινγκ και τη "Νέβερλαντ" ήταν δουλειά των ταμπλόιντ. Δεν μας ενδιέφερε να επαναλάβουμε στο μιούζικαλ τέτοιου είδους αναφορές. Τις ξέρουν οι πάντες», μας λέει στα παρασκήνια του θεάτρου «Lyric» ο Νοτιοαφρικανός Τζον Μοαμπί, ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές της παράστασης. Και προσθέτει: «Θέλαμε να προβάλουμε το αξεπέραστο μουσικό ταλέντο του, το πόσο ιδιοφυής μουσικός και περφόρμερ υπήρξε. Είχε, επίσης, μια τεράστια φιλανθρωπική δραστηριότητα, πρόσφερε αρκετά εκατομμύρια δολάρια σε όσους περνούσαν δυσκολίες, αλλά δεν ήθελε ποτέ να μιλάει δημόσια γι' αυτήν».

• Δεν φοβάστε που οι θεατές σάς συγκρίνουν, μοιραία, με τον Μάικλ Τζάκσον;

«Είναι μεγάλη τιμή να σε συγκρίνουν με οποιονδήποτε τρόπο μαζί του. Τον έχω μελετήσει πάρα πολύ και είμαι πάντα φορτισμένος όταν ερμηνεύω τα τραγούδια του. Είναι βέβαια δύσκολο να τον φτάσεις και ειδικά όταν τον υποδύεσαι μετά τον θάνατό του. Ιδίως όταν οι αντιδράσεις των θεατών είναι πολύ συγκινητικές».

• Δίπλα στον Τζον Μοαμπί κάθονται δυο πιτσιρίκια με άφρο σέβεντις μαλλί. Η ηλικία τους δεν ξεπερνά τα 13. Είναι ο Στέρλινγκ Γουίλιαμς και ο Μίτσελ Ζανγκάνζχα που υποδύονται τον Τζάκσον της εποχής των «Jackson 5». Εχουν και οι δύο εμπλακεί από τρυφερή ηλικία, όπως και ο Τζάκσον, στον κόσμο του θεάματος. Μας λένε με εντυπωσιακή ωριμότητα: «Δεν ξέρουμε αν ήταν πάντοτε ευτυχισμένος στη σκηνή όταν ήταν παιδί, επειδή μάλλον δεν ήταν εντελώς δική του επιλογή να βρίσκεται εκεί. Εμείς δεν ανησυχούμε γιατί το θέαμα είναι ένα μικρό μέρος της καθημερινότητάς μας. Η υπόλοιπη ζωή μας είναι κανονική». Ηταν πάντως έτοιμα να απαντήσουν σε κάθε ερώτημα για τον Μάικλ Τζάκσον, παρόλο που τον έχουν γνωρίσει μόνο από τα βίντεο του YouTube.

*Πληροφορίες, κρατήσεις: ticketnet, 210-8840600, Public, Fnac

Αρωμα γυναίκας στις καλοκαιρινές συναυλίες

• Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ, Ελευθεροτυπία, Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Δεν ξέρω αν έχετε κι εσείς την ίδια αίσθηση για το σχετικά φτωχό φετινό συναυλιακό καλοκαίρι. Κοιτάζω το πρόγραμμα με τα live των ξένων καλλιτεχνών για το δίμηνο Ιουνίου και Ιουλίου και μου φαίνονται πως είναι σαφώς λιγότερα, τόσο σε σχέση με πέρυσι όσο και σε σύγκριση με τις τελευταίες χρονιές.

Κριστίνα Μπράνκο

Ακόμα και το Φεστιβάλ Αθηνών περιόρισε αισθητά τους ξένους καλλιτέχνες. Εκτός των προφανών λόγων, οικονομική κρίση γαρ, υπάρχει και το Μουντιάλ που τρενάρει τους διοργανωτές. Ωστόσο, αν κάτι ξεχωρίζει, είναι η δυναμική παρουσία των γυναικών. Τα κορίτσια παίρνουν τα σκήπτρα με πολλές συναυλίες. Ιδού λοιπόν το πλήρες, φεμινιστικής υφής, live καλαντάρι του καλοκαιριού. Βγάλτε χαρτί και μολύβι να σημειώσετε ημερομηνίες και χώρους, κάντε ένα τσεκάρισμα στα οικονομικά σας και... ραντεβού εκεί, μπροστά από το stage.

• 1 Ιουνίου Rihanna Γήπεδο «Γ. Καραϊσκάκης»

Οπως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες pop συναυλίες που σέβονται το... μέγεθός τους, ποιος ασχολείται με τη μουσική της Ριάνα όταν υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα να ειπωθούν (στα τηλεοπτικά πάνελ); Σε ποιο ξενοδοχείο ζήτησε να μείνει; Τι περίεργες απαιτήσεις είχε από τους διοργανωτές; Κατέφθασε μόνη της ή με παρέα; Και όμως, η Ριάνα δεν αποτελεί τυχαία περίπτωση στον χώρο της r'n'b μουσικής. Αν και με μόλις πέντε χρόνια στο προσκήνιο, μετράει πολλά καλά τραγούδια, όπως τα «Umbrella» και το «Don't Stop The Music», αλλά και υπερ-επιτυχημένα άλμπουμ με εκατομμύρια πωλήσεις σαν το «Music of the Sun» (2005), το «Α Girl Like Me» (2006) και το τελευταίο της και πιο πολυσυλλεκτικό, «Rated R». Εκτός όμως από τις επιτυχίες, πέρασε και τις ζόρικες, προσωπικές της στιγμές. Από τα δύσκολα παιδικά χρόνια δίπλα στον κοκαϊνομανή πατέρα της ώς και το περσινό επεισόδιο με τον τότε σύντροφό της Κρις Μπράουν, που την ξυλοκόπησε άγρια την ημέρα της τελετής των βραβείων Γκράμι. Εισιτήρια: από 60 ευρώ έως και 100 ευρώ. Τσιμπημένα λίγο, αλλά μπορείτε να τα αγοράσετε και με 12 άτοκες... δόσεις. Νέα ήθη.

• 4 Ιουνίου Peaches SYNCH FESTIVAL

Η Peaches, αυτή η περίεργη Καναδέζα, είχε έρθει και πέρυσι για συναυλία. Για ένα περίεργο πρότζεκτ, όμως, μέσα Αυγούστου, στην καρδιά δηλαδή του καλοκαιριού και πού (;): στη Μύκονο. Το live εκ των πραγμάτων πήγε άπατο (ποιος θα πήγαινε στη Μύκονο για συναυλία;) και έτσι χάσαμε την ευκαιρία να δούμε μια perfomer χωρίς όρια στη σκηνή. Την είχα παρακολουθήσει στο Λονδίνο παλιότερα, σε ένα μίνι φεστιβάλ. Δεν αποτελούσε το μεγάλο όνομα της βραδιάς κι όμως, ήταν εκείνη που έκλεψε την παράσταση. Είναι αυτό το ελεκτρο-πόπ ιδίωμά της που ταρακουνά τις μάζες, είναι και η extreme εμφάνισή της που καθηλώνει το κοινό. Σέξι δεν τη λες, όχι, διαθέτει όμως κάτι το ερωτικό. Εισιτήρια: πληρώνετε 38 ευρώ για τη μία ημέρα του Synch ή 65 για το διήμερο και βλέπετε ένα σωρό ονόματα από τις σύγχρονες τάσεις της μουσικής. Αξίζει τα χρήματά του, χωρίς αμφιβολία.

• 12 Ιουνίου Amparo Sanchez KOSMOS FESTIVAL

Μόλις φέτος κυκλοφόρησε το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ, το «Tucson-Habana» η Αμπάρο Σάντσεζ, αλλά είναι γνωστή πολλά χρόνια από τη συμμετοχή της στους Amparanoia. Μία δυναμική ερμηνεύτρια από τη Γρανάδα της Ανδαλουσίας, φανατική θαυμάστρια της Μπίλι Χολιντέι, φίλη και συνεργάτιδα του Μανού Τσάο. Αλλά και δυναμική ακτιβίστρια. Στο Μεξικό ήρθε σε επαφή με τους Ζαπατίστας, μέχρι και στην κοινότητα των Τσιάπας έδωσε το «παρών». Εμφανίζεται τη δεύτερη μέρα του Kosmos Festival, λίγο πριν τον Shantel και τους Ojos De Brujo. Οι ρυθμοί εκείνη την ημέρα θα είναι, ως επί το πλείστον, λατινικής (και βαλκανικής) προέλευσης. Εισιτήρια: 40 ευρώ για την κάθε μέρα του φεστιβάλ -καλό «value for money» με τόσα ονόματα που συμμετέχουν.

• 16 Ιουνίου Μόνικα Λυκαβηττός

Να και η ελληνική παρουσία. Η Μόνικα, μετά την περσινή της sold out συναυλία στον Βύρωνα, επιλέγει έναν πιο μεγάλο χώρο για να παρουσιάσει το ολοκαίνουργιο άλμπουμ της, «Exit». Το κορίτσι-φαινόμενο της ελληνικής indie σκηνής καλείται όχι μόνο να διαχειριστεί τη μεγάλη της επιτυχία, αλλά και να ξεπεράσει τον σκόπελο του δεύτερου, «δύσκολου» δίσκου. Τα live της αξίζουν, εννοείται, με τα πνευστά και τα έγχορδα να ξεχωρίζουν. Φέτος μπορεί να βάλει, κρίνοντας από το cd, και λίγο... μπουζούκι.
Εισιτήρια: 20 ευρώ. Κομματάκι ακριβό για συναυλία ελληνικού ονόματος, θα έλεγα...
29 Ιουνίου Melody Gardot Κηποθέατρο Παπάγου
Οι προοπτικές της συγκεκριμένης συναυλίας μοιάζουν άκρως γοητευτικές. Καλή τζαζ μουσική. Μια ερωτική φωνή. Πανέμορφος χώρος -το θεατράκι του Παπάγου. Και δροσιά (αν έχει ζέστη). Ιδανική βραδιά λοιπόν για όποιον επιζητά ένα δίωρο μουσικού ρομαντισμού. Με την αισθαντική Μέλοντι Γκαρντό, από τα καινούργια αστέρια της τζαζ, με δύο πολύ καλά άλμπουμ στο ενεργητικό της. Αλλά και μια ταλαιπωρημένη Μέλοντι που, ευτυχώς, είναι καλά μετά το ατύχημά της, το οποίο την κράτησε στο νοσοκομείο έναν ολόκληρο χρόνο. Εκτοτε αναγνωρίζει τη θεραπευτική ικανότητα της μουσικής και δεν χάνει ευκαιρία να δίνει διαλέξεις σε πανεπιστήμια και νοσοκομεία. Εισιτήρια: 45 ευρώ. Πανάκριβο. Κι επειδή σε τέτοια συναυλία θα πας υποχρεωτικά με το ταίρι σου, χρειάζεσαι 90 ευρώ. Το μόνο αρνητικό της βραδιάς.

• 4 Ιουλίου Diana Krall Terra Vibe, Μαλακάσα

Πριν από δύο-τρία χρόνια την είδαμε στο Ηρώδειο. Τώρα αλλάζει χώρο μεταφέροντας την ιλουστρέ τζαζ της στο καταπράσινο Terra Vibe της Μαλακάσας. Η Νταϊάνα Κραλ διαθέτει άλλη class, είναι από τις τραγουδίστριες εκείνες που φέρνουν την τζαζ σε πιο ευρέα και εμπορικά ακροατήρια. Δεν θα τη συνδέσεις ποτέ με σκοτεινά και γεμάτα καπνό τζαζ καταγώγια. Αντιθέτως. Τώρα, αλλά και στο μέλλον, θα τη συναντάμε βασικά σε πολυτελείς αίθουσες συναυλιών. Εισιτήρια: από 45 ευρώ για τους όρθιους μέχρι και 120 ευρώ για τους VIP. Ακριβά, όντως. Είπαμε όμως, έχουμε άλλα δεδομένα.

• 7 και 10 Ιουλίου Fergie και Martina Topley Bird ROCKWAVE FESTIVAL Terra Vibe, Μαλακάσα

Δύο διαφορετικές, μεταξύ τους, γυναικείες παρουσίες στο φετινό (και πιο ηλεκτρονικό) Rockwave. Η Φέργκι είναι η εκρηκτική τραγουδίστρια των Black Eyed Peas. Από τα πιο σέξι (μαζί με τη Ριάνα) θηλυκά του φετινού συναυλιακού καλοκαιριού, έρχεται στην Ελλάδα τώρα που το ποπ και χιπ-χοπ συγκρότημα των Black Eyed Peas βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του - με το «We gotta feeling» να αποτελεί το τελευταίο σπουδαίο single τους. Είναι και ηθοποιός, θα τη θυμάστε υποθέτω ως μία από τις γυναίκες του Ντάνιελ Ντέι Λιούις στο φιλμ «Nine». Η Μαρτίνα Τόπλεϊ Μπερντ, από την άλλη, είναι λιγότερο εμπορική και κινείται σε ατμοσφαιρικά trip-hop μονοπάτια. Εισιτήρια: για την 1η μέρα του φεστιβάλ με τη Fergie (και τους Faithless) κοστίζουν 60 ευρώ. Για τη Μαρτίνα και τους υπόλοιπους της 2ης μέρας (Fatboy Slim, DJ Shadow) πρέπει να πληρώσετε 60 ευρώ στο ταμείο (ή 45 ευρώ σε προπώληση)

• 23-24 Ιουλίου Κριστίνα Μπράνκο και Μαρία Ζοάο Μικρή Επίδαυρος

Δύο μεγάλες πορτογαλικές φωνές των φάδος, δύο διαφορετικές γενιές του ήχου. Εμφανίζονται στο υποβλητικό Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου, στο πλαίσιο των «Ηχων του Κόσμου» που διοργανώνει το Ελληνικό Φεστιβάλ. Η Κριστίνα Μπράνκο ανοίγει τη συναυλία και συνεχίζει η Μαρία Ζοάο με το τζαζ κουιντέτο του πιανίστα και συνθέτη Μάριο Λαγκίνια. Εισιτήρια: 20 και 30 ευρώ, αλλά προσθέστε τη διαμονή, τα φαγητά και τα απογευματινά κοκτέιλ στα γειτονικά beach bar.

• Και τα κορίτσια των συγκροτημάτων

Δεν είναι σόλο τραγουδίστριες, βρίσκονται όμως στη front line των συγκροτημάτων τους. Οπως η τραγουδίστρια των Pink Martini, η Τσάινα Φορμπς. Το πολυμελές, αγαπημένο συγκρότημα του ελληνικού κοινού θα ανέβει στον λόφο του Λυκαβηττού την Πέμπτη 8 Ιουλίου. Στο Rockwave Festival πριν από τη Fergie και τους Black Eyed Peas εμφανίζονται οι Faithless με την ξανθούλα Sister Bliss και πριν από τον Fatboy Slim το ντουέτο των The Ting Tings με την Katie White στα φωνητικά και την κιθάρα. Τέλος, στις 14 Ιουλίου, συναυλία στο Θέατρο Βράχων δίνουν οι πρόσφατα επανασυνδεθέντες Cranberries. Στα φωνητικά, φυσικά, η εκφραστική Dolores Ο'Riordan. *

Το αγροτόπαιδο που έγινε ποιητής

• Μπαλάντες που έγραψε και τραγούδησε, όπως οι «Blowin’ in the Wind» και «The Times They Are a-Changin», χαράχτηκαν στο συνειδητό κάθε φαν της ροκ μουσικής για τον αντικομφορμιστικό τους χαρακτήρα. Τι λέμε τώρα; Χωρίς τον Ντίλαν η σχέση ροκ, κοινωνίας και πολιτικής, αν υπήρχε, θα ήταν εντελώς ακίνδυνη. Απόψε ο «τροβαδούρος» της συνειδητοποιημένης Αμερικής, που συστήθηκε στον υπόλοιπο κόσμο τη δεκαετία του ‘60, θα εμφανιστεί στην Αθήνα. Στο «Terra - Vibe Park» (Μαλακάσα, στο 37ο χιλιόμετρο Εθνικής οδού Αθηνών - Λαμίας).

• Κατά μία έννοια ο Ντίλαν ήταν τυχερός. Το 1961, από την «ακριτική» για τις ιδέες του Ντακότα βρέθηκε στη Νέα Υόρκη. Εκεί έγινε ένα με τους «μπιτ» ποιητές. Εκεί φόρεσε για πρώτη φορά μαύρα ρούχα, από άποψη. Εκεί άρχισε να γράφει σουρεαλιστικούς στίχους που κατέκριναν το αμερικανικό κατεστημένο. Εναν χρόνο αργότερα ο Μπομπ Τσίμερμαν, το πραγματικό όνομα αυτού που αναγνωρίζουμε ως Μπομπ Ντίλαν, κυκλοφόρησε το πρώτο, ομώνυμο, άλμπουμ του.

• Δουλειά που δεν είδε φως στις κορυφές των τσαρτ, αλλά γνωστοποίησε σε ψυλλιασμένους ακροατές και κριτικούς πως ήταν το μέλλον της φολκ μουσικής. Ο Ντίλαν έχει δηλώσει: «Εκείνη την περίοδο όλοι τρελαίνονταν με το ροκ εν’ ρολ. Για μένα, τότε, εκείνη η μουσική δεν ήταν αρκετή να χωρέσει το όραμά μου». Η καριέρα του Ντίλαν είναι πλέον 49 ετών. Εως σήμερα έχει κυκλοφορήσει 34 στούντιο άλμπουμ. 13 ζωντανά ηχογραφημένα άλμπουμ. 14 ανθολογίες με τα σημαντικότερα κομμάτια της πορείας του. Εως σήμερα έχει βραβευτεί με 11 αγαλματίδια «Γκράμι». Με ένα Οσκαρ. Με μία «Χρυσή Σφαίρα». Η ποίησή του έγινε μάθημα σε πανεπιστήμια των Η.Π.Α. Καθόλου άσχημα για ένα αγροτόπαιδο με εβραϊκή καταγωγή, που οι γονείς του έφτασαν στις Η.Π.Α. κυνηγημένοι από αντισημιτικό πογκρόμ το 1902 στη Ρωσία.

• Το τελευταίο άλμπουμ του Ντίλαν είχε τον τίτλο «Τogether Through Life» και κυκλοφόρησε στις 28 Απριλίου 2008. Εφτασε στην πρώτη θέση των τσαρτ Η.Π.Α. και Αγγλίας. Επιτυχία αρκετή να πυροδοτήσει ένα νέο φιλολογικό κύμα γύρω από τις ικανότητές του. Τι και αν ο ίδιος είχε δηλώσει στα μέσα της δεκαετίας του ‘60: «Μου φαινόταν αδιανόητο όταν συνειδητοποίησα ότι είχα αρχίσει να γίνομαι διάσημος. Απλά έπαιζα τη μουσική μου. Τίποτε άλλο». Είναι φανερό. Η αγορά δεν σέβεται την οδηγία του. Τον ακούει γιατί τον λατρεύει. Αυτό είναι όλο.

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ CORPORATION, ΠΡΑΪΣΝΕΡ ΚΑΙ ΖΑΝ ΜΙΣΕΛ ΖΑΡ

• Απόψε, στο «Θέατρο Βράχων», θα εμφανιστούν οι ελέκτρο - λάουντζ και πολιτικά «ορθοί» Thievery Cor-poration. Η μπάντα από την Ουάσιγκτον δεν έχει έτοιμη καινούργια δουλειά. Απλά στην καλοκαιρινή της περιοδεία συμπεριέλαβε και την Αθήνα γιατί της αρέσουν οι Ελληνες. Αύριο στο «Μέγαρο Μουσικής Αθηνών - Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης» θα εμφανιστεί ο Ζμπίγκνιου Πράισνερ.
• Ο Πολωνός και αυτοδίδακτος συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής, που κατάφερε να διαδώσει το μουσικό του στίγμα μέσα από τις συνεργασίες που είχε με τον σκηνοθέτη Κριστόφ Κισλόφσκι. Ανάμεσα στα ονόματα των συντελεστών της αυριανής συναυλίας του Πράισνερ προβάλλει και το όνομα του Μανόλη Λιδάκη. Αύριο στο «Θέατρο Γης» στη Θεσσαλονίκη και την 1η Ιουνίου στην Αθήνα στο «Κλειστό Φαλήρου - Γήπεδο Τάε Κβον Ντο» θα εμφανιστεί ο Ζαν Μισέλ Ζαρ. Ο Γάλλος που έφερε κοντύτερα στις μάζες την ηλεκτρονική μουσική.
• Γιάννης Παναγόπουλος, ΕΘΝΟΣ

Ελλάδα και Κύπρος στον τελικό της Eurovision

Στη μάχη για τον τελικό της Eurovision, το Σάββατο, έχουν ριχτεί 24 χώρες, μεταξύ αυτών η Ελλάδα και η Κύπρος. Η χώρα μας πήρε το εισιτήριο για τη μεγάλη βραδιά με το τραγούδι OPA, που ερμηνεύουν οι Γιώργος Αλκαίος & Friends, ενώ η Λευκωσία μετέχει με το Life Looks Better In Spring από τους Τζον Λίλιγκριν και τους Islanders.

Ο 55ος Ευρωπαϊκός Διαγωνισμός Τραγουδιού θα διεξαχθεί στην Telenor Arena του Όσλο.

Οι χώρες που μετέχουν στον τελικό: Αζερμπαϊτζάν, Ισπανία, Νορβηγία, Μολδαβία, Κύπρος, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Βέλγιο, Σερβία, Λευκορωσία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ηνωμένο Βασίλειο, Γεωργία, Τουρκία, Αλβανία, Ισλανδία, Ουκρανία, Γαλλία, Ρουμανία, Ρωσία, Αρμενία, Γερμανία, Πορτογαλία, Ισραήλ και Δανία.

• Ο τελικός θα μεταδοθεί ζωντανά το βράδυ (10 μ.μ.) του Σαββάτου από τη ΝΕΤ.

Ο Γιώργος Αλκαίος πήρε το εισιτήριο για τον τελικό το βράδυ της περασμένης Τρίτης, όταν διαγωνίστηκε στον α’ ημιτελικό μαζί με τις: Μολδαβία, Ρωσία, Εσθονία, Σλοβακία, Φινλανδία, Λετονία, Σερβία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Πολωνία, Βέλγιο, Μάλτα, Αλβανία, Πορτογαλία, ΠΓΔΜ, Λευκορωσία και Ισλανδία.

Η Κύπρος προκρίθηκε μετά τον β’ ημιτελικό, το βράδυ της περασμένης Πέμπτης. Μαζί της προκρίθηκαν οι Γεωργία, Ουκρανία, Τουρκία, Ισραήλ, Ιρλανδία, Αζερμπαϊτζάν, Ρουμανία, Αρμενία και Δανία.

• Σχετικοί Σύνδεσμοι: Διαγωνισμός Τραγουδιου Eurovision

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=41&nid=1231046610#ixzz0pIwODHh3

Οpa, η καρδιά μας η σορόπα πάει Ευρώπα

• 

  Η ανώμαλη πορεία της Ελλάδας στη Γιουροβίζιον από το «κρασάκι» της Μαρινέλλας ως την αντι-ΔΝΤ λεβεντιά του Αλκαίου

• ΑΣΤΕΡΟΠΗ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ | Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Oταν η Ελλάδα δεν τρώει τα παιδιά της τα στέλνει στο φροντιστήριο να πάρουν κακήν κακώς το Lower, τα ντύνει όπως όπως και τα στέλνει να τραγουδήσουν στη Γιουροβίζιον, αναθέτοντας στην εμπειρότερη γηραιά ήπειρο να τα καταβροχθίσει. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τον Γιώργο Αλκαίο, ο οποίος άγιο είχε και διαγωνίστηκε στον πρώτο και χλιαρότατο ημιτελικό της περασμένης Τρίτης. Διότι αν έπεφτε στον δεύτερο της Πέμπτης ούτε «Οpa» δεν θα προλάβαινε να βγάλει ανάμεσα σε τόσα φαβορί.

Λέει και ξαναλέει ο έλληνας αοιδός ότι αυτό το τραγούδι εκφράζει κάθε συμπατριώτη μας, καθώς έχει μια λεβεντιά, μια ανάταση, είναι σαν να φωνάζει: «Τι κι αν η χώρα μου βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού; Τι κι αν σε λίγο δεν θα έχουμε να φάμε;Εμείς λέμε “Οpa!” και καλή καρδιά, πάμε παρακάτω». Αλλωστε, ο στίχος «Δάκρυα καυτά/ ψέματα πολλά/ πλήρωσα όσα χρωστούσα και τα δανεικά» θεωρείται από την ελληνική αποστολή ως ένα ηχηρό μήνυμα προς το ΔΝΤ. Και μια αναδρομή στις περασμένες συμμετοχές της χώρας μας αποδεικνύει ότι η φανταχτερή σκηνή της Γιουροβίζιον έχει πολύ συχνά χρησιμοποιηθεί ως πεδίο έκφρασης κεκαλυμμένων πολιτικών μηνυμάτων, αλλά και αναπαραγωγής στερεοτύπων που έχουν να κάνουν με το τρίπτυχο «μπουζούκι- θαλασσίτσα- greek kamaki».

Αρχή με λίγο απ΄ όλα

Ελληνικό ποδαρικό στη Γιουροβίζιον έκανε το 1974 η Μαρινέλλα τραγουδώντας το «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ΄ αγόρι μου». Μικρές οι δοσολογίες, χαμηλές και οι βαθμολογίες που μας έφεραν μόλις στην 11η θέση. Συντονισμένοι στο αίσθημα του φολκλόρ που κυνηγά τον διαγωνισμό από τα γεννοφάσκια του, θελήσαμε να πουλήσουμε τις ομορφιές του τόπου μας σε ένα τραγούδι-προάγγελο του σλόγκαν «Live your myth in Greece». Μόνο που κανείς δεν τις αγόρασε.

Το 1976 τα πράγματα σοβάρεψαν απότομα και η Μαρίζα Κωχ εξέφρασε τον λυγμό των Ελλήνων για την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο μέσα από το «Παναγιά μου, Παναγιά μου». Ηταν ένα άλλου είδους δωδεκάρι, πιο προσωπικό, που στείλαμε σε όσους πονούσαν, υπό μορφήν μοιρολογιού.

Το πρώτο σουξέ  

Πολλά χρόνια πριν τον απασχολήσουν τα τεστ πατρότητας, το 1977, ο Πασχάλης ταξίδεψε ως το Λονδίνο μαζί με την Μπέσυ Αργυράκη, τη Μαριάννα Τόλη και τον Ρόμπερτ Ουίλιαμς. Το «Μάθημα σολφέζ» του Γιώργου Χατζηνάσιου, με το σε όλους κατανοητό ρεφρέν, μιας και απαριθμούσε τις νότες του πενταγράμμου, έφθασε ως την πέμπτη θέση, γεμίζοντάς μας με εθνική υπερηφάνεια. Από τότε οι έλληνες στιχουργοί κατάλαβαν ότι για να δούμε άσπρη μέρα στη Γιουροβίζιον πρέπει να βάλουμε νερό στο κρασί μας και διεθνώς αναγνωρίσιμες λέξεις στο ρεφρέν. Ετσι λοιπόν ακολούθη σαν η Τάνια Τσανακλίδου με τον «Τσάρλι Τσάπλιν» (1978), η Ελπίδα με τον «Σωκράτη» και χλαμύδα αντί για φόρεμα (1979) και η Αννα Βίσση με το «Ωτοστόπ» (1980).

Η Μακεδονία είναι ελληνική  

Το 1992 ήταν μια δύσκολη χρονιά για την Ελλάδα, λόγω της διαμάχης για το θέμα της ονομασίας της πΓΔΜ. Πόσο έθνος ανάδελφο αισθανόμασταν και πόσο σίγουροι ήμασταν ότι η Ευρώπη θα μας γύριζε την πλάτη (και) σε ό,τι αφορά τις τραγουδιστικές μας ικανότητες; Κόντρα στο ρεύμα, η ερμηνεύτρια Κλεοπάτρα χάρισε στους τραγουδιστές όλων των χωρών καρφίτσα με το αστέρι της Βεργίνας, το οποίο άλλωστε κοσμούσε και το μαύρο φόρεμά της τη βραδιά του τελικού. Τελικά, παρά την κακή ιστορική συγκυρία, το ομολογουμένως καλό τραγούδι «Ολου του κόσμου η ελπίδα» ήρθε πέμπτο, κλείνοντας το στόμα όσων έβλεπαν και βλέπουν παντού ανθέλληνες.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε το 1995 και το «Ποια προσευχή;» που ερμήνευσε η Ελίνα Κωνσταντοπούλου, αλλά πιο κεκαλυμμένα:

«Και γαρ εβούλοντο μιάναι την γην ταύτην, μην γιγνώσκοντες την ύβριν ην εποίουν» ακουγόταν σε μορφή απαγγελίας η φωνή του στιχουργού Αντώνη Παππά, λίγο προτού ξεκινήσει η μουσική. Οσο για τους νεοελληνικούς στίχους «Να μου πάρουνε τον θρόνο κάποιοι προσπαθήσανε/ ένα αστέρι είχα μόνο και το απαιτήσανε/ το πόσο άντεξα στο χρόνο αγνοήσανε»... η υπόλοιπη Ευρώπη τους κατέταξε στη 12η θέση.

Με Γαρμπή και τσιφτετέλι  

Αφήνοντας την εξωτερική πολιτική και επιστρέφοντας στο ντιριντάχτα, η Καίτη Γαρμπή έσκισε στη Γιουροβίζιον το 1993 με το σκιστό από πάνω ως κάτω γαλανό φόρεμά της. Μπορεί να ήρθε ένατη στον τελικό της Ιρλανδίας, αλλά ήρθε πρώτη στην καρδιά των ξένων δημοσιογράφων, οι οποίοι έστελναν εκτενείς ανταποκρίσεις για το μήκος των καλλίγραμμων ποδιών της. «Ελλάδα χώρα του φωτός» ο τίτλος του τραγουδιού και το ρεφρέν να λέει: «Τη μια μας παίζουν ροκ, την άλλη τσιφτετέλι, παιδιά του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη» . Αν μη τι άλλο, διαχρονικό.

Ωραίοι και περήφανοι ως Ελληνες  

Ξεπερνώντας την εμμονή με τη θάλασσα και τα γλαροπούλια, το 2004 στείλαμε το βαρύ πυροβολικό μας για να επιβεβαιώσουμε τον τόπο παραγωγής των greek lovers. Ο Σάκης Ρουβάς βγήκε τρίτος με το «Shake it», ενώ στη δεύτερη απόπειρά του, πέντε χρόνια αργότερα, όσο κι αν κουνήθηκε, δεν μπήκε καν στην πεντάδα. Κλου της εμφάνισης η ελληνική σημαία που ξεπρόβαλλε από το σκηνικό μέσα από ένα κατασκεύασμα το οποίο οι πιο μακάβριοι παρομοίασαν με γιγάντιο τάφο και οι πιο χιουμορίστες με υπερμέγεθες συρραπτικό. Για να μας φύγει το μαράζι, κερδίσαμε το 2005 με την Ελενα Παπαρίζου και το τραγούδι-αυθυποβολή «Μy number one». Χιλιάδες κυματιστά σημαιάκια την υποδέχθηκαν στο αεροδρόμιο: η ΕΡΤ είχε ακόμη λεφτά για πέταμα.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artId=334405&dt=29/05/2010#ixzz0pIqEXe2c

Πέθανε ο μπασίστας των Slipknot

• Νεκρός βρέθηκε σε ξενοδοχείο κοντά στο Ερμπαντέιλ της Αϊόβα, ο μπασίστας των Slipknot, Paul Gray, σύμφωνα με την ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού Rolling Stone.

 

Το πτώμα του 38χρονου Gray εντόπισε υπάλληλος του ξενοδοχείου. Σύμφωνα με το Rolling Stone οι Slipknot επιβεβαίωσαν τον θάνατό του, ωστόσο δεν έδωσαν περισσότερες λεπτομέρειες. Όπως αναφέρουν οι πρώτες πληροφορίες, η αστυνομία έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο εγκληματικής ενέργειας, ωστόσο οι έρευνες συνεχίζονται. Αναμένεται να διενεργηθεί αυτοψία και τοξικολογικές εξετάσεις, προκειμένου να εξακριβωθούν τα αίτια του θανάτου του.

Ο Gray, γνωστός στους φανς του ως "#2" και "The Pig,", δημιούργησε τους Slipknot το 1995 μαζί με τους Joey Jordison και Shawn Crahan και κυκλοφόρησαν το Mate. Feed. Kill. Repeat  το 1996. Έκτοτε αποτέλεσαν ένα από τα πιο επιτυχημένα μέταλ συγκροτήματα, με πολύ φανατικούς θαυμαστές. Τράβηξαν μάλιστα την προσοχή κα το ενδιαφέρον των φανς με τις ιδιαίτερες μάσκες που φορούσαν στις εμφανίσεις του. Το άλμπουμ τους All Hope is Gone, που κυκλοφόρησε το 2008, έγινε νούμερο ένα στα τσαρτς, ενώ υπολογίζεται ότι έχουν πουλήσει περισσότερους από 14 εκατ. δίσκους παγκοσμίως. Το συγκρότημα ήταν υποψήφιο επτά φορές για Grammy και το 2006 κέρδισε ένα για την Καλύτερη Μέταλ Εμφάνιση.

Νύχτες με ευρωπαϊκή τζαζ

Το συγκρότημα «Heavy Metal Brass Band» θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο φεστιβάλ.

Καμπαρίνι, «Big Band» με Νατάσα Μποφίλιου και καλλιτέχνες από Βέλγιο, Ουγγαρία, Δανία, Σουηδία, Ολλανδία, Πολωνία, Κροατία, Πορτογαλία στο 10ο φεστιβάλ της Τεχνόπολης

• Τα δέκα χρόνια επιτυχημένης διοργάνωσής του γιορτάζει φέτος το Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Τζαζ. Οι φετινές εκδηλώσεις ξεκίνησαν προχθές, στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων και θα ολοκληρωθούν στις 30 του μήνα. Ολα αυτά τα χρόνια το Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Τζαζ έχει καταφέρει να αναδειχτεί σε έναν σημαντικό μουσικό θεσμό ο οποίος προσελκύει σημαντικά ονόματα από τον χώρο της τζαζ, προερχόμενα απ’ όλη την Ευρώπη. 

33 υποψηφιότητες

• Ειδικά φέτος, οι προϋποθέσεις της διοργάνωσης ξεπερνούν κάθε προσδοκία: «Το ενδιαφέρον όλων, μουσικών και κοινού, για το Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Τζαζ έχει αυξηθεί υπέρμετρα, γεγονός που επιβεβαιώνεται από τις υποψηφιότητες για τη φετινή συμμετοχή του ελληνικού συγκροτήματος, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο αφού έφθασαν τις 33» υπογραμμίζει ο πρόεδρος του ΔΣ Φώτης Ιγνατίου, συμπληρώνοντας πως «φέτος οι φίλοι της τζαζ που αναμένεται να παρακολουθήσουν τη διοργάνωση θα αγγίξουν τις 50.000.

Με τη συναυλία της Ιταλίδας Ρομπέρτα Καμπαρίνι στις 30 Μαΐου θα πέσει η αυλαία του φετινού ευρωπαϊκού φεστιβάλ τζαζ. 

• Το υψηλό επίπεδο των συμμετοχών έκανε δύσκολο το έργο της κριτικής επιτροπής, η οποία αποτελείται από τους Γιώργο Κατσαρό, Γιάννη Τερεζάκη, Γιώργο Χαρωνίτη και Πανταζή Τσάρα, οι οποίοι τελικά επέλεξαν το συγκρότημα «Heavy Metal Brass Band» για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο Φεστιβάλ».

• Οσον αφορά το πρόγραμμα, καθημερινά θα δίνονται τρεις συναυλίες που θα ξεκινούν στις 9 το βράδυ και θα ολοκληρώνονται τα μεσάνυχτα. Την Τρίτη που θα είναι και η επίσημη ημέρα παρουσίασης των ευρωπαϊκών συγκροτημάτων, η βραδιά θα ανοίξει με μια καταξιωμένη τζαζ ορχήστρα, την «Big Band» του Δήμου Αθηναίων, με την οποία θα συμπράξει η ερμηνεύτρια Νατάσα Μποφίλιου.

• Το κοινό, εκτός από την ελληνική συμμετοχή, θα έχει επίσης την ευκαιρία να απολαύσει ξεχωριστές τζαζ βραδιές με ταλαντούχους καλλιτέχνες από το Βέλγιο, την Ουγγαρία, τη Δανία, τη Σουηδία, την Ολλανδία, την Πολωνία, την Κροατία και την Πορτογαλία.

• Μια από τις πιο λαμπρές στιγμές του φετινού Ευρωπαϊκού Φεστιβάλ Τζαζ θα είναι η εμφάνιση της τραγουδίστριας Ρομπέρτα Καμπαρίνι με την συναυλία της οποίας, στις 30 του μήνα, θα πέσει η αυλαία της φετινής διοργάνωσης. Πρόκειται για ένα από τα πλέον πολυσυζητημένα και ανερχόμενα πρόσωπα φωνητικής τζαζ στην Ιταλία, μια προικισμένη ερμηνεύτρια που ξεκίνησε την καριέρα της συμμετέχοντας σε έναν ραδιοφωνικό διαγωνισμό τζαζ του Μιλάνου όπου κέρδισε το πρώτο βραβείο.

• Τα επόμενα δέκα χρόνια έκανε εμφανίσεις σε διάφορα μουσικά φεστιβάλ της Ιταλίας, ενώ αργότερα βρέθηκε με υποτροφία στη Βοστόνη να κυνηγάει το όνειρό της στην Αμερική. Το άλμπουμ της «Easy to Love» την καθιέρωσε ως μια σημαντική τζαζ ερμηνεύτρια. Από εκεί και πέρα ήρθαν οι συνεργασίες με μεγάλα ονόματα της διεθνούς τζαζ σκηνής και οι εμφανίσεις σε διάσημου μουσικούς χώρους όπως το Κάρνεγκι Χολ, το Λίνκολν Σέντερ, το Κένεντι Σέντερ, το Γουόλτ Ντίσνεϊ Κόνσερτ Χολ κ.α. Πέρυσι ηχογράφησε ένα επίσης πολύ καλό άλμπουμ, το «So in love», το οποίο προτάθηκε για Γκράμι ως καλύτερο φωνητικό τζαζ άλμπουμ, ενώ ταυτόχρονα κατέκτησε την κορυφή των τσαρτ στους σημαντικότερους τζαζ ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

• 10ο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Τζαζ. Eως τις 30 Μαΐου, στις 8 μ.μ. στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων (Πειραιώς 100).

Αναστασία Κουκά, ΕΘΝΟΣ, 23/05/2010

Γιάννης Σπανός: «Είμαι ενεργός και παρών»

«Πάντα αισθανόμουν σαν ερασιτέχνης στο τραγούδι και όχι ως ο επαγγελματίας που κυνηγάει την επιτυχία», λέει ο Γιάννης Σπανός, που αναπολεί την εποχή των μπουάτ

Θα περίμενε κανείς πως ένας καλλιτέχνης που έχει διανύσει 50 χρόνια μουσικής διαδρομής θα έχει κάνει, σε όλο αυτό το διάστημα, μια μεγάλη συναυλία, σε έναν από αυτούς που θεωρούνται ως σημαντικοί χώροι της Αθήνας. Κι όμως ο Γιάννης Σπανός, που συμπληρώνει φέτος μισόν αιώνα παρουσίας στο ελληνικό τραγούδι, δεν είχε την ευκαιρία, ποτέ μέχρι σήμερα, να κάνει αυτή τη μεγάλη συναυλία.

Το «λάθος» αυτό φρόντισε να διορθώσει η πρόεδρος του Συλλόγου «Ελπίδα», κ. Μαριάνα Βαρδινογιάννη, η οποία πρότεινε στον γνωστό συνθέτη να πρωταγωνιστήσει στη μεγάλη συναυλία που διοργανώνει στις 31 του μήνα στο Καλλιμάρμαρο για την ενίσχυση των σκοπών του Ιδρύματος. Θα είναι λοιπόν μια βραδιά-αφιέρωμα στην πολύχρονη καριέρα του Γιάννη Σπανού και παράλληλα μια βραδιά ζωής και ελπίδας για τα παιδιά που έχουν ανάγκη την υποστήριξή μας.

• Πώς νιώθετε λίγες ημέρες πριν από τη μεγάλη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο;

Νιώθω τεράστια ευθύνη γιατί πρώτη φορά εμφανίζομαι σε έναν τόσο μεγάλο χώρο αλλά και πολύ μεγάλη χαρά που η κ. Βαρδινογιάννη με προσκάλεσε να κάνω αυτή τη μεγάλη συναυλία για έναν τόσο σημαντικό σκοπό.

• Συμπληρώσατε πενήντα ολόκληρα χρόνια στο τραγούδι. Μια ολόκληρη ζωή...

Πράγματι είναι μια ολόκληρη ζωή. Η αλήθεια είναι, όμως, πως ούτε που κατάλαβα πώς κύλησαν όλα αυτά τα χρόνια. Τόσο ήρεμα και ευχάριστα πέρασαν.

• Κατά τη διάρκεια της μακράς αυτής καλλιτεχνικής διαδρομής δεν υπήρξαν δυσκολίες που να σας απογοητεύσουν, γεγονότα που να σας σημαδέψουν;

Σίγουρα υπήρχαν δυσκολίες. Αλλά ειλικρινά δεν τις θυμάμαι, δεν με σημάδεψαν. Και ξέρετε γιατί; Γιατί το τραγούδι για μένα δεν ήταν ποτέ επάγγελμα αλλά τρόπος ζωής. Πάντα αισθανόμουν σαν ερασιτέχνης στο τραγούδι και όχι ως ο επαγγελματίας που διαρκώς κυνηγάει την επιτυχία.

• Πότε καταλάβατε ότι η μουσική κυλάει στις φλέβες σας και θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή σας;

Στο Κιάτο, όπου μεγάλωσα, ξεκίνησα μαθήματα πιάνου, εκεί κάπου στην Α’ Γυμνασίου. Από τη στιγμή που πήγα στο ωδείο ένιωσα πως η μουσική κύλαγε μέσα μου. Καθόμουν, έπαιζα πιάνο και προχωρούσα πολύ γρήγορα, γεγονός που το αντιλήφθηκαν σύντομα και οι γονείς μου. Επειτα έφυγα για τη Γαλλία όπου άρχισα να δουλεύω. Στην Ελλάδα ερχόμουν μόνο τα καλοκαίρια. Σιγά σιγά το ελληνικό κοινό άρχισε να με κερδίζει με τη θέρμη του, με τις έντονες αντιδράσεις του. Το γαλλικό κοινό παραδεχόταν τις αξίες, δεν είχε όμως αυτή την ένταση των Ελλήνων.

• Η πρώτη επιτυχία πότε ήρθε;

Ηρθε με το τραγούδι «Μια αγάπη για το καλοκαίρι». Το ‘61 γνώρισα στη Γαλλία τον Γιώργο Παπαστεφάνου, εκείνος με σύστησε στον Αλέκο Πατσιφά κι έτσι μπήκα στη δισκογραφία.

• Η εποχή του Νέου Κύματος ήταν ξεχωριστή, διαφορετική, μοναδική. Μιλήστε μας γι’ αυτήν;

Πραγματικά ήταν μια ονειρεμένη εποχή και είμαστε τυχεροί όσοι τη ζήσαμε. Ενιωσα την αλλαγή της εποχής. Κάναμε παρέες εμείς οι καλλιτέχνες, παίζαμε κιθάρα και τραγουδούσαμε. Ηταν η εποχή των μπουάτ όπου αναδείχθηκαν πολύ μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, όπως ο Κώστας Χατζής, ο Διονύσης Σαββόπουλος κ.ά. Στις μπουάτ επικρατούσε ένα κλίμα μυσταγωγίας. Οι τραγουδιστές τραγουδούσαν χωρίς μικρόφωνο. Κι όμως δεν ακουγόταν κιχ. Το κοινό ήταν απόλυτα προσηλωμένο σε αυτό που άκουγε.

• Πώς εσείς, ένας εκφραστής του μελωδικού Νέου Κύματος, μεταπηδήσατε στο λαϊκό τραγούδι;

Θα σας φανεί περίεργο, αλλά εγώ, την εποχή που έγραφα τραγούδια για το Νέο Κύμα, παράλληλα, πήγαινα σε όλα τα κουτούκια της Αθήνας και του Πειραιά, τα «σκυλάδικα» της εποχής. Και αυτό με απελευθέρωνε γιατί είχα μια δίψα να νιώσω τον λαϊκό παλμό, τον απλό κόσμο.

• Αν σας ζητούσα να ξεχωρίσετε τις πιο σημαντικές μουσικές στιγμές της καριέρας σας;

Θα αναφερθώ σε συγκεκριμένους δίσκους: «Μια Κυριακή» με τον Μπιθικώτση, τον Κόκοτα και με τη Μοσχολιού, η μουσική και τα τραγούδια από την ταινία «Εκείνο το Καλοκαίρι», το «Φίλε» με την Τσανακλίδου, η «Οδός Αριστοτέλους» με τη Χαρούλα Αλεξίου, το «Θα με Θυμηθείς» με τον Γιάννη Πάριο, το «Προσωπικά» με την Ελένη Δήμου.

• Οταν γράφατε αυτά τα τραγούδια, φανταζόσασταν ότι υπήρχε περίπτωση να αγαπιούνται και να τραγουδιούνται δεκαετίες μετά;

Οχι, βέβαια. Ηταν τραγούδια αληθινά που έβγαιναν μέσα από την ψυχή μου και δεν είχαν συγκεκριμένο στόχο. Και γι’ αυτό ακριβώς πέτυχαν.

• Ποια είναι σήμερα η σχέση του Γιάννη Σπανού με το ελληνικό τραγούδι;

Είναι ενεργός και παρών. Γράφω τραγούδια τα οποία δίνω κατά καιρούς σε διάφορους τραγουδιστές μόνο που δεν ακούγονται πολύ, γιατί δυστυχώς τα ραδιόφωνα πλέον λειτουργούν με προεπιλεγμένα τραγούδια. Από την άλλη, εγώ δεν μπορώ να γράψω τραγούδια σε κομπιούτερ, όπως θέλουν οι υπεύθυνοι των σημερινών δισκογραφικών εταιρειών, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έχουν και ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική.

• Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ:

Γιάννης Σπανός «Μια συναυλία για τα Παιδιά» - Μουσική Διαδρομή μιας Ζωής. Συναυλία-αφιέρωμα στα πενήντα χρόνια μουσικής πορείας του Γιάννη Σπανού, τη Δευτέρα 31 Μαΐου, στις 9 το βράδυ, στο Καλλιμάρμαρο. Διοργανωτής: Ιδρυμα «Ελπίδα». Παρουσιαστής: Λευτέρης Παπαδόπουλος. Τραγουδούν: Μελίνα Ασλανίδου, Μιχάλης Βιολάρης, Ελένη Δήμου, Πέγκυ Ζήνα, Κώστας Καράλης, Κώστας Καραφώτης, Σταμάτης Κόκοτας, Κατερίνα Κούκα, Μανώλης Μητσιάς, Αντώνης Ρέμος, Κώστας Χατζής, Καίτη Χωματά. Εισιτήρια: € 25.

• ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΟΥΚΑ, ΕΘΝΟΣ, 23/05/2010