- Υο La Tengo (Sony- BMG):
«Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε τον δίσκο πρώτα παίζοντας τα τραγούδια και μετά ακούγοντάς τα για να δούμε αν μας αρέσουν και τι μπορούμε να αλλάξουμε. Δεν υπήρχε κανένα σχέδιο. Ο τίτλος, το εξώφυλλο και η μουσική έδεσαν όμορφα μεταξύ τους, εντελώς απροσδόκητα».
«Οταν τελειώσαμε, κόψαμε πολλά από τα τραγούδια μας ώστε να είναι τόσο σύντομα όσο πρέπει. Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις, αλλά ένα τραγούδι πρέπει να έχει μια συμπαγή δομή, να είναι τόσο μεγάλο όσο χρειάζεται για να το απολαύσεις χωρίς όμως να το βαρεθείς».
«Δεν είναι ένας ήσυχος ακουστικός δίσκος. Είναι απλά πιο εκλεκτικός. Δεν σκεφτόμαστε ποτέ ποιοι είμαστε, τι κάνουμε ή ποια θα είναι η επόμενη κίνησή μας. Γιατί ό,τι κάνουμε είναι αληθινό».
«Μετά από τόσα χρόνια μαζί, έχουμε φτάσει στο σημείο όπου απολαμβάνουμε να μπαίνουμε στο στούντιο και να ηχογραφούμε ένα τραγούδι. Αλλά παράλληλα διατηρούμε αυτήν την αίσθηση του αυθόρμητου. Τώρα πια ηχογραφούμε τους δίσκους στο μέρος που κάνουμε πρόβες. Μπορεί ο ήχος να "χάνει" από τεχνική άποψη, αλλά τα τραγούδια αποκτούν μια άλλη, πιο ροκ ατμόσφαιρα».
«Ολα αυτά τα χρόνια μάθαμε τι μπορούμε να κάνουμε όταν όλα πάνε στραβά. Οι χειρότερες στιγμές μιας μπάντας είναι κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων. Εκεί γίνονται οι περισσότερες συγκρούσεις. Τώρα ξέρουμε να τις ελέγχουμε. Και δεν παίρνουμε τα πράγματα πιο σοβαρά από όσο είναι».
Λίγους μήνες μετά το «Fuckbook» που υπέγραψαν ως Condo Fucks, τη δική τους ματιά στο κλασικό γκαράζ, οι τρεις Υο La Tengo κυκλοφόρησαν τον δωδέκατο δίσκο τους με τον παιγνιώδη τίτλο «Popular Songs». Και γιόρτασαν τα είκοσι πέντε χρόνια πορείας τους με μια ντουζίνα ροκ εν ρολ τραγούδια.
**Στο www.myspace.com /yolatengo τραγούδια από τη νέα τους δουλειά.
- Chuck Prophet (Hitch Hyke):
Ροκ, αμερικάνα, σόουλ και φολκ στροβιλίζονται στη μεξικάνικη λιακάδα. Ο Τσακ Πρόφετ, κάποτε με τους Green On Red, ποιητής των καιρών και αυθεντικός Αμερικανός ρόκερ ηχογράφησε μέσα σε 8 μέρες σε ένα παλιό στούντιο του Μέξικο Σίτι τον νέο του δίσκο. Το «Let Freedom Ring» είναι οι δικοί του ροκ εν ρολ παιάνες, για μια νέα εποχή στην Αμερική που ξεκινάει μέσα σε έναν τυφώνα αλλαγών. Ο Τσακ μοιάζει με βαρόμετρο των ταραγμένων καιρών που κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί. Και ο δίσκος του είναι ένα μανιφέστο και μια προειδοποίηση προς τους εφησυχασμένους.
**Στο www.myspace.com/chuckprophetofficial κάποια τραγούδια από τον ένατο δίσκο του.
Wednesday, September 30, 2009
Από την καρδιά της Αμερικής
ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ: Κι όμως, κάποτε είχα αποκηρύξει το «Σαμποτάζ»
Η Λένα Πλάτωνος ήταν εξαρχής ρηξικέλευθη. Λες και το προέβλεπε ο τίτλος του πρώτου της προσωπικού δίσκου, που με τους στίχους της Μαριαννίνας Κριεζή και τις ερμηνείες της Σαβίνας Γιαννάτου και του Γιάννη Παλαμίδα, ήταν ένα πραγματικό «Σαμποτάζ» (Λύρα, 1981) στην καθεστηκυία μουσική πράξη.
Τότε που μάθαινε την κονσόλα και μας μάθαινε τον ηλεκτρονικό ήχο
Τα περίεργα ηχητικά περιβάλλοντα, το σινθεσάιζερ κι ο υπερρεαλιστικός στίχος, στοιχεία στα οποία εκείνη έκτοτε αφοσιώθηκε, ήταν μια απρόβλεπτη επιλογή για μια πιανίστα απόφοιτο του Ωδείου Αθηνών, υπότροφο της Ακαδημίας της Βιέννης και κόρη του πιανίστα και συνθέτη της Λυρικής Σκηνής Γεωργίου Πλάτωνος. Ισως πάλι να μην ήταν τόσο απρόβλεπτη, αν σκεφτεί κανείς ότι όταν κυκλοφόρησε το «Σαμποτάζ» η Πλάτωνος είχε ήδη θητεύσει στο χατζιδακικό Γ' Πρόγραμμα.
Πέρασαν έκτοτε 28 χρόνια και 14 δίσκοι, συμπεριλαμβανομένων και των πιο πρόσφατων «Ημερολογίων» (Οδός Πανός, 2008) που έγιναν αιτία για τη μεγάλη συναυλία της, πέρσι στο Ηρώδειο. Εκείνο το βράδυ όταν «η αγάπη του κόσμου μού ερχόταν σε κύματα που τα αισθανόμουν σωματικά», αποφάσισε να δηλώσει: «Επέστρεψα».
Αποδεικνύει ότι το εννοεί με τη συναυλία που θα δώσει στο «Παλλάς» στις 20 Οκτωβρίου, με τη Γιαννάτου και τον Παλαμίδα. Την περιμένει με την καθημερινότητά της να κυλά μεταξύ Ιντερνετ, ποίησης και ζωγραφικής. Ενώ υπόσχεται σύντομα έναν καινούργιο δίσκο-έκπληξη, αλλά και τη στήλη που θα συνυπογράφει απ' τις 2 Οκτωβρίου με τον κινηματογραφιστή Αντώνη Μποσκοΐτη στις σελίδες της «Βιβλιοθήκης». Το περιεχόμενό της ένα μικρό σαμποτάζ των παραδοσιακών όρων της δισκοκριτικής...
Πώς είχε γεννηθεί το «Σαμποτάζ»;
«Είχα γνωρίσει τη Μαριαννίνα Κριεζή στο Γ' Πρόγραμμα κι επειδή είχαμε πολύ επιτυχημένη συνεργασία, θελήσαμε να την προχωρήσουμε και μετά το τέλος του χατζιδακικού Τρίτου, κάνοντας ένα δίσκο. Αρχίσαμε να τον φτιάχνουμε έχοντας υπόψη μας τη φωνή της Σαβίνας. Εκείνη, ξέροντας ότι γυρεύω και μια ανδρική φωνή με δυνατότητες, με έφερε σε επαφή με τον Γιάννη Παλαμίδα. Πήγα και τον άκουσα στη συναυλία των Apocalypsis, μια μέρα πριν τον μεγάλο σεισμό του '81: 23 Φεβρουαρίου. Του ζήτησα να περάσει από το σπίτι για οντισιόν. Εκτοτε γίναμε φίλοι».
Χρησιμοποιήσατε το σινθεσάιζερ, σε μια εποχή που δεν το συνήθιζαν ή δεν το ήξεραν. Πόσο τολμηρή επιλογή ήταν αυτή;
«Επειδή το έκανα εγώ η ίδια, δεν ξέρω ακριβώς πόσο τολμηρή ήταν. Το σινθεσάιζερ αν και το είχα ήδη ένα χρόνο σπίτι μου, το είχα δοκιμάσει ελάχιστα και είχα φοβηθεί τις άπειρες δυνατότητές του. Είχα αποφασίσει να το χρησιμοποιώ με έλεγχο».
Οταν βγήκε ο δίσκος υπήρξαν αντιδράσεις;
«Υπήρξαν. Είχα στενοχωρηθεί και υπήρξε μάλιστα και μια περίοδος που τον είχα αποκηρύξει. Δεν θυμάμαι ακριβώς γιατί. Μάλλον είχα παρασυρθεί από κάποιους που μου έλεγαν "τι είναι αυτό που έκανες"».
Η πρώτη ηλεκτρονική μελωδία που σας είχε τραβήξει την προσοχή ποια ήταν;
«Η μουσική των Pink Floyd που εμπεριείχε ηλεκτρικογενή πράγματα, αν και τότε τα μουσικά όργανα δεν ήταν ακριβώς ηλεκτρονικά, αλλά αναλογικά -όπως και το δικό μου το σινθεσάιζερ. Μου άρεσε πολύ και το Oxyzen του Ζαν-Μισέλ Ζαρ».
Είχατε όμως γεννηθεί σ' ένα σπίτι «βαφτισμένο» στην κλασική μουσική. Τι διαδρομή κάνατε μέχρι την ηλεκτρονική;
«Από παιδάκι μου άρεσαν τα τραγούδια, ελληνικά και ξένα. Εβαζα πολύ ραδιόφωνο. Αργότερα στα 11-12 ανακάλυψα τον Πρίσλεϊ. Στην εφηβεία μου, όταν εμφανίστηκαν πλέον οι χίπις και η ροκ μουσική, ενθουσιάστηκα κι άρχισα να παίζω στο πιάνο και να τραγουδώ τέτοια κομμάτια. Παράλληλα όμως με ενδιέφερε πολύ και το λαϊκό τραγούδι. Το τραγουδούσα στις ταβέρνες και τα κουτούκια που πηγαίναμε πολύ τότε -ήταν μόδα. Αγάπησα και το ζεϊμπέκικο -από μικρή το χορεύω. Ολα αυτά παράλληλα με τις σπουδές μου στο πιάνο και την κλασική μου παιδεία».
Ο Χατζιδάκις είχε πρώτος διακρίνει το ταλέντο σας, λέγοντας την περίφημη φράση «Ο νέος Χατζιδάκις είναι γυναίκα και λέγεται Λένα Πλάτωνος».
«Το είχε πει μπροστά στους μουσικούς μου και στους δικούς του, μια μέρα που συναντηθήκαμε καθώς τελείωνε μια δικιά μου πρόβα και άρχιζε η δικιά του για τη "Μελισσάνθη". Την ίδια εποχή παρακολούθησε μια συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς με τραγούδια μου πάνω σε ποίηση Καρυωτάκη και Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ. Με πήρε τηλέφωνο, κατενθουσιασμένος, απ' τον δρόμο. Μου είπε ότι θέλει να τα βάλει στη συναυλία, που θα έδινε παρουσιάζοντας την "Εποχή της Μελισσάνθης" και να μου κάνει δίσκο. Ετσι έγινε και με προλόγισε με καταπληκτικά λόγια. Να 'ναι καλά εκεί που βρίσκεται...».
Είχε προηγηθεί το Τρίτο...
«Ηταν για όλους μας ένα Γυμνάσιο κι ο Χατζιδάκις ένας εξαιρετικός δάσκαλος που μας άφηνε να εκφραστούμε και να πειραματιστούμε. Ηταν δάσκαλος, πατέρας και μητέρα μαζί».
Ηταν όμως δίκοπο μαχαίρι το γεγονός ότι ξεκινήσατε πολλοί νέοι σε τέτοιες ιδανικές συνθήκες; Μετά;
«Μετά βρεθήκαμε μετέωροι κι όποιος είχε τα κότσια συνέχισε».
Εξακολουθείτε να εντοπίζετε τους καινούργιους στην ηλεκτρονική σκηνή;
«Βέβαια. Τους παρακολουθώ και από το My Space και πολλοί μουσικοί από κει γίνονται φίλοι μου. Εχω ξεχωρίσει αξιολογότατες περιπτώσεις που κάνουν σταθερά βήματα ξέροντας τι γυρεύουν».*
Τα γενέθλια του πιο cool δίσκου όλων των εποχών
- Το καλύτερο τζαζ άλμπουμ όλων των εποχών, το πιο καλοπουλημένο και σημαδιακό για το μουσικό είδος, γίνεται φέτος πενήντα χρόνων.
Εκεί όπου ο Ραβέλ και ο Ραχμάνινοφ συνάντησαν τον αφρικανικό αυτοσχεδιασμό, ο Μάιλς Ντέιβις δημιούργησε το «Kind of Blue»
Και για να γιορτάσει τον μισό αιώνα του, ο ύμνος του κουλ που ξέρουμε ως «Kind of Blue» βγαίνει ξανά στον δρόμο. Και περνά και από την Ελλάδα.
Το αφιέρωμα στον Μάιλς Ντέιβις και το «Kind of Blue», που θα παρουσιαστεί στις 23 Οκτωβρίου στο Βελλίδειο Πολιτιστικό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη και στις 24 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αποτελεί όχι μόνον έναν επιβεβλημένο φόρο τιμής, αλλά και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να απολαύσουμε ένα κλασικό όσο και συναρπαστικό έργο.
Ο θρυλικός ντράμερ Τζίμι Κομπ, ο μόνος εν ζωή από τους εφτά μουσικούς της αρχικής ηχογράφησης, θα διευθύνει την καινούργια μπάντα, So What Band, με τους εξαίρετους σολίστ: Γουάλας Ρόνεϊ στην τρομπέτα, Τζάβον Τζάκσον στο τενόρο σαξόφωνο, Βίνσεντ Χέρινγκ στο άλτο σαξόφωνο, Λάρι Γουίλις στο πιάνο και Μπάστερ Γουίλιαμς στο μπάσο. Εχουν όλοι παίξει ξανά με κάποιο από τα μέλη της αρχικής μπάντας του «Kind of Blue» κομμάτια, όπως το «So What» και το «Freddie Freeloader», αλλά και πολλά βασικά κομμάτια του Μάιλς Ντέιβις, του Τζον Κολτρέιν και του Τζούλιαν Αντερλεϊ. Οι τρεις αυτοί, μαζί με τους Μπιλ Εβανς και Γουίντον Κέλι στο πιάνο, τον Πολ Τσέιμπερς στο μπάσο και τον Τζίμι Κομπ στα ντραμς, ηχογράφησαν πριν από πέντε δεκαετίες το ιστορικό άλμπουμ.
Ο τελευταίος της μυθικής πια παρέας του «Kind of Blue», Τζίμι Κομπ, κρατάει ακόμη τον ρυθμό
«Τη μουσική του "Kind Of Blue" δεν την έγραψα σε παρτιτούρες. Εφερνα μόνο κάτι προσχέδια, γιατί ήθελα οι μουσικοί να βγάλουν όλο τον αυθορμητισμό στο παίξιμό τους, όπως είχα δει να γίνεται στα αφρικανικά μπαλέτα ανάμεσα στους χορευτές, τους τυμπανιστές και τον τύπο που έπαιζε καλίμπα», είχε πει χαρακτηριστικά ο Μάιλς Ντέιβις, για το άλμπουμ που επηρεάστηκε από το «Κονσέρτο για Μονόχειρα και Ορχήστρα» του Ραβέλ και από το «Κονσέρτο Νο 4» του Ραχμάνινοφ.
Περίεργη καταγωγή και μέθοδος για ένα άλμπουμ του 1959, που βρέθηκε ψηλά στη λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών -ανεξαρτήτως μουσικής προέλευσης- κι έγινε τρεις φορές πλατινένιο και ο δίσκος τζαζ με τις μεγαλύτερες πωλήσεις σε παγκόσμια κλίμακα. Και συνεχίζει να πουλάει ακόμα 5.000 αντίτυπα την εβδομάδα!
«Εγραψα αυτά τα μπλουζ προσπαθώντας να ζήσω αυτό που είχα νιώσει όταν ήμουν έξι χρόνων, τότε που περπατούσα με τον ξάδερφό μου σ' ένα σκοτεινό δρόμο του Αρκάνσας...», είχε γράψει ο Ντέιβις στην αυτοβιογραφία του για το άλμπουμ. «...Ελα όμως που γράφεις κάτι και οι άλλοι το παίρνουν σαν ερέθισμα για να παίξουν αυτά που θέλουν εκείνοι κι έτσι τελικά αποπροσανατολίζεσαι από τον τελικό σου στόχο. Αλλα είχα στο μυαλό μου και άλλα βγήκαν στην πορεία».
Οι «άλλοι», βέβαια, ήταν μερικοί από τους μεγαλύτερους βιρτουόζους της τζαζ, που τον προσηλύτισαν στη λατρεία του αυτοσχεδιασμού. Διατήρησαν, όμως, την απλότητα και το συναισθηματικό βάθος του ήχου, τον απαλό ρυθμό της τζαζ και τη μελαγχολία του μπλουζ σε ένα μίγμα ακόμα μοναδικό, που χωρίς να γίνει ποτέ κλισέ επηρέασε τα πάντα, από τη μουσική μέχρι τον κινηματογράφο, ορίζοντας το «κουλ».
Είχε πει, άλλωστε, και ο Ντίλαν: «Για μένα ο Μάιλς Ντέιβις ήταν η επιτομή του κουλ τύπου. Λάτρευα να τον βλέπω στα μικρά κλαμπ να παίζει τα σόλο του, να γυρνάει την πλάτη στο κοινό, να αφήνει κάτω την κόρνα του και να φεύγει από τη σκηνή, αφήνοντας την υπόλοιπη μπάντα να παίζει και μετά να επιστρέφει για να παίξει λίγες νότες στο τέλος».
* Εισιτήρια
* Θεσσαλονίκη: Metropolis, εκδοτήριο Αριστοτέλους. Τιμές: Α' ζώνη 40 ευρώ , Β' ζώνη 30 ευρώ .
* Αθήνα: Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, εκδοτήριο Ομήρου 8 Σύνταγμα, τηλεφωνικά στο 210-7282333 και στο www.megaron.gr. Τιμές: Α' ζώνη 65 ευρώ , Β' 50 ευρώ , Γ' 35 ευρώ , Διακεκριμένη 80 ευρώ , φοιτητικό 15 ευρώ .
* Κυκλοφόρησε: 17 Αυγούστου 1959.
* Ηχογραφήθηκε: από 2 Μαρτίου ώς 22 Απριλίου 1959 στα 30th Street Studio της Κολούμπια στη Νέα Υόρκη.
* Με πέντε κομμάτια, έχει διάρκεια 45 λεπτά και 44 δεύτερα.
* Αντίτυπό του υπάρχει στη δισκοθήκη του Κογκρέσου.
* Η Ενωση Δισκογραφικών Εταιρειών της Αμερικής δίνει για την αρχική του μορφή 4 εκατομμύρια πωλήσεις μόνο στην Αμερική.
* Σύμφωνα με το billboard, είναι νούμερο 10 σε πωλήσεις στην κατηγορία τζαζ και το 2001 ήταν νούμερο 14 στις πωλήσεις μέσω Ιντερνετ ανεξαρτήτως είδους.
* Ψηφοφορία του «Ρόλινγκ Στόουν» το έφερε στη 12 θέση, ανάμεσα στα 500 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών.
- ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ, Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009
Ο «ΝΕΟΣ ΤΖΙΝ ΚΕΛΙ» ΤΙΜ ΦΛΕΪΒΙΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ «SΙΝGΙΝ΄ ΙΝ ΤΗΕ RΑΙΝ»
Τραγουδώντας σε βροχή από νερό και γάλα
Δάφνη Κοντοδήμα, ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009
«Η επιτυχία του "Singin΄ in the rain" οφείλεται στο γεγονός ότι κάνει το κοινό να χαμογελάει, να νιώθει απελευθερωμένο. Η μουσική και οι χορογραφίες είναι υπέροχες. Αυτά αρκούν. Άλλωστε, τι άλλο θα μπορούσε κανείς να ζητήσει από ένα μιούζικαλ;» λέει ο Αμερικανός ηθοποιός Τιμ Φλέιβιν, ο οποίος φέτος στριφογυρίζει την ομπρέλα του κάτω από τη βροχή στα βήματα του αξέχαστου Τζιν Κέλι, στον ρόλο του Ντον Λόκγουντ, σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα του παγκόσμιου κινηματογράφου.
- «Είναι η εποχή της πρόσκαιρης φήμης και του σουρεαλισμού. Τα ριάλιτι κάνουν διάσημο τον κάθε ατάλαντο που νομίζει ότι θα κάνει καριέρα στο θέατρο» λέει ο Τιμ Φλέιβιν που κρατά την ομπρέλα του και τραγουδά «Singin΄ in the rain» στο Μπάντμιντον
Το μυθικό tap dancing μιούζικαλ «Singin΄ in the rain» του συγγραφικού διδύμου Μπέτι Κάμντεν και Άντολφ Γκριν, βασισμένο στην ομώνυμη ταινία του 1952, που αναβίωσε φέτος στη Βρετανία, θα παρουσιασθεί και στη σκηνή του Θεάτρου Μπάντμιντον από τις 21 Οκτωβρίου.
Με την πρώτη φθινοπωρινή μπόρα κάποιοι εκνευρίζονται επειδή ξέχασαν να πάρουν μαζί τους την ομπρέλα. Αμέσως μετά χαμογελούν και έχουν αυτή την περίεργη επιθυμία να σιγοψιθυρίζουν τα αγαπημένα τραγούδια τού μιούζικαλ, όπως «Good Μorning», «Μake ΄em Laugh», «Μoses Supposes» και το θρυλικό «Singin΄ in the Rain».
Από το Μπρόντγουεϊ, το Γουέστ Εντ, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση πέρασε στο μιούζικαλ. Και μάλιστα σ΄ έναν ρόλο που σφράγισε με την ερμηνεία του ο θεωρούμενος ως μεγαλύτερος χορευτής- χορογράφος (τουλάχιστον του Χόλιγουντ) Τζιν Κέλι. «Δεν με τρομάζει η σύγκριση. Αντιθέτως, είμαι ενθουσιασμένος» λέει ο Τιμ Φλέιβιν. Και προσθέτει για το μιούζικαλ που ταξιδεύει το κοινό στην εποχή της παρακμής του βωβού κινηματογράφου και της εμφάνισης του ομιλούντος: «Πάντα απολαμβάνω αυτό που κάνω. Πολύ περισσότερο φέτος που χορεύω στη βροχή». Ο τιμημένος με Βραβείο Λόρενς Ολίβιε Αμερικανός ηθοποιός (για το μιούζικαλ «Οn your Τoes») δηλώνει «τελειομανής και ανασφαλής» και εμφανίζεται «απογοητευμένος με όσα συμβαίνουν στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Με εκνευρίζει το γεγονός ότι καθένας μπορεί να λάβει μέρος σε τηλεριάλιτι και ξαφνικά να βρεθεί ανάμεσα στα πρώτα ονόματα του θεάτρου. Και όλα αυτά επειδή είναι διάσημος και όχι ταλαντούχος. Ενώ κάποιος που έχει δουλέψει σκληρά δεν βρίσκει δουλειά. Είναι ντροπή. Αυτού του είδους οι εκπομπές "πουλάνε" ψεύτικες ελπίδες» σχολιάζει.ΙΝFΟ«Singin΄ in the rain» στο θέατρο Μπάντμιντον (Άλσος Στρατού, Γουδή, τηλ, 211-1086.024), 21-25 Οκτωβρίου (21.00). Εισιτήρια: 68 έως 12 ευρώ. Προπώληση: τηλ. 210-8840.600 και http://ticketnet.gr.Ο πυρετός και τα ποτιστικά
Στην περίφημη σκηνή του τραγουδιού «Singin΄ in the rain», ο Τζιν Κέλι, που είχε πυρετό εκείνη την ημέρα, χόρευε σε μια βροχή από νερό και γάλα (προστέθηκε ώστε να φαίνονται οι σταγόνες στην οθόνη).
Χρειάστηκε ένα ολόκληρο 24ωρο συνεχών λήψεων για την εν λόγω σκηνή. Όταν οι κάτοικοι του Κάλβερ Σίτι, όπου βρίσκονταν τα στούντιο της ΜGΜ, έβαλαν σε λειτουργία τα συστήματα ποτίσματος, η πίεση του νερού έπεσε. Και η καταρρακτώδης βροχή στο στούντιο έγινε... σταγόνες.
Σε μία από τις παραστάσεις στο θέατρο London Ρalladium χάλασε ο μηχανισμός της βροχής και οι τεχνικοί αναγκάστηκαν να εμφανιστούν στη σκηνή με μάνικα για να βρέξουν τον πρωταγωνιστή Τόμι Στιλ.
Με μια ματιά
1952: Η ταινία «Singin΄ in the rain» βάζει δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ
1983: Πρωτοπαρουσιάζεται το μιούζικαλ στο Λονδίνο, με σκηνοθέτη- πρωταγωνιστή τον Τόμι Στιλ
1985: Μια νέα αποτυχημένη εκδοχή ανεβαίνει στο Μπρόντγουεϊ
1989: Η ταινία αναγνωρίζεται από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου
2007: Καταλαμβάνει την πέμπτη θέση της λίστας με τις σημαντικότερες αμερικανικές ταινίες
2009: Το μιούζικαλ αναβιώνει από τη βρετανική UΚ Ρroductions, με τον Τιμ Φλέιβιν
ΝΕΟ CD «ΛΕΒΕΝΤΙΚΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ» ΑΠΟ ΧΑΛΚΙΑ- ΚΟΡΑΚΑΚΗ
- «Τα λαϊκά είναι κόκκινο πανί για ραδιόφωνα και τηλεοράσεις»
Του Βασίλη Λουμπρίνη, ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009
Μια τυχαία συνάντηση κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ του Λάκη Χαλκιά με τον λαϊκό συνθέτη Βαγγέλη Κορακάκη στο «Χαμάμ», δυο ζεστές κουβέντες που αντάλλαξαν («Λάκη, πώς και δεν έχουμε συνεργαστεί ακόμη;») και γεννήθηκε ο δίσκος «Λεβέντικες καρδιές».
- Λάκης Χαλκιάς - Βαγγέλης Κορακάκης συνυπάρχουν για πρώτη φορά δισκογραφικά με τις λαϊκές «Λεβέντικες καρδιές» και στο πάλκο
«Ο δίσκος αυτός», λέει ο Λάκης Χαλκιάς, «δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε όλοι μας και περισσότερο οι νέοι δημιουργοί για να έχει συνέχεια η λαϊκή μας μουσική. Ο Βαγγέλης Κορακάκης κι εγώ, δηλώνουμε "παρών" από αυτό το μετερίζι της λαϊκής μας μουσικής».
«Είναι ένας καθαρά λαϊκός δίσκος με ερμηνευτή τον Λάκη Χαλκιά, έναν μεγάλο λαϊκό τραγουδιστή», ήταν οι πρώτες κουβέντες του Βαγγέλη Κορακάκη. «Όλη η διαδικασία ήταν αυθόρμητη, δεν έγινε πάνω σε εμπορικές συμφωνίες. Κάναμε μια δουλειά για να είμαστε εμείς υπερήφανοι, να έχουμε το κεφάλι ψηλά». Ο ίδιος πάντως επιμένει μόνον λαϊκά. «Ο κόσμος έχει την αίσθηση και καταλαβαίνει την αλήθεια. Τα μεγάλα λαϊκά τραγούδια δεν χρειάζονται μεγάλες σκέψεις. Είναι τραγούδια που αγγίζουν τον καθένα μας».
Ο καθένας τους έχει γράψει τη δική του πορεία στο τραγούδι. Ο Λάκης Χαλκιάς (της μουσικής οικογένείας των Χαλκιάδων) με μεγάλη πορεία στο τραγούδι εδώ και 50 χρόνια (βρέθηκε παιδάκι στα πανηγύρια πλάι στον πατέρα του Τάσο Χαλκιά και αργότερα στα 16 του χρόνια στο πάλκο κοντά στον Στέλιο Καζαντζίδη και τον Γιώργο Ζαμπέτα) έχει τρα γουδήσει από Δερβενιώτη μέχρι Σεφέρη.
Ο Βαγγέλης Κορακάκης σε μια εποχή που το λαϊκό τραγούδι είναι... «κόκκινο πανί για τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις», επιμένει μόνον λαϊκά, καταγράφοντας στη λαϊκή συνείδηση τραγούδια όπως τη «Σκέψη της τρελής», το «Πρώτο φθινόπωρο» και το «Πο τηράκι της καρδιάς», ενώ ο Λάκης Χαλκιάς θεωρεί ότι το λαϊκό τραγούδι «ζει σήμερα στο περιθώριο».ΙΝFΟTo CD «Λεβέντικες καρδιές» (κυκλοφορεί από το «Δίκτυο», με εξώφυλλο Σπύρου Ορνεράκη) με 12 τραγούδια κυκλοφορεί. Από 22 Οκτωβρίου Χαλκιάς- Κορακάκης θα εμφανίζονται μαζί στο «Περιβόλι του ουρανού».
Καρδιές στην κρύα πόλη
Στις «Λεβέντικες καρδιές» ο Βαγγέλης Κορακάκης έχει περάσει αρκετά κοινωνικά και βιωματικά στοιχεία.
Όπως στο τραγούδι «Κρύα πόλη». «Όλοι μας σήμερα βιώνουμε τις συνθήκες τις κρύας πόλης. Μέσα σ΄ αυτήν οι άνθρωποι μοχθούν καθημερινά για ένα καλύτερο αύριο. Κι όμως, υπάρχει ελπίδα. Και παλεύουν γι΄ αυτήν. Και όπως αναφέρω στο συγκεκριμένο τραγούδι "Αγάπη μου την πόρτα μας απόψε μην κλειδώσεις/να μείνει θέλω ορθάνοιχτη κι απέξω τα κλειδιά/Κοντά μου στο κατώφλι μας κι εσύ να καμαρώσεις/το Μάη που σαλτάρισε απόψε στα κλαδιά..."». Το τραγούδι που ο Βαγγέλης Κορακάκης θεωρεί σημαντικό, είναι οι «Λεβέντικες καρδιές» επειδή «μιλάει για όλους εκείνους που μέσα στης ζωής τα μονοπάτια παλέψανε για τα ιδανικά τους δίχως να τα προδώσουν και δίχως ποτέ να κάνουν εκπτώσεις αξιών».
Βγαίνει αυτοδύναμη η νέα ραπ
Της Μαρίας Μαρκουλή, TA NEA: Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009
Πολλοί ανακηρύχτηκαν νικητές επειδή είπαν κάτι διαφορετικό. Το θέμα είναι αν το διαφορετικό κάνει τη διαφορά. Αν είναι καλό, ή ακόμη μια άλλη γεύση και μια απ΄ τα ίδια.
Το μια απ΄ τα ίδια είναι το έργο που παίζεται μόνιμα και κόβει εισιτήρια. Ώσπου εμφανίζεται (αν και την κυκλοφορία την περιμέναμε, μη λέμε ψέματα) αεράτος και συναρπαστικός, βασικά, όμως, συναισθηματικός ένας τύπος: ο Κid Cudi, το τρομερό παιδί. «Άνθρωπος στη Σελήνη». Με κάθε κομμάτι στο άλμπουμ του να έχει χαρακτήρα, το ένα να ανήκει στο άλλο χωρίς να χάνει την αυτονομία του. Οι ιδέες να συνωστίζονται και η παραγωγή να είναι τέτοια που δεν πνίγει αλλά δουλεύει για το κομμάτι. Ένα concept άλμπουμ και όχι για φιγούρα. Ο Κid Cudi λέει απλά την ιστορία του. Πώς ακριβώς; Με φουτουριστικό hip hop, ροκ και ψυχεδέλεια, μια σκοτεινή ατμόσφαιρα που θα ζήλευαν οι δάσκαλοι του νουάρ και φίνες ενορχηστρώσεις. Άλλο ένα πλεονέκτημα: έχει ένστικτο και για μελωδία και για ρυθμό. Συνεπώς, τι δηλώνει απερίφραστα ο νέος; Πάμε γι΄ άλλα.
Προστατευόμενος του Κάνιε Γουέστ (τον Κάνιε Γουέστ άραγε ποιος θα τον προστατέψει από τον εαυτό του;), με σημαντική συμμετοχή στο «80s and Ηeartbreak» (του Κanye αυτό), ο Κid Cudi δείχνει τώρα όλα τα χαρτιά του. Χωρίζει το άλμπουμ σε πέντε μέρη και αποφεύγει τα προφανή. Στο «Αlive» καλεί τους Ratatat και στο «Ρursuit Οf Ηappiness» τούς ΜGΜΤ. Ο Common και ο Κanye έχουν το δικό τους πόστο- ο ίδιος είναι και ράπερ και κρούνερ και αστροναύτης σε αποστολή (το enter galactic δείχνει το «αλλού» που λέγαμε). Με ένα όραμα οικουμενικό, σαν αρχηγός φυλής, ή του πλανήτη, μοιάζει σαν να ξυπνάει ιδρωμένος τη νύχτα από εφιάλτη που είναι ήδη στην εξώπορτα έτοιμος να μπει στο σπίτι.
«Τhe sky might fall /but Ι΄m not worried at all».
Στα μάτια του Cudi δεν γυαλίζουν κοσμήματα και customized λιμουζίνες, αλλά τα αστέρια που βλέπει στον ουρανό. Χορταστική περιπέτεια (και όχι μπαζωμένοι ήχοι για σνομπαρία).
LΙΝΚ: www.mariamarkouli.blogspot.comΤραγούδια της κάλπης
● «Εlection Day». Ο Lyle Lovett προσπαθεί με κάποιο τρόπο να περάσει την ημέρα των εκλογών.
● «Εlection Νight». Ο John Wesley Ηarding πιο δύσκολα, έχει τη νύχτα των εκλογών μπροστά του. Και μια τέτοια νύχτα γνώρισε το κορίτσι.
● «Οne Cat, Οne Vote, Οne Βeer». Και ο Ry Cooder στην ίδια θέση. Για καλή του τύχη, έχει μια γάτα και μια μπίρα.
● «Εlected». Καλά αυτός (o Αlice Cooper) βγήκε νωρίς. To τραγουδάκι έχει και τον στίχο: «ποτέ δεν σού ΄πα ψέματα/ θέλω να με εκλέξεις».
● «Εlectioneering». Οι Radio-head εξετάζουν το θέμα σε βάθος και μιλάνε για voodoo economics (τι να έχουν υπόψη τους;)
● «Ρolitics». Αυτό είναι το αγαπημένο μου. Γιατί οι Βad Religion δεν μασάνε τα λόγια τους. Οι πολιτικοί από την άλλη «Υou΄re lucky if they listen to a single word you say»
- Βγάζουν πρόεδρο...
Μουσική, σαν πολιτική, πολιτική σαν πράξη (κοντεύουμε να το ξεχάσουμε αυτό) και ένας τυφώνας από ρυθμούς που σε βγάζουν κατευθείαν στη νέα μουσική του κόσμου. Είναι Λονδρέζοι, αλλά δεν ακούγονται έτσι, πιο πολύ σαν Μανού Τσάο, που βγήκε από τα ρούχα του και μετά αγόρασε καινούργια. Λένε λοιπόν «δεν χρειάζεται να είναι έτσι, έχουμε επιλογή. Αγάπη, ελπίδα, ειρήνη, μουσική. 21st Century Εarth».
Σφυρίχτρες, τύμπανα και λάτιν πανκ. Τι παίρνει μαζί του το πρώτο τους “Rising Τide Οf Conformity” (Sordid soup) σαν ορμητικό ποτάμι- όλα όσα σκαλώνουν στα νερά του: Βad Ρolitician, Campain Spokesman, Survival Οf Τhe Fittest και τη Ραψωδία των Χιλίων Ψεμάτων.
Βαλτοί είναι; Ότι και να ΄ναι αφήστε τους να τα πουν όπως τα λένε. Τους ψηφίζουμε Peyoti For Ρresident.
... και οι μουσικές κάλπεςΕιδικοί πια στο θέμα- reggae, jazz, funk, με όλες τις μουσικές προεκτάσεις και το σταθερό έδαφος που πατάνε. Και δυνατοί εργάτες του ρυθμού, όπως είναι οι Groundation με έδρα την Καλιφόρνια, συνεχίζουν να στέλνουν σήματα με πνευστά, κρουστά και dub σε ανοιχτά αυτιά, δηλώνοντας Ηere Ι Αm (Νaοve) σαν μουσική- και όχι μόνο- στάση απέναντι στα πράγματα. Και με μια σοφία που χαρακτηρίζει τέτοιες μπάντες να τραγουδάνε everyone could lose. Ως και οι κερδισμένοι.
των Riserva Μoac χορεύεται από την αρχή ώς το τέλος, και αυτή ήταν η πρόθεση της κολεκτίβας των Ιταλών μουσικών. Το πετυχαίνουν σε ύφος folk, ροκ, ποπ από την εύθυμη λάτιν πλευρά τους. Βασικά θέλουν να σε πάρουν από το χέρι και να σηκωθείς από τον καναπέ, ακόμη και αν έχεις αγωνία για τα exit polls. Κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθέναν.
To La Μusica Dei Ρopoli (Α&Ν)
Thursday, September 24, 2009
Στους πεινασμένους του κόσμου τα έσοδα από το άλμπουμ του Μπ. Ντίλαν
- Ο Μπομπ Ντύλαν θα προσφέρει τα δικαιώματα χριστουγεννιάτικου άλμπουμ του σε ανθρώπους που πεινάνε σε όλο τον κόσμο.
O διάσημος τραγουδιστής και μουσικός Μπομπ Ντύλαν ανακοίνωσε ότι θα προσφέρει όλα τα δικαιώματα από το μουσικό άλμπουμ του που θα κυκλοφορήσει τα Χριστούγεννα σε οργανώσεις παροχής τροφίμων που εργάζονται σε εμπόλεμες ζώνες και σε φτωχούς στον κόσμο, ανακοινώθηκε σήμερα από τα Ηνωμένα Έθνη.
Το άλμπουμ του Μπομπ Ντύλαν με παραδοσιακά χριστουγεννιάτικά τραγούδια απ' όλο τον κόσμο θα κυκλοφορήσει στις 12 Οκτωβρίου και είναι το 47ο της μεγάλης καριέρας του.
«Ο αριθμός των ανθρώπων που πεινάνε σε όλο τον κόσμο, πολλοί απ' αυτούς μάλιστα είναι παιδάκια, έχει αυξηθεί υπερβολικά, ενώ οι παροχές σε επισιτιστική βοήθεια έχουν μειωθεί υπερβολικά», αναφέρεται σε ανακοίνωση του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος του ΟΗΕ που θα λάβει μέρος των κερδών από τις πωλήσεις του άλμπουμ ενώ το υπόλοιπο ποσό θα δοθεί στη αντίστοιχη βρετανική υπηρεσία παροχής βοήθειας σε φτωχούς, Crisis.
Σε ανακοίνωσή του ο ίδιος ο Μπομπ Ντύλαν αναφέρει μεταξύ άλλων ότι το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί εάν ο καθένας μας προσέφερε ό,τι μπορούσε σε αυτούς που υποφέρουν αλλά και για να ευοδωθούν οι προσπάθειες εξεύρεσης μιας μακρόχρονης λύσης στο ζήτημα της πείνας.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ
Χορεύουν με εκατομμύρια. 3 εκ. θεατές και 300 εκ. δολάρια κέρδη στην περιοδεία «306ο»
- Χωρίς αντίπαλο στα κέρδη οι «U2» συνεχίζουν την περιοδεία «306ο» που ξεκίνησε στις 30 Ιουνίου από τη Βαρκελώνη.
Υπολογίζεται πως σε λιγότερα από πενήντα σόου, που η μπάντα προγραμματίζει να δώσει σ' όλη τη Γη, θα συγκεντρωθούν 3 εκατομμύρια άνθρωποι. Τα κέρδη του συγκροτήματος αναμένεται να φτάσουν τα 300 εκατομμύρια δολάρια.
750.000 δολάρια κοστίζει κάθε συναυλία των U2Σε συνέντευξή του που δημοσίευσαν προχθές οι «Τάιμς» της Νέας Υόρκης, ο μάνατζερ των «U2», Πολ ΜακΓκίνες, θέλησε να σκιαγραφήσει την παρούσα περιοδεία του συγκροτήματος σε νούμερα. Δήλωσε πως το να μανατζάρει το μεγαλύτερο συγκρότημα του κόσμου είναι μια υπόθεση που απαιτεί, από εκείνον, να είναι πραγματιστής και τζογαδόρος ταυτόχρονα.
Σ' αυτή τους την περιοδεία οι «U2» προωθούν τη νέα τους δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Νo Line On the Ηorizon». Αλμπουμ που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτη και έως σήμερα έχει φτάσει το ένα εκατομμύριο σε πωλήσεις.
Ο ΜακΓκίνες δηλώνει: «Οι "U2" συνεχίζουν να προκαλούν τις μάζες. Η συναυλία που δώσαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου μάζεψε 90.000 θεατές. Οι Ρόλινγκ Στόουνς είχαν 70.000. Ο κόσμος θέλει να παρακολουθεί τα σόου μας και εμείς θελήσαμε να προσαρμοστούμε στις ανάγκες του. Αυτός είναι ο λόγος που περισσότερα από 10.000 εισιτήρια κάθε συναυλίας μας κοστίζουν 30 δολάρια. Τα ακριβότερά μας κοστίζουν 250. Είναι σαφώς φτηνότερα από εκείνα που "απαιτούν" για τις VIP θέσεις των σόου τους η Μαντόνα και οι "Ρόλινγκ Στόουνς". Κατά μέσο όρο το κόστος κάθε συναυλίας των "U2" φτάνει τα 750.000 δολάρια. Τον εξοπλισμό του συγκροτήματος μεταφέρουν 200 φορτηγά». [ΕΘΝΟΣ, 24/09/2009]
Η ιστορία ενός θαύματος
Ο Θάνος Μικρούτσικος παίρνει αφορμές από στίχους του Νίκου Καββαδία και αφηγείται μικρές ιστορίες γύρω από τη δημιουργία του θαύματος της ελληνικής δισκογραφίας, σε τρεις γενιές ανθρώπων
Ο «σταυρός του νότου» του Θάνου Μικρούτσικου σε ποίηση Νίκου Καββαδία αποτελεί εθνικό κεφάλαιο της μουσικής μας. Ενα έργο που κυκλοφόρησε σε δίσκο για πρώτη φορά το 1979 και γνώρισε, παρά τις αντίθετες προβλέψεις, τεράστια επιτυχία ?έχουν ήδη πουληθεί ένα εκατομμύριο αντίτυπα? και πολλές επανεκτελέσεις. Ο συνθέτης επανήλθε δύο ακόμη φορές στον ποιητή με τις «Γραμμές των Οριζόντων» (1991) και τη ζωντανή ηχογράφηση «Σταυρός του Νότου 2005» από την παρουσίαση του έργου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ενώ σε κάθε συναυλία το κοινό μοιάζει να συμμετέχει σε μια μαγική διαδικασία μύησης στα μυστικά της υπέρβασης. Οι πρώτοι ερμηνευτές ήταν ο Γιάννης Κούτρας, ο Βασίλης Παπακωνσαντίνου και η Αιμιλία Σαρρή. Τις «Γραμμές των Οριζόντων» ερμήνευσαν ο Γιώργος Νταλάρας και οι αδελφοί Κατσιμίχα ενώ στις συναυλίες του Μεγάρου είχαμε την επιστροφή του Γιάννη Κούτρα και τις ερμηνείες των Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Χρήστου Θηβαίου και Γιάννη Κότσιρα.
Ο Θάνος Μικρούτσικος θυμάται και διηγείται για τις «ΕΙΚΟΝΕΣ», εξηγεί (ή αφήνει ανεξήγητο) αυτό το μικρό-μεγάλο θαύμα που η τέχνη ξέρει να σκαρώνει όταν ταλέντο και συγκυρία βρεθούν την ίδια στιγμή στον ίδιο τόπο.
- «Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια»
Ηρθα σε πρώτη επαφή με την ποίηση όταν παιδί, στη δεκαετία του ’50, ο πατέρας μου σχεδόν κάθε βράδυ μού απήγγειλλε ποιήματα Ελλήνων ποιητών, και «μεγάλων» όπως ο Καβάφης και ο Ρίτσος και των λεγόμενων ελασσόνων, ξεκινώντας από τον Καρυωτάκη και τους ποιητές του ’30 καθώς και ορισμένα ποιήματα του Καββαδία. Ετσι η ποίηση έγινε ο ένας από τους δύο πυλώνες ?ο άλλος ήταν η μουσική? που μου επέτρεψαν μετά να λειτουργήσω ως συνθέτης.
Το 1976-77, ο Τάσος Ψαρράς, ο σκηνοθέτης και ο Γιώργος Παπαλιός, ο παραγωγός του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου και των ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου, με κάλεσαν να γράψω τη μουσική για μια σειρά με θέμα τη θάλασσα και τίτλο «Πορεία 090» για την κρατική τηλεόραση, πρωτόγνωρη από άποψη παραγωγής. Γυρίσματα εκτός Ελλάδας, πλοία στον Ινδικό κ.λπ. Τους ρώτησα εάν θέλουν και τραγούδια και το είδαν θετικά, οπότε πρότεινα να μελοποιήσω Καββαδία. Ετσι ξεκίνησα το ’77 να μελοποιώ και μάλιστα με έναν τρόπο πολύ περίεργο για τη δική μου διαδικασία σύνθεσης. Τα πρώτα εφτά τραγούδια μελοποιήθηκαν αργά τη νύχτα, μια κι έξω. Δεν θυμάμαι να μου έχει ξανασυμβεί από τότε κάτι παρόμοιο. Τα τραγούδια παρουσιάστηκαν το ’77 - ’78 στη σειρά με απήχηση θετική χωρίς όμως τίποτα παραπάνω.
- «Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη. Ηρθες να με δεις κι όμως δε μ’ είδες»
Είχα εφτά τραγούδια έτοιμα και δεδομένου ότι είχα ανακαλύψει έναν νέο τραγουδιστή, με μια άλλη φωνητική και σκηνική χειρονομία -αναφέρομαι στον Κούτρα- που ήταν τότε 22-23 χρονών, αποφάσισα να μελοποιήσω άλλα τέσσερα και να κάνω έναν δίσκο, που ονομάζω «Σταυρός του Νότου». Αυτό γίνεται το 1979. Ο Πατσιφάς της ΛΥΡΑ ήταν ένας άνθρωπος διανοούμενος και με κριτήριο, από τους πλέον σημαντικούς στη δισκογραφία. Ομως, όπως οι περισσότεροι τότε, θεωρούσε τον Καββαδία έναν στιχοπλόκο ημερολογίου, που αναφέρεται στη ζωή των ναυτικών. Δέχτηκε να κάνει τον δίσκο λέγοντάς μου ότι μου τον κάνει δώρο επειδή μ’ αγαπάει και μ’ εκτιμά, αλλά επιμένοντας ότι δεν πρόκειται να πουλήσει ούτε 2.000 αντίτυπα. Το ίδιο συνέβαινε και με τις κριτικές ανθρώπων που είχαν γράψει εξαιρετικά κείμενα για προγενέστερες δουλειές μου. Αναρωτιόντουσαν πώς «αυτός που έγραψε την εξαιρετική «Καντάτα για τη Μακρόνησο», έγραψε αυτά τα ανιαρά τραγούδια. Καλύτερα να τα ξεχάσουμε μια ώρα αρχύτερα». Υπήρχε κάποιος που με αγαπούσε ιδιαιτέρως κι όμως έγραψε: «Ποιος ο λόγος να μην κυκλοφορήσει ο δίσκος μαζί με ένα λεξικό άγνωστων λέξεων, επειδή υπάρχουν πάνω από 80 λέξεις που δεν καταλαβαίνουμε». Στην ουσία όλοι δεν είχαν καταλάβει την ουσία της καββαδιακής ποίησης, πράγμα που άρχισε να γίνεται από το ‘79 κι ολοκληρώθηκε το ’90.
- «Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία»
Η παρεξήγηση οφειλόταν στο γεγονός ότι ακόμη και οι κριτικοί είχαν αντιληφθεί τον Καββαδία εντελώς μονοδιάστατα και μόνον σε αυτό που φαινόταν, δηλαδή στο ότι μιλάει για ναύτες, για τη ζωή στο καράβι.
Δεν είχαν καταλάβει τι κρυβόταν πίσω από όλα αυτά ή τι θα μπορούσε να φανεί με μια άλλη ανάγνωση και σε αυτό βοήθησε και η μουσική. Στην καββαδιακή φιλοσοφία και ποίηση η θάλασσα και οι ναύτες είναι το πεδίο πάνω στο οποίο λειτουργεί μια αντίληψη εντελώς διαφορετική. Αυτό που θέλει να πει με πρόσχημα το νερό και τη θάλασσα, έχει να κάνει με την έννοια του ταξιδιού, με τη φυγή από τη βάρβαρη και μίζερη πραγματικότητα? Κι είναι κι αυτός ένας λόγος που κάθε φορά η νέα γενιά μπαίνει με έναν πολύ δυναμικό τρόπο σε αυτήν τη δουλειά. Ο Καββαδίας λέει στον νέο άνθρωπο πως αξίζει να ζει για να κατακτήσει το αδύνατο και για να ξεπεράσει τις προδιαγεγραμμένες του δυνατότητες. Και αυτό αποδεικνύεται με στίχους κλασικούς, όπως «Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία».
- «Εχτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται σε τούτο το τρομαχτικό ταξίδι του χαμού»
Προσέγγισα τον Καββαδία μουσικά -κυρίως τις μπαλάντες του- στροφικά, κάτι που έκανε κάποιους να πούνε το ’79 ότι είναι πληκτική η δουλειά μου. Ομως η μουσική μου, από το ‘77 ώς σήμερα, είναι μια μουσική εν εξελίξει. Αυτό δεν μου έχει συμβεί με άλλες δουλειές. Μετά το ’81 αρχίζω να διαπραγματεύομαι τα θέματα του Καββαδία αλλοιώνοντας και αλλάζοντας κάποια πράγματα. Μέχρι το ’85 είχα εισαγάγει ένα στοιχείο ελεγχόμενου αυτοσχεδιασμού. Αρχισαν να αλλάζουν οι αρμονικοί σκελετοί σε τραγούδια, αλλάζοντας και ορισμένες μελωδικές γραμμές κι όμως, με έναν παράξενο τρόπο, ο πυρήνας παραμένει ο ίδιος. Είναι το ίδιο έργο, αλλά εντελώς διαφοροποιημένο κι αυτό δεν έχει να κάνει με την ενορχήστρωση. Εχει να κάνει με μετάλλαξη των στοιχείων. Αυτό μου αποκαλύπτει τα κρυμμένα επίπεδα της ποίησης του Καββαδία, γιατί δεν το «σηκώνουν» όλα τα ποιήματα κάτι τέτοιο. Η αίσθησή μου είναι πως αυτό θα συνεχιστεί. Και σε συνδυασμό με τη φιλοσοφία του Καββαδία είναι το στοιχείο που εξηγεί το ένα εκατομμύριο αντίτυπα, που αποτελεί πανευρωπαϊκό ρεκόρ μελοποιημένης ποίησης. Κι είναι ακόμη το στοιχείο που εξηγεί πως στο έργο μπαίνει δυναμικά ήδη η τρίτη γενιά νέων. Δεν έχει τελειωμό αυτό.
- «Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις. Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη»
Η αιχμή του δόρατος, ένα τραγούδι που τώρα πια έγινε σωματικό για μένα είναι οι «Εφτά νάνοι». Τι εννοώ σωματικό; Στην αρχή του τραγουδιού αυτοσχεδιάζω και παίζω τόσο απίστευτα, που όταν προσπαθώ να παίξω ανάλογα όταν είμαι στο σπίτι μου, μόνος μου, παίζω υποπολλαπλάσια. Σαν να μετράω κι εγώ τις καταγεγραμμένες μου δυνατότητες. Οταν παίζω στο κοινό, τα χέρια μου γίνονται προέκταση του πιάνου και αισθάνομαι πως μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Αυτό σε νορμάλ συνθήκες δεν γίνεται. Διαθέτω δεξιοτεχνία στο πιάνο αλλά δεν έχω την απόλυτη, κι όμως ό,τι κι αν σκαρφιστώ την ώρα που παίζω στο κοινό αποδίδει. Δεν θέλω να το εξηγήσω.
- «Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα θυμάμαι»
Ημουνα στις σέρρες, παίζω τους «Επτά νάνους» και κατεβαίνω από τη σκηνή. Ενα παλικάρι γύρω στα σαράντα με τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά με πλησιάζει και μου λέει: «Με μεγάλωσε ο αδελφός μου, επτά χρόνια μεγαλύτερός μου, με τα τραγούδια του Καββαδία. Είχε στο δωμάτιό του τις αφίσες σας και τους δίσκους. Σήμερα έφερα τα παιδιά μου, που είναι από δύο ώς έξι ετών για να εισπράξουν αυτό που εισέπραξα εγώ τότε. Ο αδελφός μου έχει πια πεθάνει. Στο μνήμα του είχε ζητήσει και γράψαμε το εξής: "Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα θυμάμαι"».
Τέα ΒασιλειάδουΗ βάρδια
Το ότι τα «Νησιώτικα» του Πάριου έχουν πουλήσει 1 εκατ. και πλέον αντίτυπα είναι μια ένδειξη της αγάπης των Ελλήνων για το γλέντι. Το ότι 1 εκατ. Ελληνες έχουν σπίτι τους τον «Σταυρό του Νότου» τι δείχνει άραγε;
Θα μπορούσε να αποδεικνύει πόσο τους αρέσει να κοροϊδεύουν τον θάνατο. Ελάχιστα δείγματα της μουσικής παραγωγής έχουν αγγίξει τέτοια κολοσσιαία νούμερα πωλήσεων.
Στην περίπτωση του Καζαντζίδη, για παράδειγμα, είναι προφανές ότι οι γενιές εκείνης της εποχής λυτρώθηκαν με τους στίχους του πόνου, της ξενιτιάς και της φτώχειας. Λογικό. Στην περίπτωση του σχεδόν underground Νίκου Καββαδία, ο ψυχαναλυτής ανακαλύπτει μια καινούρια χώρα μέσα μας. Πρόκειται, ίσως, για το μοναδικό μουσικό παράδειγμα στην Ιστορία που οι Ελληνες ταυτίζονται τόσο μαζικά με το πολυτάραχο ταξίδι, την αλλόκοτη εμπειρία, το μυστήριο και την αδιάκοπη αναμόχλευση. Οι βιωματικοί στίχοι του Καββαδία είχαν, φυσικά, την τύχη να συναντήσουν το θαύμα της μελοποίησης του Θάνου Μικρούτσικου, που τους μεταμόρφωσε σε ποπ «Oδύσσεια», που τους έδωσε ζωή και αλάτι για να ζήσουν για πάντα. Και κάπως έτσι αποκτήσαμε έναν δικό μας Μπομπ Ντίλαν. Εξερευνώντας κάτω από το δέρμα μιας τόσο ζωηρής φυλής που ενώνεται ?παραδόξως? με αυτήν τη βαριά ελευθερία, τη μοναχική περιπέτεια και το βαθύ σκοτάδι της βάρδιας, ανακαλύπτει κανείς μια τάση αυτοκαταστροφής· τόσο λυρικής ωστόσο...
Φώτης Τσιμέλας
Wednesday, September 23, 2009
ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ: «Εξορίζουν το λαϊκό για να μας κάνουν ποπ»
Μήπως γινόμαστε πολύ ποπ ως κοινωνία; Οι καλλιτέχνες ανησυχούν. Τα ραδιόφωνα και οι δισκογραφικές, λένε, έχουν εξορίσει το λαϊκό. Οι δε πίστες είναι έτοιμες να πολεμήσουν...
Το τελευταίο λαϊκό σουξέ που ένωσε πανελληνίως όλες τις φυλές των μουσικόφιλων, από τους υπερασπιστές της «κουλτούρας»- των έντεχνων - μέχρι και τους φανατικούς των γαρίφαλων, είναι η «Πριγκιπέσα» του Σωκράτη Μάλαμα, επιτυχία που σφράγισε και την πίστα με τη φωνή του Βασίλη Καρρά.
Κατά τα άλλα, είναι εμφανής πλέον η στροφή του ήχου της καθημερινότητάς μας (από το ραδιόφωνο και τις προκάτ playlists, την τηλεόραση, τα ringtones κ.λπ.) σε ένα παγκοσμιοποιημένο ποπ τραγούδι και πολλές φορές μπαίνεις στον πειρασμό να σκεφτείς πώς και γιατί σταμάτησε (ξαφνικά) να γράφεται τραγούδι σε ρυθμό 9/8. Ή μήπως δεν σταμάτησε και απλώς έχει- και - το ραδιόφωνο τον αντίπαλό του;
Όποιο λαϊκό τραγουδιστή και να ρωτήσεις θα εξάρει το ένδοξο παρελθόν με τους μεγάλους συνθέτες και στιχουργούς και θα γκρινιάξει για την πενία του σήμερα.
«Έχω τσαντιστεί πολύ με το ραδιόφωνο», λέει ο Δημήτρης Μητροπάνος. «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έχουν αποκλείσει το μπουζούκι. Είναι μίασμα; Κάνει κακό στον κόσμο;».
Οι νεώτεροι συνάδελφοί του πώς αντιμετωπίζουν το λαϊκό τραγούδι; «Για να τους πείσεις να πουν τραγούδι της προκοπής- γιατί υπάρχουν τραγούδια- ιδρώνεις», λέει.
Προβληματισμένη μοιάζει και η Ελευθερία Αρβανιτάκη: «Είναι μια καλή ευκαιρία να το ψάξεις ως θέμα», μου είχε πει εμπιστευτικά στην τελευταία μας κουβέντα. Η έλλειψη λαϊκών τραγουδιών δηλώνει απλώς τη μετακίνηση του κοινού σε άλλον ήχο; «Δεν ξέρω», απάντησε. «Θα έλεγα ότι είναι και θέμα ραδιοφώνου και του τι υποστηρίζεται γενικώς. Μάλλον ζούμε σε μια εποχή λίγο πιο ποπ. Σαν να θέλουν όλοι να είναι πιο χαρούμενοι. Ας πούμε ότι είναι μια εποχή που έχει ανάγκη το ροζ. Δεν ζούμε όμως σε ροζ εποχές. Είναι σαν να μη θέλουμε να δούμε».
Ο τελευταίος δίσκος της έχει διεθνοποιημένο ήχο (παραγωγός και ενορχηστρωτής είναι ο Χαβιέ Λιμόν), γεγονός που υποδηλώνει την επιθυμία της να επικοινωνήσει και με το ξένο κοινό, πέρα από τη θολούρα της ελληνικής πραγματικότητας. «Είναι όλοι αμήχανοι σήμερα», λέει. «Ως κοινωνία είμαστε αμήχανοι, πόσω μάλλον εμείς οι καλλιτέχνες... Αυτό βγαίνει αναπόφευκτα και στο τραγούδι».
Τα τελευταία- κυρίως δύο- χρόνια δεν είναι εύκολο να ανακαλέσει κάποιος τους στίχους ενός λαϊκού τραγουδιού που ένωσε γούστα, γενιές, κοινωνικές τάξεις. Ένα τραγούδι που να το αγάπησε το ραδιόφωνο, να το ακούσαμε σε ταξί, να το τραγούδησαν οι φίλοιμας, οι φίλοι των παιδιών μας, οι ηλικιωμένοι συγγενείς μας.
Όχι ότι δεν έχουν γραφτεί ωραία λαϊκά τραγούδια - ένα από αυτά, το «Ζωή νταλίκα κόκκινη» του Σταμάτη Κραουνάκη για τον Δημήτρη Μητροπάνο. Κανένα όμως δεν έτυχε να συνοδεύσει την καθημερινότητά μας. Είναι θέμα τύχης άραγε;
«Είναι προκατασκευασμένη ιστορία», λέει ο Βαγγέλης Κορακάκης, από τις τελευταίες δυνάμεις στο λαϊκό και ως συνθέτης. «Αυτό που συμβαίνει πηγαίνει κόντρα στο κοινό αίσθημα. Το βλέπω στο μαγαζί. Είναι ζωντανό το λαϊκό τραγούδι στον Έλληνα. Αυτό λαχταράει. Με αυτό διασκεδάζει. Θα σας πω και ένα άλλο παράδειγμα. Η "Σκέψη της τρελής" παίχτηκε από το ραδιόφωνο και αγαπήθηκε. Το "Πρώτο φθινόπωρο" δεν παίχτηκε σχεδόν καθόλου. Παρ΄ όλα αυτά, όπου και να πάω στην Ελλάδα μου λένε γι΄ αυτό. Είναι απίστευτο, αλλά έχει λειτουργήσει από στόμα σε στόμα».
«Αν σκάσει ένα μεγάλο λαϊκό σαν το «Αυτή η νύχτα μένει» του Κραουνάκη ή η "Πριγκιπέσα" του Μάλαμα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το παίξουν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί», λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου, στιχουργός και διευθυντής του ραδιοσταθμού Μελωδία.
Ναι, αλλά αυτά είναι τραγούδια χρόνων. Είναι τυχαίο που δεν έχει βγει τόσο καιρό κάτι καινούργιο; «Είναι και θέμα δημιουργών», λέει. "Δεν είναι ότι έχουμε απομακρυνθεί από τον ήχο του λαϊκού, όχι. Από το σήμα του έχουμε απομακρυνθεί. Το λαϊκό τραγούδι πρέπει να έχει άμεσο, καθαρό, δυνατό σήμα. Να εκφράζει τον άνθρωπο του σήμερα σε μια ευρύτερη γκάμα. Η ταυτότητα του Έλληνα όμως είναι κατακερματισμένη. Και οι δημιουργοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά παιδιά της εποχής τους, μπερδεμένοι, χαμένοι, ασταθείς- μιλάω και ως δημιουργός. Ό,τι μπορεί να περάσει ως "θετικό" στα άλλα είδη τραγουδιού - ακόμα και μια δήθεν θολούρα- στο λαϊκό δεν περνάει. Θέλει συμπαγές πράγμα, δυνατό. Ποιος είναι ικανός να γράψει έτσι;».ΣτροφέςΕλευθερία Αρβανιτάκη: Από το «Κόκκινο φουστάνι» στον διεθνοποιημένο ήχο του «Και τα μάτια και η καρδιά».
Ελεονώρα Ζουγανέλη: Από τα λαϊκά με την Εστουδιαντίνα έστριψε... δυτικά προς την ποπ.
Άννα Βίσση:Από τα «Χρόνια της υπομονής» και το καρβέλειο λαϊκοπόπ στην «πυρά με τις ξενέρωτες».
Γιάννης Κότσιρας: Από τον μπαγλαμά στο πρόγραμμα του Μιχάλη Γενίτσαρη και τα λαϊκά σε πιο ποπ ακούσματα.
Δέσποινα Βανδή: Από τα ζεϊμπέκικα και τα χασάπικα του Φοίβου στο λαϊκοπόπ και στο ποπ «Υπάρχει ζωή». Ελένη Τσαλιγοπούλου: Από τα λαϊκά και σμυρναίικα στο «Πιάσε με» με ποπ.Οι πίστες, η τηλεφωνία και τα «διαφημιστικά πακέτα»«Τα λαϊκά έχουν εξοριστεί από το ραδιόφωνο γιατί δεν προμοτάρονται από τους μεγάλους πελάτες του ραδιοφώνου», λέει παραγωγός, δίνοντας ακόμη μία διάσταση.
Ποιοι είναι; «Οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας που προμοτάρουν παγκοσμιοποιημένα γούστα εδώ και μερικά χρόνια στη νεανική αγορά στην οποία απευθύνονται. Το τι μουσική βγαίνει σήμερα, τι διαφημίζεται και πόσο διαφημίζεται είναι θέμα τηλεφωνίας. Σίγουρα οι δισκογραφικές έχουν χάσει τη δύναμή τους και δεν μπορούν να διαφημίσουν το προϊόν τους».
Υπάρχει ακόμη μία συνισταμένη, τα μεγάλα νυχτερινά κέντρα. «Οι επιχειρηματίες που έχουν τις μεγάλες πίστες και οι οποίοι "κλείνουν" λαϊκά ονόματα με συμβόλαια χρόνων- που σημαίνει ότι αναλαμβάνουν και τα έξοδα των δίσκων τους, τη διαφήμισή τους και γενικώς τις κινήσεις τους στον χώρο- είδαν ότι η δουλειά τους πάει από το κακό στο χειρότερο. Γιατί το λαϊκό τραγούδι φέρνει τα γαρίφαλα, τους χορούς, την κατανάλωση.
Τώρα λοιπόν που το λαϊκό εξορίστηκε από το ραδιόφωνο, έπαψε να ακούγεται και τείνει να μην παράγεται απειλούν να αποσύρουν τα δικά τους διαφημιστικά πακέτα. Έτσι δεν αποκλείεται σε λίγο να δούμε να αλλάζει πάλι το τοπίο».
Της Χάρης Ποντίδα, ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009
Ζωή ουσιαστική... χωρίς ουσίες
 |
Ο Θάνος Μικρούτσικος, τα «Υπόγεια Ρεύματα» και ο Χρήστος Θηβαίος παρουσιάζουν (αύριο, 9μμ), στο «Κατράκειο» Νίκαιας την οπτικοακουστική συναυλία «Τους έχω βαρεθεί!..». Το γνωστό συγκρότημα διασκευάζει και ερμηνεύει 25 τραγούδια πολιτικο-κοινωνικού περιεχομένου του Θ. Μικρούτσικου, με στίχους των Μαγιακόφσκι, Χικμέτ, Μπρεχτ, Ρίτσου, Αλκαίου, Ελευθερίου, Αναγνωστάκη, Βιγιόν, Τριπολίτη, Καββαδία, Μπίρμαν κ.ά., με τη συνοδεία του συνθέτη στο πιάνο. Τραγούδια του Θ. Μικρούτσικου, αλλά και αγαπημένα κομμάτια δικών του δίσκων θα ερμηνεύσει ο Χρ. Θηβαίος. Σκηνοθεσία, επιμέλεια, βίντεο, φωτογραφίες: Αρης Σπυράτος. Τη συναυλία διοργανώνει ο Σύλλογος Γονέων Μονάδας Εφήβων Νέων Αθήνας «Ατραπός» του ΟΚΑΝΑ για την ενίσχυση της μονάδας (θεραπευτικό πρόγραμμα για εφήβους και νέους έως 24 ετών και τις οικογένειές τους). Η μονάδα «Ατραπός» (210.6420.453) δημιουργήθηκε, το 2002, στα πλαίσια σχεδιασμού δράσεων για την αντιμετώπιση του προβλήματος χρήσης ψυχοδραστικών ουσιών από έφηβους, με στόχο την προώθηση ενός εναλλακτικού μοντέλου ζωής, που δεν περιλαμβάνει τη χρήση ουσιών. Σκοπός της είναι η παροχή ψυχοκοινωνικής στήριξης, εκπαίδευσης και θεραπείας των εφήβων και των οικογενειών τους, προκειμένου να επιτευχθεί η πλήρης απεξάρτησή τους από τις ουσίες.
Στο «σπαγκέτι» τοπίο του Σέρτζιο Λεόνε και του Ενιο Μορικόνε
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ. Για να δεις την Spaghetti Western Orchestra δεν χρειάζεται να ξέρεις τα γουέστερν του Λεόνε, δεν χρειάζεται να μπορείς να ονομάσεις τα soundtrack του Μορικόνε που τα συνόδευαν. Δεν χρειάζεται, γιατί κατοικούν ήδη στο μυαλό σου, έχοντας τρυπώσει εκεί με τρόπους που ενδέχεται να έχεις ξεχάσει. Σε αυτό άλλωστε ποντάρει και η πεντάδα της Ορχήστρας των Σπαγκέτι Γουέστερν και ο σκηνοθέτης της Ντένις Μπλάις, ένας λαλίστατος Καναδός, αφήνοντας στον θεατή μια εικόνα φίνας ομορφιάς, γαλήνης και ταυτόχρονα απόγνωσης.
Λίγο πριν από το τέλος, σαν μέσα σε όνειρο, ένας ερμηνευτής, γλιστρώντας ανάλαφρα, παίζει με μπλε και πράσινα μπαλόνια, τα οποία στη συνέχεια καταστρέφει, διαλύοντας έτσι τα δικά του όνειρα.
Εμπειρη και ευέλικτη, η Στελλάτου, συνιδρύτρια της Ομάδας Εδάφους «Ψηλολέλεκας», που ζει το εγχείρημα με όλο τον ενθουσιασμό που είχε μέσα του, όταν είδε τον Καλό, τον Κακό και τον Ασχημο σε ηλικία 6 ετών. «Αυτό που θέλουμε να περάσουμε στον κόσμο, είναι η δυνατότητα να φτιάξει τη δική του ταινία στο μυαλό του, με βάση τις δικές του εμπειρίες και μνήμες από τα γουέστερν του Λεόνε και τις μουσικές του Μορικόνε. Εμείς είμαστε ο Ενιο, εσείς γίνεστε ο Σέρτζιο». Ολο αυτό θα ήταν λιγάκι γραφικά ανώριμο και ουτοπικό αν δεν λειτουργούσε τόσο απρόσμενα καλά. Το αντιλαμβάνεσαι όταν ξαφνικά κοιτάξεις γύρω σου τις καρέκλες του θεάτρου Μπάντμιντον και δεις τον 50άρη και τον 60άρη να συμμετέχουν στην παράσταση με την ίδια ενέργεια με την οποία συμμετέχει ο 10χρονος. Ισως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η παράσταση της εν λόγω ορχήστρας δεν είναι μόνο ένα αναμάσημα της μουσικής του Μορικόνε. «Νομίζω ότι αυτό που κάνουμε είναι αρκετά τολμηρό. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Δεν προσφέρουμε “ξερά” ένα σύνολο μουσικών θεμάτων. Προσπαθούμε να “αναστήσουμε” αυτήν την αίσθηση των συγκεκριμένων ταινιών. Αυτό που έκαναν τόσο πετυχημένα ο Λεόνε και ο Μορικόνε είναι ότι σε άφηναν να ανασάνεις μέσα στο τοπίο που έφτιαχναν, να βρεις τα δικά σου πατήματα, δεν σε πήγαιναν με το ζόρι προς στην κατεύθυνση που ήθελαν. Σκόπιμα λοιπόν κι εμείς ακολουθούμε ένα σχετικά αργό ρυθμό, έτσι ώστε ο θεατής να συντονιστεί όχι μόνο με τη μουσική, αλλά και με το ευρύτερο ηχοτοπίο. Τις σκόρπιες ατάκες από τις ταινίες, τους θορύβους από τα ποτήρια, τον ήχο του νερού που στάζει, το κροτάλισμα των εξάσφαιρων, τις μπότες που πατάνε το χαλίκι και το χώμα».
Ασυνήθιστα μέσα
Το γεγονός βέβαια ότι πολλά από τα παραπάνω γίνονται μέσω της χρήσης των πιο ασυνήθιστων μέσων απλά προσθέτει στο εντυπωσιακό και στο -πολύ συχνά- κωμικό στοιχείο της παράστασης. Αν σκεφτόσασταν ότι τα κορνφλέικς, τα πλαστικά γάντια κουζίνας και τα μπουκάλια μπίρας σαν και αυτά που βλέπεις να σου χαμογελάνε από τα ψυγεία του συνοικιακού σου περιπτέρου δεν έχουν θέση στον σκονισμένο κόσμο των σπαγκέτι γουέστερν, ξανασκεφτείτε το... και σύντομα. Οι έξι -όχι και τόσο μοναχικοί - πιστολέρο της Spaghetti Western Orchestra αναχωρούν το Σάββατο για άλλα σαλούν...
Η Spaghetti Western Orchestra ολοκληρώνει τις παραστάσεις της στο θέατρο Badminton στις 25 Σεπτεμβρίου.
- Μακης Παπασημακοπουλος, ΗΥ Καθημερινή, 23/09/2009
Monday, September 21, 2009
Φεστιβάλ από το μέλλον μας
- 300 ΝΕΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΣΤΟ ΠΕΝΘΗΜΕΡΟ «GΟΙΝG ΥΟUΤΗ FΕSΤΙVΑL»
Η πρώτη ολοκληρωμένη ελληνική νεανική παράσταση με κλακέτες (από τους Πατρινούς ΒΕΑTap), ιστορίες για μοναχικούς ανθρώπους υπό τον τίτλο «Φιλημένοι φωτιά» των Χρήστου Τζιώτα- Χάρη Μουρελάτου, η παράσταση με μήνυμα ανακύκλωσης «Τα σκουπίδια» του Γιάννη Ξανθούλη από το νεανικό θεατρικό εργαστήρι «Θέσπις», νεανικά μουσικά σχήματα με ονόματα όπως Οzon, Ρlaymokkils, Γυμνά Καλώδια, Βiotech, Lucky Funeral, δίνουν τον τόνο στο πιο νεανικό φεστιβάλ της Αθήνας «Going Υouth Festival 2009» από την Τετάρτη στην «Τεχνόπολι».
Θεατρικές παραστάσεις, δρώμενα, video art, graffiti art και wall painting, skate events, συναυλίες, εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας, γλυπτικής αλλά και δραστηριότητες για παιδιά θα υπάρχουν στη γιορτή νέων καλλιτεχνών έως 29 ετών που θα διαρκέσει πέντε 24ωρα, θα αρχίζει από νωρίς και θα ολοκληρώνεται αργά τη νύχτα.
Από την Τετάρτη και ώς την Κυριακή στο πρόγραμμα είναι 20 θεατρικές παραστάσεις, 27 συναυλίες από ισάριθμα συγκροτήματα, ενώ θα δώσουν το «παρών» και 50 νέοι εικαστικοί και φωτογράφοι, δέκα δημιουργοί video art, καλλιτέχνες δρόμου, δεξιοτέχνες του σκέιτ.
Η φετινή διοργάνωση, κατά τους διοργανωτές («Διαδρομές Πολιτισμού») «δίνει βήμα σε νέους ταλαντούχους καλλιτέχνες από την Αθήνα και από κάθε σημείο της Ελλάδας, και να παρουσιάσει δείγματα της σύγχρονης πολιτιστικής ταυτότητας».
Στους χώρους- ανοιχτούς και κλειστούς- της Τεχνόπολις από το απόγευμα (17.00) της Τετάρτης θα γίνονται πολλές και παράλληλες εκδηλώσεις θεάτρου και χορού, αλλά και μουσικές παραστάσεις, ενώ το βράδυ (από τις 22.00) τα μουσικά συγκροτήματα αρχίζουν τις συναυλίες τους στην κεντρική μουσική σκηνή, στον προαύλιο χώρο (Κεντρική Αυλή).
Το Σαββατοκύριακο οι πύλες της Τεχνόπολις θα είναι ανοιχτές από τις 11.00, φιλοξενώντας- καιρού επιτρέποντος - εκθέσεις εικαστικών και φωτογραφίας. Το πρόγραμμα του «Going Υouth Festival 2009» συμπληρώνουν δραστηριότητες για παιδιά στο γρασίδι της «Τεχνόπολης»: φουσκωτά πάρκα, τσουλήθρες και τραμπολίνο, εργαστήριο ζωγραφικής, πολυγυμναστήριο για μωρά, ζωγραφική προσώπου, μπαλονοκατασκευές. Οι παράλληλες εκδηλώσεις θα κυριαρχούν ώς αργά το απόγευμα, με αποκορύφωμα το live event του skate σε ειδική ράμπα στην κεντρική αυλή.ΙΝFΟ«Going Υouth Festival 2009», 23-27 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολι (Πειραιώς 100, Γκάζι, τηλ. 211-4035.789). Εισιτήρια 10 ευρώ (ημερήσιο), 25 ευρώ (φοιτητικό διαρκείας), 40 ευρώ (κανονικό διαρκείας). Προπώληση στα Fnac, Ρublic, http://www. ticketnet. gr, τηλ. 211-4035.789, Τεχνόπολις.
- Ιδεολόγοι, ρέγκε και αποχωρισμοί
Δύο μικρές γεύσεις από τα δρώμενα: η νεανική θεατρική ομάδα «Βewitched» θα παρουσιάσει στο φεστιβάλ το «Secret Room Reloaded», ένα ψυχολογικό θρίλερ «με πρωταγωνιστές έναν αδύναμο χαρακτήρα, έναν υπερφίαλο εξουσιαστή, έναν αντιρρησία, έναν ιδεολόγο», σε κείμενο Μαρίνας Κουλούρη και σκηνοθεσία Γιώργου Δανέζη. Ενώ οι βραβευμένοι (και από το Μad, στα πλατό του οποίου έχουν συμπράξει με την Ελεονώρα Ζουγανέλη) «Βrainwash Squad», συμμαθητές από το γυμνάσιο, θα παρουσιάσουν εναλλακτικούς ήχους «παντρεμένους» με ρέγκε. Στο πρόγραμμα και το Χοροθέατρο Ιonian Αct με το «Βaobab», εμπνευσμένο από το «Μικρό Πρίγκιπα» του Σεντ Εξιπερί, τη ζωή του συγγραφέα και της συζύγου του, αλλά και οι ΚΕΘΕΑ Μosaic με το έργο «συλλογικών εμπειριών και αποχωρισμών» υπό τον τίτλο «Δρόμοι δίχως τέλος».
Του Χρήστου Ιερείδη, ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ ΣΤΟ ΚΑΛΛΙΜΑΡΜΑΡΟ: Η βροχή σκόρπισε 70.000 φωνές
Υπό βροχήν, 70.000 στο Καλλιμάρμαρο ζητούσαν από τους Μαρινέλλα, Νταλάρα, Αλεξίου, Μητροπάνο, Γλυκερία, Τερζή) να συνεχίσουν να τραγουδούν Στέλιο Καζαντζίδη. Μιάμιση ώρα μετά, η βροχή νίκησε...
Επί μία ώρα έβρεχε ασταμάτητα στο Καλλιμάρμαρο- όπου 70.000 άνθρωποι έδιναν βροντερό μυριόστομο «παρών» (παρά το μεσημεριανό κατακλυσμό της Παρασκευής) στο αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη και τα τραγούδια του- και η Χάρις Αλεξίου υποσχόταν: «Θα μείνουμε στη σκηνή μέχρι να γίνουμε παπί». Γυρνώντας μάλιστα το βλέμμα στον ουρανό είπε «ευχή μας είναι να σταματήσεις εδώ και τώρα». Όμως δεν εισακούστηκε...
Οι πρώτες στάλες άρχισαν να πέφτουν μισή ώρα αφότου άρχισε η συναυλία, όταν ο Γιώργος Νταλάρας τραγουδούσε «Βράχο βράχο» και μαζί με τη Μαρινέλλα έλεγαν μαζί «πότε μάνα θα σε δω...». Για μία ώρα- από τις 22.30
μέχρι τις 23.30- η συναυλία είχε κόντρα τον καιρό. Ενώ η βροχή δυνάμωνε, ο κόσμος παρέμενε στη θέση του και συνόδευε τους τραγουδιστές στα τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη.
Παρά το γεγονός ότι για μία ώρα τραγουδιστές και μουσικοί έγιναν μούσκεμα (αν και η Χάρις Αλεξίου τραγούδησε με ομπρέλα και η Γλυκερία με αδιάβροχο), ο κόσμος δεν κουνήθηκε από τη θέση του, κάτι που δείχνει τη δύναμη που έχει το λαϊκό τραγούδι και πόσο αυτός ο λαός λάτρεψε τον Στέλιο Καζαντζίδη.
Η συναυλία (την οποία είχε επιμεληθεί σκηνοθετικά ο Σταμάτης Φασουλής) άνοιξε με τον Στέλιο Καζαντζίδη στην οθόνη να αρχίζει με το χαρακτηριστικό «αααααα» του και οι έξι τραγουδιστές να παίρνουν τη σκυτάλη στο τραγούδι «Αυτή η νύχτα μένει». Η Μαρινέλλα τραγούδησε «Μαντουμπάλα», «Δεν θα ξαναγαπήσω», «Ας πάν΄ στην ευχή τα παλιά», ενώ στην οθόνη περνούσε η 10χρονη ζωή της με τον Στέλιο μέσα από κλικ των φωτογράφων, ενώ έριξε μια ζεϊμπεκιά αφήνοντας ένα ολόκληρο στάδιο να τραγουδά «αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη...».
Κι όταν ήρθε η ώρα του Γιώργου Νταλάρα με το «Τι θέλεις απ΄ τα νιάτα μου» και «Το πέλαγο είναι βαθύ» (τον συνόδευσε η Μαρινέλλα), «Βράχο βράχο» (το στάδιο χειροκροτούσε ρυθμικά) και «Κουρασμένο παλικάρι».
Όταν εμφανίστηκε ο Δημήτρης Μητροπάνος με το τραγούδι «Σαββατόβραδο» των Θεοδωράκη-Λειβαδίτη έγινε χαλασμός από χειροκροτήματα. Όμως η βροχή είχε αρχίσει να γίνεται πια απειλητική και ο κόσμος άρχισε να συνειδητοποιεί ότι η βραδιά θα έχει... μουσκεμένο τέλος. Οι πρώτες ομπρέλες άνοιξαν όταν ο Δημήτρης Μητροπάνος τραγουδούσε το ρεφρέν «Αχ να ΄ταν η ζωή μας Σαββατόβραδο», για να ακολουθήσει αμέσως μετά το «Αλλοτινές μου εποχές» και το «Ποιος δρόμος είναι ανοιχτός». Οι αστραπές έγιναν συχνότερες στον αττικό ουρανό όταν Μητροπάνος και Μαρινέλλα είπαν μαζί «Μη σκαλίζεις τη στάχτη».
Χιλιάδες κόσμος που παρέμεινε στο Καλλιμάρμαρο διαμαρτυρήθηκε για το τέλος της συναυλίας, κάτι που μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν οι διοργανωτές είχαν προβλέψει σκέπαστρο πάνω από την ορχήστρα
Η Χάρις Αλεξίου ανέβηκε στη σκηνή κρατώντας μια κόκκινη ομπρέλα και τραγούδησε το «Αγριολούλουδο», «Απόψε σ΄ έχω στην αγκαλιά μου». Η βροχή δεν είχε σταματημό και η Χάρις Αλεξίου βλέποντας τον κόσμο να απολαμβάνει τα τραγούδια είπε πως «θα παίξουμε όσο θα το επιτρέψει η βροχή», εξηγώντας πως ο βασικός κίνδυνος ήταν για τους μουσικούς και τους τεχνικούς (ηλεκτροπληξία), καθώς τα μηχανήματα ήταν εκτεθειμένα στο νερό.
Ο Γιώργος Νταλάρας κι αυτός κάτω από τη βροχή και τις αστραπές τραγούδησε «Πάρε τα χνάρια μου», «Καρδιά πληγωμένη», «Η ζωή μου όλη». Για λίγο η βροχή σταμάτησε και όλοι πίστεψαν πως τελείωσε. Όμως οι δυνατές και συχνές αστραπές όταν η Γλυκερία με αδιάβροχο τραγουδούσε «Ζιγκουάλα», «Γυάλινος κόσμος» και «Μη μου λέτε γι΄ αυτή» συνοδεύτηκαν από δυνατή βροχή. Υπό έντονη βροχή έκανε την εμφάνισή του πια ο Πασχάλης Τερζής με το «Εγώ είμαι αητός». Και στο ρεφρέν όλο το στάδιο τραγουδούσε μαζί του σαν μια σταγόνα βροχής. «Δεν μας φοβίζει τίποτα» είπε ο Τερζής και συνέχισε με το «Βραδιάζει». «Συνεχίζουμε;» τους ρώτησε. «Ναιιι...» απάντησαν. «Δεν καταλαβαίνουμε τίποτα; Σας ευχαριστώ, αλλά δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τον καιρό». Η ώρα ήταν 23.30...
ΙΝFΟ
Αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη «Η φωνή ζει» την Τετάρτη στο Καυταντζόγλειο της Θεσσαλονίκης. Εισιτήρια 15 ευρώ. Προπώληση: Μetropolis, http: //stelioskazantzidis. netΜας είπαν
Λίτσα Διαμάντη: «Ήρθα στη συναυλία γιατί ο Στέλιος Καζαντζίδης υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει για πάντα. Από τη ζωή μου δεν έφυγε ποτέ».Αντώνης Ρέμος:
«Η Μαρινέλλα που αγαπώ ιδιαίτερα παλεύει για μια προσπάθεια και είμαι δίπλα της σε ό,τι κι αν κάνει. Όσο για τον Στέλιο Καζαντζίδη, από εκείνον έμαθα το λαϊκό τραγούδι».
Κάτια Δανδουλάκη: «Η Μαρινέλλα δίνει την καρδιά της για τον σκοπό της Αρωγής». Κατιάνα Μπαλανίκα: 
«Είναι συγκινητικό που συγκεντρώθηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στο όνομα του Στέλιου Καζαντίδη». 
Κώστας Καζάκος: «Υπήρξα θαυμαστής του Στέλιου Καζαντζίδη και είμαι φίλος της Μαρινέλλας και όλων των καλλιτεχνών που συμμετέχουν.Δεν γινόταν να λείψω».
Μίμης Πλέσσας: «Θα μπορούσα να λείψω; Όχι φυσικά. Ιδιαίτερα μάλιστα επειδή η Μαρινέλλα, που είναι από τα σημαντικότερα παιδιά της μουσικής λαλιάς, με κάλεσε να έρθω».Επί σκηνής κατέρρευσε ο Λέοναρντ Κοέν
Επί σκηνής κατέρρευσε ο Λέοναρντ Κοέν κατά τη διάρκεια συναυλίας του στην Ισπανία. Ενώ τραγουδούσε το «Βird on the wire» στη Βαλένθια, ο τραγουδιστής λιποθύμησε, ενώ οι μουσικοί του σταμάτησαν να παίζουν και έσπευσαν να τον βοηθήσουν. Οι πρώτες βοήθειες του παρασχέθηκαν στον χώρο του σταδίου όπου φιλοξενούνταν η συναυλία και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε πως ο74χρονος καλλιτέχνης είχε πάθει τροφική δηλητηρίαση. Λίγο αργότερα πήρε εξιτήριο, αφού η κατάστασή του δεν ενέπνεε ανησυχία, οι κράμπες στο στομάχι είχαν υποχωρήσει, μαζί και ο εμετός. Ο Καναδός καλλιτέχνης θα δώσει την προγραμματισμένη του συναυλία απόψε στην Μπαρτσελόνα.
ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009
Κι αν χιονίζει και αν βρέχει η λατρεία τους αντέχει
- ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ ΣΤΟ ΚΑΛΛΙΜΑΡΜΑΡΟ
Οχι μόνο Καλλιμάρμαρο, αλλά και καλλίφωνο και παραδομένο το βράδυ της Παρασκευής σε μια λαϊκή γιορτή εξ Ανατολών, όπως ταίριαζε στη μνήμη του Στέλιου Καζαντζίδη.
Με όλα τα απαραίτητα συστατικά: από τις λαϊκές «τσαλκάντζες» και τα ταξίμια και το κέφι, μέχρι την... τσίκνα που διέχεαν στην ατμόσφαιρα καμιά 20αριά καντίνες έξω από το Στάδιο. Μόνη «δυτικοευρωπαϊκή» παραφωνία, ο... λονδρέζικος καιρός, που απειλούσε να διαλύσει τη συναυλία και τελικά κατάφερε να την επισπεύσει.
Ενα μισάωρο πριν από την ολοκλήρωση του προγράμματος, οι επίμονες ψιχάλες έγιναν κανονικότατη μπόρα. Οι διοργανωτές αναγκάστηκαν, παρότι ο κόσμος ήταν αποφασισμένος να μη φύγει, να κηρύξουν τη λήξη της βραδιάς. Αλλωστε τα όργανα και οι εγκαταστάσεις κινδύνευαν να καταστραφούν από το νερό και οι τεχνικοί από ηλεκτροπληξία.
Μέχρι τότε η γιορτή είχε όλα τα συστατικά ενός ελληνικού γλεντιού. Είχε τα μεγάλα τραγούδια του καζαντζιδικού ρεπερτορίου, αλλά και τα λιγότερο μεγάλα, που όμως κι αυτά πέρασαν στην Ιστορία, χάρη στη μεγαλύτερη λαϊκή φωνή που θήτευσε ποτέ στην Ελλάδα. Είχε τη συμμετοχή έξι μεγάλων τραγουδιστών. Είχε τα ανατολίτικα ταξίμια από τα μπουζούκια, τις εισαγωγές από το θρηνητικό βιολί του Θανάση Ζέρβα και το χοϊκό σόλο στο «Υπάρχω» από το κανονάκι του Πάνου Δημητρακόπουλου. Είχε τον κόσμο (περί τις 55.000 ανθρώπους), αυτόν τον απλό, λαϊκό κόσμο, που ακόμα και τώρα τα μεράκια και τα κέφια του τα «βαφτίζει» στον απόηχο της φωνής του Καζαντζίδη. (Οι συνταξιδιώτες μου στο ταξί ήταν 25άρηδες Βορειοηπειρώτες και μεροκαματιάρηδες, που πίνουν κρασί στο όνομα του λαϊκού μας βάρδου.) Είχε τέλος οικοδέσποινα τη Μαρινέλλα, μια έμπειρη μούσα του live, ικανή να κερδίζει τις εντυπώσεις ακόμη και όταν οι συνθήκες είναι δυσχερείς.
- «Μαντουμπάλα» με Μαρινέλλα
Μετά τα εισαγωγικά βίντεο με στιγμιότυπα της ζωής του νεαρού Καζαντζίδη και την ηχογραφημένη ερμηνεία του στο τραγούδι του «Αυτή η νύχτα μένει», η Μαρινέλλα έφτασε στη σκηνή απαστράπτουσα, με το βαρύ καθήκον να ξεκινήσει το πρόγραμμα της βραδιάς με την «Μαντουμπάλα». Τραγούδι-φετίχ, ερμηνεύτηκε ιδανικά για όσους μπορούσαν να το ακούσουν. Ηδη οι ψιχάλες είχαν στοιχίσει μια προσωρινή βλάβη στις ηχητικές εγκαταστάσεις. Μέχρι να αποκατασταθεί, η Μαρινέλλα είχε ερμηνεύσει το «Δεν θα ξαναγαπήσω» του Λοΐζου και το «Ας παν στην ευχή τα παλιά» του Καλδάρα, φροντίζοντας να στρέφεται συχνότερα στις κερκίδες, που αντιμετώπιζαν το μεγαλύτερο πρόβλημα στον ήχο. Ακόμα κι αυτές ακολουθούσαν τη χορωδία των ρεφρέν, που ταξίδευε τις μελωδίες μέχρι εκεί όπου ο Στέλιος Καζαντζίδης σίγουρα θα άκουγε τσουγκρίζοντας το ποτήρι του με τον Πάνο Γεραμάνη...
Το πρώτο ντουέτο της βραδιάς («Ο,τι αγαπάω εγώ πεθαίνει» του Καλδάρα) έφερε δίπλα στη Μαρινέλλα τον Γιώργο Νταλάρα για μια σειρά από καλοκουρδισμένες διφωνίες («Βράχο-βράχο τον καημό μου», «Το πέλαγο είναι βαθύ», «Κουρασμένο παληκάρι»).
Το επόμενο ντουέτο είχε μια λαμπρή πρωτιά: Μαρινέλλα - Δημήτρης Μητροπάνος στο «Μια παλιά ιστορία». Είχε προηγηθεί σόλο η ερμηνεία απ' τον Μητροπάνο τραγουδιών του Μίκη («Σαββατόβραδο»), του Καλδάρα («Αλλοτινές μου εποχές») κ.ά.
- Χορός με τη Χαρούλα
Ο κόσμος ήδη χόρευε στις κερκίδες όταν η Χάρις Αλεξίου αψήφισε τον καιρό: «Κι αν χιονίζει και αν βρέχει τ' αγριολούλουδο αντέχει», ερμήνευσε άψογα τον μεγάλο λαϊκό ύμνο του Νικολόπουλου. Ξορκίζοντας τη βροχή, συνέχισε με το ίδιο πάθος, χαρίζοντάς μας άλλον έναν απρόβλεπτο συνδυασμό: μαζί με τη Μαρινέλλα ανέλαβαν να πουν το «Νυχτερίδες και αράχνες», άλλο λαϊκό έπος του Νικολόπουλου. Οπως και το «Υπάρχω», που ξανάφερε στη σκηνή τον Γιώργο Νταλάρα, για να πει κι αυτός και Δερβενιώτη («Πάρε τα χνάρια μου») και Μίκη («Παράπονο») και Ακη Πάνου («Η ζωή μου όλη»).
Η βροχή είχε αρχίσει να γίνεται απειλητική όταν η Γλυκερία τραγούδησε τη «Ζιγκουάλα». Οσο πιο πολύ έβρεχε, τόσο πιο πολύ κέφι άναβε απ' την ψηλότερη κερκίδα μέχρι το βάθος της σκηνής, όπου ο «κρουστός» Πέτρος Κούρτης χόρευε πάνω στα ντραμς του για χάρη της Ινδής βασίλισσας του καζαντζιδικού πενταγράμμου. Οταν πια η καταιγίδα ήταν τόσο πυκνή, ώστε το μελάνι στις σημειώσεις να σβήνει, ο Πασχάλης Τερζής βγήκε με το βαρύ λαϊκό του μπάσο αδιάβλητο απ' την κακοκαιρία. Ο κόσμος, παρακινημένος από την αταξία που προκαλούσαν οι καιρικές συνθήκες, κατέβηκε μπροστά στη σκηνή. Η βραδιά έκλεισε με επευφημίες κι ένα κορυφωμένο συναίσθημα, που δεν πνίγηκε ούτε καν όταν αποφασίστηκε η εσπευσμένη λήξη. Αλλωστε, αν κάτι δίδαξε ο Καζαντζίδης, ήταν τη στωικότητα στις πάσης φύσεως κακοτυχίες. Κι από αυτή την άποψη, δεν θα μπορούσε να υπάρχει και καταλληλότερη... Καληνύχτα Στέλιο. *